Σας το ξανάπα: όταν πρωτόλθα στην Αθήνα, το Σεπτέμβρη του ’79, η πρώτη συνοικία που γνώρισα ήταν ο Βύρωνας.Γράφτηκα, θυμάμαι, στην τρίτη τάξη του Πρώτου Γυμνασίου Βύρωνα, πίσω απ’ την Ανάληψη, το επονομαζόμενο τότε «κόκκινο σχολειό».
Στο Βύρωνα έκανα τους πρώτους μου φίλους, εκεί πρωτογνώρισα, ουσιαστικά, τη ζωή, στο παγκάκι της Αγιά-Τριάδας έδωσα και το πρώτο μου φιλί...
Με την Άννα πηγαίναμε στην ίδια τάξη αλλά σε διαφορετικά τμήματα. Εγώ ΚΝίτης κι εκείνη Ρήγισσα, απ’ τις λίγες τότε Ρήγισσες του Βύρωνα.
Στο μπακάλικο της γειτονιάς μου, οδός Κορυτσάς, μου άρεσε να χαζεύω μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του πρώτου καταυλισμού προσφύγων του Βύρωνα.
Ήταν μια φτωχή και άθλια κατασκήνωση... αλλά ήταν η αρχαιολογία της πόλης μου.
Με τους κολλητούς δίναμε ραντεβού «στ’ αγαλματάκια» ή έξω από ’να παρακμιακό καφέ-μπαρ, πίσω απ’ τον Άι-Λάζαρο. Το μαγαζί αυτό ήταν το μεταφυσικό καταφύγιο παλιών κομμουνιστών του Βύρωνα, που ακόμα έψαχναν έναν χαμένο παράδεισο...
Πέμπτη απόγευμα, χτυπάει το σταθερό μου.
- Λέγετε παρακαλώ.
- Τον κ. Τ.
- Ο ίδιος!
- Χο χο, σε βρήκα!
- Ποια;
- Η Άννα!
- Ποια Άννα;
- Ρε βλάκα, η Άννα είμαι, η συμμαθήτριά σου στην τρίτη γυμνασίου. Αλτσχάιμερ έπαθες;
- Ωχ... Άννα, τι κάνεις;
- Μόλις γύρισα απ’ την Αγγλία. Ανακαινίζω το πατρικό μου στη Μεσολογγίου, σε θυμήθηκα, βρήκα το τηλέφωνό σου στον κατάλογο κι είπα να σε πάρω...
- Διάολε... τόσα χρόνια... κι ήσουν πάντα μια θύελλα...
- Και παραμένω! Πότε;
- Τι πότε;
- Σε είχα αφήσει πιο έξυπνο! Πότε και πού θα βρεθούμε!
- Εεεε... δηλαδή...
- Α καλάαααα... στις 4 το απόγευμα στο γνωστό παγκάκι στην Αγία Τριάδα! Μετά από 33 χρόνια γύρευε πόσο θα ’χεις πατσουρέψει! Αλλά θα σ’ αναγνωρίσω απ’ τις διαφορετικές κάλτσες που σίγουρα θα φοράς! Και πού ’σαι; Βάλε λινά παπούτσια. Θα πάμε μέχρι τη Ζωοδόχο Πηγή να παίξουμε κρυφτό! Να φέρω μαζί μου και τον Γιαννάκη; Έγινε 15 χρονών και πέταξε πολύ μπόι! Είναι άσος στο μπάσκετ. Το λέει η καρδούλα σου να παίξετε ένα μονό στις μπασκέτες πίσω απ’ τη Νίαρ Ιστ; Υπάρχουν ακόμα αυτές; ... Γιατί δε μιλάς; Δείλιασες μπροστά σ’ ένα δεκαπεντάχρονο ρε κοντοστούμπη; Γιατί το αποκλείω να ψήλωσες άλλο από τότε!
Η Άννα σπούδασε στην Αγγλία.
Βρήκε δουλειά στο Λονδίνο, εκεί παντρεύτηκε, γέννησε το Γιαννάκη, πέρυσι χώρισε, παράτησε τη δουλειά της και γύρισε στο Βύρωνα για ένα ... «φτου κι απ’ την αρχή»!
