Κυριακή, Μαΐου 22

Το μακρύ ζεϊμπέκικο του Ασκαρδαμυκτί (Ποίημα για τα 43α γενέθλιά μου ― 23-3-2011)


Τις νύχτες γονατίζω
μπροστά σε τίγρεις
που δεν μ’ αφήνουν να ησυχάσω.

Τα χρόνια κι οι έρωτες είναι φτιαγμένα
για να πηγαίνουν χαμένα.
Να ξερνάμε σε βουλωμένες τουαλέτες
σε νοικιασμένα δωμάτια
γεμάτα κατσαρίδες και ποντίκια...

(Δεν υπάρχει τίποτα τόσο βαρετό
όσο η αθανασία)

Χαίρομαι το κακό φαγητό
το φτηνό ποτό,
ταιριάζω με γυναίκες
απ’ την κόλαση,
σκορπάω τις μέρες μου
σαν χαρτοπετσέτες...

Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο
και μια γυναίκα λέει
«απόψε είμαι ελεύθερη»!
Καλά... δεν είσαι και τόσο,
μα ούτε κι εγώ είμαι.

Έχεις τεράστια μπούτια
και πάντα βλαστημάς όταν μεθύσεις.
Όταν βγήκες απ’ το μπάνιο
έσκυψες
κι είδα ολάκερο τον κώλο σου
σαν έβαζες να παίξει Μότσαρτ...

Το δέρμα σου είναι λευκό και πλαδαρό
φοράς μοβ κιλότα.
Κάτι τέτοιες σκηνές δημιουργούν
σπουδαίους πίνακες
άριες
αυτοκτονίες και
ερημίτες...

Όλ’ αυτά τα χρόνια
κοιτάζω μέσα απ’ τους πάτους των μπουκαλιών
καθώς η πόλη αδειάζει τη θλίψη της
σε κρασομπούκαλα και μπαγιάτικα φιλιά
κι οι χειροπέδες και τα δεκανίκια και οι ταφόπλακες
συνουσιάζονται με τρέλα...

Αχ! Υπάρχουν κάποια
θεσπέσια πράγματα στη ζωή μας!
Όπως, ας πούμε, τα πόδια των γυναικών
σαν βγαίνουν απ’ το αυτοκίνητο.

Κι εγώ τώρα, ψεκάζω με κατσαριδοκτόνο
ένα καινούργιο ζευγάρι κάλτσες,
πατώντας σε χαλιά με τρύπες
από αναμμένα τσιγάρα...

Γυρίζω και βλέπω στον σκοτεινό καθρέφτη,
τον εαυτό μου σε 20 χρόνια
το πούρο
η πεσμένη κοιλιά μου
εγώ
γέρος
βάζω τα γέλια...

Πάντα έψαχνα τον καλύτερο τρόπο
για να ξεμπερδεύεις απ’ τους μπελάδες.
Κάποιες φορές είναι το γαμήσι
κάποιες άλλες η τρέλα
και κάποιες η αυτοκτονία!
Ό,τι σου βρίσκεται πρόχειρο...

Πηγαίνω στην κουζίνα
να πιω ένα ποτήρι νερό.
Ανάβω το φως
σκοτώνω το όνειρο της κατσαρίδας
στη συνέχεια σκοτώνω
και την ίδια την κατσαρίδα!

(Η βροχή σαν ένα νεαρό κορίτσι
έρχεται προς το μέρος μου)

Οι ωραίες λέξεις,
όπως κι οι όμορφες γυναίκες,
κάποτε
ζαρώνουν και ξεψυχάνε...


30 σχόλια:

Drmakspy είπε...

