Ταξίδι στο χρόνο: η περιβόητη εταίρα Αθηνασία κι ο στωικός φιλόσοφος Ασκαρμίδης τριγυρίζουν στα μπουρδέλα της Αρχαίας Ελλάδας και Ρώμης! Α’

Αθηνασία: Λατρεμένε μου Ασκαρμίδη, δες το υπέροχο κορμί μου, μύρισε το πανάκριβο άρωμά μου, χούφτωσε τα στητά στήθια μου! Κι, επιτέλους, σταμάτα να είσαι καρφωμένος στα γυμνά σώματα των νεαρών της παλαίστρας! Δεν το καταλαβαίνεις πόσο προσβλητικό είναι να βρίσκεσαι δίπλα μου και να τρέχουν οι σιελογόνοι αδένες σου κάθε φορά που μας γυρνάει τα οπίσθιά του ο έφηβος Πλαύτος;
Ασκαρμίδης: Πάψε, επιτέλους, ανόητη να μου τσιτσιρίζεις το μυαλό! Δεν μπορείς να καταλάβεις; Αυτό που νιώθω για τον Πλαύτο, δεν είναι γήινο. Είναι έρωτας ουράνιος, που αποτελεί μέρος της αρμονίας του σύμπαντος! Αλλά εσύ πού να τα καταλάβεις αυτά; Ο «ελληνικός έρωτας» είναι προνόμιο των καλλιεργημένων αντρών...
Αθηνασία: Δηλαδή, Ασκαρμίδη μου, ο έρωτας μεταξύ άντρα και γυναίκας είναι του πεταματού;
Ασκαρμίδης: Ο έρωτας άντρα και γυναίκας είναι λαϊκατζούρα, παρακατιανός, παρακμιακός! Αφορά ανθρώπους κατωτάτου επιπέδου! Κυρίως τις γυναίκες και κάποιους νεαρούς, που διακρίνονται για την υπερβολική βλακεία τους. Για δες την Ουράνια Αφροδίτη, που δεν προέκυψε απ’ την ένωση άντρα και γυναίκας, αλλά μόνο εκ του άρρενος. Δεν θα βρεις σ’ αυτήν καμία υστερία, τρέλα ή παραφροσύνη...
Αθηνασία: Μα οι μισοί Αθηναίοι μου έχουν κάνει ερωτική εξομολόγηση! Όλοι αυτοί ψέματα μου λένε;
Ασκαρμίδης: Σε διαβεβαιώ γύναιο, πως αυτό που νιώθουν οι άντρες για σας τις γυναίκες δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον αληθινό, τον ιδανικό, τον ουράνιο έρωτα! Είναι εξίσου παράλογο σα να αποκαλείς έρωτα αυτό που νιώθουν οι μύγες για το γάλα. Ή αυτό που αισθάνονται οι κτηνοτρόφοι για τα μοσχάρια που εκτρέφουν, ή οι μάγειροι για τις κότες που βράζουν...
Αθηνασία: Κι εμένα; Δεν πιστεύεις εμένα που κάθε μέρα σου φωνάζω πόσο πολύ σε αγαπώ; Στ’ αλήθεια, με βλέπεις μόνο σαν σκεύος ηδονής;
Ασκαρμίδης: Ποτέ δεν πίστεψα πως το ψημένο κατσικάκι ή το κρασί με αγαπά. Κι όμως, τα χρησιμοποιώ και τα δυο με ευχαρίστηση!