Βαρκελώνα 1936: ταξίδι στο χρόνο αγκαλιά με την Αθανασία και κολλητό τον Τάκη! ― Α’ (γκάστρωμα στα οδοφράγματα)

Ταξιδέψαμε μαζί ως την Βαρκελώνα.
Ο Τάκης ήταν ακόμα ένα άγουρο δεκαεξάχρονο, με πυρόξανθα μαλλιά και δυνατούς ώμους.
Το πρόσωπό του ήταν αυτό που θα περίμενες να βρεις σ’ έναν αναρχικό, αλλά θα μπορούσε να ήταν και κομμουνιστής.
Είχε ειλικρίνεια κι αγριάδα, κι εκείνο το συγκινητικό δέος που ένιωθε απέναντί μου...
Πριν πάμε στη «Στρατώνα του Λένιν» για κατάταξη στην Πολιτοφυλακή κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην πόλη.
Όλα τα κτίρια τα είχαν επιτάξει οι επαναστάτες. Σε καθένα κυμάτιζε η κόκκινη σημαία των κομμουνιστών ή η μαυροκόκκινη των αναρχικών. Σε κάθε τοίχο ήταν ζωγραφισμένο το σφυροδρέπανο και τα αρχικά των επαναστατικών κομμάτων.
Τα μεγάφωνα στους δρόμους μετέδιδαν όλη μέρα αγωνιστικά τραγούδια. Παντού γύρω μας βλέπουμε ανθρώπους μ’ εργατικά ρούχα, μπλε φόρμες δουλειάς, στολές της Πολιτοφυλακής...
Εύκολα αναγνώριζες μια κατάσταση πραγμάτων που σίγουρα άξιζε να πολεμήσεις γι’ αυτήν.
Σχεδόν όλες οι εκκλησίες είχαν καταστραφεί και οι εικόνες είχαν καεί! Περνώντας έξω από μία, ο Τάκης μπήκε για λίγο μέσα, απογκρέμισε ένα χώρισμα και σούφρωσε κι ένα ασημένιο δισκοπότηρο ο μιαρός...
Στη Στρατώνα ανταμώσαμε κάμποσους ακόμα νεοσύλλεκτους. Ήταν σχεδόν όλοι κάτω των 18, γεμάτοι επαναστατική φλόγα αλλά τελείως ανίδεοι από πόλεμο. Πειθαρχία ούτε για δείγμα...
Σε λίγες μέρες διαπιστώσαμε πως δεν υπήρχαν ούτε καν όπλα! Τη στρατιωτική βοήθεια των Σοβιετικών διαχειριζόταν οι κομμουνιστές, γι’ αυτό και έστελναν λίγα εφόδια στη Βαρκελώνα και στην Καταλάνια των Αναρχικών...
Ήμουν πολύ έμπειρος στα πολεμικά. Άλλωστε είχα πολεμήσει στη Μάχη της Κρήτης, στο Εσκί Σεχίρ, στην Οδησσό, στο Χάνι της Γραβιάς και στη ναυμαχία της Μυκάλης!
Κι ήξερα πως κάθε στρατιώτης πρέπει να ξέρει τα βασικά: απόκρυψη, παραλλαγή, κίνηση σε ακάλυπτο χώρο, πώς να στήνει σκοπιές, πώς να σκάβει ορύγματα και να χειρίζεται τα όπλα.
Εδώ, όσες μέρες μας εκπαίδευσαν, το μόνο που μάθαμε ήταν να πετάμε χειροβομβίδες FAI (απ’ τ’ αρχικά του κόμματος των Αναρχικών που πρώτοι τις κατασκεύασαν στην αρχή του πολέμου).
Αντί για ασφάλεια είχαν ένα κομμάτι λευκοπλάστ. Έκοβες την ταινία και την πετούσες όσο πιο γρήγορα μπορούσες...
Τις χειροβομβίδες αυτές τις λέγαμε και «αμερόληπτες»! Γιατί σκότωναν και τους εχθρούς κι αυτόν που τις πετούσε.
Στα τέλη Δεκέμβρη ήρθε το τραίνο που θα μας κουβάλαγε στο μέτωπο.
Η αποβάθρα γέμισε γυναίκες που αποχαιρετούσαν άντρες, αδέλφια, παιδιά...
Απ’ το πουθενά εμφανίστηκε η Αθανασία! Κρατούσε μια καινούργια φυσιγγιοθήκη που την έσφιξε (με ερωτική έξαψη) στο σώμα του Τάκη.
Ήταν σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης.
Είχε πολεμήσει ηρωικά στις μάχες του Ιούλη.
Και φαίνεται πως γκαστρώθηκε σε κάποιο οδόφραγμα από έναν παρτιζάνο που ούτε γνώρισε ούτε αγάπησε ούτε τον γούσταρε...
(συνεχίζεται;)
Ακολουθεί ο ύμνος της ... άτακτης Αθανασίας.