Κάντο όπως οι «χαζοκούμπαροι»;

Τα «παιχνιδάκια» που παίζουν οι Κύπριοι στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μου αρέσουν καθόλου!
Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ:
Η Ελλάδα και η Κύπρος, καλώς ή κακώς, είναι «καταδικασμένες» να ζήσουν με γείτονα την Τουρκία.
Συνεπώς, αν θέλουν σε βάθος χρόνου να ζήσουν ειρηνικά και να ευημερήσουν, πρέπει να εδραιώσουν μαζί της σχέσεις φιλίας και συνεργασίας, στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της ισοτιμίας. Ένα, λοιπόν, το κρατούμενο.
Οι Κύπριοι νομίζουν πως θα στριμώξουν τους Τούρκους, βάζοντας στο «παιχνίδι» το Ισραήλ, τις ΗΠΑ, τους Ρώσους, τους Άγγλους κλπ.
Μιλάμε για «χοντρό» παιχνίδι, με «μεγάλους παίχτες»! Κι η εμπειρία λέει πως αν το βατράχι βουτήξει στο λάκκο που τσακώνονται τα βουβάλια, το πιθανότερο είναι να βρεθεί τσαλαπατημένο...
Τα κράτη αυτά, που με υπερηφάνεια οι Κύπριοι μπάζουν στο σπίτι τους, λειτουργούν ως «νταβατζήδες»!
Απ’ τη μια μεριά προσφέρουν «προστασία» (με το αζημίωτο, πάντα), κι απ΄την άλλη υποδαυλίζουν συνεχώς την τουρκική επιθετικότητα! Για τον απλούστατο λόγο πως όσο πιο επιθετική και επικίνδυνη γίνεται η Τουρκία, τόσο περισσότερο ανάγκη θα τους έχεις, με τις ανάλογες συνέπειες...
Τα συμφέροντα αυτών των κρατών είναι ευμετάβλητα!
Χθες υποστήριζαν την Τουρκία, σήμερα εσένα, αύριο κανέναν και μεθαύριο πάλι την Τουρκία!
Καθώς, λοιπόν, εσύ κυρά-Κύπρο, τσαμπουκαλεύσαι άγρια με ξένες πλάτες, όταν θα χάσεις τις πλάτες (γιατί κάποτε σίγουρα θα γίνει κι αυτό), κι οι Τούρκοι σε βρουν μπόσικη, θα σε ξεσκίσουν!
Μην αμφιβάλλεις γι’ αυτό...
Κάποια λεβεντόπαιδα εδώ στην Ελλάδα ζήλεψαν την «κυπριακή μαγκιά» και σκέφτονται να κάνουν τα ίδια στο Αιγαίο!
Μιλάω κυρίως για κάτι ψευτοπαλικαράδες που βρίσκονται στο πλευρό του Σαμαρά απ’ την εποχή της «Πολιτικής Άνοιξης».
Μαθαίνω πως στήνουν το εξής σενάριο:
«Κερδίζουμε τις εκλογές με σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, τη μείωση των φόρων και την αύξηση των χαμηλών συντάξεων. Η τρόικα δεν πρόκειται να κάνει καμία υποχώρηση, οπότε οι υποσχέσεις θα εγκαταλειφθούν με το επιχείρημα πως... έτσι όπως τα ’κανε το ΠΑΣΟΚ δεν έχουμε περιθώρια βελτιώσεων. Το επιχείρημα δεν περνάει, κι ο κόσμος είναι έτοιμος να μας φάει! Οπότε, εμείς κηρύσσουμε μονομερώς την ΑΟΖ στο Αιγαίο, και το παίζουμε ήρωες και πατριώτες. Η Τουρκία αντιδρά και στήνεται στο Αιγαίο σκηνικό πολέμου! Την ώρα που πάνω απ’ τα νησιά θα γίνονται πραγματικές αερομαχίες, ποιος θ’ ασχολείται με τις προεκλογικές υποσχέσεις της κυβέρνησης;»...
Υ.Γ.: Την Κυριακή φεύγω για προσκύνημα στ’ ασκηταριά της Πάτμου.
Στο «Αγιονόρος των Δωδεκανήσων».
Σ’ αυτή τη σπηλαιώδη, βραχώδη, άγονη και χέρσα γη.
Που εξασφαλίζει τη φτώχεια, κι άρα την ελευθερία του ανθρώπου. Που τον βοηθάει ν’ αφεθεί στην Πρόνοια του Θεού...
Πριν 900 περίπου χρόνια, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός, παρακινημένος απ’ τη φιλομόναχη μητέρα του Άννα Δαλασσηνή, εξέδωσε χρυσόβουλο που παραχωρούσε όλο το νησί στο μοναχό Χριστόδουλο.
Στον κτήτορα της Μονής Ιωάννου Θεολόγου...