23 σχόλια:
Πάνω που είπα ότι σοβαρεύτηκες στο μοναστήρι που εκκλησιάστηκες με τη μαυρούλα, να πάλι... μπαλκόνια σε φωτό...
Με τόση αδυναμία που έχεις στα «μπαλκόνια», βάζω στοίχημα πως τα ξέρεις φαρσί τα ισπανικά...
Σωστή η Άννα, μετά από αυτό τον κύκλο ζωής έχει δικαίωμα στον παλιμπαιδισμό...
Κώστας
Eγώ πάλι δε το βλέπω ως παλιμπαιδισμό... είναι αυτή η παιδικότητα που μ'αρεσει και που μερικοί την έχουνε ως τα γεράματα...
Καλή αρχή λοιπόν στην Αννα...
Και καλό κουράγιο!
Λοιπόν...που είχαμε μείνει?
στα παγκάκια...
σε ενα παγκάκι στο πεδίον του Αρεως μου έδωσε το πρώτο μου και πρώτο της φιλί..
κάπου εκει 14-15 χρόνων...
δεν θυμάμαι όνομα...
θυμάμαι όμως οτι ειχε λίγο "γεννάκι"...
(ανεπτυγμένη τριχοφυϊα το λένε σήμερα..)
δείγμα φλογερού ταμπεραμέντου...
λέμε τώρα..
ΥΓ το κακό είναι οτι ουτε εγω ψήλωσα απο τότε
ΥΓ2 παραμένει θύελλα ε???
εντάξει , παραμύθι χωρίς δράκο δεν γίνεται...κατανοητό.
ΥΓ3 ασε που νομίζω οτι θα είναι θύελλα στο πολλαπλάσιο σε σύγκριση με το παρελθόν...
ως ώριμη....
Κώστα, μπορεί, αλλά αυτό το «παιχνιδάκι», όπως και το κρυφτό, χρειάζεται δύο ... παιδάκια!
Λιάκη, είναι μεγάλη υπόθεση να έχεις το κουράγιο να μηδενίσεις δυο-τρεις φορές το κοντέρ στη ζωή σου...
Τάκη, δεν μας διευκρίνισες που έδωσες το τρυφερό όσο και χνουδωτό φιλί σου! Στο στόμα ή κάπου αλλού... λέμε τώρα!
Αλήθεια, εμείς τι πάθαμε και μετά το πρώτο φιλί σταματήσοαμε να ψηλώνουμε;
Ασκαρούλη, δεν κρύβω πως με συγκίνησε η ιστοριούλα σου.
Μαρία, μην εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου γιατί θα βγει ο κύριος τάκης και θα πει πως τα σχόλιά σου «είναι σπαμ»!
Μεγαλη ελευθερια να μη φοβασαι να κανεις καινουργια αρχη.. κι ας περιεχει πισωγυρισμα. Καλη της τυχη!
Γεια σου Ασκαρουλη!
διάβασα κάπου πως οι παιδικοί μας φίλοι και έρωτες είναι αληθινοί γιατί τότε ήμασταν αθώοι και δεν φορούσαμε μάσκες... ίσως να ισχύει, τι να πω.
πάντως χαρά στο κουράγιο της να αφήσει την Αγγλία για την Ελλάδα και φτου απ την αρχή.
Μην πας. Για μπάσκετ, λέω, μην πας. Θα γίνεις ρεζίλι! Εδώ δεν μπορείς ν' αλλάξεις τη σωστή λάμπα, θα μπορείς να σκοράρεις στο σωστό καλάθι; Και στο μονό σε βλέπω να σκοράρεις αλλού...
Noσταλγία Ασκαρουλι... ωραία πολύ ωραία, εμένα μ'αρεσει :)
Χριστινούλα, καμιά φορά πίσω απ’ τις μεγάλες ανατροπές της ζωής μας κρύβεται η απελπισία...
Μανούλι, δεν είναι όλοι σαν τους Κύπριους που έχουν το Λονδίνο για εξοχικό...
Καντούλα, τελικά θα το παίξω το ματσάκι με τον πιτσιρτικά.
Θα μου δανείσεις τα ολ σταρς σου;
Μαριλίτσα, αυτό με τη λάμπα που το επαναλαμβάνεις συνεχώς για να με απομυθοποιήσεις, πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε άπαξ δια παντός!
