Στο Παλέρμο το φεγγάρι είναι χλωμό ...

Μόλις η πόρτα του μπαρ έκλεισε πίσω μου συνειδητοποίησα πως μου απέμεναν ελάχιστα χρήματα. Ή ... για να είμαι ειλικρινής ... καθόλου χρήματα!
Με το στομάχι ανακατεμένο απ’ το πιοτό και στο κεφάλι δεκάδες κομπρεσέρ ν’ ανοίγουν τρύπες του μετρό, διέσχιζα την κακόφημη συνοικία χωρίς αίσθηση του κινδύνου ...
Στο δρόμο, κάμποσοι μεθυσμένοι είχαν ξαπλώσει στο σκοτάδι ελπίζοντας μάταια πως κάποιο αυτοκίνητο θα περνούσε από πάνω τους!
Τελικά, εντόπισα ένα φτηνό ξενοδοχείο γεμάτο πόρνες, μπεκρήδες, πορτοφολάδες, στραγγαλιστές και βιαστές. Ανέβηκα τη σκάλα και βρέθηκα σ΄ένα μπλε και κόκκινο διάδρομο που μύριζε έγκλημα.
«Καλό φαίνεται!» ... σκέφτηκα.
Το απόγευμα έγινε βράδυ και το βράδυ έγινε νύχτα. Ξύπνησα κι ήταν σκοτάδι. Είχα κοιμηθεί στο χαλί, στο κέντρο του δωματίου! Πάνω απ’ το κεφάλι μου μια αράχνη ύφαινε τον ιστό της. «Είμαι σίγουρος ότι αυτό το ζωύφιο με κατούρησε!» ... σκέφτηκα.
Απ’ το διπλανό δωμάτιο ακούστηκε μια βαριά αντρική φωνή:
«Φάε τώρα τα σκατά μου παλιοπουτάνα!».
«Καλή όρεξη» σκέφτηκα ... ή μάλλον ... «καλή χώνεψη» ... δεν θυμάμαι ακριβώς.
Πήγα στην τουαλέτα. Καθώς τραβούσα το καζανάκι κοίταξα κατά λάθος τον καθρέφτη. «Με τέτοια χάλια αποκλείεται να βρω γκόμενα» σκέφτηκα «και για πουτάνες δεν υπάρχει σάλιο...».
Όμως είμαι απ’ τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Σίγουρα στον πλανήτη θα υπάρχουν πολλοί που θα με ζήλευαν! Άλλωστε στην κοινωνία μας δεν είναι και λίγοι αυτοί που πάνε απ’ την κούνια στον τάφο χωρίς να δούνε μουνί στα μάτια τους ...