Με τις ευλογίες του «νέου Τσάρου»... φεύγω να γίνω στάρετς!

Πέρασα χθες απ΄το γραφείο του νέου Υπουργού των Οικονομικών.
Θυμηθήκαμε λίγο την ηρωική εποχή του Νοέμβρη του 2007 που τον στήριξα όσο μπορούσα για την αρχηγεία.
Μιλήσαμε και για τα σημερινά... του είπα πως στην Αθήνα δεν βρίσκεις πλέον δουλειά ούτε για να μοιράζεις πίτσες με μηχανάκι... τέσπα, μην αρχίσουμε τώρα την κλάψα και ψυχοπλακωθούμε.
Την ώρα που αποχαιρετιόμασταν, γυρίζει και μου λέει ο Υπουργός: «Πετάξου για κάνα εξάμηνο στη Ρωσία, βρες κάποιο μοναστήρι που σ’ αναπαύει πνευματικά, κάνε την άσκηση της μετανοίας σου, και μετά γύρνα στην Ελλάδα που θα την έχω κάνει χώρα-πρότυπο!».
Βρήκα τη σκέψη του ενδιαφέρουσα, και προπαντός πνευματικότατη.
Ετοίμασα, λοιπόν, τα μπογαλάκια μου και την Πέμπτη φεύγω για το Βορρά!
Θα γυρίσω όλα τα μεγάλα ρούσικα μοναστήρια και θα γίνω στάρετς! Πώς το λένε; «Γέροντας», «πνευματικός καθοδηγητής», κάτι σαν ... «ορθόδοξος γκουρού»!
Θυμάμαι όταν σπούδαζα Θεολογία, το μάθημα «Ιστορία Σλαβικών Εκκλησιών». Ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των φοιτητών! Αντίθετα, για μένα ήταν το καλύτερό μου. Και μόνο που έλεγα τα ονόματα των ρούσικων μοναστηριών, καύλωνα: Σεργκιέβσκι, Τρόιτσκο, Πετσέρσκι, Σολοβέτσκι...
Είμαι αποφασισμένος να ζήσω μια ζωή ανώτερη πνευματικά, με άσκηση και εγκράτεια, μελετώντας τα έργα του Μινούκιου Φήλικα (προσοχή: Μινούκιο είπαμε, όχι Μουνίκιο!).
Κι αν δεν βρω ανάπαυση, θα κόψω τον κατήφορο (που λέγαμε στο χωριό μου, το Καρπενήσι): Πόντος, Μικρά Ασία, Χώρες της Βίβλου, Αίγυπτος...
Πάντα με συγκινούσαν η έρημος της Νιτρίας και της Σκήτεως, οι κοιτίδες του χριστιανικού ασκητισμού, δυτικά του Νείλου...
Θα διαλέξω μια γωνίτσα της γης, όπου φυτρώνουν μερικά δεντράκια και περνάει ένα ρυάκι και θα το κάνω ερημητήριο, προσευχόμενος και σκληραγωγούμενος!
Θα ζήσω μονήρως και αναρχικώς! Κύριος και διδάσκαλος του εαυτού μου...
Μπορεί και να γίνω «εξτρίμ» ασκητής! Ας πούμε ... «στυλίτης»! Θα σκαρφαλώσω στην κορυφή ενός παλουκιού και θα κατουράω τον κόσμο από ψηλά. Όπως έκανα στο στρατό, στις υπερυψωμένες σκοπιές της 112 Πτέρυγας Μάχης.
Ίσως γίνω και «δεντρίτης», κρυμμένος στην κουφάλα ενός δέντρου.
Ή και «βόσκων», περιφερόμενος σαν παλιοκάτσικο, τρεφόμενος μόνο με χορτάρι της γης...
Παίζει να γίνω και «πλάνης», ακόμη και «σαλός», απορρίπτοντας τη σοφία του κόσμου για χάρη της σοφίας του Θεού...
Κι όταν το μάτι μου γυαλίσει για ρωγόβυζο (που θα γυαλίσει!) πετάγομαι μια βολτίτσα στα νησάκια του Αιγαίου (και του Ιονίου), ξοδεύω και τα τελευταία αποθέματα του 20χρονου επαγγελματικού μου βίου, κι επιστρέφω στην Αθήνα, πένης αλλά χαριτόβρυτος!
Ελπίζω ως τότε ο Υπουργός να ’χει απογειώσει την ελληνική οικονομία και ν’ απολαύσω την προβλεπόμενη για το 2012 ανάπτυξη του 0,6%!

Πολιτικοί στο εδώλιο...

