Περιμένοντας το ντέρμπι...

Αν δεν υπήρχαν οι αγώνες Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού το ποδόσφαιρο θα ήταν καλοκαίρι χωρίς καρπούζι!
Κάτι το ξενέρωτο και εμφιαλωμένο!
Μια πρώην γκόμενα κατηγορίας "ουστ"!
Ένα ξεπετόνι της κακιάς ώρας...
Μένω χαμηλά στου Ζωγράφου. Απ' το μπαλκόνι μου βλέπω την τελευταία σειρά των κερκίδων της Λεωφόρου. Το κομμάτι που προστέθηκε τελευταία, πίσω απ' τη Θύρα 13.
Πάντα άκουγα καθαρά τις φωνές των οπαδών, τα "αχ" των χαμένων ευκαιριών, τις ζητωκραυγές των γκολ...
Ποτέ, όμως, δεν ένιωσα συμπάθεια γι' αυτή την ομάδα.
Ίσως για τον ίδιο λόγο που δεν γούσταρα ποτέ συνοικίες όπως οι Αμπελόκηποι, του Γκύζη, το Κολωνάκι...
Εμείς ανδρωθήκαμε ποδοσφαιρικά στα τσιμέντα του "Καραϊσκάκη".
Υπήρχε και τότε μεγάλος φανατισμός αλλά και περισσότερη αγνότητα.
Έμπαινες στη Θύρα 7 δυο ώρες πριν τον αγώνα κι έβλεπες μεσόκοπους να παίζουν ταβλάκι για να περάσει η ώρα, ακόμη και γιαγιούλες να πλέκουν ρουχαλάκια...
Πιο παλιά, τα πράγματα ήταν ακόμη αγνότερα. Μου διηγόταν ένας παλιός φίλαθλος του Παναθηναϊκού πως γύρω στα 1950 ο Ολυμπιακός είχε χάσει από μια γαλλική ομάδα και κάποιοι βάζελοι προσπάθησαν να καθιερώσουν το σύνθημα "Ολυμπίκτε κουρελέ". Οι υπόλοιποι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού τους απομόνωσαν αμέσως γιατί το σύνθημα θεωρήθηκε προχωρημένο για τα ήθη της εποχής και πολύ προσβλητικό για τον αντίπαλο...
Τριάντα χρόνια αργότερα θα καθιερωθούν, εκτός απ' τις βωμολοχίες, τα μαχαιρώματα, οι σιδηρογροθιές, τα νεράντζια με γέμισμα ξυραφιών...
Πάντως, αυτά τα ντέρμπι έχουν σημαδέψει τις ζωές μας.
Τα έχουμε "παντρευτεί", κάναμε μαζί τους "οικογένειες" και "παιδιά"!
Μπορεί να μην έχουμε χύσει δάκρυ για καμιά παλιοχαμούρα, αλλά όσοι δεν έχουν δει ένα ολόκληρο γήπεδο να κλαίει για το χαμένο πέναλτι στο 89', δεν ξέρουν τι θα πει αντρική καψούρα!