Ο χορός της BlacK Diamond...

Φορούσε μαύρο μίνι εφαρμοστό που καμπύλωνε προκλητικά στους γλουτούς κι άφηνε να ξεχύνονται ατέλειωτα τα πόδια της θαμπώνοντας τα μάτια των θαμώνων.
Έκλεισε τα μάτια, σήκωσε αργά τα χέρια, ταίριασε τις παλάμες της στον αφαλό, ανέμισε τη λάμψη των μαλλιών της πετώντας πόθους κι αστραπές ολόγυρά της…
Μίλησε τότε μέσα της το αιώνιο θηλυκό! Κι άρχισε αργά με πάθος να λικνίζει το κορμί, να περιστρέφει μ’ έναν ρυθμό υπνωτιστικό τη μέση της, τινάζοντας μπρος πίσω την κοιλιά, τον αφαλό, τα λαγόνια, σύμβολα της χαράς, της γονιμότητας, της παραδείσιας μήτρας που ισόβια λαχταράμε…
Λάγνες οδαλίσκες της Ανατολής, αραπίνες, χανούμισσες απ’ τα ξακουστά χαρέμια των πασάδων ξυπνούσανε στο λογισμό του κάθε αρσενικού, πετάγαν χαχανίζοντας τους φερετζέδες και προβάλλαν μάτια πλάνα, χείλια κατακόκκινα που λήστευαν καρδιές…
Κανείς δεν είχε μάτια πια παρά για κείνη, που δεν χόρευε αλλά παραληρούσε ερωτικά, μυσταγωγούσε ερωτευμένη από πόθο και κρασί, με τα μαλλιά της να σκεπάζουνε τα μάτια και τρεμούλιαζε το λάγνο της κορμί…
Όλα τ’ αρσενικά βύζαιναν τ΄ αρώματα του πόθου κι εκείνη ρούφηξε άπληστα του πάθους τις πνοές απ’ τα τραπέζια, τους γέλασε πλατιά. Η ύπαρξή της ρίγησε καθώς αναλογιόταν το πόσο την ποθούνε, τόσα κορμιά να λιώνουνε για πάρτη της μεσ’ στα υγρά τους όνειρα τα βράδια…
Η σκέψη επέδρασε σαν αφροδισιακό επάνω της, ξεχείλισε από έρωτα και πρόκληση το είναι της… σήκωσε τότε ως τον αφαλό την μπλούζα, πήρε ανάσα, είδε τα μάτια τους πώς έλαμπαν, έριξε το μαλλί μπροστά κι άρχισε να δονεί το κάθε μέλος της ακόμη πιο πρωτόγονα, ακόμη πιο ελεύθερα, ασυγκράτητη, σάτυρος θηλυκός και νύμφη και μαινάδα που την τρέλαινε ο πόθος…
Όλο το μαγαζί κρατούσε την ανάσα του … ώσπου άρχισε απροκάλυπτα να κάνει έρωτα μ’ όλα τ’ αρσενικά εκεί μέσα… έρωτα μανιασμένο χωρίς έλεος, χωρίς όρια, τους κοίταζε στο πρόσωπο έναν-έναν, με τα μάτια της τους έγδυνε και τους ποθούσε ολόψυχα, λαχταρώντας να τους καταπιεί στις σκοτεινές σπηλιές της δίχως να λογαριάζει νιάτα, ρυτίδες, ομορφιά… Τα πρόσφερε όλα σ’ όλους όπως πρόσταζε η καρδιά, κάνοντας έρωτα ολικό με τ΄ αντρικό το γένος…
Σα μαγεμένο το μπουζούκι συντονίστηκε… κι άρχισε να παίζει πιο γοργά… κι εκείνη έγειρε πίσω το κεφάλι, το σώμα της διπλώθηκε στα δυο, τινάζοντας μπροστά το φοβερό της όπλο! Τα μάτια των αντρών γεμίσαν έρωτα και φόνο… κάποιος δεν άντεξε και κάτω απ’ το τραπέζι έμπηξε στις φλέβες του γυαλί! Οι γυναίκες από δίπλα παγωμένες απ΄ της ζήλιας το φαρμάκι, δεν μιλούσαν…
Τέλειωσε το τραγούδι κι έτσι αθόρυβα ήρθε να κάτσει δίπλα του.
Τότε σηκώθηκε εκείνος, αργά περπάτησε μέχρι την πίστα και φώναξε, κάπως βραχνά, στον μπουζουκτζή:
- «Αντιλαλούν οι φυλακές»… στην προπολεμικιά εκτέλεση… τη γνήσια!
Βαρύς, σκυφτός, με το τσιγάρο δαγκωτό άρχισε να χορεύει το ζεϊμπέκικο … κουτσαβάκικα, φυλακίσια όπως ταίριαζε στην ιερότητα της ώρας. Το ζεϊμπέκικο είναι θάνατος, ανάσταση και κλάμα… θέλει σέβας!
Στην αρχή, σχεδόν ακίνητος, μα ύστερα πετάγονταν επάνω, έπαιρνε φόρα κι άρχιζε να στριφογυρνά όλο πιο γρήγορα, πιο μανιασμένα σα μαινόμενος δερβίσης στην τελετουργία του τεκέ…
Σε κάποιο «γύρισμα» του μπουζουκιού τράβηξε απ’ την κάλτσα του έναν σουγιά… πάτησε την ασφάλεια κι ακούστηκε ψυχρός ο ήχος της λεπίδας. Φρύδια ανασηκώθηκαν, κορμιά ανατρίχιασαν, στομάχια σφίχτηκαν…
Κι εκείνος, μη σταματώντας το χορό, άρχισε να καρφώνει τους μηρούς, τις γάμπες, τα μεριά του… Σαν τους παλιούς πολεμιστές ζεϊμπέκηδες που με τις σπάθες τρύπαγαν τα άμοιρα κορμιά τους πάνω σ’ αυτόν τον άγριο εκστατικό χορό …
Μόλις έσβησε κι η τελευταία πενιά, μια λίμνη αίματος είχε σχηματιστεί στην πίστα…