Το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών θα είναι αν μείνουν ατιμώρητοι όλοι αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ, απ΄το 1974 ως σήμερα.
Από κείνους που κρατικοποιούσαν ό,τι περπατούσε, κολυμπούσε και πετούσε, μέχρι τούτους τους ανερμάτιστους που κυριολεκτικά άλλα λεν σήμερα κι άλλα αύριο.
Για να χαλαρώσουμε λίγο, μέρα που ’ναι, αν και δεν το βλέπω, ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιους λαδιάρηδες πολιτικούς που έκατσαν στο εδώλιο, ή τη σκαπούλαραν φτηνά, κατά την προπολεμική περίοδο.
Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη περίπτωση Υπουργού που ήρθε στη Βουλή για σκάνδαλο ήταν του επί των Οικονομικών Νίκου Πονηρόπουλου (τυχαίο;) το 1847.
Κατηγορήθηκε για κατάχρηση δημόσιας περιουσίας και πλαστογραφία ως προς την τιμή των σιτηρών.
Τελικά, οι συνάδελφοί του τον «απάλλαξαν» με ψήφους 60-49!
Δεύτερος ήταν ο Υπουργός Στρατιωτικών Μιχαήλ Σπυρομίλιος, το 1851-1853. Μεταξύ άλλων, κατηγορήθηκε γιατί χρησιμοποίησε οικοδομικά υλικά απ’ την κατεδάφιση του δημόσιου κεραμείου για να χτίσει το σπίτι του!
Κι αυτόν τον «απάλλαξαν» οι συνάδελφοι.
Το 1875 καταδικάσθηκαν οι Υπουργοί Δικαιοσύνης και Εκκλησιαστικών γιατί δωροδοκήθηκαν από τρεις διαφορετικούς δεσποτάδες προκειμένου να πιέσουν τη Σύνοδο να τους εκλέξει Αρχιεπισκόπους!
Την ίδια χρονιά παραπέμφθηκε σε δίκη όλη η κυβέρνηση Βούλγαρη για πλαστογραφία και αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος!
Το 1891 παραλίγο να παραπεμφθεί ο Τρικούπης γιατί διέθεσε μέρος του ληφθέντος εξωτερικού δανείου για μη προβλεπόμενους σκοπούς...
Το 1930 καταδικάσθηκε σε δυο χρόνια φυλάκιση ο Θόδωρος Πάγκαλος για παράβαση του νόμου περί Χρηματιστηρίου και γιατί παραχώρησε παράνομα άδεια λειτουργίας καζίνου στην Ελευσίνα στον Δ. Κοτζαμάνη (άλλη διαβολική σύμπτωση κι αυτή!)!
Ο Πάγκαλος ξαναμπήκε φυλακή αμέσως μετά την απελευθέρωση το 1944 γιατί ήταν αυτός που εισηγήθηκε στον Ράλλη να ιδρύσει τα Τάγματα Ασφαλείας επί Κατοχής...
Σταματάμε εδώ υπενθυμίζοντας πως παραλίγο να παραπεμφθούν σε δίκη και οι πρωθυπουργοί Ελευθέριος Βενιζέλος, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Αντρέας Παπανδρέου!

Καλογεράκι θα γενώ...

Καθώς πλησιάζει η μέρα της μακράς ιεραποδημίας μου, κι επειδή ξέρω πως θα πάθετε κατάθλιψη χωρίς την πολιτικολογία μου, είπα να γράψω δυο-τρεις τελευταίες σκέψεις.
Κατ’ αρχήν, τρεις μόνο αριθμοί φτάνουν για να δείξουν πώς φτάσαμε στο τωρινό μας χάλι. Δεν τους θυμάμαι απέξω, αλλά αμέσως θα καταλάβετε τι εννοώ. Ρίξτε, λοιπόν, μια ματιά και συγκρίνετε:
α) το ποσοστό μείωσης της Εθνικής μας Παραγωγής
β) την άνοδο του Βιοτικού μας Επιπέδου
γ) το ύψος του ιδιωτικού και, κυρίως, του Δημοσίου Χρέους μας.
Όσο για τον πρωθυπουργό μας, πρέπει, επιτέλους, να μας δώσει μερικές απαντήσεις χωρίς μισόλογα και φιοριτούρες:
α) γιατί φτάσαμε στο Δεύτερο Μνημόνιο;
β) τι και, κυρίως, ποιοι ευθύνονται για την αποτυχία του Πρώτου;
γ) με το Δεύτερο τελειώνει η περιπέτεια, ή έχουμε και συνέχεια;
Και κλείνω με τους «Αγανακτισμένους»:
Ας υποθέσουμε πως θριαμβεύουν και πως κυβέρνηση και τρόικα φεύγουν νύχτα με το ίδιο ελικόπτερο. Και οι βουλευτές εξαφανίζονται!
Και μετά τι;
Κάποιοι θα πρέπει να σχηματίσουν κυβέρνηση. Και ν’ αντιμετωπίσουν τα γνωστά μας προβλήματα.
Κάποιος θα πρέπει την επόμενη μέρα να μεριμνήσει για να πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα λοιπά έξοδα.
Και, μάλιστα, χωρίς Δάνεια, χωρίς Συμμάχους και χωρίς Νομισματικά Ταμεία...

Μεγάλοι μπατακτσήδες οι ... Ελληναράδες μας!

«Ελληναράδες» υπήρχαν σε όλες τις περιόδους της ιστορίας μας!
Στα τέλη του 19ου αιώνα τους έλεγαν «ελληνοκόπους». Κι όπως έγραφε τότε η εφημερίδα «Παλιγγενεσία» ... «το επάγγελμα του πατριώτου είναι το φθηνώτερον όλων, ενίοτε και το καρποφορώτερον»!
Και τότε η χώρα ήταν έτοιμη να χρεωκοπήσει. Και κάποιοι «ελληναράδες» της εποχής ζητούσαν να κάνουμε παύση πληρωμών!
Ακριβώς όπως κάνει σήμερα η Κανέλλη. Που ζητάει να χρεωκοπήσουμε και να φεσώσουμε τις ξένες τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία του κοσμάκη σε Ευρώπη και Αμερική! Και μαζί μ’ αυτούς ας πεθάνουμε κι εμείς! Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων!
Όμως, εκτός από Ελληναράδες και Ελληνοκόπους, η χώρα μας κατοικείται κι από Έλληνες. Οι οποίοι, όπως και τώρα έτσι και τότε, δεν θέλουμε ν’ ακούμε καν για χρεοκοπία!
Ας δούμε τι έλεγε στη Βουλή ο βουλευτής Ευταξίας τον Γενάρη του 1893:
«Εις την χρεωκοπίαν, κύριοι, περίεπεσον μέχρι τούδε έθνη άνευ εθνικών παραδόσεων, άνευ εθνικής αποστολής, άνευ μέλλοντος. Θέλετε να εξομοιωθεί προς αυτάς η Ελλάς, η έχουσα τόσον ευκλεείς εθνικά παραδόσεις;
Ελληνοκοπία του χειρίστου είδους είναι όταν έρχεται τις και θέλη να εξεγείρη και υποθάλψη τα ταπεινότατα και αγενέστατα των ενστίκτων του λαού, όταν λέγει προς αυτόν: εδανείσθης τα χρήματα των άλλων; Καταχράσθητι αυτά, γενού επιλήσμων των υποχρεώσεών σου προς τους δανειστάς, γενού επιλήσμων του καθήκοντος της τιμής...».

