Ανάφη 1935, ταξίδι στο χρόνο αγκαλιά με την Αθανασία ― Δ’ (συζητώντας για έρωτα και σεξ με τους εξόριστους κομμουνιστές)

Την τελευταία μέρα πριν φύγουμε απ’ την Ανάφη ήμουν αποφασισμένος να κάμω σαματά! Ακόμα δεν είχα χωνέψει που με χώρισαν απ’ την Αθανασία. Γι’ αυτό, στην πρωινή Γενική Συνέλευση της κολεκτίβας έθεσα ευθέως το θέμα των σχέσεων των δυο φύλων.
Η Αθανασία, που μέχρι τότε δεν συμμετείχε σε ιδεολογικές και πολιτικές συζητήσεις, ζήτησε και πήρα πρώτη το λόγο.
«Εμείς οι γυναίκες», είπε, «δεν τρελαινόμαστε για σεξ!»
Όπατης Αθανασία! Δεν μας τα ματάπες αυτά! Για συνέχα...
«Στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, και με δεδομένη την ανισότητα εις βάρος των γυναικών, αναγκαζόμαστε ν’ ανοίγουμε τα πόδια μας για να εξασφαλίσουμε, ως αντάλλαγμα, την οικονομική και κοινωνική ασφάλεια και άνεση που μας προσφέρει μια σχέση ή ένας καλός γάμος. Εδώ, όμως, στην κολεκτίβα, που είμαστε όλοι ίσοι μεταξύ μας και όλα τα βασικά αγαθά είναι κοινά και εξασφαλισμένα, από δω παν κι οι άλλοι! Κατεβάζουμε ρολά, κι έχουμε την ησυχία μας...»
Παιδιά, πάει αυτή, λάλησε!
Ρε μπας κι είχε δίκιο ο Τάκης (φίλε, σόρυ που σε «δίνω»), που έλεγε πως πίσω απ’ την ομορφιά αυτής της κοπέλας κρύβεται μια ανίκητη κουταμάρα;
Τώρα εξηγούνται όλα! Είναι μια κουτή! Γι’ αυτό και με διάλεξε για γκόμενο. Επειδή δεν είχε την ικανότητα της διακρίσεως και την αδάμαστη γυναικεία διαίσθηση...
Ευτυχώς, οι άλλοι σύντροφοι δεν έδωσαν και πολύ σημασία στις απόψεις της. Αυτοί ζούσαν στην καρακοσμάρα τους.
Ο καθοδηγητής σηκώθηκε όρθιος και με ύφος σοβαρό άρχισε να αγορεύει:
«Εγώ, σύντροφοι, θεωρώ τον ελεύθερο έρωτα αντικομμουνιστική εκδήλωση! Ο ελεύθερος έρωτας είναι το βασίλειο της πορνείας των μπουρζουάδων. Τι αξία έχει η σεξουαλική απελευθέρωση χωρίς την οικονομική απελευθέρωση; Γι’ αυτό και λέω πως ο ελεύθερος έρωτας είναι η προέκταση των μπουρζουάδικων μπορδέλων. Κι αυτά δεν είναι δικά μου λόγια σύντροφοι. Είναι λόγια του μεγάλου μας Λένιν! Η αυθεντική αγάπη είναι δυνατή μόνο μέσα στο γάμο! Αλλά αυτή μπορούν να τη ζήσουν σήμερα μόνο οι προλετάριοι της Ρωσίας! Σε μας, που ’χουμε να αντιπαλέψουμε τον φασιστικό καπιταλισμό, και ο γάμος είναι μια αντικομματική ενέργεια! Γιατί, αργά ή γρήγορα, ο αγωνιστής θα βρεθεί μπροστά στο μεγάλο δίλημμα. Θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στη γυναίκα και στο κόμμα. Κατά συνέπεια, κανείς κομμουνιστής δεν πρέπει να παντρεύεται!»
Η συζήτηση άρχισε ν’ ανάβει.
Δαγκώθηκα για να μην θίξω το θέμα-ταμπού των κομμουνιστικών συνάξεων: την ομοφυλοφιλία στο αντάρτικο, στις φυλακές, στους τόπους εξορίας...
Η βιβλική μορφή της ... «οπισθογεμούς ανταρτόπουστας» σκίαζε τις παράνομες οργανώσεις του Κόμματος!
Όμως, το ατμόπλοιο που θα μας πήγαινε στην Κρήτη πλησίαζε στο νησί. Έπρεπε να βιαστούμε...
Αντιπροσωπεία των συντρόφων μάς συνόδεψε μέχρι το λιμανάκι.
Η Αθανασία, συγκινημένη, τους αποχαιρετούσε αγωνιστικά. Ύψωσε την αριστερή γροθιά της και φώναξε «Εμπρός αντιφασίστες!»
«Εμπρός!», απάντησαν κι εκείνοι, με όση δύναμη είχε απομείνει στα ταλαιπωρημένα τους πνευμόνια...
Ανεβασμένοι, τώρα, στο κατάστρωμα, αρχίσαμε να τραγουδάμε αγκαλιά τον «ύμνο του Δημητρώφ».
Απ’ την παραλία, οι σύντροφοι μας απάντησαν με «το τραγούδι των δραπετών της Αίγινας»...
(η συνέχεια στη «Γαύδο, το νησί του θανάτου»)