Οι φιλοδοξίες μου εξαντλούνται στο «πίπα, κώλος και βυζί»!

Εδώ και καιρό, κάτι τύποι μού στέλνουν μεϊλάκια κάπως προκλητικά: «Τι έγινε Ασκαρδαμυκτί; Γιατί δεν ξανασχολίασες τα πολιτικά; Κατάπιες τη γλώσσα σου ρε λαμόγιο;». Και τα τοιαύτα...
Οπότε, κάτι πρέπει κι εγώ να απαντήσω. Έτσι δεν είναι;
Οι παλιοί μπλόγκερς θα θυμούνται πως παλιά στήριζα τον Γιώργο τον Παπανδρέου. Πίστευα πως ο άνθρωπος δεν είναι γρουσούζης, έχει καλό κάρμα και ξεφεύγει απ’ το βλαχαδερομπουχεσισμό του κλασικού Έλληνος πολιτικού.
Στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 ήμουν με το Βαγγέλη το Βενιζέλο, για λόγους που βαριέμαι να αναλύσω.
Το 2010 στήριξα με πάθος το «Μνιμόνιο 1» γιατί απλά δεν γινόταν αλλιώς...
Στη συνέχεια, όμως, χάθηκε η μπάλα, τα ξέρετε, μην τα επαναλαμβάνω.
Κι ερχόμαστε στα προσωπικά.
Ουδέποτε στη ζωή μου ροκάνισα και το παραμικρό κονδυλάκι. Και ποτέ δεν είχα ούτε διεκδίκησα κανένα δημόσιο αξίωμα.
Μια φορά μόνο, στις νομαρχιακές εκλογές του 2010, κάποιοι (όχι εγώ) με πρότειναν για υποψήφιο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.
Το σκεπτικό τους ήταν το εξής: «Τον Άσκαρ θα τον ψηφίσουν οι πάντες. Οι μεν άντρες γιατί δεν τον βλέπουν ανταγωνιστικά και «μιλάει πολλές γλώσσες», οι δε γυναίκες γιατί τον θεωρούν ιδανικό γαμπρό για τις ίδιες ή για τις κόρες και τις εγγονές τους».
Η απάντησή μου ήταν αρνητική. Πρώτον, γιατί αν γούσταρα να λύνω τα προβλήματα των άλλων, θα γινόμουν, σε πρώτη φάση, διαχειριστής στην πολυκατοικία μου. Και, δεύτερον, δεν ξέρω να κλέβω, και την όποια φιλομάθεια μού έχει απομείνει προτιμώ να τη διοχετεύσω αλλού.
Όλ’ αυτά υπάρχουν σε επίσημα έγγραφα, με υπογραφές και σφραγίδες, και θα τα πάρω μαζί μου να τα δείξω στον Άγιο Πέτρο, μπας και με χώσει στον παράδεισο...
Συμπέρασμα: οι προσωπικές μου φιλοδοξίες ήταν ανέκαθεν άκρως περιορισμένες: κανένα κωλαράκι να χουφτώνω, καμιά ρογίτσα να δαγκώνω... μέχρι εκεί!
Άντε και καμιά πίπα, στις τουαλέτες των Έβερεστ του Αγίου Θωμά στο Γουδή.
(Ουπς... αυτό δεν έπρεπε να το αποκαλύψω... ευτυχώς δεν έχεις ίντερνετ!)