Απ’ το κρυφό ημερολόγιο της Αστερόεσσας (Τον άντρα της ζωής μου τον λένε Άσκαρ!)

Πριν γνωρίσω τον Άσκαρ τι ήμουν;
Ένα σιδερόφραχτο αιδοίο! Μόλις βρισκόμουν ερωτικά με άντρα, ήταν σα να του έλεγα: «Αν είσαι μάγκας, έλα!». Και κανείς δεν τα κατάφερνε...
Τον Άσκαρ τον γνώρισα στο ιδρυτικό συνέδριο της «Δημοκρατικής Αριστεράς».
Για να είμαι ειλικρινής, όταν μπαίνω σε μια αίθουσα τίγκα στον κόσμο, και με ρωτήσεις ποιος είναι ο προβληματικός εδώ μέσα, δεν θα ξέρω να σου τον δείξω. Αν, όμως, με ρωτήσεις ποιον γουστάρω, σίγουρα θα σου δείξω τον προβληματικό!
Η αλήθεια είναι πως ως άνθρωπος είμαι λίγο αντιφατικός: θέλω να με αγαπούν αλλά και να με αφήνουν ήσυχη. Για να θελήσω οτιδήποτε πρέπει να έχω την ησυχία μου. Και για να έχω την ησυχία μου πρέπει να μην θέλω τίποτα...
Ο Άσκαρ ήταν για μένα όπως οι λέξεις. Αναπόφευκτες αν θέλεις να μιλήσεις.
Μετά το πρώτο φιλί με ρώτησε: «πιστεύεις ότι μπορεί να ’ρθει η στιγμή που θα με μισήσεις;». Κι εγώ του απάντησα: «Όχι! Γιατί εσύ δεν χρειάζεσαι το μίσος μου»...
Κάθε φορά που πηδιόμασταν του ’λεγα πως δεν θέλω να με αγαπάει για το σεξ, αλλά για μένα. Λες και φοβόμουν ότι το σεξ θα τον έκλεβε από μένα. Μια «άλλη Αστέρω» θα τον έκλεβε απ’ τον εαυτό μου...
Ως τύπος ο Άσκαρ ήταν εριστικός. Την έβρισκε να τσακωνόμαστε!
Έναν βράδυ που μέθυσε, μου είπε πως όταν ήταν φαντάρος τρελαινόταν να συμμετέχει σε ασκήσεις μ’ αληθινά πυρά. Ένιωθε μια διέγερση στη διάρκεια της μάχης. Αποκτούσε στύση και εκσπερμάτωνε χωρίς ν’ αγγίξει καν τα γεννητικά του όργανα. Μόνο πυροβολώντας...
Του άρεσαν πολύ κι οι σοκολάτες. Κάθε μέρα έτρωγε κι από μία!
Μου εκμυστηρεύτηκε πως όταν αυνανιζόταν ένιωθε να του πλημμυρίζει το στόμα μια γεύση σοκολάτας!
Την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα, στο τέλος του πρόσφερα μια καριόκα. «Τι να την κάνω», μου είπε, «αφού είχα το ορίτζιναλ;»...
Στην αρχή ο Άσκαρ μπήκε στη φαντασίωσή μου, σ’ αυτό που ποθούσε το βλέμμα μου. Και κλειστήκαμε εκεί, στο μύθο της τέλειας σχέσης.
Όσο, όμως, περνούσε ο καιρός τον ένιωθα σαν ένα απαραίτητο συστατικό της σούπας μου!
Όταν προσπαθούσε να βγάλει το κεφάλι του απ’ το πιάτο, ανησυχούσα και του λέγα «Δεν μ’ αγαπάς!».
Αλλά και μέσα που ήταν χωμένος, πάλι πρόβλημα μου δημιουργούσε! Νομίζω πως πάντα χαιρόταν να μου χαλάει τη σούπα...
Τελικά κατάλαβα πως ο Άσκαρ ήταν πολύ σκάρτος!
Γουστάρει να τοποθετεί τους πάντες σ’ ένα ράφι, να τους δίνει ένα παιχνίδι να παίζουν κι αυτός να φεύγει! Έχει, όμως, την απαίτηση να παίζουμε μόνο με το παιχνίδι που εκείνος μας έδωσε! Με τίποτ’ άλλο...
Συνοψίζοντας θα ’λεγα πως η σχέση μας δεν ήταν καλή αλλά ενδιαφέρουσα.
Ήταν έξυπνος άνθρωπος και παίζαμε ένα παιχνίδι «ποντικού και γάτας». Απ’ αυτά που, τελικά, κανείς δεν ξέρει ποιος είν’ ο ποντικός και ποια η γάτα...
Μάλλον νόμιζε πως ήμουν πιο έξυπνη απ’ αυτόν! Μια φορά με είχε πει «γάτα». Όχι ευθέως, ούτε σε πρώτο πρόσωπο. Άλλωστε δεν έλεγε τίποτα ευθέως. Ή, μάλλον, δεν λέγαμε τίποτα ευθέως...
Είχε πει για μένα: «μπορεί να σε γρατσουνίσει οποιαδήποτε στιγμή!».
Αυτό το παιχνίδι με είχε τότε κουράσει. Αλλά τώρα μου λείπει! Μου λείπει πολύ...
Αααα... μην ξεχάσω να σας πω ότι έχω μισήσει όλες τις φίλες μου!
Όταν τις ενημέρωσα πως τα «έφτιαξα» με τον Άσκαρ, ΟΛΕΣ μαζί φώναξαν: «ρε μαλάκω, δεν βρήκες κάποιον χειρότερο;».
Κι όταν τους ανακοίνωσα το χωρισμό μας, ΟΛΕΣ οι κάργιες μαζί φώναξαν: «βρε ηλίθια, αφήνουν να τους φύγει μέσ’ απ’ τα χέρια τέτοιος άντρας;»...

Χωρίζω τους «κολλητούς» μου!

Δεν τους αντέχω άλλο τους κολλητούς μου!
Προχθές το βράδυ, στο αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο της Ναυαρίνου, τους κέρασα μπύρες και τους ανακοίνωσα πως σκοπεύω πια να κάνω «σοβαρή σχέση»!
Από κείνη τη στιγμή μου τηλεφωνούν κάθε δέκα λεφτά και μου κάνουν καζούρα...
Είναι κολοπαίδια του κερατά! Και σκέφτομαι σοβαρά να τους χωρίσω...
Άι σιχτίρ πια!
Καθόλου δεν θα μου λείψουν τα «σαπάκια»!
Άλλωστε δεν τους πάω και σαν τύπους!
Είν’ απ’ αυτούς που ρίχνουν τα κανονικά σκουπίδια στους κάδους της ανακύκλωσης.
Που σου παίρνουν τη σειρά στις ουρές της εφορίας, που δεν δίνουν τη θέση τους στον παπά της ενορίας και δεν περνάν τις γιαγιάδες στο απέναντι πεζοδρόμιο...
Γενικά, είναι τύποι που δεν κάνουν καλές πράξεις!

Ψιλομούφα κι η νέα κυβέρνηση, αλλά... η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!

Κουράστηκα να το λέω: τα Μνημόνια δεν τα στηρίζουμε ούτε από μαζοχισμό ούτε από ... λατρεία για τον ανερμάτιστο Γιώργο! Το κάνουμε μόνο για δυο λόγους:
α) Γιατί τρέμουμε τη χρεωκοπία.
β) Γιατί δεν υπάρχει άλλη σοβαρή εναλλακτική πρόταση.
Ή, μάλλον, υπάρχουν δύο. Ας τις δούμε:
α) Η πρώτη εναλλακτική πρόταση είναι της Αριστεράς. Να αρνηθούμε τα χρέη μας και να ζήσουμε μόνοι μας, αξιοπρεπείς και ήρωες! Ωραίοι ως Έλληνες! Είναι το πολυπαιγμένο τελευταία επιχείρημα της αυτάρκειας. Που, όμως, θα μειώσει το βιοτικό μας επίπεδο κατά 50% τουλάχιστον, και θα μας βυθίσει σε μόνιμη υπανάπτυξη. Θα γίνουμε Αλβανία του Χότχα και Βόρεια Κορέα των Κιμ...
β) Η δεύτερη πρόταση είναι του Σαμαρά. Που του βρήκαν οι επικοινωνιολόγοι μια ωραία λεξούλα, την «επαναδιαπραγμάτευση», που την περιφέρει δω κι εκεί, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση πως θα απαλλαγούμε απ’ τα δεινά του Μνημονίου, για να μαζέψει ψηφαλάκια.
Δεν μας λέει όμως ούτε ποια ακριβώς σημεία του Μνημονίου θα επαναδιαπραγματευτεί ούτε τι θα γίνει αν οι δανειστές μας δεν δεχτούν την επαναδιαπραγμάτευση. Θα μας οδηγήσει στην πτώχευση ή θα εφαρμόσει τη μνημονιακή πολιτική που θεωρεί «καταστροφική»;
Η πρόταση της Αριστεράς μπορεί να είναι μουρλή, αλλά είναι εφαρμόσιμη. Ναι! Μπορούμε να αυτοκτονήσουμε οποιαδήποτε ώρα και στιγμή θέλουμε...
Η πρόταση, όμως, του Σαμαρά είναι εντελώς παράλογη και ανεδαφική. Προσπαθεί να μας «πουλήσει» κάτι που δεν υπάρχει. Όλοι στην Ε.Ε. και στο ΔΝΤ το έχουν ξεκαθαρίσει: επαναδιαπραγμάτευση δεν γίνεται!
Και πολύ λογικό μου φαίνεται. Αν αρχίσουν οι «επαναδιαπραγματεύσεις» των χρεοκοπημένων χωρών το σύστημα θα κινδυνεύσει όχι τόσο από οικονομική όσο από πολιτική κατάρρευση. Αναφέρω ενδεικτικά δύο παραδειγματάκια:
α) οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις των κεντρικών και βορειοευρωπαϊκών χωρών δεν πρόκειται να σταθούν ούτε μέρα αν αρχίσουν να κάνουν «χάρες» στην Ελλάδα. Οι λαοί και τα κοινοβούλιά τους «βράζουν» κάθε φορά που πρέπει ν’ αποφασίσουν νέα δάνεια για τις «σπάταλες χώρες»!
β) ο πρόσφατα εκλεγμένος κεντροδεξιός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, όχι μόνο δεν υποσχέθηκε «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου που υπέγραψε ο προκάτοχός του σοσιαλιστής Σώκρατες, αλλά υποσχέθηκε «ακόμα σκληρότερα μέτρα, για να μην γίνουμε Ελλάδα»! Φανταστείτε τι έχει να γίνει στην Πορτογαλία αν η Ελλάδα πετύχει την «επαναδιαπραγμάτευση». Στην κρεμάλα θα τον στείλουν τον δόλιο τον πρωθυπουργό τους...
Γι’ αυτό κι εγώ φωνάζω: η μόνη εναλλακτική λύση που έχουμε είναι μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει αποτελεσματικά το Μνημόνιο!
Η νέα κυβέρνηση του Γιώργου δεν μου πολυγέμισε το μάτι.
Εκείνο που με κάνει κάπως αισιόδοξο είναι η επιλογή του Βενιζέλου στα Οικονομικά. Κι αυτό για δυο λόγους:
α) Ο Μπένυ ήταν ο μόνος Υπουργός που στο χώρο ευθύνης του εφάρμοσε άψογα το Μνημόνιο!
β) Του δίνεται, πλέον, η μοναδική ευκαιρία της ζωής του να δείξει στα δύσκολα την αξία του και να βάλει υποθήκες για μελλοντική πρωθυπουργία...
Συνοψίζω:
α) Με βαριά καρδιά εξακολουθούμε να στηρίζουμε την κυβέρνηση.
β) Του χρόνου τέτοιον καιρό θα κάνουμε οριστικό απολογισμό του έργου της.
Κι αν το ξαναβρούμε λειψό, τότε πάει... τέλειωσε!
Τους πήρε και τους σήκωσε!
Γαία πυρί μιχθείτω...

