"Άι"-Νικόλας ο Πλαστήρας...

Ο στρατηγός που βλέπετε στη φώτο, με το ασκαρδαμυκτί βλέμμα, ήταν ένας απ' τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες που έβγαλε η ράτσα μας.

Οι νεότεροι τον θυμούνται ως πρωθυπουργό και ιδρυτή (το 1950) της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου (ΕΠΕΚ), του πρώτου κεντροαριστερού κόμματος μετά τον εμφύλιο, που πρωτοχρησιμοποίησε το σύνθημα "αλλαγή" καθώς και τον πολιτικό όρο "εμφύλιος πόλεμος" αντί του καθιερωμένου τότε "συμμοριτοπόλεμου"...

Εμείς οι παλιότεροι όμως τον θυμόμαστε σαν σπουδαίο αξιωματικό, διοικητή του ένδοξου 5/42 Συντάγματος Ευζώνων, της "διαολομονάδας" όπως την αποκαλούσαν οι Τούρκοι του Κεμάλ.

Εδώ κάνω μια παρένθεση: το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων ήταν αυτό που σήμερα αποκαλούμε "Ειδικές Δυνάμεις". Ήταν τα κομάντο του ελληνικού στρατού στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη Μικρασία.

Αλλά τότε, τα "κομάντα", ούτε θείτσες μπουφλίζαμε ούτε ψυχοφάρμακα παίρναμε ούτε "φουσκώναμε" απ' τα γυμναστήρια και τις ντόπες!

Είμασταν ένα κι εξήντα, το πολύ μέχρι 50 κιλά, αλλά αλίμονο σ' όποιον έπεφτε στα χέρια μας! 

Ο Πλαστήρας, που λέτε, ως στρατιωτική ιδυοφυία συγκρίνεται μόνο με τον Καραϊσκάκη. Αλλά ο "γιός της καλογριάς" ήταν μεταμορφωμένος διάολος, ενώ ο "καπετάν Νικόλας" ήταν κυριολεκτικά άγιος.

Όλα τα ευζωνάκια του 5/42 τον θυμάμαστε, όταν περάσαμε τον Σαγγάριο, να φυλάει ο ίδιος σκοπιές τις νύχτες για να μας ξεκουράσει. Και την άλλη μέρα στην πορεία κοιμόταν πάνω στ' άλογό του...

Ο Πλαστήρας ήταν ο μοναδικός πρωθυπουργός της Ελλάδας που πέθανε στην ψάθα.

Ποτέ του δεν μπόρεσε ν' αποκτήσει σπίτι στην Αθήνα. Έμενε πάντα στο νοίκι σ' ένα μικρό διαμερισματάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Κι όταν ο διοικητής μιας τράπεζας του πρότεινε να πάρει ένα στεγαστικό δάνειο "μ' ευνοϊκούς όρους", ο κυρ Νίκος του απάντησε: "Άντε ρε Γιάννη, και με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;".

Κάποτε, ο εκδότης Δημήτρης Λάμπράκης του έκανε δώρο ένα χρυσό στυλό. "Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές, μου φτάνει το στυλουδάκι μου, στείλ' τον πίσω", είπε ο Πλαστήρας στο γραμματέα του.

"Μα θα προσβληθεί κύριε Πρόεδρε"

"Δεν πειράζει... ας μου κόψει το νερό απ' το κτήμα! Δεν θέλω δώρα γιατί τα δώρα φέρνουν κι αντίδωρα".

Αυτός ο λιπόσαρκος μαυριδερός άντρας, που τα μάτια του έλαμπαν σαν κάρβουνα, ο "Μαύρος Καβαλάρης" των Βαλκανικών Πολέμων, έπασχε από φυματίωση λόγω των κακουχιών που πέρασε στη ζωή του.

Πολλές φορές έστελνε και του αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα.

"Μα, στρατηγέ μου, λόγω της υγείας σας πρέπει να τρέφεστε καλύτερα", του έλεγαν οι γύρω.

"Γιατί, τι κάνω; Σκάβω για να καλοτρώγω;"

Λίγο πριν πεθάνει, κατάκοιτος πλέον απ' την αρρώστια του, τον επισκέφτηκε στο ενοικιαζόμενο σπιτάκι του η Βασίλισσα Φρειδερίκη. Μόλις τον είδε ξαπλωμένο σ' ένα ράτζο, γούρλωσε τα μάτια της και είπε: "Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;".

"Συνήθισα, μεγαλειοτάτη, το ράτζο απ' το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ"...

27 Ιούλη του 1953 τον χάσαμε τον Στρατηγό. Ο γιατρός που υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου μέτρησε στο κοκκαλιάρικο κορμί του 27 σπαθιές κι 9 σημάδια από βλήματα.

Τον κιλλίβαντα (βάση πυροβόλου) που μετέφερε το φέρετρό του στο Α' Νεκροταφείο δεν τον τραβούσαν άλογα αλλά εξηντάρηδες πρώην Εύζωνοι του ηρωικού 5/42 Συντάγματος...