Μα, αγαπητέ μου, δε νοείται άνθρωπος με παιδεία να μη γνωρίζει και ρεμάλια. Απ' του Τσιφόρου, της Φωκίωνος Νέγρη, του Αρκά, της πρώην Τρούμπας έως και της νυν Αγίας Παρασκευής. Τα αληθινά ρεμάλια, τα μόρτικα, τα έτσι και τ' απίθανα τα αναγνωρίζεις απ' τα fake. Δε μυρίζουν ούτε φλωρίλα, αλλά ούτε και 100 κιλά μαγκιά στερουμένης αληθινών όρχεων, οίτινες πολλάκις φέρονται και υπό γυναικών πολύ πιο τιμημένα από πολλούς εκπροσώπους του Αδάμ.
Αυτή η σιγουριά έκανε και τον Αδαμιέλο να φάει το κεφαλάκι του! Τς! Μάντιδες δάφνες... Χωρεί ανάλυσιν και είμαι άυπνος η γυνή. Ρεμάλι = εκ της τουρκικής λέξεως remmal, η οποία μεταφράζεται ως ο άνθρωπος ο ανάξιος, ο τιποτένιος, ο ουτιδανός. Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη ήτο ο αναξιέραστος. Το ρεμάλι του Αρκά με το 1/6 του ανδρικού μορίου του να ξεπροβάλλει από το σώβρακο είναι ομοίως αναξιέραστος, αλλά αστείος. Ο άσπρος γάτος της φωτό είναι άχθος αρούρης, ένα θρεμμένο τέρας. Ο Γιώργος Φούντας όταν έπαιζε στις ελληνικές ταινίες το νταβαντζή, πέραν της κακής του ηθοποιΐας είναι αντιπρότυπο σε ρόλο πάτρονα. Τα ρεμάλια πάλι -γιοι του Λάμπρου Κωνσταντάρα στο "Στρίγγλο που έγινε αρνάκι" με την ατάκα "το νου σας, ρεμάλια, ρεμάλια" υπαινίσσονται τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, τους άχρηστους. Εντούτοις, αν και κυριολεκτικώς είναι λέξις αρνητική, αναλόγως του προσώπου που τις εκστομίζει, δύνανται να εκλάβουν και χροιάν ερωτόλογου (όρα "παλιοβλαμμένο", "μα τι κρετίνος που είσαι", "τέρας τεράτων", "άει, σιχτίρ, παλιοηλίθιο" κ.ο.κ.) τα μάλλα προτιμότερες των αντιστοίχων "ζουζουνελάκι", "αγαπουλίνι", "χουχουνάκι", "καρδουλινάκι" κ.τ.ό. Δεν τελείωσα. Και προπαντός δεν το ανέπτυξα αρκούντως ώστε να φτάσω και στα διά ταύτα, οπότε μη γλείφεσαι ότι το βρήκες. Απλώς κουράστηκα να πληκτρολογώ.
Δεν θα άλλαζα ποτέ το γέλιο της καρδιάς μου με όλα τα πλούτη του κόσμου. Ούτε θα ήμουν ικανοποιημένος με το να μεταλλάξω τα δάκρυά μου, τα δάκρυα της αγωνίας μου, σε γαλήνη. Φλογερή μου ελπίδα είναι ότι όλη μου η ζωή σ' αυτή τη γη θα αποτελείται από Δάκρυα και Γέλιο... Δάκρυα πoυ εξαγνίζουν την καρδιά μου και μου αποκαλύπτουν το μυστικό και το μυστήριο της ζωής, Γέλιο που με φέρνει πιο κοντά στους συνανθρώπους μου, Δάκρυα που με κάνουν να αισθάνομαι τους πονεμένους, Γέλιο που συμβολίζει τη χαρά για την ύπαρξή μου...
12 σχόλια:
Απ'τις μπύρες πρίστηκε το γατί, ή είναι γκαστρωμένο;
Ιδού η απορία!!
Γεια σου ρε Αλέκο!
(Έχω έναν ολόιδιο, άσπρο και μεγάλο σαν αρνί!)
ΥΓ. Και με τη νίκη σήμερα!!!
Κατσικοπόδαρος ο άσπρος γάτος!
Όντως....
Από που να πιάσεις δηλαδή.
Άστα...
Μαύρα χάλια κι αδιόρθωτα.
Τι αυπνιες που ειχε σημερα ο Θεος .Αδικια...
