Λάου-λάου το παγαίνεις να ξαναγενώ εργένης!

Λένε πως τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι γιορτές για τα παιδιά.
Εγώ παιδιά-σκυλιά δεν έχω, ακόμα τουλάχιστον, αλλά καμιά φορά φαντάζομαι τον εαυτό μου μπαμπά...
Βλέπω γύρω τους φίλους μου που ’χουν γιους να τους τρώει η αγωνία μην τυχόν και γίνουν ομοφυλόφιλοι, κομμουνιστές, ρατσιστές, μασόνοι, διάφορα...
Εμένα, αντιθέτως, όσο το βιολογικό μου ρολόι πλησιάζει τα μεσάνυχτα, άλλο σαράκι με τρώει.
Τρέμω την πιο σκληρή κι οδυνηρή απόρριψη που μπορεί ένας πατέρας να βιώσει: τι θα κάνω αν ο γιος μου, κει γύρω στα επτά, σκεφτεί πως ο μπαμπάκας του είναι τρελός και πως ο Θρύλος είναι ομάδα μπανάλ, λαϊκατζούρα ή κατεστημένο;
Και μου ξεφουρνίσει μια ωραία πρωία πως υποστηρίζει το ΑΕΚάκι, το ΠΑΟΚάκι ή το Πανιωνάκι;
(Το άλλο ενδεχόμενο ούτε να το συζητάμε, ντάξ;)
Άραγε θα έχω τη δύναμη να κάνω αυτό που θα έκανε κάθε λογικός πατέρας;
Να αποδεχτώ, δηλαδή, ότι οι μέρες μου στο Καραϊσκάκη έφτασαν στο τέλος τους και πως θα πρέπει να επισκέπτομαι τις διάφορες ξενέρωτες συνοικίες της Αθήνας;
Ήδη νιώθω πολύ παιδί για να υποκύψω στις ιδιοτροπίες ενός παιδιού!
Νομίζω πως βρήκα την πιο πολιτισμένη και φιλελεύθερη λύση!
Θα του εξηγήσω πως σέβομαι απόλυτα τις όποιες επιλογές του, αλλά αν θέλει να δει την ομάδα του θα πρέπει να πάει μόνος του, με δικά του λεφτά και χωρίς τη δική μου βοήθεια!
Αυτό νομίζω πως θα είναι αρκετό για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους...