Τα γκομενικά ζόρια μιας ώριμης γυναίκας! Β' (Απ' το κρυφό ημερολόγιο της Αλήτισσας)

Μου τον γνώρισε ένας κοινός μας φίλος.
Πήγαμε για καφέ και για μπόουλινγκ.
Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως του αρέσω και μου αρέσει.
Κάναμε σεξ στο πρώτο ραντεβού, κι όλα ήταν τέλεια!
Όπως και οι τρεις μήνες που ακολούθησαν.
Το μόνο πρόβλημα ήταν πως αυτός έβγαινε συνέχεια με τον κολλητό του (φίλο του απ' τη Σχολή).
Κάθε βράδυ ο ένας κοιμόταν στο σπίτι του αλλουνού, μαζί στο σινεμά, μαζί για ποτό και ψώνια, μαζί και στα πάρτι...
Όπου πηγαίναμε, ερχόταν κι εκείνος! Δεν μπορούσαμε να μείνουμε μόνοι σα ζευγάρι, εκείνος από πίσω...
Ένα απόγευμα έπινα καφέ με την παρέα μου. Ήμουν χάλια. Είχαμε πάλι τσακωθεί με τον δικό μου εξαιτίας του "κολλητού"!
Στην παρέα ήταν κι ένας γκέι. "Καλά", μου λέει, "είσαι η μόνη που δεν το ξέρει"!
"Ποιο;", του λέω.
"Ότι αυτοί οι δυο τα 'χουνε"!
Τρελάθηκα!
Παίρνω ένα ταξί, πάω σπίτι του, χτυπάω το κουδούνι.
Φυσικά ήταν μέσα κι ο άλλος.
"Δεν ντρέπεσαι;", λέω του δικού μου. "Με κοροϊδεύεις τόσο καιρό μόνο και μόνο για να δείχνεις στους γονείς σου πως δεν είναι αδελφή;"
Αυτός δεν είπε τίποτα.
Αλλά ο άλλος με άρχισε στο βρισίδι "Τι θες μωρή; Ναι, τα ΄χουμε" κλπ
Μου ήρθε να ξεράσω.
Σηκώθηκα κι έφυγα. Τον έσβησα απ' το φέισ-μπουκ και δεν τον ξανάδα για δυο μήνες.
Και τώρα μου λείπει! Θέλω να τον ξαναδώ και δεν ξέρω τι να κάνω...

Να γιατί δεν παντρεύομαι!

Στη σημερινή εποχή "παντρεύομαι" σημαίνει χάνω τα μισά μου δικαιώματα και διπλασιάζω τις υποχρεώσεις μου!
Αν οι νόμοι θέλουν να κατοχυρώσουν την ισότητα των γυναικών, τότε ας φροντίσουν πρώτα να τους μεταγγίσουν την αντρική λογική!
Όσα περισσότερα πλεονεκτήματα δίνει ο νόμος στη γυναίκα (που ασφαλώς δεν τα αξίζει) τόσο οι συνετοί άντρες, σαν κι εμένα, διστάζουν να συρθούν σε μια τόσο ψυχοφθόρα θυσία, σε μια τόσο άνιση σύμβαση όπως είναι ο γάμος...
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μια καλή λύση θα ήταν η καθιέρωση της πολυγαμίας!
Η μονογαμία ήταν κατάκτηση του γυναικείου διεκδικητισμού! Με τραγικά αποτελέσματα για ολόκληρο το γυναικείο φύλο!
Αλήθεια, σκέφτηκε κανείς πόσες κοπέλες της κατώτερης τάξης μένουν ανύπαντρες ή καταντούν πόρνες, ωμή θυσία στο βωμό του γάμου; Οι σύγχρονες κοινωνικές και οικονομικές συγκυρίες θεωρούν τον άντρα απερίσκεπτο αν δεν κάνει τον "λαμπρό" γάμο!
Αν θέλει να συναντήσει μια γυναίκα που του αρέσει πολύ πρέπει να την αναζητήσει εκτός γάμου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επίσημη σύζυγο αλλά και την ερωμένη...
Γι' αυτό πιστεύω πως η πολυγαμία είναι αναμφισβήτητα μια πραγματική αγαθοεργία!
Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι την εποχή της Μεταρρύθμισης, σε όλους τους πολιτισμούς η παλλακεία ήταν ένας αποδεκτός θεσμός, καθόλου ατιμωτικός και, σε ορισμένες περιπτώσεις, νόμιμα αναγνωρισμένος!
Δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο όταν μια γυναίκα δεν είναι πλέον ελκυστική, ή απλά δεν γουστάρει πια να πηδηχτεί, να μην μπορεί ο άντρας της να βρει μια δεύτερη χωρίς να χωρίσει την πρώτη...