Πατησίων και Γλάσδωνος γωνία... (επετειακό)

Κάθε μέρα περνάω απ’ το σημείο τούτο.
Όχι μόνο γω. Χιλιάδες Αθηναίοι.
Καθόμαστε στα τραπεζάκια, κάτω απ’ τις τέντες του πεζόδρομου, παραγγέλνουμε τα καφεδάκια μας και διαβάζουμε τις αθλητικές μας εφημερίδες...
Κανείς δεν δίνει σημασία στην επιγραφή:
«Εδώ ήταν στην Κατοχή 1941-1944 το Αρχηγείο της Ναζιστικής ΕΣΠΟ. Ανατινάχθηκε στις 20-9-1942 απ’ την αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ ― Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζόμενων Νέων».
Και λίγο πιο πέρα, η προτομή του Κώστα Περρίκου, απόστρατου αξιωματικού της Αεροπορίας, αρχηγού του ένοπλου σκέλους της Οργάνωσης.
Αυτός, με λίγους συντρόφους του, μπουρλιώτιασε το κτίριο την ώρα που συνεδρίαζε η φιλοναζιστική ελληνική οργάνωση ΕΣΠΟ, Κυριακή μεσημέρι στις 12.
Απολογισμός: νεκροί 8 Γερμανοί αξιωματικοί και 49 στρατιώτες, καθώς και 23 Έλληνες συνεργάτες τους, μαζί με τον αρχηγό τους Σπύρο Στεροδήμο.
Η ΠΕΑΝ, δυστυχώς, εξαρθρώθηκε σε δυο μήνες.
Τα ηγετικά της στελέχη εκτελέστηκαν.
Μαζί τους και ο Περρίκος.
Την ώρα της εκτέλεσης, στράφηκε προς τους Γερμανούς αξιωματικούς και είπε:
«Είμαι Έλλην αξιωματικός και έκανα το καθήκον μου!»
Εκείνοι, τον χαιρέτησαν στρατιωτικά και διέταξαν «πυρ!»...

Ο «κουβανέζικος δρόμος» για ν’ αντέξουμε την κρίση!

Σε προηγούμενα ποστάκια είδαμε το χριστιανικό τρόπο υπέρβασης της κρίσης: τον αγαπησιάρικο, της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας!
Δεν είναι, όμως, κι ο μόνος.
Προχθές βράδυ τα ’πινα με μια μεγάλη αντροπαρέα στα Σεπόλια.
Μεταξύ μας κι ένας Κουβανός, που ’χει χρόνια στην Ελλάδα, αλλά έζησε στην Αβάνα την περίοδο της «μεγάλης πείνας», 1993-1994.
Απ’ τη μια το αμερικάνικο εμπάργκο, απ’ την άλλη η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έφτασαν οι άνθρωποι στο χείλος του γκρεμού!
«Εδώ τα βγάλατε πέρα τότε εσείς, μόνοι στο στόμα του λιονταριού», του είπα, «και δεν θα τα καταφέρουμε εμείς με δουνουτιά και τρόικες;»
«Δεν είναι το ίδιο πράγμα», μου απαντάει εκείνος σοβαρά. «Εσείς δεν μπορείτε ν’ αντέξετε την κρίση!»
«Μπαρτόν; Και γιατί παρακαλώ;»
«Εμείς τότε αντέξαμε γιατί πηδιόμασταν κάθε μέρα! Δεν υπήρχε περίπτωση, όσο γέρος κι άσχημος κι αν ήσουν, να μη βρεις κάθε μέρα κι άλλη μουλάτα να την πάρεις στα όρθια στη Μαλεκόν! Το ίδιο κι οι γυναίκες. Δεν πα να ’ταν μουστόγριες και πατσούρες... πάντα έβρισκαν ένα γεροδεμένο παλικαράκι να της καβαλήσει! Εσείς εδώ στον έρωτα είστε πολύ μίζεροι! Γι’ αυτό και δεν αντέχετε τις δυσκολίες...»
Ρε σεις, μπας κι έχει δίκιο ο μαυρούκος;

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας! Ι’ (Ανοίξτε το Ευαγγέλιο της Κυριακής, να ξεστραβωθείτε, να δείτε πως ξεπερνιέται η κρίση!)

