Η «κολασμένη ΚΝίτισσα»!

Κυριακή απομεσήμερο, κι έπινα το καφεδάκι μου στο «Ποδήλατο», στα Εξάρχεια.
Μόνος ήμουν και διάβαζα ένα απ’ τα βιβλία του αγαπημένου μου «κολασμένου» συγγραφέα.
Δυο κοπελίτσες μπήκαν στο καφέ κρατώντας Ριζοσπάστη, Οδηγητή και κουπόνια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Εσύ, η πιο «κολασμένη», ήρθες κατευθείαν στο τραπεζάκι μου.
Μου έπιασες κουβέντα... για την παγκοσμιοποίηση, τις καταλήψεις, το νέο νόμο για τα πανεπιστήμια.
Είχες τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου!
Εγώ βαριόμουν ανυπόφορα, αλλά προσπαθούσα να μην το δείχνω...
Δυο τρεις κουβέντες είπα μόνο, κι ήταν αρκετές να μου σούρεις τα εξ αμάξης... «οπορτουνιστής, αντιδραστικός, βολεμένος».
Εγώ σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα μόνο «είσαι γλύκα»!
Με κάλεσες στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Σου είπα πως οι κολλητοί μου δεν τα παν και τόσο καλά με το ΚΚΕ, και κανείς τους δεν θα δεχτεί να μου κάνει παρέα.
(Αυτό ήταν ψιλοψεματάκι, αλλά θεολογικώς δικαιολογείται:
Πρώτον, γιατί, ως γνωστόν, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Και, δεύτερον, αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία!)
Σου πρότεινα να πάμε μαζί.
Είπες θα το σκεφτείς, και σου ’δωσα το κινητό μου.
Έφυγες για την κατάληψη του Παιδαγωγικού.
Σε μισή ώρα χτύπησε το τηλέφωνο...
Σου είπα πως θα σου αφιερώσω ένα τραγουδάκι απ’ το μπλογκί μου.
Μου ζήτησες το «Στην Αθήνα μες στο κέντρο».
Αλλά εγώ προτίμησα αυτό...