Ναυτικές ιστορίες Ε' (Δεν πιστεύουν...)

Οι στεριανοί είναι δύσπιστοι!
Αμφισβητούν τα πάντα...
Δεν εμπιστεύονται τις διηγήσεις των ναυτικών! Ή, στην καλύτερη, δεν δίνουν σημασία.
Δεν σε πιστεύουν πως έμεινες 6 μήνους ανοιχτά στο λιμάνι του Σαλβαδόρ, περιμένοντας τη σειρά σου να ξεφορτώσεις! Πως είχες να βάλεις πάνω απ΄όναν χρόνο μπουκιά από κρέας στο στόμα σου και πως είχες μετατρέψει το κατάστρωμα σε κήπο! Και πως όταν, με τα χίλια ζόρια, κατάφερες να πιάσεις έναν γλάρο, τόσο πολύ αηδίασες απ' την μπόχα των θαλασσινών που τον πέταξες, όπως ήταν λαρυγγωμένος, στη θάλασσα...
Δεν πιστεύουν πως γνώρισες στη Γκάνα έναν κομπογιαννίτη γιατρό που έκανε παρθενοραφές με κλωστή από τρίχα αλόγου! Η χαίτη αυτού του ζώου είναι λεπτή κι ανθεκτική, η καταλληλότερη για την περίσταση. "Μη φοβάσαι κοριτσάκι, δεν θα πονέσεις πολύ! Είναι σαν τσίμπημα, χαλάρωσε..."
Δεν πιστεύουν πως στην Αμβέρσα ένας άστεγος διάλεγε στο λιμάνι το μεγαλύτερο καράβι για να τρουπώσει στ' αμπάρι και να κοιμηθεί. Πολλές φορές ξεχνιόταν και ξυπνούσε μεσοπέλαγα!
Πνίγηκε σ' ένα ναυάγιο. Αλλά από τότε πολλοί ναυτικοί ορκίζονται πως τον είδαν την ίδια μέρα σε διαφορετικά καράβια στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα...
Δεν πιστεύουν πως στη Μπραζίλ εκείνη η γυναίκα που σε τράβηξε σπίτι της ήθελε μόνο ένα πλακωτό με τη φιλενάδα της κι εσένα στριμωγμένο στη μέση!
Δεν πιστεύουν πως στη Μαδαγασκάρη ο καρχαρίας, μ' εκείνο το εφιαλτικό πτερύγιο, ανέβαινε το ποτάμι σαν πέστροφα κάθε απόγευμα την ίδια ώρα για να φάει τα υπολείμματα που πετούσαν απ' το σφαγείο!
Ούτε πιστεύουν πως ο πρωινός αυνανισμός στην κουκέτα δεν έχει καμιά σχέση με τη στεριανή μαλακία! Είναι ένας νοσταλγικός αυνανισμός, θλιβερός, με σκοπό να υποκαταστήσει το αδύνατο...
Τίποτα δεν πιστεύουν οι στεριανοί! Ούτε καν πως υπάρχουν ναυτικοί που δεν τους σηκώνεται σα βγουν απ' το καράβι...

Τα γκομενικά ζόρια μιας ώριμης γυναίκας! Α' (Απ' το κρυφό ημερολόγιο της Αλήτισσας)

Ο τύπος μού είχε κάνει απ' την αρχή εξήγηση: "απ' το στόμα μου τη λέξη μαλάκω δεν πρόκειται να την ακούσεις! Όταν μου τη δίνεις στα νεύρα, μαλάκα θα σε λέω"...
Χθες βράδυ, εκεί που τον τάιζα στο στόμα και τον "έψηνα" για πολλοστή φορά να χωρίσει τη γυναίκα του και να φτιάξουμε τη δική μας φωλίτσα, τον έπιασε μανία...
"Μαλάκα, το πήρες χαμπάρι;", μου λέει. "Εδώ η Ελλάδα καταρρέει κι εσύ με ρωτάς πότε θα ζήσουμε μαζί; Μύγα τσε-τσε σε τσίμπησε και τρελάθηκες ξαφνικά και θέλεις να συζήσουμε; Δεν έχω ξανακούσει την τελευταία δεκαετία πιο εξωφρενική, διαστημική και παράλογη επιθυμία! Μια χαρά δεν είμαστε έτσι; Τι σε έπιασε και θέλεις να μοιραστείς τη ζωή σου μ' αυτόν που λες ότι στη σπάει γιατί δεν έχει ούτε ένα ζευγάρι ίδιες κάλτσες;"...

Πόσο Έλληνες είμαστε;

Όπως σας έχω ξαναπεί, ψάχνοντας το γενεαλογικό μου δέντρο, διαπίστωσα πως η καταγωγή μου είναι απ' το Αργυρόκαστρο!
Με άλλα λόγια είμαι ένας συνδυασμός Κατσαντώνη και Βεληγκέκα!
Αν ζούσα στην αρχαία Αθήνα σίγουρα θα με αποκαλούσαν "βάρβαρο Ιλλυριό"...
Αυτό, όμως, δεν με εμποδίζει να θεωρώ τον εαυτό μου Έλληνα, να έχω μητρική μου γλώσσα την ελληνική, να θαυμάζω τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, να μελετώ την ελληνική φιλοσοφία και να έχω υπηρετήσει ...ηρωικά στον ελληνικό στρατό.
Το ότι αισθάνομαι, και σε τελική ανάλυση είμαι, Έλληνας, δεν σημαίνει και πως κατάγομαι απ' τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη!
Οι πρόγονοί μας, πριν από 190 χρόνια πήραν τα όπλα κι αποφάσισαν να πολεμήσουν για τη λευτεριά τους. Χρησιμοποιούσαν δεν χρησιμοποιούσαν όλες κι όλες 300 ελληνικές λέξεις.
Τις υπόλοιπες έννοιες τις απέδιδαν με "βρυχηθμούς", όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Αυστριακός πρέσβης!
Τους κατανοώ απόλυτα εκείνους τους ημιάγριους-ήρωες του 1821!
Όταν οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι και οι Κοραήδες σου πιπιλίζουν το μυαλό πως είσαι απόγονος του Ομήρου, του Σοφοκλή, του Σωκράτη και του Περικλή, δεν θέλει και πολύ να την ψωνίσεις!
Από σήμερα, και στα επόμενα τέσσερα σ/κ, στο πολιτικό μας ιστολόγιο "Χαιρετίσματα στην εξουσία", θα αναπτύξω με συντομία τις απόψεις μου για την εθνική καταγωγή και συνείδηση των σημερινών Ελλήνων...

http://xeretismata.blogspot.com/2011/03/blog-post_20.html

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή ΙΒ' (Οι γαύροι ταιριάζουμε με τις μπαοκτσούσες!)

Η γνωριμία μας ήταν κάπως επεισοδιακή!
Καμία σχέση με τα κλασικά... "με συγχωρείτε, πώς ονομάζεστε;" ή "δεν μου είπατε ακόμα ούτε τ' όνομά σας"...
Ήμουν κωλοφάνταρο και βρέθηκα στη Σαλονίκη για μια άσκηση. Μ' έκοψε η πείνα, είχα κάτι ψιλοκοπιές στην τσέπη μου κι είπα να μπω σ' ένα σουβλατζίδικο στην Άνω Τούμπα να σαβουριάσω κάτι.
Το μαγαζάκι ήταν κάπως μυστήριο. Παντού έβλεπες ρετσίνες "Μαλαματίνα" και κασκόλ του ΠΑΟΚ.
Πίσω από τον πάγκο μια νεαρή κοπέλα έψηνε λουκάνικα, κεμπάπ και σουβλάκια. Πρώτη φορά έβλεπα γυναίκα ψήστρα στη ζωή μου...
Πλησίασα και της ζήτησα "τρία καλαμάκια κοτόπουλο"! Με αγριοκοίταξε και μου πέταξε "να πας στην Αθήνα ρε μαλάκα να τα παραγγείλεις!"...
Κατάλαβα. Αλλά είπα να το ρίξω στην πλάκα: "κοίτα, κούκλα, οι γαύροι και οι μπαοκτζήδες μοιάζουμε πολύ... γι' αυτό μισιούμαστε και γι' αυτό αγαπιούμαστε"!
Πρόσεξε το κεφάλι μου που ήταν κουρεμένο γουλί! "Ρε α πάγαινε από δω, που η μόνη παρθένα πάνω σου είναι η τσατσάρα!".
Για να μη σας τα πολυλογώ, δώσαμε τελικά ραντεβού την ώρα που σχόλαγε απ' τη δουλειά, σ΄ ένα απόμερο παγκάκι κάτω από μια ιτιά, που δεν μου φάνηκε κλαίουσα αλλά εντελώς αδιάφορη, μ' εκείνα τα αραιά ξερόκλαδά της...
Τελικά, καταλήξαμε σπίτι της. Στο μπάνιο δέσποζε ένα μπλουζάκι που έδειχνε το Λευκό Πύργο σαν φαλλό να πηδάει την Ακρόπολη!
"Έχεις ποτέ κατέβει στην Αθήνα;", τη ρώτησα.
"Μια φορά", μου απάντησε. "Κι άφησα τη βρύση στο ξενοδοχείο όλη νύχτα ανοιχτή για να σας τελειώσει το νερό να ψοφήσετε απ' τη δίψα!"...
Δώσαμε ξανά ραντεβού στη Σαλονίκη τον επόμενο μήνα.
Πήρα άδεια απ' τη σημαία και ξεκίνησα μ' ώτο-στοπ για βόρεια. Στην Κατερίνη ζορίστηκα κάπως. Μ' έπιασε η νύχτα κι ένα άγριο ψοφόκρυο. "Κρύο, γαμιέται η μάνα σου", σκέφτηκα.
Κανείς φορτηγατζής δεν σταματούσε πλέον να με πάρει. Κρύφτηκα πίσω από ένα φανάρι και μόλις μια νταλίκα σταμάτησε στο κόκκινο πήδηξα πάνω, άνοιξα αστραπιαία την πόρτα και στρογγυλοκάθισα δίπλα στον οδηγό.
"Φιλάρα, δεν έχω μία... με πετάς σε παρακαλώ μέχρι Σαλονίκη".
"Ατύχησες δικέ μου! Πάω είκοσι μέτρα πιο πέρα να παρκάρω"...
Τελικά έφτασα Σαλονίκη λίγο πριν το ξημέρωμα.
Η Μ. με περίμενε στο σταθμό των τραίνων. Της είχαν κάνει έξωση και δεν είχε πού να μείνει!
Πήγαμε σ' ένα φτηνιάρικο ξενοδοχείο. Τι ξενοδοχείο δηλαδή... σταύλος ήταν. Θέρμανση δεν υπήρχε κι οι τουαλέτες ήταν εξωτερικές...
Σε λίγο άρχισα να στριφογυρίζω στο κρεβάτι.
"Τι έχεις;", με ρώτησε.
"Θέλω τουαλέτα και δεν έχω καμιά διάθεση να βγω έξω να το δαγκώσω!"
"Και γιατί δεν κατουράς απ' το παράθυρο;"
Την κοίταξα παράξενα. Είχα να το κάνω απ' το κέντρο εκπαίδευσης. Δεν το ξανασκέφτηκα. Τυλίχτηκα με μια κουβέρτα, σκαρφάλωσα στο παράθυρο, με το αριστερό χέρι κρατήθηκα απ' το κάγκελο και με το δεξί κατέβασα τα βρακιά μου.
Όταν γύρισα στο κρεβάτι ήταν η σειρά της να με κοιτάξει παράξενα.
"Μπορεί άραγε ο άνθρωπος ν' αυτοκτονήσει από ευτυχία;", με ρώτησε.
"Ναι, αν είν' ηλίθιος!", της απάντησα...

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή ΙΑ΄ (Δεν ήμουν πάντα κυνικός με τις γυναίκες! Αυτές μ' έκαναν!)