Προς τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: χθες ο Γιώργος πήρε τη λιγότερο κακή απόφαση!

Η κυβέρνηση το 2010 τα κουτσοβόλεψε.
Έκανε και την «περαιωσούλα» της, βούλωσε κάμποσες τρύπες κι έδειξε να «το έχει»...
Όλοι ξέραμε πως το 2011 θα ήταν η «χρονιά του διαβόλου»!
Αλλά αποδείχθηκε τρις χειρότερο...
Η ανεργία θέριεψε, τα έσοδα κατέρρευσαν, όλοι οι στόχοι της κυβέρνησης έπεσαν έξω με αναμφισβήτητη ευθύνη του οικονομικού της επιτελείου (δεν το συζητάμε πως πρέπει ν’ αλλάξει εκ θεμελίων).
Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, ο πρωθυπουργός έδειχνε να χάνει τον έλεγχο του υπουργικού του συμβουλίου και της κοινοβουλευτικής του ομάδας!
Το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Τρεις λύσεις υπήρχαν: εκλογές, πολυκομματική κυβέρνηση, ριζικός ανασχηματισμός.
Προσωπικά νομίζω πως ο Γιώργος επέλεξε τη λιγότερο κακή λύση. Γιατί:
α) Με τον καφρισμό που μας δέρνει, τυχόν συνεργασία των δυο μεγάλων κομμάτων θα πυροδοτούσε διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικό τους! Ο Γιώργος θα κατηγορούνταν πως «έφερε τη Ν.Δ. στην εξουσία» κι ο Σαμαράς πως «υπέκυψε στις πιέσεις της τρόικας»...
β) Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας αλά ελληνικά, όλοι θα προσπαθούσαν να βάλουν τρικλοποδιά στο διπλανό τους και να βρεθούν σε πλεονεκτικότερη θέση την «επόμενη ημέρα». Το προηγούμενο της «οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα» τα λέει όλα...
γ) Η συνεργασία Γιώργου-Αντώνη, με τη στήριξη και του ΛΑΟΣ, θα είχε ως συνέπεια η αντιπολίτευση να μονοπωλείται απ’ το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ! Δηλαδή απ’ τα δυο κόμματα που συνειδητά επιδιώκουν τη διάλυση της χώρας για να μαζέψουν «κανένα ψηφαλάκι»! Αυτό και μόνο αποτελεί πολιτειακή εκτροπή!
δ) Αν γίνουν τώρα εκλογές, είτε δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, οπότε θα γευτούμε όλα τα παραπάνω, είτε θα βγει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Με το σύνθημα της «επαναδιαπραγμάτευσης». Ένα σύνθημα που είναι πέρα για πέρα δημαγωγικό, όσο ο «καλός» πολιτικός δεν απαντά στα εξής συγκεκριμένα ερωτήματα:
- Τι ακριβώς θα περιλαμβάνει η «επαναδιαπραγμάτευση»; Τις ιδιωτικοποιήσεις; Τους φόρους εις βάρους των απλών πολιτών; Ή, μήπως, μόνο τους φόρους των επιχειρηματιών;
- Στις συζητήσεις που είχε ο Σαμαράς στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες την περασμένη εβδομάδα, βρήκε έστω κι έναν Ευρωπαίο επίσημο που να δέχεται την «επαναδιαπραγμάτευση»; Υπήρξε έστω κι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Ε.Ε. που να άφησε κάποια χαραμάδα ανοιχτή για «επαναδιαπραγμάτευση»;
- Στην περίπτωση που οι δανειστές μας αρνηθούν κάθε «επαναδιαπραγμάτευση», τι θα κάνει ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός; Θα επιλέξει την πτώχευση ή, μήπως, θα εφαρμόσει την πολιτική του μνημονίου, ενώ ο ίδιος τη θεωρεί καταστροφική;
Όλ’ αυτά είναι ερωτήματα πολύ ουσιαστικά κι όχι απλώς ρητορικά...
Κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη λύση θα ήταν μια κυβέρνηση όχι πολυ-κομματική αλλά υπερ-κομματική!
Με υπουργούς πρόσωπα κύρους, μη ενταγμένα σε κομματικούς μηχανισμούς, που θα έχουν την ειλικρινή κοινοβουλευτική στήριξη ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Κουβέλη-Ντόρας και θα κυβερνούσαν με βάση ένα πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας.
Αλλά επειδή τέτοια πράγματα δεν γίνονται εδώ στο Ελλάντα, η λύση που επέλεξε χθες ο πρωθυπουργός είναι η λιγότερο κακή...

Οι ώρες που περνάμε είναι πολύ γκαστρωμένες...

Μόλις προχθές έγραφα πως σκέφτομαι
να άρω την εμπιστοσύνη μου στην κυβέρνηση!
Κι αυτή μας κουνάει, πλέον, μαντήλι!
«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση»;
Ή... «σε καταριέμαι να ζήσεις ενδιαφέροντες καιρούς»;

Ισχύει;

Στα αντροστέκια λένε ένα σοφό ρητό:
«Αν είσαι καλός εκπαιδευτής, μπορείς να εκπαιδεύσεις τη γυναίκα σου ν’ ανέχεται τη γκόμενα»!
Τι λέτε;
Να το εφαρμόσω, ή θα πάω για μαλλί και θα βγω κουρεμένος...