Εκείνη τη νύχτα οι ψαράδες στη Γεννησαρέτ δεν είχαν πιάσει ούτε σαρδέλα!
Απόλυτη αποτυχία.
Τούτοι, όμως, δεν γογγύζουν! Ούτε ανεβοκατεβάζουν καντήλια! Ούτε πιάνουν τους καφενέδες, ούτε το ρίχνουν στα ζάρια ή στα χαρτιά, «για να πάνε κάτω τα φαρμάκια»...
Αγαπημένοι κι αδελφωμένοι κάθονται στην ακροθαλασσιά κι υπομονετικά ξεμπλέκουν και καθαρίζουν τα διχτάκια τους.
Κι εμφανίζεται ξαφνικά ο Χριστός.
Και χωρίς πολλά-πολλά, τους διακόπτει απ’ τη δουλειά τους, και τους ζητάει να ξαναρίξουν το ψαροκάικο στο νερό. Ήθελε να το μετατρέψει σε πλωτό άμβωνα για να διδάξει στα πλήθη που είχαν μαζευτεί στην παραλία.
Κι οι ψαράδες, παρά την κούραση, την αϋπνία και τη στενοχώρια τους, χωρίς να βγάλουν «κιχ», κάνουν αμέσως υπακοή!
Για πες σε κάποιον, σήμερα, ν’ αφήσει το χουζούρι του την Κυριακή το πρωί, και να πάει στην εκκλησία. Αυτομάτως έγινες ο μεγαλύτερος εχθρός του!
Αλλά κι αυτός ο Χριστός, ρε παιδί μου, όλο σε μπελάδες τους βάζει!
Δεν φτάνει που τόσες ώρες τους χασομέρησε, να τος πάλι π’ αρχίζει τα «τρελά του»!
«Φορτώστε τα δίχτυα και βγέστε στ’ ανοιχτά να ψαρέψετε», τους λέει.
Μιλάμε για θεότρελα πράγματα τώρα.
Εδώ όλη νύχτα δεν έπιασαν λέπι, κι αυτός τους λέει να ψαρέψουν το καταμεσήμερο...
Κι όμως! Εκείνοι έκαναν πάλι υπακοή! Κι ας σήμαινε γι’ αυτούς νέα ταλαιπωρία, νέα αποτυχία, και ξανά-μανά ξεμπλέξιμο και καθαρισμό των διχτυών...
Έλα, όμως, που για μια ακόμη φορά ανατρέπεται η κοσμική λογική. Και τα δίχτυα τους γέμισαν ψάρια, και τα καράβια κόντεψαν να βουλιάξουν απ’ το βάρος!
Αν ήμασταν εμείς στη θέση τους θα τρέχαμε να τα πουλήσουμε στην αγορά, να παντελονιάσουμε τα φράγκα και να τα φάμε στις πουτάνες!
Και, φυσικά, θα κάναμε το Χριστό «οικότροφο»! Σιγά μην αφήναμε να χαθεί τέτοιο «γούρι»! Αλλά με έναν όρο: να μην μας πολυπρίζει με τα κηρύγματα...
Ο Πέτρος, όμως, δεν ήταν ένας από μας, τα «παλιογούρουνα»!
«Κύριε», του λέει, «κατέβα σε παρακαλώ απ’ το καράβι μου! Εγώ είμαι πολύ αμαρτωλός και δεν μου αξίζει τέτοια τιμή»!
Μέσα σε λίγες ώρες, οι μετέπειτα Απόστολοι, πέρασαν απ’ την απόλυτη απελπισία στην απόλυτη ευτυχία.
Παρέμειναν, όμως, το ίδιο πιστοί, υπάκουοι και ταπεινοί!
Κι όπως είπε ο Χριστός, στον δούλο που θα αποδειχθεί τίμιος και πιστός στα λίγα, θα του δώσω πολύ περισσότερα.
Κι όποιος αποδειχθεί άφρων κι αχάριστος στα πολλά, θα του τα πάρω όλα...

Μην αφήσουμε να χαθεί η τεράστια ευκαιρία της οικονομικής κρίσης!

Απ’ το πρωί σήμερα εισπράττω από παντού μηνύματα απογοήτευσης και απελπισίας.
Οι Έλληνες είναι πλέον στο τελευταίο στάδιο πριν τη μαζική κατάθλιψη...
Προσπαθώ, όσο μπορώ, να δώσω κουράγιο.
Τους λέω γι’ αυτά που τράβηξαν οι παππούδες μου (οι παππούδες μας): πόσες φορές καταστράφηκε η ζωή τους, χάθηκαν οι περιουσίες τους, νεκροφίλησαν τα παιδιά τους (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Μικρασιατική καταστροφή, Κατοχή, Εμφύλιος, πέτρινα χρόνια)...
Κανείς δεν θέλει ν’ ακούσει. Όλοι ζούμε φυλακισμένοι στο μικρόκοσμό μας...
Εγώ ένα έχω να πω:
Περνάμε μεγάλη κρίση. Και κρίση διαρκείας.
Αλλά, να μια μεγάλη ευκαιρία να ξαναγίνουμε άνθρωποι!
Γιατί μέχρι τώρα ζούσαμε σαν γουρούνια! Κι ακόμα χειρότερα. Γιατί τα γουρούνια δεν βγάζουν το ένα το μάτι του άλλου...
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Κυρίως οι νεώτεροι και πιο ενθουσιώδεις από μας.
Αντί να φτιάχνουμε διαδικτυακές «ομάδες και γκρουπ του πούτσου», ας προωθήσουμε την ιδέα της δημιουργίας κοινωνικών δικτύων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας!
Το Ευαγγέλιο το λέει ξεκάθαρα: οι πιο δυνατοί να βαστάξουν και τα βάρη των ασθενέστερων.
Ας βοηθήσει ο καθένας τον διπλανό του. Με ό,τι έχει και μπορεί...
Ας προσφέρουμε, κατ’ αρχήν, ψυχολογική υποστήριξη. Αλλά και υλική, στο μέτρο του δυνατού.
Όχι, βέβαια, σε κάθε λαμόγιο που θα κοιτάξει να επωφεληθεί! Γιατί σίγουρα θα εμφανιστούν και πολλοί τέτοιοι...
Ούτε σ’ όσους θέλουν να περάσουν την κρίση χωρίς να θυσιάσουν την άνεση και τη βόλη τους.
Αυτοί ας δοκιμάσουν τους καρπούς της πονηρίας τους...
Στήριξη χρειάζονται οι άνθρωποι που είναι αποφασισμένοι να δώσουν πραγματική μάχη για επιβίωση, κι έχουν πραγματική ανάγκη.
Το 2004 μας εξέπληξε το κίνημα του Εθελοντισμού.
Ας προσπαθήσουμε και τώρα να κάνουμε κάτι ανάλογο για να στηρίξουμε όσες οικογένειες άρχισαν ήδη να γονατίζουν...
Δεν αγνοώ πως είμαστε ένας λαός «περιπτεράδων» και «παρτάκηδων»! Που δεν δίνουμε ούτε τ’ αγγέλου μας νερό...
Έχουμε κλειστεί στο σπιτάκι και στ’ αμαξάκι μας, κι ας παν να πνιγούν οι άλλοι.
Αλλά όταν μας «ζώσουν τα φίδια», τότε τ’ ανοίγουμε τα «παράθυρα»...
Για να δούμε, λοιπόν...
Υ.Γ.: Η κρίση είναι πολλαπλά χρήσιμη! Τώρα, πλέον, οι μάσκες πέφτουν, κι οι πάντες δοκιμάζονται: σύζυγοι, σύντροφοι, φίλοι, συνεργάτες...
Ξέρω πως δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά ίσως αξίζει να διαολοστείλουμε όσους τώρα αποδειχθούν σκάρτοι και υστερόβουλοι...

