Προς τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: χθες ο Γιώργος πήρε τη λιγότερο κακή απόφαση!

Η κυβέρνηση το 2010 τα κουτσοβόλεψε.
Έκανε και την «περαιωσούλα» της, βούλωσε κάμποσες τρύπες κι έδειξε να «το έχει»...
Όλοι ξέραμε πως το 2011 θα ήταν η «χρονιά του διαβόλου»!
Αλλά αποδείχθηκε τρις χειρότερο...
Η ανεργία θέριεψε, τα έσοδα κατέρρευσαν, όλοι οι στόχοι της κυβέρνησης έπεσαν έξω με αναμφισβήτητη ευθύνη του οικονομικού της επιτελείου (δεν το συζητάμε πως πρέπει ν’ αλλάξει εκ θεμελίων).
Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, ο πρωθυπουργός έδειχνε να χάνει τον έλεγχο του υπουργικού του συμβουλίου και της κοινοβουλευτικής του ομάδας!
Το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Τρεις λύσεις υπήρχαν: εκλογές, πολυκομματική κυβέρνηση, ριζικός ανασχηματισμός.
Προσωπικά νομίζω πως ο Γιώργος επέλεξε τη λιγότερο κακή λύση. Γιατί:
α) Με τον καφρισμό που μας δέρνει, τυχόν συνεργασία των δυο μεγάλων κομμάτων θα πυροδοτούσε διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικό τους! Ο Γιώργος θα κατηγορούνταν πως «έφερε τη Ν.Δ. στην εξουσία» κι ο Σαμαράς πως «υπέκυψε στις πιέσεις της τρόικας»...
β) Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας αλά ελληνικά, όλοι θα προσπαθούσαν να βάλουν τρικλοποδιά στο διπλανό τους και να βρεθούν σε πλεονεκτικότερη θέση την «επόμενη ημέρα». Το προηγούμενο της «οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα» τα λέει όλα...
γ) Η συνεργασία Γιώργου-Αντώνη, με τη στήριξη και του ΛΑΟΣ, θα είχε ως συνέπεια η αντιπολίτευση να μονοπωλείται απ’ το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ! Δηλαδή απ’ τα δυο κόμματα που συνειδητά επιδιώκουν τη διάλυση της χώρας για να μαζέψουν «κανένα ψηφαλάκι»! Αυτό και μόνο αποτελεί πολιτειακή εκτροπή!
δ) Αν γίνουν τώρα εκλογές, είτε δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, οπότε θα γευτούμε όλα τα παραπάνω, είτε θα βγει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Με το σύνθημα της «επαναδιαπραγμάτευσης». Ένα σύνθημα που είναι πέρα για πέρα δημαγωγικό, όσο ο «καλός» πολιτικός δεν απαντά στα εξής συγκεκριμένα ερωτήματα:
- Τι ακριβώς θα περιλαμβάνει η «επαναδιαπραγμάτευση»; Τις ιδιωτικοποιήσεις; Τους φόρους εις βάρους των απλών πολιτών; Ή, μήπως, μόνο τους φόρους των επιχειρηματιών;
- Στις συζητήσεις που είχε ο Σαμαράς στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες την περασμένη εβδομάδα, βρήκε έστω κι έναν Ευρωπαίο επίσημο που να δέχεται την «επαναδιαπραγμάτευση»; Υπήρξε έστω κι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Ε.Ε. που να άφησε κάποια χαραμάδα ανοιχτή για «επαναδιαπραγμάτευση»;
- Στην περίπτωση που οι δανειστές μας αρνηθούν κάθε «επαναδιαπραγμάτευση», τι θα κάνει ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός; Θα επιλέξει την πτώχευση ή, μήπως, θα εφαρμόσει την πολιτική του μνημονίου, ενώ ο ίδιος τη θεωρεί καταστροφική;
Όλ’ αυτά είναι ερωτήματα πολύ ουσιαστικά κι όχι απλώς ρητορικά...
Κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη λύση θα ήταν μια κυβέρνηση όχι πολυ-κομματική αλλά υπερ-κομματική!
Με υπουργούς πρόσωπα κύρους, μη ενταγμένα σε κομματικούς μηχανισμούς, που θα έχουν την ειλικρινή κοινοβουλευτική στήριξη ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Κουβέλη-Ντόρας και θα κυβερνούσαν με βάση ένα πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας.
Αλλά επειδή τέτοια πράγματα δεν γίνονται εδώ στο Ελλάντα, η λύση που επέλεξε χθες ο πρωθυπουργός είναι η λιγότερο κακή...