Καινούργιο ανέκδοτο:

Ο υπουργός Υγείας, περισσότερο γνωστός ως το "απόλυτο μηδέν", ζήτησε απ' την αντιπολίτευση να σταματήσει να καλλιεργεί την εικόνα ενός ανίκανου κράτους που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του!
χαχαχα
Υ.Γ.: το καθημερινό δελτίο "χαρατσώματος και φορομπηξίας" περιλαμβάνει σήμερα την αύξηση των απλών εισιτηρίων του ΟΣΕ κατά 33%.

Το πιο σύντομο ανέκδοτο...

... υπερκόπωση έπαθε ο Καραμανλής!

Ντροπή σου Καραμανλή, αίσχος σου Σαμαρά!

Η είδηση κάνει το γύρω του κόσμου. Με κυβερνητική εντολή λογοκρίθηκε άγρια το ενημερωτικό φιλμ του Κώστα Γαβρά που προβάλλεται στον προθάλαμο της γυάλινης αίθουσας με τα γλυπτά του Παρθενώνα στο νέο μουσείο της Ακρόπολης.
Στη σκηνή που κόπηκε βλέπουμε μερικούς βάνδαλους "παλαιοχριστιανούς" να καταστρέφουν τα γλυπτά που κοσμούσαν το αέτωμα του ναού θεωρώντας τα είδωλα και παραστάσεις ακολασίας.
Όλα τα διεθνή ηλεκτρονικά μέσα και έντυπα, και ιδίως τα γαλλικά, προβάλλουν με κάθε λεπτομέρεια το χρονικό της λογοκρισίας που, σημειωτέον, έγινε εν αγνοία του σκηνοθέτη! Κάνουν λόγο για "αναχρονιστικές αντιλήψεις της ελληνικής πολιτείας, η οποία προτάσσει τον ορθόδοξο καθωσπρεπισμό έναντι της ιστορικής αλήθειας"!
Κάποιοι πιο τολμηροί και είρωνες επισημαίνουν πως "οι θρησκόληπτοι που άλλοτε ακρωτηρίαζαν τα αγάλματα σήμερα επεμβαίνουν και κόβουν τις εικόνες"!

Σε είδα χθες βράδυ στην ταβέρνα του "Κιμπάρη"...

"Δύο είναι γαμώ την τρέλα μου!" (θερινό ανάγνωσμα)