Τι τραβάμε κι εμείς οι καημένοι οι Θεολόγοι! (Ευτυχώς μας σώζει ο Άγιος Κόπρις)

Δεν είν’ να βρεθείς σε παρέα και να πεις πως είσαι θεολόγος.
Στην πέφτουν όλοι και σε αλαλιάζουν στις ερωτήσεις!
Πώς το ένα, γιατί το άλλο... ησυχία δεν βρίσκεις.
Σε προηγούμενο ποστάκι η Χριστίνα (η μπλόγκερ Butterfly) ρωτούσε γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν άνθρωποι από πείνα κι από δίψα.
Και χθες το απόγευμα, σ’ ένα καφέ, κάποιος άλλος με ρωτούσε πώς γίνεται ο Θεός έναν να τον κάνει πλούσιο για να τον δοκιμάσει, και κάποιον άλλον να τον κάνει φτωχό, πάλι για να τον δοκιμάσει. Και τι τη θέλει τη δοκιμασία ο Θεός, αφού ως παντογνώστης ξέρει το αποτέλεσμα;
Την επίσημη αντιπροσωπεία του Θεού στη γη να είχαμε, τόσες ερωτήσεις δεν θα μας έκαναν.
Και το ωραίο είναι πως περιμένουν και απάντηση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της δικής τους λογικής.
Δεν γίνονται αυτά ρε παιδιά. Ούτε σε όλα τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις, ούτε δα κι η ανθρώπινη λογική εμπνέει καμία ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Ας απαντήσει πρώτα στο ερώτημα ποιο έγινε πρώτο, η κότα ή το αυγό, και μετά το ξανασυζητάμε...
Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχει κι ο καημένος ο Άγιος Κόπρις (που η μάνα του τον γέννησε μέσα στις κοπριές) και μας βγάζει απ’ τη δύσκολη θέση.
Κάποτε, σε μια μεγάλη σύναξη ασκητών, συζητιόταν ένα λεπτό θεολογικό ζήτημα. Ο κάθε γέροντας είχε και τη δική του άποψη.
Όταν ήρθε κι η σειρά του Κόπρη να μιλήσει, όλοι κρεμάστηκαν απ’ τα χείλη του.
Εκείνος έκανε ν’ ανοίξει το στόμα του, κάτι να πει, αλλά πριν προλάβει να βγάλει λέξη, άρχισε να χαστουκίζει τον εαυτό του.
«Αλλοίμονό σου Κόπρη, αλλοίμονό σου Κόπρη», έλεγε.
Οι άλλοι γέροντες παραξενεύτηκαν, και τον ρωτούσαν γιατί χτυπιέται.
Κι εκείνος τους απάντησε:
«Εγώ παραμέλησα εκείνα που ο Θεός μού παρήγγειλε να κάνω, και τώρα προσπαθώ να εξηγήσω εκείνα που δεν μου ζήτησε»...

Έρχονται τα πρωτοβρόχια...

Το βασικό κατασκευαστικό πρόβλημα με τα φεγγάρια του καλοκαιριού είναι πως πιτσικάρουν μόλις πέσουν οι πρώτες βροχούλες.
Και μας πέφτουν στο κεφάλι με φόρα...
Σχέσεις που δεν δένουν.
Άνθρωποι που δεν έρχονται ή δεν μένουν.
Βιβλία που δεν διαβάστηκαν ... θα τα σέρνω μαζί μου για πολύ ακόμα;
Ματιές που ανταλλάχτηκαν.
Λέξεις που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.
Επειδή έπρεπε να φύγω νωρίς.
Ψέματα!
Επειδή δεν ήθελα να ρισκάρω να τις πω πρώτος...
Άντε να σφίξουν λίγο τα κρύα, να κατέβουμε στα υπόγεια κρασοπουλειά να χορέψουμε κανένα ζεϊμπεκάκι...

