Απ' το ημερολόγιο ενός καταδρομέα Ι' ("Σκατά στο λάκκο του χασάπη!")

Λίγες μέρες πριν απολυθείς όλο και κάποια "σαΐνια" θα σε διπλαρώσουν.
Οι περισσότεροι θα σου προτείνουν "σωματοφυλίκια" και "μπραβιλίκια".
Θα 'ρθουν, όμως, και κάποιοι πιο "μερακλήδες"...
Μετά το 1990 οι "εταιρείες μισθοφόρων" κάνουν χρυσές δουλειές. Μαζεύουν τα αποβράσματα και τα ξαποστέλνουν σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Το μισθοφοριλίκι έχει καλά λεφτά κι αφορολόγητα. Έχει και τα τυχερά του. Πάει πάντα "πακέτο" με λαθρεμπόριο, σωματεμπορία, ναρκωτικά...
Απλά, υπογράφεις ένα χαρτί, συνήθως γραμμένο σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις. Και σε λίγες ώρες βρίσκεσαι ανάμεσα σ' ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς από σένα!
Φυσικά, δεν τρέφεις καμία αυταπάτη.
Αν σε "φάνε", κανείς δεν θα σε κλάψει, δεν θα τυλίξουν το φέρετρο με τη γαλανόλευκη, ούτε θα γράψουν τ' όνομά σου στο ηρώο της πλατείας του χωριού σου.
Οι λίγοι που σε ξέρουν, το πολύ να πουν "σκατά στο λάκκο του χασάπη"!
Ο θάνατός σου δεν θα 'χει πολιτικό ή οικονομικό κόστος για κανέναν...
Κι εσύ θα πρέπει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή να παίζεις τη ζωή σου κορώνα-γράμματα.
Από ποιον κινδυνεύεις περισσότερο;
Απ' τον "αόρατο" εχθρό με τους ελεύθερους σκοπευτές του;
Απ' τους "άμαχους" που σε πυροβολούν απ' το πουθενά;
Ή, μήπως, απ' τους ψυχοπαθείς "συναδέλφους" σου; Αυτούς που μεθυσμένοι ή μαστουρωμένοι σε "καθαρίζουν" στον ύπνο σου;
Όταν ανοίξεις νταραβέρια με δαύτους, δεν χρειάζεται να πας γυρεύοντας για να μπλέξεις! Ο μπελάς έρχεται μόνος του να σε βρει...
Και δεν λέει με τίποτα, γμτ μου, ν' αφήσεις τα κοκαλάκια σου στην πλαγιά ενός ανώνυμου λόφου της Αφρικής!
Το πρωί, μόλις βγήκα απ' την καλύβα, είδα το κεφάλι του σκοπού σφηνωμένο σ' ένα παλούκι.
Παραδίπλα βρισκόταν το ακέφαλο και ευνουχισμένο πτώμα του Μπομπ. Διέκρινες μόνο τα στρατιωτικά τατουάζ στο σώμα του...
Ενστικτωδώς έσφιξα στην αγκαλιά μου το καλάσνικωφ.
Και θυμήθηκα τα πρώτα λόγια που πρωτάκουσα μόλις πάτησα το πόδι μου στην Ανγκόλα:
"να κρατάς πάντα την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό σου"...