Είχε τρεις τέσσερις μέρες "μέσα". Την ώρα που έκαναν μπάνιο τον πλησίασε ένας μελαψός, αρκετά γεροδεμένος, και του έδειξε το τεράστιο καυλί του. "Κοίτα, σ' αρέσει το τέρας; Ωραίο κώλο έχεις..."
Δεν άργησαν να έρθουν στα χέρια. Οι φύλακες με τα γκλομπς τους χώρισαν, και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην απομόνωση. Απόλυτο σκοτάδι, χωρίς φως και χώρο να κινηθείς, παρέα με την υγρασία, τους αρουραίους και τις κατσαρίδες. Όταν τον έβγαλαν άρχισε να αισθάνεται και πάλι άνθρωπος. Στην απομόνωση μύριζε, σκεφτόταν και σκέφτονταν σαν κατσαρίδα...
Από κείνη τη στιγμή δεν ξαναγέλασε ποτέ σε κανέναν. Και δεν έπιανε φίλους. Καλού κακού έξυσε μια οδοντόβουρτσα και την μετέτρεψε σε αιχμηρή λεπίδα. Την είχε πάντα κάτω απ' το στρώμα του.
Το βράδυ, όταν όλοι πήγαιναν για ύπνο, τραβούσε τη μαλακία του. Ορισμένοι επωφελούνταν απ' το σκοτάδι για να πηδήξουν τα πουστράκια. Τους άκουγε να ξεφυσάνε. Κάνα δυο φορές την έχωσε κι αυτός σε κάτι αδελφές αλλά δεν τον ενδιέφερε αυτή η ιστορία. Άσε που οι πούστηδες ήταν μετρημένοι και για να τους πάρεις έπρεπε να τους διεκδικήσεις παίζοντας ξύλο...
Μια αδελφή τον έμαθε να κάνει τατουάζ. Πρώτα έφτιαχνε μελάνι με σαπούνι και καπνιά από αναπτήρα, στη συνέχεια το σχέδιο και μετά έπιανε δουλειά η καρφίτσα. Τον πονούσαν τα "χτυπήματα" αλλά του άρεσε...
Ανέκαθεν ήταν φιλομαθής. Λίγο αργότερα καταπιάστηκε με τις πέρλες στη βάλανο. Οι παλιότεροι είχαν να το λένε: "όταν ξέρεις να τις χρησιμοποιήσεις, οι γκόμενες λυσσάνε φιλαράκο"! Στην πραγματικότητα δεν ήταν πέρλες αλλά ατσάλινες σφαίρες από ρουλεμάν ποδηλάτου. Η τεχνική ήταν απλή: έπιανες το πέος, το απολύμανες με οινόπνευμα και του έκανες μια τομή στην κεφαλή. Σήκωνες λίγο το σημείο του κοψίματος κι έβαζες ένα, δύο, το πολύ τρία σφαιρίδια. Ξανάβαζες στο δέρμα στη θέση του και το έκλεινες με λευκοπλάστ για να θρέψει. Περιποιούσουν την πληγή καθημερινά με οινόπνευμα. Σε 4-5 μέρες είτε θα επουλωθεί είτε θα πάθει μόλυνση. Τότε σε πήγαιναν στο ιατρείο, σου θεράπευαν τη μόλυνση και με εγχείριση σου αφαιρούσαν τις πέρλες! Γκαντεμιά...
Τρία χρόνια αργότερα:
"Αχ μωρό μου, η πέρλα τρέμει!"
"ΟΙ πέρλες! Είναι δύο γαμώ την τρέλα μου!"
"Ναι μωρό μου, ναι, δύο είναι! Πάρε με, πάρε με καύλα μου!"
Είχε ξεφύγει... φώναζε, ούρλιαζε, δάγκωνε το χέρι της. Η εξηντατριάχρονη είχε ξαναγίνει δεκαπεντάρα!
"Αχ μωρό μου, μάτια μου, αυτός είναι πούτσος... αααχχ... να με συγχωρέσει ο μακαρίτης αλλά αυτό θα πει πούτσος!"

Μάλλον χρειάζομαι διακοπές...

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Καλοκαίρι είναι η εποχή της απιστίας και των χωρισμών!
Κάτω απ' τον καυτό ήλιο, δίπλα στην λαχταριστή θάλασσα, καθώς το φεγγάρι ανατέλλει πίσω απ' το ύψωμα, όλοι θέλουμε να υποδυθούμε κάτι ιδανικότερο και διαφορετικό απ' την πραγματική μας ζωή...
Δεν είν' κακό. Όπως έλεγε κι ο Νίτσε "ευτυχώς που υπάρχει και η αυταπάτη για να μην πεθάνουμε απ' την αλήθεια της ζωής"!

Δεν ήταν ο νταβατζής της ... ήταν ο εραστής της (οδός Λιοσίων 67)

Έβγαλε απ' το πακέτο ένα μάλμπορο, το άνοιξε, πέταξε τον καπνό, έβαλε στη θέση του το χόρτο, το τύλιξε και το άναψε...
Η Μάγδα αμέσως κατάλαβε τη μυρωδιά... "μμμμ... δυνατό... δεν χάνεις χρόνο βλέπω!"
Της πρόσφερε το στριφτό αλλά εκείνη του έγνεψε "όχι".
"Αυτό είναι για να παίζουμε τη μέρα! Εμείς τη νύχτα κάνουμε χοντρό παιχνίδι..."
Έβγαλε ένα φακελάκι με κοκαΐνη Ζέστανε ένα πιάτο, το ετοίμασε, τράβηξε μια τηλεκάρτα και χάραξε δυο γραμμές. Έφτιαξε ένα σωληνάκι με ένα ατσαλάκωτο χαρτονόμισμα και ρούφηξε μία γραμμή από κάθε ρουθούνι.
Την ακολούθησε κι αυτός...
Σε λίγα λεφτά γελούσαν με την καρδιά τους. Δεν άργησαν να ερεθιστούν. Σήκωσε τη φούστα της, κατέβασε λίγο το κιλοτάκι της κι η στύση του απογειώθηκε!
Η Μάγδα ήξερε να διαλέγει άντρες! Ποτέ της δεν τα είχε με μικροτσούτσουνο...

