Μαλαφράντζα... (ναυτικές ιστορίες)

Πού να τόξερε πως στο λιμάνι του Σάντος στη Βραζιλία θάπαιρνε το παράσημο της αρρώστιας που λέγεται "μαλαφράντζα"!

Βρέθηκε ξέμπαρκος στη Βραζιλία. Δούλευε ματσακόνι στα παροπλισμένα λόγω της οικονομικής κρίσης καράβια. Έκανε κουράγιο. Πίστευε πως αν περνούσε η κρίση κι ανέβαιναν τα ναύλα, τα καράβια θ' άφηναν τ' αγκυροβόλια και θα τον έπαιρναν μαζί τους...

Βροχή σήμερα το βράδυ δυνατή. Μπόρα τροπική. Υγρασία αφόρητη. Δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα. Μ' ανάρια βήματα τριγυρνούσε σ' εκείνη την πόλη με την πνιγερή μυρωδιά. Κι αχνοβόλευε τις γυναίκες με τα νέγρικα χαρακτηριστικά και τα σαρκώδη χείλη...

Χασισοπότικα στέκια, γεμάτα βρωμιά κι αρρώστια! Το νερό του λιμανιού ανέβαινε και κατέβαινε σαν αναπνοή. Τα καράβια κουνιόντουσαν, κι έτριζαν ενοχλητικά τα παλαμάρια...

Ούτε που θυμάται τ' όνομα του ποτού πού πιε. Κι όμως, τό χε παραγγείλει πολλές φορές. Ξανάρχονταν πάλι εκείνη η πικράδα στα χείλη του...

Τα σκοτεινά σοκκάκια ανάμεσα στα χαμόσπιτα...

Ώρες-ώρες αργότερα, μέσα στην παραζάλη του, τα χέρια του σαν τανάλιες αγκάλιαζαν το κορμί μιας νέγρας που τραγουδούσε πάντα στριγγλά. Καμιά γλύκα στη φωνή της που ν' αγγίζει την ψυχή του... Παράπονο ζώου, φάλτσο κάλεσμα τσακαλιού στο φεγγαρόφωτο, κλαψούρισμα σκύλας, η πρωτόγονη φωνή της γυναίκας...

Τούτο είναι το απλό, παμπάλαιο μυστικό της Κίρκης. Να ξαναγυρίζει τον άντρα πίσω στο ζώο! Αυτό είναι το αιώνιο μυστικό της γυναίκας. Κι απ' όλες τις γυναίκες η νέγρα μπόρεσε να δώσει την πιο ειλικρινή μορφή, γυμνώνοντάς το από κάθε αισθηματικότητα και γλύκα!

Οι νέγρες σκύβουν πάνω στον άντρα, στην ερωτική στιγμή, σα νά ναι άρρωστος και θέλουν να τον γιατρέψουν ή σα νά ναι παιδί που φωνάζει κι αυτές ανοίγουν τον κόρφο τους να το θηλάσουν... Η νέγρα σκύβει πάνω στον άντρα σα νά ναι εχθρός που τον έπιασε στον πόλεμο και ξέρει πως έλεος δεν υπάρχει...

Πώς διάολο έφτασε τρικλίζοντας σ' ένα απ' τα παροπλισμένα καράβια που έγινε στέκι του;

"Ξέδωμα", το δικαιολόγησε στον εαυτό του. Φαρμάκι αγιάτρευτο το σώμα της γυναίκας. Όργανο υποτακτικό μιας άλλης δύναμης, πιο μεγάλης, που κανένας δεν μπορεί να της αντισταθεί!

Δεν πέρασε ούτε ένα 24ωρο κι ολόκληρο το σώμα του άρχισε ν' αναρριγεί απ' την αφροδίσια αρρώστια "μαλαφράντζα". Καθόταν μονάχος στην καμπίνα του παροπλισμένου καραβιού κι έκλαιγε από απόγνωση. Πώς μπόρεσε κι άφησε αχαλίνωτο το κορμί του; Σαν πρωτόμπαρκο τζόβενο πήγε κι ανασκάλεψε τη βρωμιά! Τόσα χρόνια στα καράβια ούτε την παραμικρή βλάβη δεν προκάλεσε στην υγεία του. Άρχισε στο κορμί του να φυτρώνουν σπυριά. Νά ναι άραγε της τροπικής βραζιλιάνικης ζέστης. Κι εκείνο το πάλεμα με τη σιχασιά και τον πόνο στην καμπίνα του; Πώς να γυρίσει στην πατρίδα με τούτο το μολεμένο κορμί; Πώς ν' αγκαλιάσει τη βασανισμένη μάνα του; Όλα στραβά τού ρχονταν σ' αυτό το ξεμπάρκο του... σε τούτο το καταραμένο και βρωμερό λιμάνι.

