Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας (ΚΒ') Η Αγία Λιτότητα!

Το πρωί στην εκκλησιά κοίταξα λίγο έξω απ' το μικρό παραθυράκι κι είδα τον συννεφιασμένο ουρανό που 'παιρνε ν' ανοίγει.

Κι έκανα μια αυτοσχέδια προσευχούλα: "Κύριε, δως μας τίμια και κοπιαστική εργασία. Δως μας αξιοπρεπή λιτότητα".

Ευλογημένη η εργασία. Τρισευλογημένη η λιτότητα.

Θυμήθηκα και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που έλεγε πως "κι αν ακόμη ήξερα ότι αύριο θα καταστραφεί η γη, θα φύτευα σήμερα τη μηλιά μου".

Κι απ' την άλλη ακούμε ανθρώπους και πολιτικά συστήματα να θεοποιούν την τεμπελιά, την άκοπη καλοπέραση, τον καταναλωτισμό, το "πέσε πίτα να σε φάω"...

Όμως, ακόμη και ο σίδηρος με την πολυκαιρία σκουριάζει κι αχρηστεύεται. Αλλά όταν χρησιμοποιείται και δουλεύεται λάμπει!

Αντί να προτρέπουμε τα νέα παιδιά να κοπιάσουν, να σπουδάσουν, να παλέψουν τίμια, να προκόψουν, τσαμπουνάμε για "το δικαίωμα στην τεμπελιά", για "ταξικούς εχθρούς και μίση"...

Θύελλες σπέρνουμε, θύελλες θα θερίσουμε...

Θυμάμαι την εποχή που οι τράπεζες μοίραζαν τα δάνεια με το τσουβάλι.

Ήταν πρωί ακόμη, κι εκείνη την ώρα πηδούσα.

Χτυπάει το κινητό. Με κόβει στη μέση.

Ήταν ένας νεαρός από μια γνωστή Τράπεζα που μου πρόσφερε ένα "προσωπικό δάνειο σε δέκα λεφτά".

"Ρε φιλάρα, σε ακατάλληλη ώρα πήρες", του λέω, "πηδάω την κυρά μου".

"Δεν πειράζει", μου απαντά, "αφήστε την όπως είναι, ελάτε να πάρετε το δάνειο κι επιστρέφετε σε δέκα λεπτά με τη λίμπιντο ανεβασμένη"!

Τι να του πω τώρα;

Ότι τα λεφτά φουσκώνουν το πλαϊνό μέρος του παντελονιού, ενώ η Αγία Λιτότητα το μπροστινό;

Αποκλείεται να με καταλάβαινε...

Υ.Γ.: Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν.

Οι Χριστιανοί είμαστε αισιόδοξοι.

Όχι αισιοδοξία αφελή, γλυκανάλατη, χαζοχαρούμενη.

Το κακό επικρατεί γύρω μας.

Το ξέρουμε, το βλέπουμε.

Αλλά έχει ημερομηνία λήξης.

Στα έσχατα θα νικηθεί.

Γι' αυτό και η δικιά μας αισιοδοξία είναι τραγική...