Χρόνια σου πολλά Μαριλίτσα!

Λεγεωνάριος...

Στη Λιβυκή την έρημο βραδιάζει...
οι σαύρες κι οι σκορπιοί
κρυφτήκαν στις φωλιές τους
μήτε φτερό, μήτε κλαδί σαλεύει
ατάραχη γαλήνη βασιλεύει.

(Τι καταραμένη νύχτα... στοίχειωσε λες!)

Τάφος αλουλούδιαστος η έρημος.
Πάνω στο χαλασμένο αεροπλάνο
σκουριάζει το πολυβόλο άφωνο
και δίπλα στο σακατεμένο τανκς
μια ερπύστρια πεταμένη
μασέλα ξεχαρβαλωμένη
που δεν θα ξαναδαγκώσει πια..

(Αγάπη, απ' την έρημο σου στέλνω αρμυρίκια.
Είναι φτωχά, μα σκέψου ωστόσο
με πόση υπομονή μαζέψανε
σταλιά-σταλιά την πρωινή τη δρόσο
και φτιάξανε τ' ανθάκια τους
σαν τα μικρά τα κρίνα...
Στην έρημο πού να τά βρουμε τα Εντελβάις;)

Μ' ένα καράβι κάτεργο
αύριο φεύγουν για τις μεγάλες θάλασσες
κι απάνω στο κατάστρωμα
τα λιοκαμένα τους κορμιά
-που η μέρα τα βασάνισε-
ρουφούν αχόρταγα δροσιά
κάτω απ' το φεγγαρόφωτο
μιας νύχτας αφρικάνας...

(Ξαπόστασα σ' ένα κούτσουρο του Δέλτα
ξενύχτησα κάτω απ' τα μπλε φανάρια του Καΐρου
στην καρδιά μου φόρεσα κελεμπία
και τη φωνή της δεν άκουσα...
"Μείνε στη χώρα αυτή την τροπική
πού 'ναι οι βραδιές της όνειρα
κι ο Νείλος τα λικνίζει")

Δεν υπάρχουν ευτυχισμένα ζευγάρια ... μόνο καυλωμένα ζευγάρια! (Β')

Από τη στιγμή που 'κατσε πάνω του, άρχισε να σκέφτεται ένα σωρό πράγματα. Αναρωτιόταν, π.χ., αν είχε πετάξει το μπλουτζίν της πάνω στο αναμμένο του τσιγάρο. Αν είχε κάποιος άλλος κλειδί του διαμερίσματός της. Αν μπορούσαν να τους ακούσουν μέσα απ' τους λεπτούς τοίχους. Και πόσο θα μισούσαν σε λίγα λεπτά ο ένας τον άλλον...
Υπολόγιζε απ' τα μπούτια, απ' τις γάμπες της, απ' τα βογκητά της πόση ώρα έμενε ακόμη για ν' απαλλαγεί.
"Άντε, ας το χαρεί Θεέ μου, να τελειώνουμε..."
Έσκυψε και τον φίλησε στο στόμα. Προσπάθησε να δώσει στη φωνή της ναζιάρικο τόνο...
- Τι λες, θα μπορούσαμε να το ξανακάναμε αυτό καμιά φορά;
- Γιατί όχι, τα εργαλεία μας τα έχουμε πάντα μαζί μας!
Κι ένιωθε η νύχτα έξω να τον τραβάει απ' τα πατζάκια...

Δεν υπάρχουν ευτυχισμένα ζευγάρια ... μόνο καυλωμένα ζευγάρια! (Α')