Λοιπόν, μου λέει η Μαριλίτσα στο σπίτι της στο Ηράκλειο.
- Ασκαρούλη, κάηκε η λάμπα του διαδρόμου, μου την αλλάζεις;
- Φυσικά μπέιμπι!
Παίρνω ο καημένος τη σκάλα και την καινούργια λάμπα και...
- ποια λαμπίτσα ακριβώς κάηκε Μαριλίτσα;
- Αυτή!
Την αλλάζω, αλλά διαπιστώνουμε πως το «καμάρι της Κρήτης» μου είχε υποδείξει λάθος λάμπα!
Ποιος, λοιπόν, έκανε ερ-μπολ;
τελικά η ζωή δεν παίζεται!
με την προϋπόθεση να έχει κανείς τηλέφωνα μη δυσεύρετα...
πώς νοιώθεις για όλα αυτά;
Σάμμυ, στις περιπτώσεις αυτές προτιμώ να μην το πολυ-αναλύω!
Καλύτερα ν’ αφήνουμε τον εαυτό μας χαλαρό κι απροκατάληπτο, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει ανεπηρέαστη η διαίσθησή μας....
Aν το δεις από πλευρά ψυχαναλυτική, η Άννα χρειάζεται ένα ριστάρτ, και επειδή έχει άμεση ανάγκη την επαναλειτουργία της, λειτούργησε σαν την ομάδα που μετά τον διασυρμό κια την απόλυση του προπονητή, ψάχνει στα "σίγουρα" πατήματα δοκιμασμένα...καθείς από το μετερίζι του ας το κρίνει όπως θέλει!
Καλημέρα φίλτατε Ασκάρ!
Ε,και εσύ ρε ασκαρούλι τύχη που την είχες!να σε θυμηθεί μιά παλιά σου συμμαθήτρια!!ε,εγώ προσωπικά έχω πεί ότι συχαίνομαι, (απίστευτα όμως)τέτοιου είδους πισώ-γυρίσματα στο παρελθόν,το οποίο θεωρώ πεθαμένο κι άχρηστο,και εντελώς επιζήμιο να το θυμάσαι,και να ασχολείσαι με αυτό...(και το δι κό μου, ερωτικό παρελθόν εί ναι όντως άχρηστο κι επιβλαβές γενικά,ψυχοφθόρο ως εκεί που δε παίρνει,να το θυμάμαι)γι'αυτό και το'χω διαγράψει από χρόοονια τώρα!! ε,μου το'χουνε κάνει κι εμένα αυτό κάποια,άτομα από το μακρυνόοοο παρελθόν μου αλλά τα εξαπόστειλα με συνοπτικές διαδικασίες όμως!!κι απορώ π ως δ εν έκανες κι εσύ,το ίδιο με την εν'λόγω κυρία που ποιός ξέρει τ ι στο καλό,ήθελε μετά από τόοοοοσα χρόνια....και...αυτό το...'φτου κι απ'την αρχή,που λες ε,ίσως να μην είναι το ίδιο,ευχάριστο πάντα και σε όλες τις περιπτώσεις,όταν το κάνει κάποιος έυχομαι η Άννα σου πάντως να μη το μετανιώσει...που επέστρεψε εννοώ....αυτό...φιλάκια...καλησπέρες...
Πάντως, ασκαρδαμούλη, δεν έχεις πτσουρέψει και τόσο πολύ.
γεροντομαναράκι είσαι!
Εγώ περιμένω την συνέχεια?
Τι τροπή πήρε η συνάντηση η θύελλα παρέμεινε εσύ ήσουν τυφώνας ή απλώς αύρα θαλασσινή:))
Τελικά, άλαλε, το ποδόσφαιρο είναι το «σχολείο της ζωής»...
Ρε Άθη, μ’ αυτούς τους τσοπεράδες και τους ντεντιμπόυδες που έμπλεκες, πώς να μην έχεις κακές αναμνήσεις;
Σπόρια, το ’χετε ακούσει το «μαλλί βαμβάκι ... ...»;
Ζουζού, τη συνέχεια μπορεί να σας τη γράψω και μετά από 5 χρόνια...
Yes baby..take my shoes!
;)
Θενκς!
Αν σου πέρασε η περίοδος, έρχεσαι να κάνεις εξέδρα;
Δημοσίευση σχολίου