Η ζωή του ναυτικού είναι μαρτύριο όταν αρχίζει να λιμνάζει για καιρό. Χωρίς ν' αρμενίζει στα πέλαγα με συντοφιά το απέραντο γαλάζιο τ' ουρανού και το βαθύ μπλε της θάλασσας.

Ξημέρωνε... Κοίταξε τον εαυτό του γυμνό στον καθρέφτη. Απ' τη μια τον λυπόταν κι απ' την άλλη τον μισούσε. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε στην κουβέρτα της γέφυρας. Κοίταξε τον ορίζοντα, τον Σταυρό του Νότου που πήγαινε να βασιλέψει. Τόσο καιρό στο σαπιοκάραβο και δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τ' όνομά του! Έξισε μ' ένα λοστάρι τη σκουριασμένη επιφάνεια και διάβασε: "Ασκαρδαμυκτί"! Του ξέφυγε μια βρισιά για τους κουλτουριάρηδες και τ' ακαταλαβίστικά τους! Χούφτωσε τ' αχαμνά του και φώναξε: "πάρτε τα μαλάκες"... Αλλά δεν του έφταιγαν αυτοί για τα χάλια του...

Τον τραβούσε η θάλασσα. Θέλει να φύγει, να βρεθεί στο πάλεμα, στην μεσοπέλαγη αγωνία. Τι όμορφα που ήταν τότε που ταξίδευε; Τι ανοησία που θεωρούσε ότι το κορμί του ήταν θεοδύναμο; Κι έλαχε, θαρρείς για εκδίκηση, τούτη η πιο κακιά αρρώστια πάνω του!Θυμάται πάλι τη νέγρα. Το πολύχρωμο εξωτικό φόρεμα που το σήκωσε μονάχα χωρίς να το βγάλει. Τα μάτια της αγαθά, προκλητικά, καλόβολα... Τα μεριά και τα λαγόνια φουσκώνουν... χειρονομούσε, σκλήριζε, πιάστηκε η φωνή της. Άναψε το αίμα της, άφριζαν τα χείλη της... Ήταν η φοβερή στιγμή της γυναίκας...

Πέφτει ώρες πολλές σε λήθαργο. Ξάφνου, σα σε όνειρο, εμφανίζεται μπρος του η μάνα. Στέκεται όρθια μπροστά στην ανθισμένη κερασιά της αυλής τους. "Μην σταματάς, πάλευε, αυτός είναι ο δρόμος της χαράς και της μοναξιάς όλων μας" του λέει. Πετάγεται όρθιος. Νιώθει πάλι τη ζωή να τον πλημμυρίζει. Θέλει να τρέξει κοντά της. Πίσω στο ορεινό χωριό του. Με τα γραφικά ξωκλήσια και τα πέτρινα τοξοτά γεφύρια! Το μόνο που τον νοιάζει τώρα είναι να πάρει δραστικά μέτρα. Μπαίνει σε νοσοκομείο στην πρωτεύουσα Μπραζίλ. Μέρα με τη μέρα αναστένεται. Οι γιατροί έχουν να λένε για τη γερή κράση του!

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στη μοίρα... άλλοι όχι. Τι θα μπορούσε να πει ένας θαλασσινός για τούτο; Μονάχα εσύ θαλασσινέ που ζεις τη μοίρα μπορείς να καταλάβεις!Μονάχα εσύ...

Υ.Γ.: οι λέξεις ήταν: Ασκαρδαμυκτί, μπλε, πάρτε τα, όνειρο, κερασιά, γεφύρια, αναπνοή, απόγνωση, ανάσα, φάλτσο.