Κοίτα που έχει τα χέρια του.
Το ενα στο κοντρόλ το αλλο...χαχαχαχαα
ΤΣΙΟΥ!!!
Θα χαλάσεις και τον Κότσυφα με τις φωτό που βάζεις!!! τς τς τς!
σνουποφιλί!
Υ.Γ. Ακόμα χωρίς πισί... :( κλαψ!
Θα μπορούσες να βάλεις κι αντί του γάτου το ρεμάλι του Αρκά. Είναι και οι δυο τόσο sexy εικόνες που ωχριά μπροστά τους το Impulse ως γυναικομαζώχτης.
Ζανζιβάρη, το γατί πρίστηκε απ' το πολύ καθισιό!
Κούκε, αγκύρας είναι τούτα δώ;
Πρωτόγονε, όχι κι αδικιά; Δυσφήμιση του αθλήματος κάναμε!
Κότσυφα, πράγματι, "δια χειρός Βαράγκη" κι ο γατούλης! χαχα
Σνουπάκι, κουράγιο, θα γειάνει κι ο "Πανούλης"!
Αστερόεσσα, από πού κι ως πού εσύ, με τέτοια παιδεία, γνωρίζεις ρεμάλια, έστω και του Αρκά; εεεε;;;;
Μα, αγαπητέ μου, δε νοείται άνθρωπος με παιδεία να μη γνωρίζει και ρεμάλια. Απ' του Τσιφόρου, της Φωκίωνος Νέγρη, του Αρκά, της πρώην Τρούμπας έως και της νυν Αγίας Παρασκευής.
Τα αληθινά ρεμάλια, τα μόρτικα, τα έτσι και τ' απίθανα τα αναγνωρίζεις απ' τα fake.
Δε μυρίζουν ούτε φλωρίλα, αλλά ούτε και 100 κιλά μαγκιά στερουμένης αληθινών όρχεων, οίτινες πολλάκις φέρονται και υπό γυναικών πολύ πιο τιμημένα από πολλούς εκπροσώπους του Αδάμ.
Πες μου ειλικρινά, γουστάρεις ρεμάλια;
(είμαι σίγουρος πως ΝΑΙ!)
Αυτή η σιγουριά έκανε και τον Αδαμιέλο να φάει το κεφαλάκι του!
Τς! Μάντιδες δάφνες... Χωρεί ανάλυσιν και είμαι άυπνος η γυνή.
Ρεμάλι = εκ της τουρκικής λέξεως remmal, η οποία μεταφράζεται ως ο άνθρωπος ο ανάξιος, ο τιποτένιος, ο ουτιδανός.
Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη ήτο ο αναξιέραστος.
Το ρεμάλι του Αρκά με το 1/6 του ανδρικού μορίου του να ξεπροβάλλει από το σώβρακο είναι ομοίως αναξιέραστος, αλλά αστείος.
Ο άσπρος γάτος της φωτό είναι άχθος αρούρης, ένα θρεμμένο τέρας.
Ο Γιώργος Φούντας όταν έπαιζε στις ελληνικές ταινίες το νταβαντζή, πέραν της κακής του ηθοποιΐας είναι αντιπρότυπο σε ρόλο πάτρονα.
Τα ρεμάλια πάλι -γιοι του Λάμπρου Κωνσταντάρα στο "Στρίγγλο που έγινε αρνάκι" με την ατάκα "το νου σας, ρεμάλια, ρεμάλια" υπαινίσσονται τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, τους άχρηστους.
Εντούτοις, αν και κυριολεκτικώς είναι λέξις αρνητική, αναλόγως του προσώπου που τις εκστομίζει, δύνανται να εκλάβουν και χροιάν ερωτόλογου (όρα "παλιοβλαμμένο", "μα τι κρετίνος που είσαι", "τέρας τεράτων", "άει, σιχτίρ, παλιοηλίθιο" κ.ο.κ.) τα μάλλα προτιμότερες των αντιστοίχων "ζουζουνελάκι", "αγαπουλίνι", "χουχουνάκι", "καρδουλινάκι" κ.τ.ό.
Δεν τελείωσα. Και προπαντός δεν το ανέπτυξα αρκούντως ώστε να φτάσω και στα διά ταύτα, οπότε μη γλείφεσαι ότι το βρήκες. Απλώς κουράστηκα να πληκτρολογώ.
Δημοσίευση σχολίου