Μια γυναίκα δεν πρέπει να μεθάει με τίποτ' άλλο εκτός από σαμπάνια!
Άδειαζε το ένα ποτήρι μετά το άλλο. Σιγά-σιγά άρχισε τις ανώδυνες εξομολογήσεις για τα αισθήματά της όταν ήταν κορίτσι. Έλεγε, έλεγε, έλεγε...
Τις κοριτσίστικες περιπετειούλες τις διαδέχθηκαν πιο εκ βαθέων εξομολογήσεις σχετικά με το σύζυγό της.
Τα έλεγε όλα -αν και ήταν ενοχλητικό να τα μαθαίνεις- με το χιλιοειπωμένο πρόσχημα "Σε σένα μπορώ να τα λέω όλα, σε ποιον θα τα έλεγα αν όχι σε σένα;"...
Κι έτσι έμαθα όλες τις συνήθειες και τα ελαττώματα, όλα τα κολλήματα και τα κρυφά γούστα του συζύγου!
Κι αυτή ρωτούσε, απαιτώντας μου να συμφωνήσω: "Είναι καθίκι! Πες μου δεν είναι; Κι εσύ πιστεύεις πως μου έκανε το βίο αβίωτο, έτσι; Γι' αυτό και την πρώτη φορά που σε είδα είπα... για δες, ωραίος είν' αυτός εκεί, θα τον κάνω εραστή!"...
Και συνέχισε το παραλήρημα, βάζοντας τα γέλια...
"Κι εσύ χαζέ, πόσο άργησες να το καταλάβεις! Όταν μας φλερτάρουν, βλάκα, είναι επειδή το θέλουμε εμείς! Και τότε πρέπει να κάνει κανείς γρήγορα, γιατί αλλιώς μας αφήνει να περιμένουμε! Αχ... πόσο σε περίμενα κουτέ. Δεν ήξερα πώς να σε κάνω να καταλάβεις πως βιαζόμουν! Κι εσύ λουλούδια, στιχάκια, κοπλιμέντα, πάλι λουλούδια, τίποτα παραπάνω! Παραλίγο να σε άφηνα καλέ μου... Οι μισοί άντρες είναι σαν κι εσένα, ενώ οι άλλοι μισοί... χα χα χα"!
"Οι άλλοι μισοί; Τι συμβαίνει με τους άλλους μισούς;", ρώτησα.
"Αχ... οι άλλοι μισοί βιάζονται υπερβολικά. Βλέπεις, οι ντροπαλοί σαν κι εσένα δεν φαντάζονται καν ότι υπάρχουν οι άλλοι... και τι κάνουν αμέσως μόλις βρεθούν μαζί μας".
Η αλήθεια είναι πως τότε ήθελα να μάθω με κάθε λεπτομέρεια πώς συμπεριφέρονται "οι άλλοι άντρες" στις γυναίκες μας.
Η κυρία δεν μπορούσε να συγκρατηθεί...
"Οι άλλοι είναι πιο τολμηροί, πιο ξεδιάντροποι, δεν συγκρατούν ούτε τα χέρια ούτε τα χείλη τους, κάτι που εμείς οι γυναίκες το αποδεχόμαστε ως συγχωρητέα τρέλα, ως εκδήλωση θαυμασμού και λατρείας! Αχ... αυτοί οι γόητες τολμούν τα πάντα με την πρώτη...".
"Κι εσείς; Εσείς το επιτρέπετε;", την ξαναρώτησα.
"Όχι, δεν το επιτρέπουμε... τους χαστουκίζουμε, αλλά, όπως και να 'χει, είναι πιο διασκεδαστικοί από σας! Μαζί τους δεν είσαι ποτέ ήσυχη! Πρέπει να τους προσέχεις όλη την ώρα. Πού πάνε τα χέρια τους, πού τα μάτια τους πού η σκέψη τους... Είναι άξεστοι, αν θες, αλλά μας αγαπούν καλύτερα από σας!"...

Έξω χιονίζει κι εγώ γράφω για τις γυναίκες...