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας Θ’ (Πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση)

Έκανε κι ο Χριστός τις «προγραμματικές» του δηλώσεις!
Αλλά δεν υποσχέθηκε αυξήσεις μισθών και συντάξεων.
Ούτε καλοπέραση, χλιδή και δημόσια αξιώματα...
Αλλά τα ακριβώς αντίθετα!
«Σταυρό θα σηκώσετε», μας είπε! Γεμάτη θλίψη και ταλαιπωρίες θα είναι η παρούσα ζωή σας.
Αλλά, ας σταθούμε για λίγο στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας: χρέη, έξοδα, ανεργία, ανασφάλεια...
Κανονικά θα έπρεπε ν’ απελπιζόμαστε.
Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν και τα Καλά Νέα!
Ίσως αξίζει το ρίσκο να δούμε πίσω απ’ όλ’ αυτά την Πρόνοια του Θεού!
Ας σκεφτούμε για λίγο την ως τώρα ζωή μας.
Είχαμε ειδωλοποιήσει τα υλικά αγαθά!
Κατεβάσαμε απ’ τους τοίχους των σπιτιών μας την εικόνα του Χριστού κι ανεβάσαμε τα βίντεο γουόλ!
Είχαμε γίνει ειδωλολάτρες: το μυαλό μας ήταν κολλημένο στα μοδάτα ρούχα, στα λουσάτα αξεσουάρ, στα ακριβά και θηριώδη αυτοκίνητα, στις χλιδάτες διακοπές.
Θεός μας ήταν το γεμάτο πορτοφόλι, οι «χρυσές» πιστωτικές κάρτες.
Όλα τα στηρίζαμε στη δήθεν καπατσοσύνη μας, στις πολιτκές μας διασυνδέσεις, στα μεγάλα «κονέ»...
Είχαμε γίνει παλιοσίδερα γεμάτα σκουριά!
Και τι κάνει ο σιδηρουργός σ’ αυτή την περίπτωση;
Βάζει το σίδηρο στη φωτιά και το κοπανάει με το σφυρί μέχρι να φύγουν οι σκουριές...
Ας σκεφτούμε, όμως, μερικά πραγματάκια:
Πότε ο Άσωτος επέστρεψε στον πατέρα του; Όταν σκυλοπείνασε!
Πότε ο ληστής μετανόησε; Όταν ανέβηκε στο σταυρό!
Αντί, λοιπόν, το σαββατόβραδο να ψάχνουμε στους «οδηγούς πόλης» για να βρούμε καμιά χλιδάτη ταβέρνα να σαχλαμπουκιάσουμε, ας αναζητήσουμε στην πόλη μας κάποιο ταπεινό εκκλησάκι, που ο παπάς του να φοράει τριμμένο ρασάκι, κι ας πιάσουμε μια σκοτεινή γωνίτσα να κάνουμε καμιά προσευχή...
Κι ας μην ανησυχούμε για τα υπόλοιπα!
Γιατί ο Θεός μας έδωσε μια υπόσχεση:
«Προσπαθήστε εσείς να γίνετε από γουρούνια άνθρωποι, και μη σας νοιάζει για τα υπόλοιπα! Εγώ θα μεριμνήσω για την κάλυψη των βασικών σας αναγκών!
Δες τε τα πουλάκια. Δεν δουλεύουν, αλλά βρίσκουν τροφή!
Κοιτάξτε και τα λουλούδια του κάμπου. Δεν έχουν πιστωτικές κάρτες, αλλά τα ρουχάκια που τους έδωσα είναι τα πιο όμορφα του κόσμου!
Κι όταν φροντίζω για τα πουλιά του ουρανού και τα λουλούδια του κάμπου, θα άφηνα ποτέ εσάς, τα παιδιά μου, να πεθάνετε από την πείνα ή το κρύο; Τόσο ανόητοι είστε;»....

Είναι η πόλη μου!

Την αγαπώ την Αθήνα!
Μπορεί να μην μου αρέσει πάντα, κάπου-κάπου να με καταθλίβει, να με εξοργίζει, να μου κάνει τη ζωή δύσκολη.
Αλλά αυτή είν’ η πόλη μου.
Και την αγαπάω.
Ξέρω τις αδυναμίες της.
Ξέρω τις τρικλοποδιές που μου βάζει.
Αλλά ξέρω και να τις προβλέπω!
Και να τις ξεπερνάω...

Άδοξο τέλος είχε το σύντομο ειδύλλιο με την «κολασμένη ΚΝίτισσα»...

