Η Αλήτισσα ενώπιον του Αγίου Πέτρου!

Άγιέ μου, είμαι πολύ γριά πλέον, οπότε μπορώ ελεύθερα να σου ανοίξω την καρδιά μου!
Ο έρωτας ήταν για μένα η ζωή της ψυχής. Όπως το οξυγόνο είναι η ζωή του σώματος...
Καλύτερα να πέθαινα παρά να ζούσα χωρίς αγάπη.
Ο έρωτας -έτσι πιστεύω τουλάχιστον- χρειάζεται ταυτόχρονα ελευθερία και εμπόδια! Ο θεσμοθετημένος έρωτας, ο ευλογημένος απ' τον ιερέα, δεν είναι αυθεντικός. Το νόμιμο φιλί δεν έχει τη γλύκα του λαθραίου...
Μια γυναίκα μπορεί να σαγηνέψει, να προκαλέσει, να αιχμαλωτίσει έναν άντρα με ένα μόνο βλέμμα. Δεν χρειάζεται να πει τίποτα απολύτως. Ένα απλό βλέμμα της μπορεί να είναι πιο προκλητικό και πιο άσεμνο από την πιο φλογερή ερωτική εξομολόγηση...
Τον νεαρό αξιωματικό τον γνώρισα σε ένα πάρτι. Είχε έρθει για λίγες μέρες στο Ηράκλειο, και δεν ήμουν διατεθειμένη να χάσω ένα τέτοιο κελεπούρι.
Έπεσα αμέσως στην αγκαλιά του, τον ξελόγιασα, του δόθηκα. Κι εκείνος με λάτρεψε μ' έναν πόθο φλογερό, ασίγαστο, ζηλότυπο, άγριο...
Όταν έμαθα πως θα έφευγε έτρεξα να τον βρω. "Εσύ φεύγεις", του είπα, "μα εγώ θα σου προσφέρω την πιο μεγάλη απόδειξη αγάπης που μπορεί να δώσει μια γυναίκα. Θα έρθω μαζί σου, εγκαταλείπω άντρα, παιδιά και συγγενείς. Ξεπέφτω στα μάτια του κόσμου, ατιμάζω το όνομα της οικογένειάς μου, αλλά το κάνω για σένα και είμαι ευτυχισμένη γι' αυτό"!
Κρύος ιδρώτας έλουσε την πλάτη του. Άρπαξε τα χέρια μου και με θερμοπαρακάλεσε ν' αλλάξω γνώμη, να μην υποβληθώ σε μια θυσία που ούτε μου ζήτησε ούτε την ήθελε. Προσπάθησε να με φέρει στα συγκαλά μου, αλλά μάταια. "Σου απαγορεύω να με ακολουθήσεις", φώναζε.
Τον κοίταξα άγρια στα μάτια και με φωνή στριγκή του πέταξα: "είσαι, λοιπόν, ένας δειλός, που παρασύρεις μια κοπέλα και την παρατάς για ένα καπρίτσιο"...
Έφυγα, αλλά την επόμενη κι όλας μέρα φρόντισα να πληροφορηθεί απ' την κολλητή μου πως έκανα απόπειρα αυτοκτονίας για χάρη του.
Πως πάλεψα οχτώ μέρες με το θάνατο και πως το μόνο που θα με έσωζε ήταν μια εξομολόγηση της δικής του αγάπης...
Υποχώρησε... Υποσχέθηκε να κάνει ό,τι του ζητήσω. Γιατρεύτηκα αμέσως και έφυγα μαζί του. Για δυο χρόνια ζήσαμε σε μια κωμόπολη την υπέροχη ζωή των κρυμμένων μοιχών.
Ένα πρωινό μας επισκέφτηκε ο νόμιμος σύζυγός μου.
Δεν φάνηκε να έχει άγριες προθέσεις. Δεν ήταν καν θυμωμένος.
Μου ζήτησε να επιστρέψω, όχι για κείνον αλλά για χάρη των δυο παιδιών μας.
Και να το παράδοξο θέαμα: οι δύο άντρες, ο απατημένος σύζυγος και ο θερμός εραστής, με ικέτευαν γονατιστοί να επιστρέψω στη συζυγική εστία και στα ανήλικα παιδιά μου!
"Είστε κι δυο άθλιοι!", τους φώναξα, κι αρνήθηκα ν' ακολουθήσω τον σύζυγό μου.
Εκείνος σηκώθηκε, φόρεσε το καπέλο του και, γυρίζοντας προς τον εραστή μου, του είπε: "ειλικρινά, σας λυπάμαι κύριε!".
Έζησα μαζί με τον εραστή μου άλλα δέκα χρόνια.
Μετά πέθανα...