Απ’ το κρυφό τετραδιάκι της Καντούλας (δυο χουνέρια σε μια μέρα είναι πολλά!)

Είχα πολύ καιρό να βρεθώ με τον Ασκάρ, στο μεταξύ στεφανώθηκα, κι είπαμε να τα πούμε από κοντά στον καφενέ του Χασάν στα Εξάρχεια.
Ο Άσκαρ δεν ήταν και στα πολύ καλά του, κι εκεί που άρχισα να ψιλοβαριέμαι, να ΄το απέναντι το ξανθό γκομενάκι, πράσινο μάτι, κορμί γαμάτο...
Το γκομενάκι με διπλοτσεκάρει από απόσταση, το βλέπω, τρελαίνομαι, «ωραία», λέω, «να που αποκτά ενδιαφέρον η έξοδος».
Κι έρχεται στο τραπέζι μας κι αρχίζει κάτι «εγώ δεν κάνω τέτοια», «δεν κάνω καμάκι στα καφέ», «πρώτη φορά μου συμβαίνει να μιλάω με άγνωστη και να νιώθω ζεστά».
Κι εκεί που έχει αρχίσει να μ’ απογειώνει τελείως, γιατί σημειωτέον μου τα ψιθυρίζει στ’ αυτί την ώρα που μου τρίβεται, δήθεν τυχαία, και μ’ έχει κάνει πύραυλο, μου σκάει την κεραμίδα στο δόξα πατρί!
Ότι είναι μπάι κι ότι ο λόγος που ήρθε στο τραπέζι μας ήταν πως γούσταρε τον Ασκάρ!
«Τι λες ρε μαλάκα, που με παίζεις τόση ώρα για να μου πετάξεις αυτή την παπαριά;».
Γυρνάω σπίτι ζοχαδιασμένη και παθαίνω το δεύτερο μπλακ άουτ!
Βρίσκω τον αγαπημένο αντρούλη μου να πηδάει την γκόμενα που μένει στο κάτω διαμέρισμα!
Κι όχι μόνο πηδιόντουσαν, αλλά κάνανε και σαν ζώα, λες και δεν είχαν ξαναπηδηχτεί ποτέ στη ζωή τους!
«Ρε μαλάκα, δυο χρόνια είμαστε μαζί, προχθές παντρευτήκαμε, σε μένα δεν έκανες ποτέ έτσι σεξ, ούτε καν τις πρώτες φορές, τότε που έλεγες πως με άγγιζες κι έτρεμες»...