Φοβερά παρακμιακός και στην ποίηση... Εξαιρετικό δείγμα... Το λάτρεψα και θα σε μαλώσω που άργησες τόσους μήνες να το φέρεις στην επιφάνεια... Το καλύτερο για μένα απόσπασμα που αγάπησα...
"...Αχ! Υπάρχουν κάποια
θεσπέσια πράγματα στη ζωή μας!
Όπως, ας πούμε, τα πόδια των γυναικών
σαν βγαίνουν απ’ το αυτοκίνητο."....
Καλά για μένα γράφεις ιστορία...
Θεσπέσια παρακμιακή ιστορία...

marilia είπε...

Μπουκοφσκικόν!

Αλητισσα είπε...

Πες στον κύριο από πάνω ότι το ποίημα είναι του Μπουκόφσκι κι εσύ απλά το οικειοποιήθηκες..
Να σαι καλά πάντως, εξ' αιτίας σου ανακάλυψα το Μπουκόφσκι, τον έχω λατρέψει όσο κι εσύ οφείλω να ομολογήσω..
Χρόνια πολλά!!!..έστω και ετεροχρονισμένα..

nefelokokkugia είπε...

Χρόνια πολλά, κύριε Ασκαρδαμούλη.

takis είπε...

Οι χειροπέδες μου θύμισαν Στρος Καν..
άλλο ένα θύμα του ποδόγυρου...

Δεν μπορώ να πω οτι η γραφή "μπουκόβσκι" με τρελλαίνει...
λίγο τεχνικά προκλητική..

αλλά και ποιός είμαι εγω που θα κρίνω, πάλι καλά που γλύτωσα απο την Καταλωνία να λέω..

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Σπύρο, κάποτε οι γυναίκες ήξεραν να είναι γοητευτικές!
Σήμερα, οι περισσότερες πρώτα βγάζουν τα χέρια και το κεφάλι απ’ τ’ αυτοκίνητο και τελευαταία τα πόδια.

Μαριλία, αναβαθμίζομαι...
Από «Μπουκόβσκι της Ρούμελης» σε «Μπουκόβσκι της Μεσιγείου».

Αλητούλα, πράγματι ο τίτλος «Ποίημα για τα 43α μου γενέθλια» είναι του «φίλου» μου του Τσαρλς.
Παραθέτω τους στίχους του αυθεντικού Μπουκόβσκι:
«Να έχεις καταλήξει μόνος
στον τάφο ενός δωματίου
χωρίς τσιγάρα
ή κρασί
μονάχα ένας λαμπτήρας
και μια πρησμένη κοιλιά
γκριζομάλης
κι ευτυχής που έχεις
το δωμάτιο...»

Νεφέλω, σ’ ευχαριστώ έστω και ετεροχρονισμένα!
Πάντως, στις 16 Μαϊου είχα και τα μπλογκογενέθλιά μου...

Τάκη, με την Καταλωνία δεν ξεμπέρδεψες ακόμα!
Κακομοίρη μου, πρόσεχε!
Σε προηδοποίησα...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αλητούλα, αν δεν έχεις αντίρρηση, λέω, αύριο ή μεθαύριο, να γράψω για τη ζωή μου μετά το χωρισμό μας!
Τι λες;

Ασυλλόγιστη είπε...

Ώστε χώρισες με την Αλήτισσα;
Πολύ χαρήκαμε!

Χρόνια σε περιμένω είπε...

Να και μια καλή είδηση.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Περίμενα, είναι αλήθεια,κάτι πιο αισιόδοξο για σήμερα που είναι η μέρα σου.
Επειδή σαφέστατα υπάρχουν και θεσπέσια πράγματα στη ζωή μας, κάνε εσύ την ευχή κι΄εγω εύχομαι από καρδιάς να πραγματοποιηθεί καθε σου προσδοκία

ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΣ, ΚΑΛΟΧΡΟΝΟΣ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ και ΥΓΙΗΣ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Σπόρια, τζάπα χαίρεστε!

Γλαρένια, τα γενέθλιά μου ήταν πριν δυο μήνες, αλλά δεν τα γιόρτασα γιατί είχαμε κηδείες...
Σ’ ευχαριστώ πάντως, είσαι μονίμως ανοιχτόκαρδη κι ανοιχτοχέρα...

habilis είπε...

