Το "μεγάλο παράσημο" ...

(αφιερωμένο στο Νίκο Καββαδία)

Θάλασσες βουβές, μεγάλες μα κούφιες! Εδώ ή μας λυπάται ο Θεός ή μας ξεχνάει ο διάβολος!

Δεν ξεκίνησε για τίποτα. Ήθελε μονάχα να ταξιδεύει! Του άρεσε η πλώρη ...

Λένε πως κάθε ναύτης έχει τον καρχαρία του! Άμα ξεφύγεις απ' αυτόν είναι χειρότερα ... Νοσοκομεία, τρίτη θέση, διάδρομοι που βρωμάνε ... Φοβάται τη στεριά και το χώμα της! Ο βυθός ανοιχτά είν' καθαρός. Κι αν σ' αρπάξει το ψάρι είναι κάτι που το ξέρεις ... που όσο ζεις το τρως κι εσύ ... καταλαβαίνετε ...

Μόλις πιάσανε πόρτο, με δυο μπουκάλες πρόστυχο ουίσκι, κίνησαν για τις μαύρες με τη βαριά μυρουδιά. Στην καλαμένια καλύβα έκαιγε αδιάκοπα ένα χόρτο για να διώχνει τους σκορπιούς. Τις "πήραν" έτσι στα γρήγορα ... τις αλλάξανε στο "δεύτερο γύρο"... ούτε καν έπεσαν στο κρεβάτι.

Το βράδυ στο γιατάκι του, σα ξενέρωσε, έψαχνε στ' αχαμνά του για σπυρί. Το "μεγάλο παράσημο", που λέγαν κι οι παλιοί ... Ανησυχούσε πολύ. Σκέφτηκε πως είν' προτιμότερο να τρελαθεί απ' την αρρώστια παρά απ' τα φάρμακα!

Από παιδί πήγαινε στα "παλιόσπιτα" του Πειραιά και της Αθήνας. Δεν άντεχε εκείνα τα σάπια λόγια των ... καλών κοριτσιών: "άφησέ με ... δε θέλω ... πες μου πρώτα πως μ' αγαπάς ... πως δε θα φύγεις ποτέ"!

Γούσταρε πάντα τις "σπιτωμένες"! Αυτές κρατάνε χαρακτήρα. Στεφανωμένες σκαρτεύουνε ...

Μόλις ξημέρωσε πέρασε απ' το μαγειρείο. Κοίταξε λίγο γύρω του. Κάθε καρυδιάς καρύδι ... Ο καθένας με τη δική του θρησκεία κι όλοι μαζί χωρίς πίστη ...