Το αφιερωματάκι μου στη "γιορτή της γυναίκας" το κάνω με μια μέρα καθυστέρηση! Δεν πειράζει. Πάμε λοιπόν...
Πρέπει να έχει πάθει πλήρη μαλάκυνση ο αντρικός εγκέφαλος για να θεωρεί "ωραίο" αυτό το μικρόσωμο φύλο, με τους στενούς ώμους, τους φαρδιούς γοφούς και τις κοντές γάμπες!
Αντί να το ονομάζουμε "ωραίο", θα ήταν καλύτερα να το λέμε "αντιαισθητικό"!
Οι γυναίκες δεν διαθέτουν ούτε συναίσθημα ούτε πραγματική έφεση για τη μουσική, την ποίηση και τις τέχνες!
Είναι ανίκανες να κάνουν την παραμικρή ανιδιοτελή επιλογή!
Σ' αυτές τα πάντα είναι σκέτος πιθηκισμός και προσχήματα! Που αντανακλούν αποκλειστικά την επιθυμία τους να αρέσουν!
Αρκεί να παρατηρήσει κανείς πόσο ανέμελα εξακολουθούν να κακαρίζουν στα πιο όμορφα σημεία των μεγαλύτερων αριστουργημάτων: στο θέατρο, στην όπερα, σ' ένα κονσέρτο, σε μια ανάποδη τρίπλα στο Καραϊσκάκη!
Αλλά τι καλύτερο να περιμένει κανείς απ' τις γυναίκες;
Αυτές, λόγω της υγρασίας και της ψυχρότητας του φύλου τους, δεν μπορούν να φτάσουν σε κανένα πνευματικό βάθος!
Βέβαια, οφείλουμε να κατανοούμε την αδυναμία τους, αλλά είναι γελοίο να τους αποδίδουμε και τιμές...
Η διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα δεν είναι τόσο ποσοτική όσο ποιοτική!
Η παλιομοδίτικη αντρική αβρότητα και ο βλακώδης σεβασμός που αποδίδουμε στις γυναίκες, τις κάνουν υπερβολικά αλαζονικές και αυθάδεις!
Μοιάζουν, πλέον, με τους πιθήκους του Μπεναρές, στις όχθες του Γάγγη, που απέκτησαν τόση συνείδηση της ιερότητάς τους που νομίζουν πως όλα τους επιτρέπονται...
Αυτό που αποκαλούμε "Ευρωπαία γυναίκα" είναι ένα είδος όντων που θα πρέπει να εκλείψει!
Στον κόσμο όφειλαν να υπάρχουν μόνο γυναίκες του σπιτιού, αφοσιωμένες στο νοικοκυριό και στον άντρα τους!
Εκπαιδευμένες όχι στην αλαζονεία και στο θράσος, αλλά στην εργασία και στην υπακοή...

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή Ι' (Όταν χύσεις δυο φορές... μετά δεν λέει η οδήγηση!)

Την εποχή αυτή δεν θα ήθελα με την καμία να ήμουν γυναίκα!
Εκεί γύρω στα 1985, τι απαιτήσεις είχαμε από μια γκομενίτσα; Τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά, να είναι λίγο γλυκούλα και λίγο πολιτικοποιημένη!
Όχι σπουδαία πράγματα... Λίγο Πουλατζά, λίγο Καστοριάδη, άντε και λίγο Μαρκούζε.
Η επόμενη γενιά αντρών ήθελε τις γκόμενες μανεκέν!
Κι η σημερινή τις θέλει μανεκέν και πορνοστάρ μαζί!
Τρομάρα τους!
Και να πεις πως είναι και τίποτα πηδίκουλες; Σκέτοι πουθενάδες είναι οι καψεροί!
Για να καταλάβετε τι εννοώ, ένα σας λέω. Ρωτάω τις προάλλες έναν φίλο μου φοιτητή 21 ετών: "πηδείς καθόλου ρε μαλάκα;".
"Άσε", μου λέει, "έχω μπλέξει με μια νυμφομανή! Θέλει να το κάνουμε δυο φορές τη βδομάδα!"...
Εδώ και καιρό κάνω πολύ παρέα με πιτσιρικάδες. Κι αυτό αρχίζει να μου κάνει κακό γμτ μου!
Πάνε να μου κολλήσουν τη μαχμουρλίλα τους!
Ακούστε τι μου συνέβη πριν τρεις βδομάδες:
Μου τηλεφωνεί μια πρώην μου και προτείνει να βγούμε το βράδυ για φαγητό και μετά να πάμε για σεξάκι.
Της αρνήθηκα! Όχι γιατί δεν μου άρεσε η ιδέα της. Αλλά έπρεπε μετά να τη γυρίσω σπίτι της. Κι αυτό το σκυλοβαριέμαι!
Βρήκα μια χαζή δικαιολογία, και την απέφυγα.
Τι να της έλεγα; Πως προτιμάω να το κάνω λάστιχο και να το βάλω από πίσω μου, παρά να τρέχω νυχτιάτικα στην Πετρούπολη;
Πώς να το κάνουμε;
Η κυρία έπρεπε να ξέρει πως ο άντρας όταν χύσει δυο φορές θέλει το αραλίκι του! Κι όχι να κάνει αλέ-ρε-τουρ τη διαδρομή Ζωγράφου-Πετρούπολη...

