Ταξιδεύοντας για Πάτμο... (Ο πειρασμός έχει πολλά ποδάρια!)

Επιτέλους, ταξιδεύουμε για Πάτμο!
Ατμόσφαιρα φθινοπωρινή.
Το Αιγαίο μου φαίνεται, όπως πάντα, φιλικό και οικείο.
Απ’ το πρωί είμαι με δυο παξιμάδια κι έναν σκέτο καφέ (κι ένα αντίδωρο).
Λογικό να με ζώνει τέτοια ώρα η πείνα...
Αλλά είμαι αποφασισμένος να εγκρατευτώ!
Θυμάμαι ένα φίλο μου (πραγματικό) ασκητή. Κάθε Παρασκευή δεν έβαζε στο στόμα του καθόλου τροφή ή νερό!
Ένα βράδυ άρχισαν να γουργουρίζουν τα έντερά του.
Και τον άκουσα κρυφά να λέει: «Σώπαινε κοιλιά, σήμερα έθαψαν το Χριστό»!
Ανοίγω το μικρό μου σακβουαγιάζ. Ξαναελέγχω αν πήρα μαζί μου το μικρό καθρεφτάκι.
Δεν θέλω να την ξαναπατήσω όπως τότε στ’ Αγιονόρος.
Με φιλοξενούσε ένας ερημίτης στα Κατουνάκια.
Τα γένια μου είχαν μεγαλώσει, κι είχα γίνει μαλλιαροκούταβο.
«Γέροντα, μήπως υπάρχει ένα καθρεφτάκι, ένα τζάμι, τέλος πάντων, να δω να ξυριστώ;»
«Αμέσως να σου φέρω», μου είπε.
Επιστρέφει σε λίγο, ανασηκώνει το ρασάκι και βγάζει μια νεκροκεφαλή!
«Να ο καθρέφτη σου!», μου είπε. «Κάποτε ήταν όπως κι εσύ. Εδώ, σ’ αυτό το μέρος, υπήρχαν τα μαλλιά. Κι εδώ έλαμπαν τα μάτια του, από αγάπη ή θυμό. Τα χείλη του έλεγαν κάποτε καλές ή κακές κουβέντες. Βοηθούσε τους ανθρώπους ή τους έκανε κακό. Σε λίγο χρόνο κι εσύ έτσι θα γίνεις...».
Κάθομαι στο σαλόνι του πλοίου και διαβάζω ψυχωφελή αναγνώσματα.
Δίπλα μου περνάει μια κοπελιά.
Δεν βλέπω το πρόσωπό της, αλλά έχει ωραίο σώμα κι ένα υπέροχο άρωμα.
Μ’ αναστατώνει...
Τότε θυμήθηκα τον ασκητή Ιερόθεο (καλή του ώρα).
Έξω απ’ το κελάκι του ήταν του κόσμου τα πανέμορφα κι αρωματικά λουλουδάκια.
Σκύβω να μυρίσω ένα.
Εκείνος με αγριοκοίταξε.
Έσπευσα να απολογηθώ: «μόνο να το μυρίσω ήθελα γέροντα, δεν είχα σκοπό να το κόψω».
«Απαγορεύεται!», μου είπε. «Τι άνθος να μυρίσεις, τι γυναίκα να φιλήσεις!»...