Απ’ το πρωί δεν προλάβαινα ν’ ανοίγω τα ραβασάκια της Εφορίας!
Αλλά δεν πειράζει, ούτε ο κόσμος χάθηκε, ούτε θ’ αφήσουμε να μας πάρει από κάτω!
Εδώ δεν σκάσαμε για τη χθεσινή πίκρα του Θρύλου, θ’ αφήσουμε δυο-τρία κωλόχαρτα της ΔΟΥ Α’ Αθηνών να μας ευνουχίσουν;
Το μεσημεράκι, στο «Πέτρινο», έκανα το τραπέζι στην «κολασμένη Κνίτισσα».
Αλλά, κάτι το χάσμα γενεών, κάτι η ξεροκεφαλιά και των δυο μας, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, αρπαχτήκαμε, μπινελικωθήκαμε και χωρίσαμε! Τόσο απλά...
(Πλήρωσα και το λογαριασμό με ΦΠΑ 23% παρακαλώ...)
Σκασίλα σας, θα μου πείτε, και δίκιο θα ’χετε.
Αλλά, για να διαπιστώσετε πως στη συγκεκριμένη δεν είχα άδικο, θα σας πω περιληπτικά τις πολιτικές απόψεις που διατύπωσα, και οι οποίες ήταν η αιτία του χωρισμού...
Στην ομιλία του στη Σαλονίκη, ο πρωθυπουργός είπε μια φρασούλα που οι δημοσιογράφοι δεν της έδωσαν ιδιαίτερη σημασία.
Είπε: «αν εφαρμοστεί η συμφωνία της 21ης Ιουλίου, για πρώτη φορά τα τελευταία 30 χρόνια θα είναι διαχειρίσιμο το δημόσιο χρέος μας»!
Με άλλα λόγια μας είπε πως: α) τόσα χρόνια τα κόμματα εξουσίας γνώριζαν πως υπήρχε ένα ανεξέλεγκτο χρέος κι αυτά συνέχιζαν να το αυγαταίνουν, κι από πάνω μας κορόιδευαν για «ισχυρές Ελλάδες» και «θωρακισμένες οικονομίες», και β) από κοντά και τα δύο κόμματα της «ψυχασθενικής αριστεράς» που σιγοντάριζαν κάθε ανεδαφικό διεκδικητισμό κι έκαναν κι αυτά ιδεολογία τους το εθνικό σύνθημα «δώσε και μένα μπάρμπα»!
Οι ευθύνες των δυο κομμάτων εξουσίας είναι τεράστιες.
Αλλά μεγάλες είναι και οι ευθύνες των κομμάτων της «Αριστεράς».
Που, σημειωτέον, αποδεικνύονται απ’ τους πιο σκληρούς και ανάλγητους εργοδότες!
Ήδη στον σταθμό «902 Αριστερά» του ΚΚΕ έχουν απολυθεί πάνω από 20 εργαζόμενοι! Κι όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι, βίωσαν κλίμα τρομοκρατίας, προσπάθεια φίμωσης των εκπροσώπων τους και εξευτελισμό της προσωπικότητάς τους...
Όσο για το σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ, «Στο Κόκκινο», οι εργαζόμενοι πληρώνονται «στη χάση και στη φέξη», κι όπου να ’ναι έρχονται και απολύσεις...
Τα δυο κόμματα επικαλούνται οικονομική στενότητα λόγω μείωσης της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα!
Με άλλα λόγια, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να καταλύσουν τους υφιστάμενους κρατικούς θεσμούς, με κρατικά λεφτά!
Πάει και τέλειωσε! Αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται...
Πάντως, εγώ δεν της κρατάω κακία της «κολασμένης Κνίτισσας».
Γι’ αυτό και της αφιερώνω το τραγουδάκι που μου είχε ζητήσει όταν πρωτογνωριστήκαμε...

Η «κολασμένη ΚΝίτισσα»!

Κυριακή απομεσήμερο, κι έπινα το καφεδάκι μου στο «Ποδήλατο», στα Εξάρχεια.
Μόνος ήμουν και διάβαζα ένα απ’ τα βιβλία του αγαπημένου μου «κολασμένου» συγγραφέα.
Δυο κοπελίτσες μπήκαν στο καφέ κρατώντας Ριζοσπάστη, Οδηγητή και κουπόνια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Εσύ, η πιο «κολασμένη», ήρθες κατευθείαν στο τραπεζάκι μου.
Μου έπιασες κουβέντα... για την παγκοσμιοποίηση, τις καταλήψεις, το νέο νόμο για τα πανεπιστήμια.
Είχες τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου!
Εγώ βαριόμουν ανυπόφορα, αλλά προσπαθούσα να μην το δείχνω...
Δυο τρεις κουβέντες είπα μόνο, κι ήταν αρκετές να μου σούρεις τα εξ αμάξης... «οπορτουνιστής, αντιδραστικός, βολεμένος».
Εγώ σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα μόνο «είσαι γλύκα»!
Με κάλεσες στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Σου είπα πως οι κολλητοί μου δεν τα παν και τόσο καλά με το ΚΚΕ, και κανείς τους δεν θα δεχτεί να μου κάνει παρέα.
(Αυτό ήταν ψιλοψεματάκι, αλλά θεολογικώς δικαιολογείται:
Πρώτον, γιατί, ως γνωστόν, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Και, δεύτερον, αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία!)
Σου πρότεινα να πάμε μαζί.
Είπες θα το σκεφτείς, και σου ’δωσα το κινητό μου.
Έφυγες για την κατάληψη του Παιδαγωγικού.
Σε μισή ώρα χτύπησε το τηλέφωνο...
Σου είπα πως θα σου αφιερώσω ένα τραγουδάκι απ’ το μπλογκί μου.
Μου ζήτησες το «Στην Αθήνα μες στο κέντρο».
Αλλά εγώ προτίμησα αυτό...

Φιλήδονος οδύνη - φιλόθεος ηδονή...

Βγήκα να μυρίσω το φεγγάρι
που απόψε μύριζε θάλασσα.
Βγήκα να καπνίσω το χαρμάνι
του φθινοπωρινού έρωτα!
Βγήκα να σφυρίξω ένα τραγούδι
που το ρούφηξε η νύχτα στα σπλάχνα της...

(Αυτοκτόνησε μια πόρνη...
Καθώς είπαν στις ειδήσεις
«μια γυναίκα απελπισμένη
έπεσε πάνω στις ράγες
τραίνου και διεμελίσθη..»
Δεν την έκλαψε κανείς.
Δάκρυσε ένας ποιητής...)

Ονείρατ’ ανερμήνευτα
και δράματ’ ανιστόρητα.
Αισθήματ’ αδαπάνητα
γεύσου τα ψυχή κι ερμήνευτα.

(Στην άκρη του χωματόδρομου
ένα λουλούδι νοτισμένο
απ΄το πρωινό τ’ αγιάζι δροσισμένο.
Δεν το πρόσεξε κανείς.
Χάρηκε ένας ποιητής...)