Κνωσός-Φαιστός: του Δία η αιώρα!

Ήταν λάθος μου να μην πάρω το πλοίο για Κρήτη!

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος να περπατά στη γη και να ταξιδεύει στη θάλασσα.
Ένιωσα πολύ ανόητος που καθόμουνα στον ουρανό με τα χέρια σταυρωμένα!
Η κατάκτηση των αιθέρων καλύτερα να μείνει για το τελευταίο στάδιο της εξέλιξής μας! Τότε που θα 'χουμε τη μορφή αγγέλου και θα πετάμε μ' αληθινά φτερά...
Το Ηράκλειο δεν είναι πλέον "μια βαρετή πόλη στην άκρη του κόσμου", όπως έγραφε ένας αμερικάνος περιηγητής πριν από 70 χρόνια. Αλλά δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Οι φοιτητοπαρέες στη Χάνδακος και τα πιπίνια της Κοραή μπορούν να περιμένουν! Φεύγω καρφί για τ' αρχαία.
Δεν τρέφω αυταπάτες. Όπως και να 'ταν η Κνωσός παλιά, όπως και να 'ναι στο μέλλον, εγώ θα γνωρίσω την Κνωσό που δημιούργησε ο Έβανς! Και τον ευγνωμονώ γι' αυτό που έκανε.
Λένε πως στη μακρόχρονη πορεία της Κνωσού δοκιμάστηκαν όλες οι μορφές διακυβέρνησης που γνώρισε ως τα σήμερα ο άνθρωπος.
Ένα πνεύμα παιχνιδιάρικο είναι διάχυτο παντού! Επικρατεί η νότα της χαράς. Ο λαός που δημιούργησε τούτο τον πολιτισμό φαίνεται χαρούμενος, υγιής, εύρωστος, ειρηνικός.
Και θρησκευόμενος με τον μοναδικό τρόπο που αρμόζει στον άνθρωπο: με το να απολαμβάνει όσο γίνεται ό,τι διαθέτει, με το να παίρνει απ' τη ζωή όσα περισσότερα μπορούσε κάθε φορά!
Κι οι σημερινοί Κρητικοί είναι φιλότιμοι και φιλόξενοι, αλλά σε σύγκριση με τους Μινωϊτες μοιάζουν με παραμελημένα οικιακά ζώα...
Καθώς βρέθηκα στον περίβολο του παλατιού στη Φαιστό ένιωσα σα να βρίσκομαι σε μια πύρινη κούνια και με λίκνιζε απαλά ο παντοδύναμος Δίας! Λένε πως στο σημείο αυτό ο ουρανός βρίσκεται κοντύτερα στη γη απ' οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου...
Γυρίζω τριάντα αιώνες πίσω και συνειδητοποιώ πως όσα μεσολάβησαν ως τώρα είναι χλωμά, αρρωστιάρικα, στοιχειωμένα και καταδικασμένα...
Αγναντεύω την πεδιάδα της Μεσαράς και μού 'ρχετε η πεθυμιά να λουστώ στον ουρανό, να πετάξω τα ρούχα μου και να πηδήξω στο γαλάζιο...

Μυκήνες: καλές οι αρχαιότητες, μα σαν έχεις καιρό να πηδήξεις, υπάρχει πρόβλημα!