Δεν θυμόταν ποια ήταν η πρώτη φορά που την κοίταξε και την βρήκε κοινότυπη, που ένιωσε το κορμί της αδιάφορο, την παρουσία της ενοχλητική...
Το άγγιγμα της ρόγας της στο μπράτσο του, καθώς έσκυβε να τον σερβίρει, τον έκανε να μαζευτεί...
Τα εσώρουχά της που στέγνωναν στο μπάνιο, που άλλοτε του μύριζαν απίθανα γλυκά, τώρα του φαίνονται αντιαισθητικά και βρόμικα...
Όλα όσα κάποτε τον γέμιζαν χαρά, τώρα έχουν γίνει ξινίλα στο στομάχι του!
Μπορούσε ακόμη, για κάποιον άγνωστο λόγο, να της κάνει έρωτα τα πρωινά. Αλλά δεν ήταν πια το ίδιο. Κάτι είχε χαθεί... η έκπληξη, η δύναμη, η μαγεία.
Όταν άρχισε να κλαίει, την πήρε στην αγκαλιά του. Δεν ένιωσε απολύτως τίποτα. Τη φίλησε αλλά τα χείλη του ήταν κρύα. Της ψιθύρισε κάτι, ούτε κι αυτός ήξερε τι...
Όταν εκείνη προσπάθησε να τον ξαναφιλήσει, ένιωσε κάτι σαν δυνατές αλυσίδες που τον έσερναν στη φυλακή!
Ήταν ολοφάνερο... το κορμί του δίπλα της, κάτω απ' τα χέρια της, δεν θα ξυπνούσε ποτέ ξανά.
Το επόμενο βράδυ, αγριεμένος απ' τη καύλα, ανέβαινε τα σκαλιά ενός σκοτεινού ξενοδοχείου με κάποια άλλη...

Ξανά μανά τα "γαλάζια μπουμπούκια" και οι "κουμπάροι";

Τελικά, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις...

Το "ζεϊμπέκικο του αγγέλου"...

Υπάρχουν κάτι τύποι που νομίζουν πως το ζεϊμπέκικο είναι ακροβατικά. Και δως του να αλωνίζουν στην πίστα, να πέφτουν, να σηκώνονται, να κάνουν αεροπλανικά και να κοιτούν τριγύρω με ύφος...
Το καλύτερο ζεϊμπέκικο που είδα, το χόρευε ένα γεροντίδιο σε μια συνοικιακή ταβέρνα. Τον κρατούσαν οι φίλοι του από τους αγκώνες κι εκείνος έκανε τρία βήματα μέσα σ' ένα νοητό τετράγωνο δέκα εκατοστών!
Χόρευε με ελάχιστες κινήσεις, πιο πολύ από μέσα του...

Όλοι αύριο στο μαθητικό φεστιβάλ του Συνασπισμού!

Μια ζωή πιπίνι θα είμαι γαμώτο μου...

Πού να 'ναι ο Θεόφιλος να μας ζωγραφίσει...

Στρίβουμε απ΄την Κηφισίας στην Πανόρμου. Ένας Αφρικανός σηκώνει το χέρι του στο ταξί. Ο οδηγός τον προσπερνά χωρίς κανέναν δισταγμό.
- Δεν βάζω σκυλάραπες στο ταξί!
Σε λίγο χτυπάει το κινητό του. Απαντά στα αλβανικά. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι!
-Αλβανός είσαι ρε;
-...
-Σταμάτα ρε καριόλη να κατέβω! Είμαι σκυλάραπας και δεν γουστάρω να μπαίνω σε ταξιά Αλβανών!
Ίσως δεν έπρεπε να θυμώσω τόσο πολύ. Είναι άλλωστε γνωστό κοινωνικό φαινόμενο... Οι χειρότεροι ρατσιστές είναι εκείνοι που κάποτε γεύτηκαν τον ρατσισμό με το κουταλάκι! Ο ταξιτζής έχει ήδη ξεχάσει τον άγριο χειμώνα του 1991, τότε που εκατοντάδες Αλβανοί γέμιζαν τα πορνοσινεμά της Ομόνοιας όχι για να δουν ταινίες αλλά για να διανυχτερεύσουν...
Αυτός ο ταξιτζής μπορεί σήμερα να μαθαίνει στα παιδιά του να θεωρούν τους μαύρους "ξένους" και τους εαυτούς τους απογόνους του Περικλή και του Λεωνίδα!
Τώρα, για να πω και τη μαύρη αλήθεια, και οι δικές μου ρίζες βρίσκονται στο Αργυρόκαστρο και στην Τσαμουριά! Αλλά, τουλάχιστον, δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι απόγονος του Αλκιβιάδη και του Φειδία!
Στο κάτω της γραφής δεν μου πέφτει και λίγος ένας Καραϊσκάκης ή ένας Μάρκος Μπότσαρης! Άσε που, όπως λένε, κι ο Βεληγκέκας πριν πατσουρέψει και γίνει σαπιοκοιλιάς και τον λιανίσει στ' Άγραφα ο Κατσαντώνης το 1807, ήταν σπουδαίο παλικάρι!
Άλλωστε, Έλληνες δεν είναι μόνο εκείνοι με τους υπέροχους κώλους που θαυμάζουμε στο μουσείο της Ακρόπολης...