Η Αλήτισσα έχει γενέθλια, και το κρυφό της ημερολογιάκι πήρε φωτιά!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
σαν σήμερα γεννήθηκα!
Και σαν σήμερα γνώρισα τον ... προκομμένο, τον πρώην άντρα μου!
Ξέρω... θα με ρωτήσεις πώς και τον παντρεύτηκα.
Σηκώνω τα χέρια μου από απόγνωση και σου απαντώ:
«Ήταν ο δέκατος πέμπτος μπούφος που γνώριζα στη ζωή μου! Ε, κάποιον έπρεπε να πάρω κι εγώ για να κάνω κανένα παιδί. Μόνη μου να το ’κανα;»
Τέσπα... το πρόβλημά μου τώρα είναι άλλο.
Έχω να κάνω σεξ εδώ και μήνες! Κοντεύει χρόνος...
Και πού δεν πήγα. Σε μπαράκια, σε κλαμπ, σε καφετέριες, σε πορείες... παντού!
Τζίφος!
Έχω σκιστεί στα σάιτ και στα τσατ, ψάχνομαι παντού για σεξάκι αλλά δεν μου κάθεται τίποτα!
Τελικά, άμα το πολυψάχνεις, δεν σου κάθεται!
Αλλά και πριν, που δεν το πολυέψαχνα, πάλι δεν μου καθόταν...
Τελικά, τι ισχύει;
Κι ακόμη: εγώ, πότε επιτέλους θα κάνω σεξ;
Όλοι στο διαδίκτυο με ξέρουν ως «η αγάμητη»!
Μήπως δεν είναι για μένα το σεξ;
Μήπως, καλύτερα, να το ρίξω αλλού; Στο διάβασμα, ας πούμε, ή στην Εκκλησία;
Και να πω ότι ζητάω πολλά η καημενούλα...
Μόνο σεξ! Δηλαδή τη βιολογική ανάγκη του κάθε ανθρώπου!
Χωρίς απαιτήσεις, εξαρτήσεις και γκρίνια...
Χωρίς ερωτήσεις όπως «πού είσαι τώρα», «τι θα κάνουμε μετά», «γιατί δεν το σηκώνεις», «πάλι με φίλους θα βγεις», «τι εννοείς πως θες την ηρεμία σου» κι άλλα τέτοια κουλά που σε στέλνουν στο Σύνταγμα με τους Αγανακτισμένους...

Εγκώμιον γυναικών...

Σήμερα το πρωί είχα μια έμπνευση: να κατέβω για καφέ στο Κολωνάκι. Τέτοια ώρα οι κολλητοί μου κοιμούνται, άσε που κανένας τους δεν έχει όρεξη να δει πρωινιάτικα τους τύπους και τις τύπισσες του Κολωνακίου...
Έτσι, πήρα το μικρό μου λαπτοπάκι και την εφημεριδούλα μου κι άραξα στην πλατεία μόνος μου.
Αφού διάβασα τους τίτλους κι έγραψα κάποιες σκέψεις για το «Μνημόνιο ΙΙ» στο ομογάλακτο ιστολόγιο http://xeretismata.blogspot.com/2011/06/blog-post_11.html έκατσα και χάζευα τον κόσμο που άρχισε να βγαίνει για ψώνια...
Και τι διαπίστωσα;
Ότι οι γυναίκες, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, είναι λιγότερο καταναλωτικά όντα απ’ τους άντρες!
Για κάθε ευρώ που δαπανά μια γυναίκα για ψώνια, πρέπει να επενδυθεί ακόμη ένα για διαφήμιση, προσφορές, διακόσμηση καταστήματος, μοδάτη ατμόσφαιρα κλπ.
Αυτό δεν λέγεται καταναλωτισμός. Λέγεται «υποστήριξη της αγοράς»!
Οι άντρες, αντίθετα, μπαίνουν, τα μαζεύουν, πληρώνουν και φεύγουν!
Και κάθε ευρώ που δίνουν πάει ολόκληρο στην τσέπη ενός και μόνου ανθρώπου: του εμπόρου!

Θρίαμβος του Ασκάρ, αλλά τα «αγγουράκια» έχουν E. coli! (πρώτη εκτίμηση των νέων «μέτρων»)

Τελικά μέγας είναι ο Ασκάρ και θαυμαστά τα έργα του!
Αυτό που δεν πέτυχαν οι δεκάδες χιλιάδες καρναβαλιστές του Συντάγματος, το κατόρθωσε ο υποφαινόμενος ιστολόγος, με δυο-τρία ποστάκια, γαρνιρισμένα και με μια δόση ... κλειτορίδας!
Από τι γλυτώσαμε:
α) τη μείωση ή κατάργηση του αφορολογήτου
β) την αύξηση του πετρελαίου θέρμανσης
γ) την αύξηση των αντικειμενικών αξιών
Αυτό το οφείλουμε πρωτίστως στον Ασκάρ και, δευτερευόντως, στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που πάτησαν πόδι!
Τελικά, το μυστικό είναι να ξέρεις τι κάνεις, πότε το κάνεις και πώς το κάνεις! Και σε κάτι τέτοια, ο Ασκάρ είναι μανούλα...
Φάγαμε, όμως, και μπόλικα «αγγουράκια», τίγκα στο κολοβακτηρίδιο:
α) έκτακτη εισφορά τετραετίας...
β) αύξηση τελών κυκλοφορίας, τσιγάρα, φυσικό αέριο
γ) ΦΠΑ 23% στις ταβέρνες και στα καφενεία
δ) αυστηροποίηση αντικειμενικών κριτηρίων και «κριτήρια επαγγελματιών» (τι ’ν’ τούτο πάλι; απ’ το «δόξα τω Θεώ» στο «Παναγία βόηθα» μάς πάνε)
Για να μην πολυλογούμε, ο Άσκαρ μέχρι τέλη Σεπτέμβρη θα επανεκτιμήσει τη στάση του έναντι της κυβέρνησης, και μέχρι τέλη του έτους θα πάρει τις οριστικές του αποφάσεις.
Και δεν χρειάζεται να σας πω τι θα γίνει αν η κυβέρνηση χάσει την εμπιστοσύνη του Ασκάρ.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται ποιος γκρέμισε τον Αλογοσκουφο-καραμανλισμό το καλοκαίρι του 2008, όταν όλοι εσείς τον θεωρούσατε «καταλληλότερο» με ποσοστό 98%...

