Καντούλα: η Φρύνη των ορέων! (Απ’ το ημερολόγιο ενός θεολόγου)

Δαίμονας κακόβουλος και πονηρός συνήργησε κείνο το βράδυ, 17 Νοέμβρη, να τη συναντήσω στην «Ταβέρνα του Κουτσού».
Εγώ, σαραντάρης θεολόγος, πήγα με τα γεροντοπαλίκαρα να πιούμε κάνα ξύδι.
Εκείνη, δεκαεξάχρονη, όλο ζωή κι ενέργεια, την έβλεπες και ξεχνούσες χρέη, διαζύγια, διατροφές, θάνατο...
Καθόταν στο διπλανό τραπέζι, και το κρασί είχε απορυθμίσει κάθε τυπικότητα!
«Στην υγειά σου δάσκαλε», μου είπε, κι εγώ παρατηρούσα τα χείλη της και τα φανταζόμουν ν’ ανοίγουν και να κλείνουν, να σουφρώνουν, να τεντώνονται, ανάλογα με το μέρος του κορμιού μου που ’χαν ν’ αντιμετωπίσουν και να λατρέψουν ηδονικά...
Μια παρέα γύφτων μπαίνουν στο μαγαζί.
Η μικρή τούς παρήγγειλε να παίξουν τ’ αγαπημένο της τραγούδι. «Ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει»...
Έκλεισε τα μάτια της κι έδειχνε να ονειροπολεί.
Μόλις τέλειωσαν οι γύφτοι, αρπάζω το μαχαίρι απ ’ τη μπριζόλα, και με μια γρήγορη σφάζω το νταούλι!
Δεν θα ’φηνα να ξανακούσουν άλλα αυτιά αυτό τον ήχο, που την έκανε να ταξιδέψει ποιος ξέρει πού...
Η Καντούλα δεν είχε τίποτα απ’ την ανούσια αναίδεια και την ανεμελιά της εφηβικής ηλικίας.
Η μάνα της είχε μικροπαντρευτεί. Και στα 25 της είχε ήδη 6 παιδιά. Είχε κερδίσει επάξια, με το μουνί της, το επίδομα πολυτέκνου!
Μόλις πρωτόδα την Κάντυ, αποφάσισα να βάλω στο γκομενικό χρονοντούλαπο όλες τις καριόλες που μου ’χαν κάνει τη ζωή ρημαδιό...
Και σκέφτηκα την Π. που προχθές, πριν βροντήξει οριστικά την πόρτα πίσω της, μου ’κανε δώρο ένα κουκλάκι Πινόκιο, για να μου δείξει, μάλλον, πως τα ήξερε όλα!
Όμως, τούτη δω, την Καντούλα, την αγάπησα. Μ’ έ ναν έρωτα αγνό. Σαν αυτόν που νιώθουν οι καλόγριες της Αγίας Ελεούσας για το Χριστό!
Ευτυχώς, είχα πιεί πολύ και δεν το πήρα κατάκαρδα όταν η Κάντυ με κάλεσε να τη συναντήσω το επόμενο βράδυ στα μπουρδέλα του Καρπενησίου, πάνω στα Ρόβλια.
Τοίχο-τοίχο ανέβηκα την ανηφόρα.
Δεν ήθελα να με αναγνωρίσει κανείς.
Κάθισα στην αίθουσα αναμονής, σ’ έναν ξεφτισμένο καναπέ.
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε κι η τσατσά, με κοίταξε με οίκτο (ή έτσι μου φάνηκε) και μου ’πε: «η σειρά σου τσαχπίνη μου»!
Η Καντούλα, που θα μπορούσε άνετα να ’ναι κόρη μου, με υπ οδέχτηκε με επαγγελματικό τρόπο.
Τα μαλλιά της μύριζαν σπέρμα κι η ανάσα της υγρό αποπλύματος.
Κι όμως, εγώ έψαχνα τα χείλη της, να γευτώ το μύρο της εφηβικής της αγάπης...
Μάταιος κόπος.
Εκείνη είχε συνεχώς το βλέμμα της στο πλάι. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα στο ρολόι.
Μήπως και ξεπεράσω την ώρα που μου αναλογούσε...
Δεν ένιωθε το πάθος μου που θάμπωνε τη ματιά μου κι έκοβε τ ην ανάσα μου.