Eυχές δεν έχει.
Οι γιορτές στο χωριό μου κρατάνε 40 ημέρες .

Τα κρασομπούκαλα δεν λέω δουλεύουν
και μας δουλεύουν.
(Σου τα λέω για να τα ακούσω εγώ)

Αθανασία είπε...

Ε,εμ καλησπέρα ασκαρούλη...πολύυυ ωραίο!,ναί,ναί μου άρεσε! όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο αυτό...ωραίο μου θύμισε κάτι από Βάρναλη???από Καρυωτάκη?...αλλά μου βγάζει και μιά κάποια πίκρα και απαισιοδοξία???....μιά λανθάνουσα κατάθλιψη ίσως???που υποβόσκει κάπου μέσα σου και δε ξέρω το λόγο,ύπαρξής της???κάπως έτσι....αλλά που είναι, πολύυυ ωραία καμουφλαρισμένη?...και μου βγάζει και μιά τραγικότητα....επίσης...αν σε διάβαζε κάποιος μπορεί, να έλεγε ότι είσαι ο Καρυωτάκης? της εποχής μας...(αλλά στο πιό εκσυχρωνισμένο όμως)...σου έυχομαι να τα χιλιάσεις ασκαρούλη...να'σαι πάντα καλά και υγειής, και ευτιχισμένος...η φωτό σου μ'αρέσει ωραία...καλησπέρες...φιλάκια....

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Πρωτόγονε, βλέπεις κι σύ τον κόσμο μέσα απ’ τους πάτου των μπουκαλιών;
Εύγε νέε μου...

Αθανασία, τρία πραγματάκια θα σου πω:
α) η μόνιμη φωτογράφος μου είναι η Μαριλίτσα
β) πώς να μην πάθω κατάθλιψη όταν ο Τάκης σε «τρύγισε» απ’ το 1937, και μάλιστα στη μαγευτική Καταλωνία (για περισσότερες λεπτομέρειες, προσεχώς) ενώ εγώ ο καημένος περίμενα μέχρι το 1949 και, μάλιστα το πλήρωσα με 2 χρόνια στη Γιούρα.
γ) Πραγματικός «Καρυωτάκης» είναι η Αλήτισσα! Θηλυκός μεν, Καρυωτάκης δε! Γράφει καταπληκτικά ποιήματα, μες στην απελπισία βέβαια, αξίζει να τα διαβάσεις...

Αθανασία είπε...

Αχααααααααααααχαααααααααχαααααααααααχαααααααααχαχααααααααχαααααααχαααααααααχαααααααααααααααααχααααααααχααααααααχαααααααααααχαααααααααχααααα!
ε,δε τρώγεσαι πιάαααααα παιδάκι μου άκου λόγο,που βρήκε ο χριστιανός γιανά πάθει κατάθλιψη!μπά σε καλό σου παιδάκι μου,με κανες και γέλασα βραδιάτικα...'φάε λάδι κι έλα βράδυ'που λένε...(καλά είμαι τίγκα στο σεξ.υπονοούμενο ε?)......ε, Μαριλάκι σόρρυ αλλά..ε, τα θέλει ο κώλος του του ασκαρούλη ώρες-ώρες....

nefelokokkugia είπε...

Είσαι όντως εσύ στη φωτογραφία, κύριε Ασκαρδαμούλη?

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αθανασία, σου ’χω πολλά μαζεμένα!
Εμένα με είχες στο περίμενε 15 χρόνια.
Και μόλις είδες τον Τάκη έσφαξες το μόσχο τον σιτευτό!

Νεφέλω, αφού απελπίστηκα και το πήρα απόφαση πως δεν πρόκειται να έχω ούτε το 5λεπτο δημοσιότητας που κάθε άνθρωπος δικαιούται στη ζωή του, αποφάσισα να ... αυτοδημοσιοποιηθώ!
Ή, καλύτερα, να αυτοεκδοθώ!

