Τ’ απόκρημνα βράχια της Πάτμου τραβούσαν σα μαγνήτης τους ερημίτες που ποθούσαν την ησυχία.Ακόμα και σήμερα σώζονται ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στις απάτητες πέτρες.
Λαξευμένες θέσεις για ράφια, στόμια φούρνων, πηγάδια, οπές για τα δοκάρια που στήριζαν τις οροφές των ασκηταριών...
Στις ρίζες των βράχων, μέσα στη θάλασσα, βρίσκεις ως και θεμέλια μικρών ναών!
Στο πλοίο της επιστροφής νιώθουμε «γεμάτοι».
Στο νησί μελετούσαμε νύχτα και μέρα την Αγία Γραφή και τους Πατέρες.
Υπογραμμίζαμε χωρία κι αποστηθίζαμε ολάκερα αποσπάσματα που μας συγκινούσαν ή μας παρηγορούσαν...
Όσες μέρες μείναμε στην Πάτμο δούλεψε μέσα μας η ταπείνωση και το πένθος.
Τα πάθια υποχώρησαν λίγο, η καρδιά άρχισε να μαλακώνει.
Τα λίγα πράγματα που χρησιμοποιούσαμε τα νιώθαμε σαν δώρα του Θεού και τα χαιρόμασταν.
Ψάχναμε τόπους ήσυχους, να στοχαστούμε και να ηρεμήσουμε.
Αγαπήσαμε την πεζοπορία, που πάντα κατέληγε σε κάποιο ξωκκλήσι ή όμορφο τοπίο.
Πίναμε το νερό της πηγής και τα χείλη μας ψέλλιζαν το «Δόξα σοι ο Θεός»...
Πού και πού λέγαμε την ευχή, μαζεύαμε το νου μας στο θαλάμι της καρδιάς και ζούσαμε ένα μυστικό πανηγύρι...
Υ.Γ.: προσωπικά έχω έναν επιπλέον λόγο να λυπάμαι που πήρα (αναγκαστικά) το δρόμο της επιστροφής. Γι’ αυτό και της αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι...
12 σχόλια:
Ρημαγμένο και το φετινό καλοκαίρι της ζωής σου...
κουράγιο!
βρέχει, πάλι βρέχει, ψιλοβρέχει.
είμαι μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας και να σου πω την αλήθεια άμα τυχαίνει να μαι καλά και να βιώνω ευλογίες ένα δόξα τω Θεώ το λέω κι ας με κοιτάν παράξενα.
τα πολύ παλιά χρόνια εκεί στην εποχή του Ιάσονα στο περίπου οι άνθρωποι επικοινωνούσαν με τους Θεούς συνεχώς. Θυσίαζαν για το φαΐ, για τη γιορτή, για τη χαρά, τη λύπη, τον πόλεμο, την ειρήνη, τις εποχές. Τώρα κρατάμε το τσόφλι όπως έλεγα και σε κάποιο μπλογκογνωστό και μέσα τίποτε. Χμ! στερνή μου γνώση...
ευχή: καλό Φθινόπωρο, εκεί, στην πλατεία της Σιβηρίας -Σουηδίας, σόρρυ.
έτσι λοιπόν νηστεία και προσευχή και κόρη του γιαλού!! ω!
είναι υπαρκτό πρόσωπο ή ξωτικό;
καληνύκτα.
μα έτσι απλή η επιστροφή; ούτε μια γκόμενα, ούτε ένας τόσο δα πειρασμός να σε κάνει να ξεχάσεις ό,τι είδες στο νησί; ου μας τα χάλασες.
Τι γλυκεια αισθηση! Η επαφη με το Θειο σε ολες της εκφανσεις του, η γνωση του ποσο μικροι ειμαστε, ποσο σημαντικο ειναι το καθε δωρο! Καλημερα Ασκαρ! Χαμογελαστη ελπιζω...μεσα στα δυσκολα!
Όπως πάντα Μορταλάκο...
Σάμμυ, έφαγες μεγάλο κόλλημα, βλέπω, με την «πλατεία Σουηδίας»!
Κρίμα που μένεις στο Βόλο ρε γμτ...
(ή, μήπως, κάνω λάθος;)
Μανούλι, θα με αφήσεις επιτέλους ν’ αγιάσω;
Χριστινούλα, καλή βδομάδα και σε σένα, και πολύ κουράγιο.
Γέλασα με το σχόλιο της ΜΑΝΑΣ...
Δεν έχει καταλάβει οτι μιλάμε για ολοκληρωμένο ευνουχισμό..
κανένας πειρασμός δεν αγγίζει πιά τον φίλο μας...
είναι μια στιγμή πριν το φωτοστέφανο(αν δεν το φοράει ήδη)
Γέλασα και με την BUTTERFLY σχετικά με "την επαφή με το Θείο" ...
σκεφτόμουνα κάτι θείους που έρχονται με τα κρίνα.....
Ρε τι κάνει η κρίση..
σε λίγο θα βλέπουμε αγγέλους γύρω μας ...παντού.
Θα μου πείτε, είναι μια λύση μετά τους βάρβαρους.
Αυτά σκεφτόταν ο Τάκης ψάχνοντας τον πάτο του βαρελιού.
Όποιος γελάει τελευταίος γελάει καλύτερα!
Συνέχισε να ψάχνεις πάτους, λοιπόν...
Δεν έχει άδικο η Μάνα εκεί που μας απω-θέωσες με τις εμπειρίες σου. μας έστειλες στα κάτεργα με τη γκόμενα που σε γύρισε πίσω!
Καμία βελτίωση:))
Μα τι ωραία που τα λέτε κύριε καθηγητά!
Ιδίως αυτό το «μυστικό πανηγύρι» μας ξετρέλανε!
Zoυζού, αυτό ακριβώς είναι κάνουν οι γκόμενες: μας «τραβάν πίσω»!
Πολύ όμορφα λόγια
ρενα
Δημοσίευση σχολίου