Κομματιασμένα όνειρα
υπνωτισμένα δράματα
ξεψυχισμένα αισθήματα...
Γεύσου τα ψυχή
κι ερμήνευτα ψυχή!

Τα γκομενικά ζόρια μιας ώριμης γυναίκας! Δ' (Απ' το κρυφό ημερολόγιο της Αλήτισσας - Ο καριόλης)

Για ένα πράμα είμαι περήφανη: σ’ αυτά τα σαράντα χρόνια ξάπλωσα σ’ αναρίθμητα κρεβάτια, γονάτισα σ’ αναρίθμητες τουαλέτες, βρόντηξα τις πόρτες σ’ αναρίθμητα αυτοκίνητα!
Σχεδόν παντού άφησα τα ίχνη μου: καλτσόν, νεσεσέρ, κιλότες, σουτιέν, κινητά...
Μπορεί να μην ήμουν η πιο ψηλή, η πιο ξανθιά, η πιο έξυπνη, η πιο βυζαρού γκόμενα, αλλά σίγουρα κανένας καριόλης δεν μπορεί να με ξεχάσει...
Λιαζόμουν γυμνόστηθη στην Αμμουδάρα.
Είχα κλείσει τα μάτια, και προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τον τελευταίο καριόλη που με είχε χωρίσει!
Ο καινούργιος καριόλης, στέκεται δίπλα μου στην ξαπλώστρα και μου απευθύνει το λόγο με τη σιχαμερή οικειότητα του καριόλη που έχει πρόσβαση στα βυζιά σου πριν μάθει τ’ όνομά σου!
Κι έχω κι αυτή την καριόλα την αλλεργία, που έχει τουμπανιάσει τη γαλλική μου μύτη, και την έκανε να μοιάζει με μελιτζάνα...
«Γεια σου Μουκόβσκι», μου λέει ο καριόλης.
Δεν θ’ άνοιγα τα μάτια μου αν η φωνή δεν ακουγόταν τόσο κοντά.
Έχω πάντα μια χριστοπαναγία πρόχειρη για τους καριόληδες, αλλά δεν την ξοδεύω προτού εξετάσω το εμπόρευμα.
Ο καριόλης φαινόταν αξιοπρόσεκτος. Γελοίος, αναμφίβολα, αλλά το βρεγμένο ανάγλυφο μαγιό του διευκόλυνε την αξιολόγησή μου!
«Δεν με λένε Μπουκόβσκι», του είπα ψυχρά.
«Κανένα κορίτσι δεν το λένε Μπουκόβσκι», είπε.
Εντάξει, είχε χάσει τα είκοσι δευτερόλεπτα!
Σε κανέναν καριόλη δεν δίνω μεγαλύτερο περιθώριο ευκαιρίας. Άντε, λόγω προσόντων, να τα κάνω τριάντα...
Έβγαλε απ’ την μικρή τσιαντούλα του ένα μικρό βιβλίο.
Εντάξει, ήμουν περπατημένη γκόμενα, με είχαν φλερτάρει με πολλούς τρόπους, είχαν εκθειάσει τα μάτια μου, τα μαλλιά μου, τα μπούτια μου, τον κώλο μου, τα βυζιά μου, αλλά με βιβλίο δεν μου’ τυχε να μου την πέσουν.
Μου έδειξε το εξώφυλλο: στην κορυφή το όνομα του συγγραφέα, «Τσαρλς Μπουκόβσκι». Στη συνέχεια ο τίτλος του βιβλίου «Το μόνο που με νοιάζει είναι να ξύνομαι στη μασχάλη». Κι αμέσως πιο κάτω η σκατόφατσά του. Μάτια μισόκλειστα, σαν του ζώου που καραδοκεί. Και με τη τουμπανιασμένη μύτη του πότη! Σαν τη δικία μου της αλλεργίας...
«Είσαι φτυστή ο Μπουκόβσκι», μου είπε.
Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο.
Πώς λες του καριόλη να στρίψει;
Πώς του λες να μείνει;
Εσύ που εύχεσαι ο καινούργιος καριόλης να μην είναι χειρότερος απ’ τον προηγούμενο...
Για να μην σας τα πολυλογώ, εκείνος ο καριόλης έφυγε μαζί μου απ’ την παραλία!
Εγώ ξέχασα να πάρω μαζί μου το αντηλιακό, τα γυαλιά μου και τα χαμένα μου μυαλά.
Κι εκείνος ξέχασε το βιβλίο...
Ο αέρας γύριζε τις σελίδες του σαν τρελές.
Κι όταν κόπασε, το βιβλιαράκι έμεινε ορθάνοιχτο στη σελίδα 23. Με υπογραμμισμένες δυο-τρεις φρασούλες...
«Οι γυναίκες δεν θα μας αφήσουν ποτέ να κοιμηθούμε, μέχρι να πεθάνουμε... Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τις γυναίκες που κλαίνε και πηδιούνται... Έχωσα τη ρόγα της στο στόμα μου, είχε γεύση θλίψης, ελαστικού, αγωνίας και πηγμένου γάλακτος»...