«Πολιτική» θα είναι η λύση του «ελληνικού προβλήματος»

Ντριιινννν!
- Έλα, ποιος είναι;
- Εγώ, κύριε Υπουργέ μου, ο Άσκαρ. Να σας κάνω μια ερωτησούλα;
- Μην επιμένεις, δεν πρόκειται να σου πω το Ε9 του Τάκη!
- Όχι, άλλο θέλω να ρωτήσω...
- Λέγε...
- Για τα νέα «μέτρα» που θα πάρετε θέλω... Αν υποθέσουμε πως αποδίδουν 100%, είστε σίγουρος πως θα λυθεί το οικονομικό μας πρόβλημα;
- Σίγουρος δεν μπορώ να είμαι... Είμαι όμως σίγουρος πως τότε θ’ ανάψει το πράσινο φως στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. για να δώσουν πολιτική λύση στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους!
- Κατάλαβα... Δεν θέλω τίποτα άλλο.
- Αααα, πού ’σαι Άσκαρ. Επειδή εσένα σε ακούει ο κόσμος, πες τους πως τέλειωσε η εποχή της πλαστής ευημερίας με δανεικά. Από δω και πέρα είτε θα καταναλώνουμε λιγότερο είτε θα παράγουμε περισσότερο είτε και τα δυο!
- Τους το είπα, το κατάπιαν αμάσητο και τώρα το χωνεύουν!
- Αλήθεια, τι κάνει εκείνο το κορίτσι η Αστερόεσσα;
- Καλά είναι... βρήκε κάποιον ξεπλυμένο και βατεύεται!
- Ρε συ, πότε θ’ αρχίσεις να δημοσιεύεις το κρυφό της ημερολογιάκι;
- Είσαι μεγάλος κουτσομπόλης, τελικά! Λοιπόν, από αύριο κι όλας αρχίζουμε...

Τα πέντε «όχι» και το ένα «ναι» του Ασκαρδαμυκτί...

Ξέρω πολύ καλά πως όλα τα μέλη της κυβέρνησης με διαβάζουν φανατικά!
Και λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψιν τους όσα γράφονται εδώ μέσα.
Κι αλίμονό τους αν δεν το κάνουν! Τιγρούλα κολοβή που τους έφαγε...
Προσωπικά, ως θεολόγος άνθρωπος, είμαι υπέρ του «ασκητικού καταναλωτισμού»! Ζω, δηλαδή, με ένα βρεγμένο παξιμάδι τη μέρα, που το τρώω μετά τη δύση του ήλιου...
Αλλά επειδή ξέρω πως εσείς είστε κοιλιόδουλοι, σαρκολάτρες και σας έχει κυριεύσει το δαιμόνιο του καταναλωτισμού, φροντίζω για το καλό σας και υποδεικνύω στην κυβέρνηση τι δεν πρέπει (και τι πρέπει) να κάνει:
- Όχι στη μείωση του αφορολόγητου κάτω απ’ τα 8.000 ευρώ! Η τρόικα ζητά την πλήρη κατάργησή του. Δηλαδή, αν ένας βγάζει 6.000 ευρώ το χρόνο (το όριο της «φτώχειας») πρέπει να δίνει στην εφορεία 600 (10%)+330 (ως προκαταβολή φόρου)=930 ευρώ! Δεν γίνονται αυτά ρε παιδιά...
- Όχι στην αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης! Αν ο τόνος πάει απ’ τα 900 ευρώ στα 1.600, ζήτω που παγώσαμε! Εκτός κι αν η κυβέρνηση μάς βρει γκομενίτσες να μας ζεσταίνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα!
- Όχι στην αύξηση των αντικειμενικών αξιών! Με τα σημερινά δεδομένα, η μη μείωσή τους είναι αύξηση...
- Όχι αύξηση ΦΠΑ στις ταβέρνες, στα καπηλειά και στις καφετέριες! Αν ο Έλληνας κλειστεί σπίτι του... πέθανε! Τι να το κάνω εγώ να «σωθεί η χώρα», αν με έχουν ήδη κλείσει στο τρελάδικο;
- Όχι σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων! Απλά, ο μισθός τους να είναι 5% μικρότερος απ’ τους αντίστοιχους του ιδιωτικού τομέα.
- Και, φυσικά, να δημεύεται άμεσα η περιουσία όποιου τολμά να φοροδιαφύγει έστω και για ένα ευρώ!
Τώρα που άφησα την πολιτική μου παρακαταθήκη, μπορώ ν’ αρχίζω να προετοιμάζομαι για το μακρύ προσκηνυματικό μου ταξίδι στην Ανατολή!
Γιατί μην ξεχνάτε πως ο Έλληνας βλέπει στη Δύση αλλά στην αγκαλιά της Ανατολής κοιμάται κι αναπαύεται!
Αλλά γι’ αυτό θα σας ενημερώσω αργότερα...

Τα «μέτρα» έρχονται κι εγώ σκέφτομαι ... κλειτορίδες!