Μια φλούδα γης...

Κει γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ο πανρωσισμός και ο πανσλαβισμός βρισκόταν σε έξαρση, το ρωσικό πατριαρχείο και η τσαρική κυβέρνηση έβαλαν σ' εφαρμογή το σχέδιο της "κατάληψης του Αγίου Όρους"!
Ενίσχυσαν με κάθε μέσο το ρωσικό μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα και το επάνδρωσαν με χιλιάδες μοναχούς. Υπολείμματα από σκουριασμένες σιδηροτροχιές μαρτυρούν πως παλιότερα ολόκληρα βαγονέτα επιστρατεύονταν για να γεμίσουν τις τεράστιες αποθήκες με αγαθά και υλικά που καθημερινά ξεφόρτωναν τα πλεούμενα στο κοντινότερο αρσανά...
Την ίδια περίοδο ο Ρώσος μοναχός Βησσαρίων αγόρασε το κελί του Αγίου Αντρέα κοντά στις Καρυές κι έτσι άρχισε η μετατροπή του σε Σκήτη. Οι βαριές σιδερένιες πύλες, οι τεράστιες υπόγειες αποθήκες, οι εκτεταμένες δεξαμενές, τα επιβλητικά κτιριακά συγκροτήματα μαρτυρούν το μέγεθος του εγχειρήματος.
Όταν η Σκήτη οικοδομούταν, μαύριζε ο τόπος από μουλάρια κι αγωγιάτες που σε ατέλειωτες αλυσίδες ανεβοκατέβαιναν τις πλαγιές του βουνού μεταφέροντας κάθε είδους υλικά. Τόνοι χρυσού, απ' το υστέρημα του ρωσικού λαού, καταναλώθηκαν για την διακόσμηση της Σκήτης...
Σχεδόν ταυτόχρονα αρχίζουν να οικοδομούν και μια άλλη Σκήτη. Της δίνουν και το φιλόδοξο όνομα "Νέα Θηβαϊδα"! Θέλουν ν' αναστήσουν ή και να ξεπεράσουν την αίγλη της ομώνυμης μοναχούπολης του Νείλου. Η Σκήτη αριθμούσε πολλά κτίρια, νοσοκομείο, γηροκομείο, φαρμακείο και πάμπολλα πολυτελή κελιά.
Η επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης ήταν η ταφόπλακα των φιλόδοξων σχεδίων τους. Η Σκήτη ερήμωσε και σήμερα είναι καταφύγιο για τα πολυάριθμα αγριογούρουνα του Όρους! Εξ ου και το νέο της όνομα... "γουρνοσκήτη".
Αλλά κι η Σκήτη του Αγίου Αντρέα ερήμωσε. Και περιήλθε και πάλι στην ιδιοκτησία της κτητορικής μονής του Βατοπεδίου. Το ίδιο κι η τρίτη "ρωσική Σκήτη", του Προφήτη Ηλία. Σήμερα είναι επανδρωμένη αποκλειστικά με Έλληνες μοναχούς.
Όσο για τη μονή του Αγίου Παντελεήμονος είχε φτάσει σε τέτοια παρακμή που στα 1990 φιλοξενούσε μόνο 12 υπέργηρους μοναχούς. Ωστόσο, η ορθοδοξία ξαναγύρισε στη Ρωσία, το μοναστήρι ενισχύθηκε, κι άρχισαν έργα ανανέωσης και συντήρησής του.
Οι Ρώσοι ήταν πάντα βαρύγδουποι, πομπώδεις κι υπεροπτικοί, ακόμη και στις θρησκευτικές τους εκδηλώσεις. Το ίδιο στην έκφραση και στην τεχνοτροπία. Πίστευαν πως η πολυτέλεια και η μεγαλοπρέπεια ελκύει, υποβάλλει και συγκρατεί τους πιστούς. Πως τα πλούτη θαμπώνουν... Κι έτσι, αρχίζουν την επίδειξη!
Τελικά, ότι έχει δείχνει ο καθένας...