Ήταν κι ο Δημοσθένης ... "λαδιάρης";

Η αλήθεια είναι πως ο Δημοσθένης δεν χώνευε καθόλου τους Μακεδόνες! Γι' αυτό κι όταν οι άνθρωποι του Φίλιππου του πρόσφεραν κάτι "πακετάκια", εκείνος δεν υπέκυπτε στον πειρασμό να τα τσεπώσει!

Όμως, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος, "όταν τα χρήματα έρχονταν απ' τα Σούσα κι απ' τα Εκβάτανα άπλωνε ολάνοιχτα τις χούφτες του για να τα δεχθεί"!

Κάποτε, ο Άρπαλος, ταμίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αφού ρήμαξε το ταμείο του μακεδονικού στρατού, κατέφυγε στην Αθήνα για να γλυτώσει!

Οι Αθηναίοι, φοβούμενοι την οργή του Αλέξανδρου, συγκάλεσαν Εκκλησία του Δήμου προκειμένου να αποφασίσουν αν θα παραδόσουν τον φυγά στους Μακεδόνες ή θα του προσφέρουν άσυλο! Πρώτος και βασικός ομιλητής ορίσθηκε ο Δημοσθένης, που αν και αντιμακεδόνας ήταν λίγο κωλόστρα και δεν είχε καμία διάθεση να δει τον μακεδονικό στρατό έξω απ' το σπίτι του! Είχε, λοιπόν, σκοπό να εισηγηθεί την απομάκρυνση του Αρπάλου.

Εκείνος, όμως, φρόντισε να του κλείσει το στόμα, προσφέροντάς του ένα σεβαστό ποσό απ' τα κλοπιμαία!

Την κρίσιμη ημέρα της Εκκλησίας του Δήμου, ο Δημοσθένης εμφανίστηκε έχοντας καλά τυλιγμένο το λαιμό του με μάλλινα υφάσματα, λέγοντας πως είχε κρυώσει, η φωνή του είχε κλείσει και δεν μπορούσε να λάβει το λόγο!

Τότε, κάποιοι συμπατριώτες του φώναξαν πως δεν είχε πάθει "συνάγχη" (κρυολόγημα) αλλά "αργυράγχη" (χρηματολόγημα)!