Οι Μυκήνες είναι κλειστές, κουλουριασμένες, μοιάζουν με τις μυικές συσπάσεις του παλαιστή την ώρα του αγώνα!
Στέκομαι μπροστά στο θολωτό τάφο του Αγαμέμνωνα. Λένε πως το σώμα του διαλύθηκε μόλις έβγαλαν τη χρυσή μάσκα απ' το πρόσωπο!
Σε άλλη περίπτωση θα ένιωθα έντονη την παρουσία του στο χώρο. Σήμερα, όμως, έχω τα νεύρα μου. Και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Σίγουρα σε κάποιον θα ξεσπάσω! Ίσως και στον μακαρίτη τον γιο τ' Ατρέα!
Εντάξει, ίσως εδώ έθαψαν κάποιον που τον έλεγαν Αγαμέμνωνα. Και λοιπόν; Γιατί τώρα εγώ πρέπει να στέκω και να χαζεύω σα μαλάκας;
Δίπλα ένα ζευγάρι Γερμανών κρατούν μια πολυτελή έκδοση ενός βρετανού αρχαιολόγου. Το βιβλίο μυρίζει σοφία: θα μιλάει σίγουρα γι' ανώτερα και κατώτερα στρώματα, για θώρακες, τάφους και λείψανα.
Το ζευγάρι μοιάζει τρομακτικά μορφωμένο. Είναι σαν παραφουσκωμένα γυαλιά. Ειδικά ο τύπος την έχει φλομώσει τη δικιά του με χρονολογίες και γεγονότα που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία...
Για να πω την αμαρτία μου, έχω καρφωθεί στην κορούλα τους. Μοιάζει με δεκάχρονο, αλλά μπορεί να είναι και 12, ίσως και 14!
Δεν υπήρξε ως τώρα γυναίκα που να ξύπνησε μέσα μου τέτοιο αίσθημα λατρείας όσο το κορίτσι αυτό!
Αν ήθελε η Μοίρα να την ξαναβάλει στο δρόμο μου για δεύτερη φορά, κι εγώ δεν ξέρω τι τρέλα θα μπορούσα να κάνω...
Είναι παιδούλα, παρθένα, άγγελος, γόησσα, ιέρεια, πόρνη, προφήτισσα, όλ' αυτά μαζί!
Μόνο μια φορά στη ζωή μου είχα ξανανιώσει τέτοια αναστάτωση!
Ήταν σ' ένα ορεινό χωριό της Ρούμελης. Και το αντικείμενο του πόθου μου δεν ήταν καμιά νιά ή, έστω, ζωντοχήρα.
Ήταν μια γριέτζω, βάβω ξεδοντιάρα, κακάσχημη και εξαδάκτυλη, που όλοι τη θεωρούσαν τέρας...
Κατέβηκε στο ποτάμι της Βίνιανης να πλύνει κάτι παλιόρουχα. Στεκόταν ξυπόλυτη, ως στον αστράγαλο στη λάσπη. Σαν έσκυψε να στύψει ένα μεσοφόρι, η ζωντάνια των μπουτιών της φάνηκε κυματιστή κάτω απ΄την κουρελιάρα φούστα της.
Ήταν δυνατή, γεροδεμένη, ζωντανή, ένα ζώο μ' ανθρώπινη ψυχή κι αναμφίβολα τεράστια σεξουαλική δύναμη!
Τα μαύρα της μάτια άστραφταν σα Βεδουίνας, τα χείλη της κόκκινα σαν αίμα, τα στήθια της γεμάτα και πληθωρικά, η σάρκα της άνετη και λικνιστή.
Με την πρώτη ματιά που της έριξα ένιωσα τον κτηνώδη πόθο της, την αδάμαστη φωτιά που κατάκαιε τα σπλάχνα της, το τιγρίσιο πείσμα της, την παμφάγα όρεξη του σεξουαλικά στερημένου θηλυκού...

Επίδαυρος: η αρχή και το τέλος του μονοπατιού...

Τα ταξίδια γίνονται στην καρδιά!
Και τα πιο επικίνδυνα είν' αυτά που γίνονται χωρίς να φύγουμε απ' τον τόπο που βρισκόμαστε...
Η Επίδαυρος είναι απλά ο συμβολικός τόπος!
Ο σοφός δεν έχει ανάγκη να ταξιδεύει! Ο ανόητος είν' εκείνος που αναζητά τα χρυσά φλουριά στην άκρη του ουράνιου τόξου...
Μα κι οι δυο τους έχουν πάντα πεπρωμένο να συναντηθούν! Στην καρδιά του κόσμου! Που είν' η αρχή και το τέλος του μονοπατιού...
Η Επίδαυρος ήταν ένα μεγάλο θρησκευτικό και θεραπευτικό κέντρο του αρχαίου κόσμου!
Οι ασθενείς θεραπεύονταν πριν καν αρχίσει η θεραπεία.
Οι αρρώστιες μας είν' όλα κείνα που μας δεσμεύουν. Είτε λέγονται συνήθειες είτε ιδεολογίες είτε ιδανικά, αρχές πλούτη, φοβίες, θεοί, πίστεις, θρησκείες, οτιδήποτε...
Αν αγκιστρωθείς και στο παραμικρό πράμα, θρέφεις το σπέρμα που θα σε καταβροχθίσει...