Καταλωνία 1937: ταξίδι στο χρόνο (στον ισπανικό εμφύλιο) παρέα με τον Τάκη (Β’)

Στα γραφεία του Κομιτάτου, στην Αλκουμπιέρ, παραλάβαμε τον οπλισμό μας.
Οι εξωτερικοί τοίχοι, που είχαν εκτελεστεί κάμποσοι φασίστες, ήταν σκαμμένοι με σειρές από σφαίρες!
Η αλήθεια είναι πως έγιναν πολλά φονικά κείνον το καιρό. Αλλά ήταν μεγάλο ψέμα αυτό που γράφαν οι δεξιές εφημερίδες της Αγγλίας, πως, δήθεν, σταυρώναμε καλόγριες...
Εγώ παρέλαβα ένα γερμανικό Μάουζερ του 1896. Ήταν σκουριασμένο, το κλείστρο δεν άνοιγε κι ο ξύλινος υποφυλακτήρας σπασμένος.
Κοίταξα μια γύρα δίπλα μου κι απελπίστηκα.
Μου φάνηκε τραγικό που οι υπερασπιστές της Δημοκρατίας ήταν ένας άθλια εξοπλισμένος όχλος από κουρελιάρικα παιδάκια!
Ο Τάκης, αντίθετα, φαινόταν ενθουσιασμένος.
Άρχισε να φωνάζει «Βίβα γκρέτσια ντεμοκράτσια», «Φασίστες μαρικόνες» κι άλλα ... ηρωικά.
Υποτίθεται πως ήταν ιαχές πολεμικές κι απειλητικές. Αλλά απ’ το στόμα του Τάκη ακούστηκαν σα νανούρισμα μικρών γατιών!
Μετά από δέκα μέρες συνειδητοποιήσαμε πως στα χαρακώματα είναι απαραίτητα πέντε πραγματάκια: ξύλα για φωτιά, φαγητό, καπνός για τσιγάρα, κεριά κι ένας εχθρός! Μ’ αυτή ακριβώς τη σειρά...
Εκτός απ’ την παγωνιά και τις σφαίρες των Φασιστών που σφύριζαν πάνω απ’ τα κεφάλια μας, είχα και τον μπελά του Τάκη.
Έβλεπε τον πόλεμο σαν παιχνιδάκι! Ήταν η «ακρόπολη της ανευθυνότητας».
Τη δεύτερη κι όλας μέρα, έτσι για πλάκα, πέταξε μια χειροβομβίδα στη φωτιά που μαγειρεύαμε!
Προχθές είπα να τον φωτογραφήσω πίσω από ένα πολυβόλο.
«Μην πυροβολήσεις», του είπα χαμογελώντας.
«Ω, όχι, δεν θα πυροβολήσω», μου απάντησε.
Την επόμενη στιγμή ακούστηκε ένας φοβερός θόρυβος και μια ροπή πέρασε ξυστά στο μάγουλό μου, που καψαλίστηκε απ’ τους κόκκους της μπαρούτης!
Ένας Θεός μόνο ξέρει πόσες φορές η ασχετοσύνη του στη σκοποβολή μού έσωσε τη ζωή...

(συνεχίζεται)