Καλογεράκι θα γενώ...

Καθώς πλησιάζει η μέρα της μακράς ιεραποδημίας μου, κι επειδή ξέρω πως θα πάθετε κατάθλιψη χωρίς την πολιτικολογία μου, είπα να γράψω δυο-τρεις τελευταίες σκέψεις.
Κατ’ αρχήν, τρεις μόνο αριθμοί φτάνουν για να δείξουν πώς φτάσαμε στο τωρινό μας χάλι. Δεν τους θυμάμαι απέξω, αλλά αμέσως θα καταλάβετε τι εννοώ. Ρίξτε, λοιπόν, μια ματιά και συγκρίνετε:
α) το ποσοστό μείωσης της Εθνικής μας Παραγωγής
β) την άνοδο του Βιοτικού μας Επιπέδου
γ) το ύψος του ιδιωτικού και, κυρίως, του Δημοσίου Χρέους μας.
Όσο για τον πρωθυπουργό μας, πρέπει, επιτέλους, να μας δώσει μερικές απαντήσεις χωρίς μισόλογα και φιοριτούρες:
α) γιατί φτάσαμε στο Δεύτερο Μνημόνιο;
β) τι και, κυρίως, ποιοι ευθύνονται για την αποτυχία του Πρώτου;
γ) με το Δεύτερο τελειώνει η περιπέτεια, ή έχουμε και συνέχεια;
Και κλείνω με τους «Αγανακτισμένους»:
Ας υποθέσουμε πως θριαμβεύουν και πως κυβέρνηση και τρόικα φεύγουν νύχτα με το ίδιο ελικόπτερο. Και οι βουλευτές εξαφανίζονται!
Και μετά τι;
Κάποιοι θα πρέπει να σχηματίσουν κυβέρνηση. Και ν’ αντιμετωπίσουν τα γνωστά μας προβλήματα.
Κάποιος θα πρέπει την επόμενη μέρα να μεριμνήσει για να πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα λοιπά έξοδα.
Και, μάλιστα, χωρίς Δάνεια, χωρίς Συμμάχους και χωρίς Νομισματικά Ταμεία...