Κι εκεί που νόμιζα ότι σε κρατούσα
εσύ έφευγες
μες απ' τα δάχτυλά μου -αέρας-
σκόνη λαμπρή,
συνεφάκι αχνό εαρινό...
Κι εκεί που νόμιζα ότι έφευγες
εσύ ερχόσουν
κι αναπάντεχα εμφανιζόσουν,
ολόχαρη ερχόσουν προς τα με,
μέθη ενός άνθους αειπάρθενου
δύση καλοκαιριού κατάφορτη από χρώματα
αστραπή εν αιθρία,
σημείο καιρών,
όψη μιας άλλης μέρας....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Tα "κόκκινα χείλη" βγήκαν ξαφνικά απ' την μπλογκοζωή μου το ίδιο ξαφνικά κι απρόσμενα... όπως μπήκαν!
Ίσως και να τα παραμέλησα κάπως...
Ίσως να τα θεώρησα "δικά μου" και να έπαψα να τα διεκδικώ!
Ίσως...
Eμμμ Ασκαρδαμυκτακο ετσι ειναι οι γυναικες ;)
Θελουν να τις διεκδικεις!!!
Αskard,
Σβήσε, παρακαλώ, το προηγούμενο σχόλιό μου, γι' αλλού ....πήγαινε και αλλού ευρέθη...
Τώρα περί ερυθρών χειλέων τί να πώ;
΄Ασ' το να πάει, άσ' το....
Εσύ να είσαι καλά!
Δε θα με ξεχάσεις,
θα ΄μαι σκιά μες στον καθρέφτη, με τα σύνεργα του κλέφτη,
ένα γέλιο να σου κλέψω αν γελάσεις,
δε θα με ξεχάσεις
Δε θα με ξεχάσεις,
θα ΄μαι σιωπή και αϋπνία, η κρυφή σου αγωνία,
ο καπνός απ΄το τσιγάρο που θ΄ανάψεις,
δε θα με ξεχάσεις,δε θα με ξεχάσεις
Δε θα με ξεχασεις,
θα ΄μαι το τέλος σ΄ένα έργο που θα χάσεις,
δε θα με ξεχάσεις
σε ανεξέλεγκτες κρυφές σου καταστάσεις
δε θα με ξεχάσεις,δε θα με ξεχάσεις
Δε θα με ξεχάσεις,
θα ΄μαι στη νύχτα μια σειρήνα και τα όνειρα εκέινα
που θα τρέχεις βιαστικά να προσπεράσεις,
δε θα με ξεχάσεις,δε θα με ξεχάσεις
Δε θα με ξεχάσεις θα ΄μαι βροχούλα σ΄ένα τζάμι, ένα δάκρυ, ένα ποτάμι
μια ρυτίδα στη μορφή σου πριν γεράσεις,
δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις
Δε θα με ξεχάσεις θα ΄μαι το τέλος σ΄ένα έργο που θα χάσεις
Δε θα με ξεχάσεις
σε ανεξέλεγκτες κρυφές σου καταστάσεις,
δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις
Δημοσίευση σχολίου