Νύχτες Αυγούστου με την Κάντυ...

Πιασμένοι χέρι-χέρι, πρωτόπλαστοι στον κήπο της Εδέμ, βγήκαν απ΄ το νερό γελώντας έξω κι άφησαν τα κορμιά τους λεύτερα να κυλιστούν στην άμμο. Κι αφού χορτάσαν γέλιο και παιχνίδι, ξαπλωθήκαν στα ρηχά, εκεί ακριβώς όπου το κύμα ξεψυχούσε…
Τα σώματα μισά μέσα μισά έξω απ’ τη θάλασσα, όμορφα σαν αθάνατα, παίρνανε το λουτρό τους από ασήμι κι εξαγνίζονταν…
Κι όταν πια χόρτασαν φως και τρυφεράδα ξεσηκωθήκαν οι αισθήσεις κι άρχισαν την πάλη… Τα δυο κορμιά ελίσσονταν, στριφογυρνούσαν, ξεγλιστρούσαν παιχνιδιάρικα, πότε το ένα πάνω στ΄άλλο, πότε δίπλα-δίπλα ν’ αγγίζονται και να πετούν φωτιές, μετά πάλι ξεμάκρυναν κι αμέσως γύριζαν και σφίγγονταν μ’ ανείπωτη λαχτάρα και βογκούσαν… σα δυο παιδιά εξαίσια μεθυσμένα, στεφανωμένα απ’ τη φωταψία της ερωτικής τους μέθεξης, πασπαλισμένα άμμο, πάθος και αλμύρα…
«Άσε με να σε προσκυνήσω, αγάπη» είπε ο άντρας και το κορμί της ανατρίχιασε από την προσδοκία… Έπεσε πάνω της με πάθος και γευόταν τις ορμές της και τ’ αλάτια που τη στόλιζαν… να σπαρταρά εκείνη, να τινάζετε στα χέρια του σα χέλι, κραυγές και μουγκρητά ξεχύνονταν στο κύμα και τα βράχια αντιλαλούσαν μες τη νύχτα…
Άπλωσε ο άντρας την παλάμη του που έκαιγε και χάιδεψε απαλά τη μυστική πηγή της. Εκείνη ρίγησε, πιπίλισε το χείλη κι άνοιξε διάπλατα να τον υποδεχτεί…
Το σάλπισμα του έρωτα βάναυσα τους παρέσυρε, ξεφύγαν απ’ τον κόσμο, έπεσε πάνω της πιέζοντας το σώμα της στην άμμο, κι εκεί, με υπόκρουση το φλοίσβο των κυμάτων, ενωθήκαν…
Οι βόγκοι της ξεχύνονταν βραχνοί κι όλο πληθαίνανε καθώς την κατακτούσε, έσμιγαν τα κορμιά σ’ έναν παράφορο χορό, βίαιο και τρυφερό μαζί, ορμητικό κι απεγνωσμένο, άγριο σαν το θάνατο…
«Πάρε με» τον πρόσταξε, και το κορμί του υπάκουσε, λύγισε και τεντώθηκε σαν τόξο, κλείδωσαν γύρω του τα πόδια της, τού καναν κατοχή… Πήρε βαθιά ανάσα και προχώρησε βαθύτερα, αψηφώντας τις δαγκωματιές, τα βογκητά του πόνου και του πάθους τις νυχιές… υπακούοντας στην ακαταμάχητη παρόρμηση τ΄ αρσενικού να κατακτήσει, να χωθεί, να διαπεράσει πέρα ως πέρα τ΄ αντικείμενο του πόθου, να λιώσει… να συγχωνευθεί ξανά στη σκοτεινή τη μήτρα…
Συνέχιζε πιο δυνατά ν΄ ανάβει φλόγες στο κορμί και στην ψυχή της, ώσπου τα φράγματα του εγώ αφανιστήκαν κι οι δυο τους, δίχως όρια, συγχωνευθήκανε για λίγο σ΄ ένα σώμα, μια ψυχή, πού χε δραπετεύσει από χώρο κι από χρόνο και λαμπάδιαζε από έρωτα…
Κι αφού ανελέητα τους λεηλάτησε ένα πάθος δίχως προηγούμενο, αφού τα νύχια της κατέβασαν την πλάτη του λουρίδες και τα νυχτοπούλια σκόρπισαν σκιαγμένα απ’ τις φωνές τους… κάποτε οι αστραπές του πόθου καταλάγιασαν. Εκείνος πήρε μια πολύ βαθιά ανάσα, ψέλλισε ένα φευγαλέο «ευχαριστώ» στο σύμπαν κι έχωσε το κεφάλι του στον κόρφο της βαθιά, γεύτηκε το σκοτάδι της μασχάλης της και στέναξε…
Ξεπηδούσαν από μέσα του βαθιά λησμονημένα συναισθήματα, ξεθωριασμένες αναμνήσεις ευτυχίας… ώσπου φουσκώσαν όλα μέσα του, ξεχείλισε η ψυχή του κι αρχίνισε τα κλάματα…
Ώρα πολύ κουρνιάζοντας στον κόρφο της έκλαιγε σαν παιδί… εκείνη δίχως να μιλά… να του χαϊδεύει το κεφάλι απαλά και να τον νανουρίζει πλάι στο κύμα…