«Δώσε και σε μένα μπάρμπα»! (Φέτος δεν πάμε ΔΕΘ)

Δεν υπερβάλλω καθόλου: το μισό και βάλε δημόσιο χρέος μας έχει εξαγγελθεί στις Δ.Ε.Θ.!
Οι «καλοί» μας πρωθυπουργοί ένιωθαν την υποχρέωση, κάθε φορά που ανέβαιναν το Σεπτέμβρη στη Σαλονίκη, να εξαγγείλουν κι από ένα «φιλολαϊκό πακέτο μέτρων»!
Αυξήσεις σε συντάξεις και μισθούς, φοροαπαλλαγές, φαραωνικά έργα...
Και τα βράδια, με τις μοντέλες αγκαλιά, τα κυβερνητικά στελέχια, γλεντοκοπούσαν ελληναράδικα!
Κάπως έτσι φτάσαμε να μην παράγουμε τίποτ’ άλλο εκτός από χρέη.
Και χωρίς να το καταλάβουμε, έγινε όλ’ η χώρα ένα σοβιετικό εργοστάσιο, αντιπαραγωγικό και κρατικοδίαιτο.
Γύρω-γύρω όλοι, και στη μέση το κρατικό πουγκί!
Όλοι με το χέρι απλωμένο ήμασταν, και «δώσε κι εμένα μπάρμπα»!
Κάθε αξιοπρεπής γονιός έπρεπε να μεριμνήσει για δυο πράγματα: α) να σπουδάσει κάπου τα παιδιά του, και β) να έχει κάποιον βουλευτή κολλητό για να τα διορίσει στο Δημόσιο...
Πριν 25 χρόνια, στο πρώτο έτος της Νομικής, γνώρισα μερικά απ’ τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου.
Και σήμερα τους βλέπω σκυμμένους, κρυμμένους απ’ τη ζωή, δεν ερωτοτροπούν, δεν φλερτάρουν, δεν επιτίθενται, δεν διεκδικούν...
Μόνο μετρούν τα ένσημα, και γκρινιάζουν! Γκρινιάζουν συνεχώς και για τα πάντα.
Έχουν ηττηθεί χωρίς να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά...
Κοιτάζω και τους πιτσιρικάδες, τη φρεσκαδούρα της ζωής.
Αναδεύουν νωχελικά το φρέντο και κενώνουν το νου από λογισμούς!
Κόμη στιλβωμένη με τζελ, γυαλιά για το ηλιόφως, στο τραπεζάκι αγρυπνούν τα κινητά, τα κλειδιά, τα τσιγάρα, τα δελτία στοιχημάτων και οι αθλητικές.
Νωχελικοί και ήρεμοι. Άγνοια κινδύνου ή μια άλλη βιοσοφία;
Πάντως δεν κρύβεται η αμεριμνησία, η οκνηρία, η χαμηλή φιλοδοξία, η αστήρικτη αυτοπεποίθηση, η εξωστρέφεια στην παρέα και η εσωστρέφεια σε όλα τ’ άλλα...
Είμαστε τέκνα του «έχει ο Θεός», του «και αύριο μέρα είναι», γουστάρουμε τις αψιμαχίες χωρίς ρίσκα, και όταν περνάμε από καμιά εκκλησία κάνουμε το σταυρό μας να ’χει ο Θεός καλά τους γέρους μας, για να τους μασάμε τις συνταξούλες τους...

Οι «απόγονοι του Σωκράτη» είναι όλοι ξερόλες!

Πολύ κόσμο γνώρισα φέτος το καλοκαίρι.
Κάθε καρυδιάς καρύδι, που λένε. Ανθρώπους κάθε τάξεως και επιπέδου.
Και δεν σας κρύβω πως ψιλοτρόμαξα!
Περισσότερο απελπίστηκα μ’ αυτούς που η κοινωνία θεωρεί «μορφωμένους ανθρώπους»...
Δυστυχώς, όλοι πλέον έχουμε γίνει ίσα κι όμοια. Προς τα κάτω, εννοείται...
Λίγο να ξεφύγει κάποιος απ’ το στενό επιστημονικό πεδίο που έχει εξειδικευτεί, και δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ τον υδραυλικό, τον περιπτερά, τον μπογιατζή!
Όλοι ελληναράδες, σοσιαλισταράδες, ολυμπιακάρες!
Τούτος ο λαός έχει πάρει διαζύγιο απ’ την επιστημονικότητα.
Πού είναι ο προβληματισμός, η ψύχραιμη άποψη, η αναθεώρηση των απόψεων, η αμφισβήτηση, το «θα το ψάξω, θα το σκεφτώ και θα σου απαντήσω»...
Όλοι μας ξερόλες, ξεροκέφαλοι, δήθεν προβληματισμένοι και ψαγμένοι. Τα σενάρια συνωμοσίας τα παίζουμε στα δαχτυλάκια μας.
Και πέφτουμε από τα σύννεφα αν ακούσουμε κάποιον να λέει «αυτό δεν το ξέρω»!
Χθες την Παρασκευή, κάποιος πελάτης μου, ξερόλας κι ελληνάρας, με ρώτησε κάτι, και του απάντησα «συγγνώμη, αλλά αυτό δεν το γνωρίζω».
Γούρλωσε τα μάτια, και το μόνο που βρήκε να πει ήταν «τότε γιατί σε πληρώνω;»!
Ευτυχώς, με φώτισε ο θεός, και του απάντησα καταλλήλως:
«Εσύ με πληρώνεις γι’ αυτά που ξέρω. Αν με πλήρωνες και γι’ αυτά που δεν ξέρω, δεν θα σου ’φτανε το χρυσάφι όλο του κόσμου»!