Από πολιτικά, πράγματι δεν σκαμπάζω πολλά, όπως λέει κι η Αστερούλα!
Το κακό, όμως, είναι πως δεν έχω ιδέα κι απ’ τον ψυχισμό των γυναικών!
Όπως και τις πολιτικές εξελίξεις, έτσι και τις γυναίκες τις ερμηνεύω επιδερμικά, υπεραπλουστευτικά. Δεν κάθομαι να το εμβαθύνω το πράγμα...
Να πούμε ένα απλό παράδειγμα: για να καταλάβω τις διαθέσεις μιας γυναίκας, αρκούμαι στα στοιχειώδη.
Αν γελά ή χαμογελά, όλα πάνε καλά.
Αν γκρινιάζει, τα πράγματα είναι άσχημα.
Αν κλαίει, είναι θλιβερά.
Αν αρπάζει χασαπομάχαιρο και μου το κουνάει απειλητικά, αρχίζουν τα ζόρικα.
Το χειρότερο είναι όταν δεν μιλάει. Αυτό σημαίνει πως το μυαλό της καριόλας τρέχει στα τεράστια γεννητικά όργανα των «πρώην» της ή των μελλοντικών εραστών της!
Σκέφτεται τη κιμπαροσύνη τους, το μεγαλείο τους, την αγωνιστικότητά τους στο Σύνταγμα, τα σφιχτά τους στομάχια και την ερωτεύσιμη συμπεριφορά τους.
Και τους συγκρίνει με μένα και με βγάζει ελλειμματικό...
Η κρίσιμη στιγμή του θριάμβου ενός αρσενικού, η ώρα που εισέρχεται στον κόλπο της γυναίκας, είναι ταυτόχρονα και η καταρράκωσή του!
Γιατί πρέπει να αντιπροσφέρει ασφάλεια, στοργή και κατανόηση!
Δηλαδή ιδιότητες που έχουν τα προβατάκια, οι φρύνοι, οι καμηλοπαρδάλεις, οι τραπεζικές θυρίδες, αλλά όχι οι άντρες...

«Αγανακτισμένους» δεν έχει μόνο η Μαδρίτη και η Αθήνα!

Αγανακτισμένοι υπάρχουν και στο Βερολίνο, στο Άμστερνταμ, στη Βιέννη, στο Ελσίνκι!
Είναι οι πολίτες όλων των λαών της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης που δεν ανέχονται άλλο να πληρώνουν τους «τζίτζικες του νότου»!
Που πιέζουν τις κυβερνήσεις τους ν’ αφήσουν στη μοίρα τους τις «άσωτες» χώρες σαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία...
Είναι αυτοί που κοροϊδεύαμε τα καλοκαίρια στα νησιά, επειδή, για λόγους οικονομίας, έτρωγαν μόνο σαλάτες.
Και τώρα, πολύ θα χαιρόντουσαν να μας έβλεπαν να πτωχεύουμε.
Είμαστε οι ιδανικοί «αποδιοπομπαίοι τράγοι», που η καταστροφή μας θα αποτελούσε μια σκληρή προειδοποίηση στους λαούς και στις κυβερνήσεις των άλλων «ασθενών» κρατών!
Ήθελα να ήξερα αν αυτοί που συγκεντρώνονται στις πλατείες, μουτζώνουν τους πολιτικούς και χτυπούν τις άδειες κατσαρόλες, είναι «αθώοι του αίματος»...
Άραγε αυτοί ποτέ δεν ζήτησαν ένα ρουσφετάκι, δεν έγλειψαν κάποιον πολιτικό, δεν ζήτησαν έναν διορισμούλη, μια βισματική μετάθεση, τη διαγραφή ενός προστίμου, τη νομιμοποίηση ενός αυθαιρέτου;
Αυτοί δεν ροκάνισαν καμία κοινοτική επιχορηγησούλα, δεν βούτηξαν το δαχτυλάκι τους σε κάποιο κρατικά επιδοτούμενο πρόγραμμα, δεν έκαναν ποτέ φοροδιαφυγή, δεν βολεύτηκαν με τα επιδόματα ύπνου, δεν χειροκρότησαν μπαλκονάτους δημαγωγούς και δεν ψήφισαν παπαρολόγους συνδικαλιστές;
Εγώ, προσωπικά, τα έκανα όλ’ αυτά (ή, σχεδόν, όλα) γι’ αυτό και ντρέπομαι και δεν τολμώ ούτε το δάχτυλο να υψώσω ούτε την ανοιχτή παλάμη μου να κουνήσω...
Παλιότερα, μάγκας ήταν όποιος πλειοδοτούσε σε υποσχέσεις.
Σήμερα, πρώτη μούρη είναι όσοι πλειοδοτούν σε «αγανάκτηση»...
Αλήθεια, πού ήταν όλοι αυτοί οι «αγανακτισμένοι» όταν γινόταν το μεγάλο πάρτι;
Τώρα, που μας ήρθε ο λογαριασμός, θυμήθηκαν να φωνάξουν;

Απ’ το κρυφό ημερολόγιο της Ζουζού!

Όταν ήμουν δευτέρα Δημοτικού, λέω του πατέρα μου: «Εσύ είσαι όμορφος, αλλά η μαμά σε στενοχωρεί!»...
Μου άστραψε ένα χαστούκι!
Τότε βεβαιώθηκα πως ένιωθε το ίδιο με μένα: σεξουαλική διεκδίκηση!
Ίσως ένιωσε απόρριψη απ’ τη μητέρα και ζήτησε στήριγμα απ’ το άλλο θηλυκό της οικογένειας.
Από τότε αναζητώ άντρες που με αρρωσταίνουν...
Ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα παντρεμένη.
Ήταν μια περίοδος γεμάτη θλιβερές επιτυχίες!
Ανέβαινα τα σκαλιά της επιτυχίας λάθος-λάθος...
Τότε ήταν που γνώρισα τον Ασκαρούλη. Του έκανα ένα θλιμμένο καμάκι. Και τον έριξα μάλλον εύκολα...
Δεν ξέρω αν θύμωσα πιο πολύ μαζί μου που ήμουν παντρεμένη ή μαζί του που δεν πήγαινε με παντρεμένες.
Προσπάθησα να του κρατήσω μυστικό το γάμο μου με νύχια και με δόντια...
Ζούσαμε όλοι μέσα σ’ ένα ψέμα!
Και ξέραμε όλοι ότι ήταν ψέμα.
Όμως το ψέμα μάς συντηρούσε και γι’ αυτό και το συντηρούσαμε...
Όταν ήμουν μακριά του, τρελαινόμουν να ιδωθούμε! Όταν βρισκόμασταν ήθελα να φύγω, να χαθώ. Είχα γίνει ένα ψυχοσωματικό τραμπολίνο...
Έτσι όπως περνούσε ο καιρός σ’ αυτή τη σχέση, στο τέλος μού προσφέρθηκε αυτό που ζητούσα στην αρχή, αλλά δεν ήμουν εκεί να το πάρω...