Το μπλογκί μας γιορτάζει (κλείνει τα έξι χρόνια) κι ο Μπουκόφσκι ήρθε (ξανά) στον ύπνο μου και πιάσαμε ψιλοκουβέντα...

Τσαρλ, πάντα άρεσα στους ψυχοπαθείς

και στους ανώμαλους.

Στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο,

στο Πανεπιστήμιο, στο στρατό.

Όλοι οι ανεπιθύμητοι

μαζεύονταν γύρω μου,

σαν οι μύγες στο σκατό.

Τύποι με διαταραχές

τικ

πιτυρίδα

ηδονοβλεψίες

μισάνθρωποι...

Τους τραβάω σαν μαγνήτης,

μόνοι τους με πλησίαζαν...

Έτσι δε με γνώρισες κι εσύ Τσαρλ;

Θυμάσαι τότε που μέναμε μαζί

σε μια υπόγα στην πλατεία Αμερικής;

Τις νύχτες φοβόσουν για το κεφάλι σου

γι' αυτό και χωνόσουν στις κουβέρτες.

Καπνίζαμε κάτι λεπτά πουράκια

κλεμμένα απ το γωνιακό ψιλικατζίδικο.

Κουβεντιάζαμε για μποξ,

ιπποδρομίες, πολιτικά.

Και πώς, τέλος πάντων,

θα πιάναμε την καλή...

Θυμάσαι που μου 'λεγες

πως αν ήσουν Έλληνας

θα ψήφιζες Χρυσή Αυγή;

Κάποια μέρα γύρισα

κι εσύ είχες φύγει.

Έτσι απλά...

Με τη Νιγηριανή που 'χα καψουρευτεί.

Δεν πειράζει,

δεν σου κτράτησα κακία,

απλά, από τότε δεν ξανακάπνισα

λεπτά πουράκια...

Τη θυμάσαι τη Μάγδα δικέ μου;

Τελικά την έριξα

πέρσι τα Χριστούγεννα.

Κάθε τρεις και λίγο

πεταγόμουν μέχρι τ' Αγρίνιο

(και ξέρεις πόσο σιχαίνομαι

την οδήγηση Τσαρλς).

Ναι... καλά θυμάσαι.

Είχε πολύ πράμα για πιάσιμο.

Και της τον έπιανα

την άρπαζα απ' τα μαλλιά

της πιπίλαγα το πάνω χείλος

το μουνί

την ψυχή...

Την καβαλούσα και της έλεγα

"Θα σε γεμίσω ψωλόχυμα μωρή!

Δεν ήρθα απ' την Αθήνα 

να παίξουμε σκάκι"...

Πάντα μου άρεσαν οι γριέτζες

με τα σπασμένα δόντια

τα σάπια μυαλά

τα ρημαγμένα πρόσωπα...

Ο λαιμός της είχε ρυτίδες

αλλά ο κώλος της ήταν ακόμα

κώλος πιτσιρίκας.

Και τα μπούτια της σφυχτά.

Φορούσε κυλότα θαλασσιά.

Της την έβγαζα

ανέβαζα τη φούστα της

και με την τηλεόραση να τρεμοπαίζει

την έπαιρνα στα όρθια.

"Τάφο πηδάω",

σκεφτόμουν,

"και νεκρό ανασταίνω..."

(Εσείς αγοράκια 

κρατήστε τις παρθένες σας

κι αφήστε σε μένα εκείνες

τις παλιές καβλιάρες

με τα ψιλά τακούνια

και τους κώλους

που ξέχασαν να γεράσουν)

Ύστερα πίναμε με τις ώρες κρασί

βλέπαμε τηλεόραση

κι αποκοιμιόμασταν.

Συνήθως ξεχνούσε να βγάλει

τη μασέλα της...

Μη στα πολυλογώ Τσαρλς,

προχθές χωρίσαμε.

Καυγαδίσαμε άγρια

με πέταξε έξω απ' το σπίτι της.

Έβαλα μπρος τ' αμάξι

αλλά μπέρδεψα πάλι

την μπρος με την όπισθεν.

Έκανα κατά λάθος πίσω

και πάτησα τη γαμόγατά της.

Την άκουσα που τσίριξε

βγήκα και την είδα.

Της είχαν βγει τα 'ντερα

απ' το στόμα,

αλλά ζούσε ακόμα

και με κοίταζε.

Η Μάγδα πετάχτηκε έξω ουρλιάζοντας

"Τη σκότωσες τη γάτα παλιοπούστη!"

"Όχι!", φώναξα,

"είν' ακόμη ζωντανή!"

Στο μεταξύ η γάτα

ήταν τελείως λιάδα.

Όμως ανάσαινε...