Έρωτας πάνω απ' την κάλπη...

Όπως σας είπα, με διόρισαν μέλος της Εφορευτικής Επιτροπής στο εκλογικό μου τμήμα.

Κανονικά έπρεπε να είμαι κει απ' τις 6 το πρωί.

Δεν σφάξανε!

Ξύπνησα κατά τις 8, πήγα στην εκκλησούλα μου, άναψα το κεράκι μου, προσευχήθηκα να μας φωτίσει ο Θεός, ήπια το καφεδάκι μου κάτω απ' το καμπαναριό τ' Άι-Γιώργη στο Λυκαβηττό και, τσούκου-τσούκου, κατέβηκα στο ένδοξο 1612ο εκλογικό τμήμα που στεγάζεται στον επίσης ένδοξο βρεφονηπειακό σταθμό Ζωγράφου.

Ο δικαστικός αντιπρόσωπος, αφού με αγριοκοίταξε, μου ανέθεσε να ελέγχω την τρύπα της κάλπης. Οκ...

Όλοι οι άντρες ξέρουμε πως τις πιο ωραίες γυναίκες δεν τις βρίσκεις στα περιοδικά μόδας, στα στούντιο φωτογράφησης ή στην τηλεόραση.

Οι καλύτερες γκόμενες είναι σερβιτόρες, ταμίες σε σούπερ-μάρκετ, πωλήτριες σε περίπτερα, πλένουν αυτοκίνητα ή έρχονται να ψηφίσουν.

Είναι μόλις 19 χρονών και ψήφιζε για πρώτη φορά.

Ένιωθε περήφανη και ήταν βέβαιη πως συμμετείχε σε μια πολύ σοβαρή διαδικασία.

Με κέρδισαν τα μάτια της, ο τρόπος που με κάρφωσαν κι έπαιξαν γεμάτα ζωή και σπιρτάδα.

Οι σημερινές Ελληνίδες συνήθως δεν κοιτούν! Απλά παίρνουν πόζες για να τις δουν οι άλλοι...

Μη σας τα πολυλογώ. Παράτησα την τρύπα της κάλπης (με μια φτηνή δικαιολογία) και παρέα με το τρυφερούδι πεταχτήκαμε σε μια καφετέρια απέναντι απ' το Κάραβελ.

Πριν καλά-καλά κάτσουμε είχα την ατυχία να εμφανιστεί απ' το πουθενά ο Λέχρας. Κι ο αφιλότιμος δεν αρκέστηκε σε μια εγκάρδια χαιρετούρα, ήθελε και να μ' αγκαλιάσει!

Ο Λέχρας είναι γνωστός στα πέριξ, και φαίνεται τον ήξερε και η μικρά. Γούρλωσε τα ωραία ματάκια της κι άρχισε τις τσίριδες:

"Δεν το πιστεύω! Είσαι φίλος ΑΥΤΟΥ; Χαιρέτησες ΑΥΤΟΝ τον άνθρωπο;"

Σοκαρίστηκα!

Μάγκες μου, είναι καταπληκτικό πόσο γρήγορα οι γυναίκες αποκτούν δικαιώματα πάνω μας και είναι έτοιμες να μας γαμήσουν τη ζωή!

Πού διάολο βρήκε το θράσος το νιάνιαρο (θα μπορούσε να 'ταν και κόρη μου) να μου κάνει κριτική για τους φίλους μου;

Για μένα η αντροπαρέα είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Εκεί ανοίγομαι, ξεχνώ, ξεδίνω...

Όταν μπλέκω με ανασφαλή γυναίκα, κατά περίεργο τρόπο, πάντα ξεκόβω απ' τους κολλητούς μου.

Το κακό ξεκινάει σιγά-σιγά, με τη μουρμούρα της που δεν εγκρίνει τους φίλους μου.

Ως ζευγάρι κάνουμε παρέα μόνο με άλλα ζευγάρια που πάντα εκείνη επιλέγει!

Και που συνήθως είναι μίζερα αφού όλα έχουν τα ίδια βαρετά χαρακτηριστικά.

Όσο για το Λέχρα, οκ, δεν είναι και το καλύτερο παιδί, αλλά δεν ενοχλεί και κανέναν. Μόνο τον εαυτό του χαλάει.

Ή, για να είμαι φιλαλήθης, μόνο εμένα ενοχλεί!

Η μαριχουάνα του 'χει κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα και έχει την ψευδαίσθηση πως είμαι πλούσιος και πάντα πρόθυμος να τον δανείσω!

Άσε που με χτυπάει και στο "ευαίσθητο" σημείο μου, το θεολογικό μου.

Επιμένει πως το γαμημένο το χόρτο είναι δημιούργημα του Θεού και πως δεν πρέπει να απαγορεύεται!

Κι ο καρχαρίας, ρε φιλάρα, ζωάκι του θεού είναι, αλλά δεν πας να κουνήσει τον κώλο σου μπρος στη μούρη του!

Ούτε και λες πως είναι κακό που απαγορεύεται το κολύμπι εκεί που κάνουν νυφοπάζαρο οι καρχαρίες...