Σήμερα το πρωί είχα μια έμπνευση: να κατέβω για καφέ στο Κολωνάκι. Τέτοια ώρα οι κολλητοί μου κοιμούνται, άσε που κανένας τους δεν έχει όρεξη να δει πρωινιάτικα τους τύπους και τις τύπισσες του Κολωνακίου...Έτσι, πήρα το μικρό μου λαπτοπάκι και την εφημεριδούλα μου κι άραξα στην πλατεία μόνος μου.
Αφού διάβασα τους τίτλους κι έγραψα κάποιες σκέψεις για το «Μνημόνιο ΙΙ» στο ομογάλακτο ιστολόγιο http://xeretismata.blogspot.com/2011/06/blog-post_11.html έκατσα και χάζευα τον κόσμο που άρχισε να βγαίνει για ψώνια...
Και τι διαπίστωσα;
Ότι οι γυναίκες, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, είναι λιγότερο καταναλωτικά όντα απ’ τους άντρες!
Για κάθε ευρώ που δαπανά μια γυναίκα για ψώνια, πρέπει να επενδυθεί ακόμη ένα για διαφήμιση, προσφορές, διακόσμηση καταστήματος, μοδάτη ατμόσφαιρα κλπ.
Αυτό δεν λέγεται καταναλωτισμός. Λέγεται «υποστήριξη της αγοράς»!
Οι άντρες, αντίθετα, μπαίνουν, τα μαζεύουν, πληρώνουν και φεύγουν!
Και κάθε ευρώ που δίνουν πάει ολόκληρο στην τσέπη ενός και μόνου ανθρώπου: του εμπόρου!
7 σχόλια:
Σιγά μην ψώνιζα στο Κολωνάκι.
Εγώ ψωνίζω από ένα στοκατζίδικο της Νέας Σμύρνης.
Ε,ασκαρούλη...να σου πώ...δε έχω πάει ΠΟΤΕ μα ποτέεεεεεεεεεεεε?όμως για ψώνια στο Κολονάκι...ποτέ..και να σου πώ..μιά χαρά,είμαι!!ε,νομίζω ΔΕ χάνω και τίποτε...εγώ συνήθιζα πάντα να πηγαίνω,για ψώνια Ερμού...Αιόλου,άντε και Μητροπόλεως σπάνια...και πά ντα όταν έμπαιναν οι εκπτώσεις..ε,θυμάμαι πήγα μιά φορά σε καιρό που ΔΕΝ είχε εκπτώσεις, και το μετάνιωσα πικρά καθώς ένα μπλουζάκι Raxevsky που'χα πάρει τότε το πλήρωσα χρυσό,και το'χω ακόμη επειδή λυπάμαι,να το πετάξω γιατί λυπάμαι τα λεφτά που έδωσα να το πάρω τότε...κάποια χρονάκια πρίν...βέβαια φοριέται ακόμη αλλά...αλλά...πάντα σε γενικές γραμμές εγώ πήγαινα,πά ντα και παλιότερα που ΔΕΝ είχα,τόσα λεφτά επειδή εγώ παίρνω μό-νο τη σύνταξή μου...(αυτή την αναπηρική,επειδή είμαι αμέα) πήγανα σε περίοδο εκπτώσεων και σε πληροφωρώ έχω πάρει εξαιρετικά κομμάτια που ΔΕΝ είν'ανάγκη να πάει κάποιος Κολονάκι,ή Γλυφάδα γιανά τα πάρει και με κανονική τιμή,που εκεί σε 'σφάζουν στο γόνατο'πραγματικά όμως και σου κοπανάνε,όσο του κατέβει του καθενός...θυμάμαι είχα πάει παλιότερα,σε κατάστημα στην Ερμού τώρα οκ?...ένα μεγάλο (δε λέω ποιό)..και ζήτησα να πάρω ένα πουκάμισο για ένα γάμο,που είχα να πάω...μου φέρνει που λές,ένα η...κυρία πωλήτρια...(ένα κόκκινο κιόλας που δ ε μ'αρέσει και τόσο σα χρώμα)...ε,καλούτσικο ήταν..δε λέω σικάτο...τη ρωτάω πόσο κάνει? εκατό χιλιάδες μου'πε ή πενήντα? (τότε ήταν ακόμη η δραχμούλα μας)...κάπου τόσο...ε,μου φυγε η μαγκιά...κόντεψα να πέσω λιπόθυμη αλήθεια...αρπάζω τη μάνα μου,από το χέρι που΄χαμε πάει,μαζί και της λέω πάμε,πάμε...γιατί θα πέσω ξερή...ε,όταν βγήκαμε συνήλθα...αλλά το σόκ...άκου πενήντα χιλιάδες για ένα πουκάμισο!!!ε,αυτά είναι...ωραίο το ποστάκι σου πάντως..μ'αρέσει...φιλάκια..καλό ΣΚ....
Μαρέσει σήμερα η αλλαγή θέματος, κάτι διαφορετικο. Ομως τί να πω για το Κολωνάκι, από τα Χανιά, μόνο πως όταν ερχομαιΆθήνα το επισκέπτομαι. Τί να κάνω έχω ένα βίτσιο με τα καλά ρούχα.
Ασκαρούλη να περάσεις όμορφο τριήμερο και όλοι οι μπλογκόφιλοι σου..
φιλάκια ρενα
Σποράκια, σε λίγο θα πηγαίνουμε στις πλατείες για ανταλλαγές ρούχων!
Αθανασία μου, να μην ψωνίζεις παρέα με τη μαμά σου...
Ρενούλα, πώς να το κάνουμε, οι Χανιώτισσες είναι σικάτες γυναίκες...
Eγώ πάλι πάντα ψωνίζω από σβέρκο...
Εσύ πάντα ψωνίζεις ποιοτικά!
Δημοσίευση σχολίου