Αθανασία είπε...

Να αφήσεις το τακουλίνι μου ύσηχο!! ούγκ!(επιφώνημα θυμού)γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ!πολύ καλησπέρα σας ούγκ!ε,και εχμ..ε, πως να το κάνουμε...αμούστακο παιδάκι ήταν,ε, να μη του μάθουμε κατιτίς κι αυτουνού ε?....ούγκ!!!!

Αλητισσα είπε...

Ρε συ λες να έχω την κατάληξη του Καρυωτάκη;
Προσεξε κακομοίρη μου τι θα πεις!

Αλητισσα είπε...

Εννοούσα, πρόσεξε τι θα πεις για τη σχέση μας κι όχι για την κατάληξη μου..

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αθανασία, εσύ παιδί μου δεν του ’μαθες το κάτι τις!
Μ’ αυτά που του κανες, του κοψες 10 χρόνια ζωής του καψερού!

Αλητούλα, ένα μόνο σου λέω: αν ο Καρυωτάκης ήταν μπλόγκερ δεν θα είχε το τελος που όλοι ξέρουμε! Οπότε μην φοβού!
Όσο για τη σχέση μας, οκ, δεν θα τα πω όλα. Μόνο τα κλασικά εικονογραφημέβνα. Δηλαδή αυτά που ζουν καθημερινά όλα τα ζευγάρια...

zoyzoy είπε...

Τι να σχολιάσω για το έντεχνο ποίημα που έγραψες:))
Ευτυχώς που έβαλες τον Μητροπάνο να καλύψει τα κενά!

Πέρνα να παίξεις στο παιχνίδι μου να σε ψυχογραφήσω θα'χεις ενδιαφέρον!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Για πειραματόζωο με θες ρε Ζουζού;

Ταχυδρόμος! είπε...

Χρόνια Πολλά Ασκαρούλη!!

zoyzoy είπε...

Οχι μωρέ, αμέσως να παρεξηγηθείς:))
Πειράζει να σε μάθω καλύτερα??

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ταχυδρόπε, πρόσεξε σε ποια ιστολόγια σχολιάζεις, γιατί θα το εκμεταλλευτεί εις βάρος σου ο σκατόψυχος ΚουΚουΕς του Δήμου Χορτιάτη...

Ζουζού, αν θες να με μάθεις καλύτερα να σου κάνω ένα στριπτιζάκι;
Και σε τιμή ... Μνημονίου.

Αστερόεσσα είπε...

To ποίημα είναι άθλιο, περισσότερο απ'όσο άθλιος πας να μας πείσεις ότι είσαι. Δε σου πάει το στυλ λέμε. Εσύ είσαι ο "άντρας μπεμπουδελέ".

Αλλά χρόνια σου πολλά, βρε Ασκαρούλη!

zoyzoy είπε...

Τελικά γιορτάζεις και'συ μωρέ?
Τον Νοέβρη δεν είπαμε?

Πάντως όπως και να'ναι να σε χαίρονται

Θα το σκεφτώ το τελευταίο αν είναι με καλή τιμή:))

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Aστέρω, το ποίημα ήταν υπέροχο!
Και μόνο που σ΄έκανε και ξελαγούμιασες, τα ’βγαλε τα λεφτά του...

Ζουζού, το Νοέμβρη είναι η ονομαστική μου γιορτή, τον Μάρτη τα γενέθλια, αλλά τον Μάη τα θυμάμαι και χαίρομαι...

Ανώνυμος είπε...

Πολλές ευχές, ότι επιθυμείς, Ασκαρούλη, έστω και μετά δύο μήνες, νάσαι καλά. Ωραία η φωτό σου και το τραγούδι του Μητροπάνου υπέροχο!!!
φιλια ρενα