Γουστάρεις; Μπουτάρης!

Τι φάτσα είν' αυτή που έχεις ρε γαμώ το μου;
Αλλά εγώ τις πάω αυτές τις μάπες, τις σταφιδιασμένες, τις ζαρωμένες, τις χαρακωμένες!
Δεν είμαι Σαλονικιός.
Και για να είμαι ειλικρινής, για μας τους Γαύρους Σαλονίκη σημαίνει κυνηγητό και κλοτσοπατινάδα στα στενάκια γύρω απ' το σιδηροδρομικό σταθμό και στο Βαρδάρη...
Όμως, κατά βάθος, την αγαπάμε τούτη την πόλη.
Γιατί είναι ο "Περαίας του Βορρά"!
Προσωπικά, ένα έχω να πω: δεν πάει άλλο μ' αυτή την κωλοκατάσταση που επικρατεί στη Σαλονίκη απ' το 1986. Κουβελαίοι, Ψωμιάδηδες, Παπαγεωργοπουλαίοι, Παπαθεμελήδες... την έχουν κάνει τη Σαλονίκη μας την "ντουλάπα με τους σκελετούς"!
Πού ακούστηκε τη δεύτερη πόλη μιας χώρας να την κουμαντάρει ένας ρασοφόρος!
Εμένα ο Άνθιμος μου θυμίζει τους μελανοχίτωνες Χριστιανούς της Αλεξάνδρειας, που κει γύρω στα 400 έκαιγαν τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου και κατακρεουργούσαν την Υπατία!
Ένας εθνικός συγγραφέας, ο Ευνάπιος, είχε γράψει για κείνους πως "είναι άνθρωποι ως προς την όψη, με ζωή όμως όμοια με αυτή των γουρουνιών"...
Ο Μπουτάρης δεν φοράει προσωπεία. Δεν έκρυψε ποτέ τις αδυναμίες του.
Είναι μεγάλη ειρωνεία να είσαι απ' τους πιο επιτυχημένους οινοπαραγωγούς και να μην μπορείς να πιεις τα ίδια σου τα κρασιά...
Δεν έχει τα γνωστά κόμπλεξ που δέρνουν πολλούς Σαλονικιούς. Έχει αρχές, είναι ανιδιοτελής, αυθόρμητος, μοναχικός, ερασιτέχνης της πολιτικής, ανεξίθρησκος, με έμφυτη αστική ευγένεια. Άσε που είναι και ο "πατέρας" του "Αρκτούρου"!
Και στο κάτω της γραφής, μας έμαθε να πίνουμε ποιοτικό κρασί. Αυτά τα εξαιρετικά ξηρά και στυφά κρασιά του "τριγώνου του ξινόμαυρου" (Νάουσα, Γουμένισσα και Αμύνταιο).
Τα προτιμούμε απ' τα ξενέρωτα βελούδινα κρασιά της Νότιας Ελλάδας και των νησιών...

Γιατί ο ελληνικός στρατός εισέβαλε στην Αλβανία;

Στις 13 Νοεμβρίου 1940 οι εισβολείς Ιταλοί εκδιώκονται απ' το ελληνικό έδαφος.
Τη στιγμή αυτή ο Μεταξάς παίρνει μια απ' τις πλέον αμφιλεγόμενες αποφάσεις της ελληνικής ιστορίας: διέταξε κατά μέτωπο επίθεση στις ιταλικές δυνάμεις και εισβολή του ελληνικού στρατού στο αλβανικό έδαφος.
Η απόφαση φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, παράδοξη. Ο ψοφοδεής Μεταξάς, που κατηγορούσε το Βενιζέλο για την αποστολή του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη το 1919 δεν μπορεί ξαφνικά να μετατρέπεται σε "λιοντάρι της Πίνδου"!
Αυτός που δεν τόλμησε να αποκαλύψει την εθνικότητα του υποβρυχίου που βύθισε την "Έλλη" τρεις μήνες νωρίτερα, ξαφνικά φαίνεται αποφασισμένος να δώσει στους Ιταλούς το "τελειωτικό χτύπημα"...
Η απόφαση αυτή από πολιτικο-στρατιωτική άποψη είναι, φαινομενικά, εντελώς παράλογη! Η μικρή και αδύναμη Ελλάδα επιτίθεται όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και στον αήττητο και πανίσχυρο Άξονα! Ακόμα κι αν ο ελληνικός στρατός "έριχνε στη θάλασσα τους Ιταλούς" (κάτι, φυσικά, αδιανόητο) ήταν βέβαιο πως η Γερμανία θα επενέβαινε άμεσα και δυναμικά (όπως και έγινε).
Ας προσπαθήσουμε, τώρα, να ερμηνεύσουμε την φαινομενικά "παράλογη" απόφαση του Μεταξά:
Κατ' αρχήν να δούμε ποιους συνέφερε η συνέχιση του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Φυσικά, η σκέψη όλων μας πάει αμέσως στην Αγγλία...
Οι Άγγλοι όχι μόνο ήθελαν αλλά και πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση να πολεμήσει τους Ιταλούς "μέχρις εσχάτων"! Προτιμούσαν να σκοτώνονται οι Έλληνες φαντάροι στην Αλβανία παρά οι Εγγλέζοι στη Βόρεια Αφρική! Δεν τους ενδιέφερε να σώσουν την Ελλάδα αλλά να πλήξουν την Ιταλία!
Το αλβανικό μέτωπο είχε καθηλώσει σημαντικές ιταλικές δυνάμεις, που, διαφορετικά, θα είχαν μεταφερθεί στην Αφρική εναντίον των Βρετανών .Οι τελευταίοι επεδίωκαν και μια στρατιωτική επέμβαση των Γερμανών στα Βαλκάνια που θα μείωνε τις γερμανικές πιέσεις στη μητροπολιτική Αγγλία και στα υπόλοιπα μέτωπα.
Ο βασιλιάς Γεώργιος, σταθερά αγγλόφιλος, ήταν σαφώς υπέρ της ελληνικής επίθεσης στην Αλβανία.
Ο Μεταξάς, όμως; Εδώ τα πράγματα μπερδεύονται αρκετά. Σίγουρα είχε συμβιβαστεί με την ιδέα πως η Ελλάδα δεν μπορούσε και δεν την συνέφερε να ενταχθεί στον Άξονα. Αλλά θεωρούσε εφικτή μια ουδετερότητα "τύπου Φράνκο".
Η προσωπική μας άποψη είναι η εξής:
Ο Μεταξάς θεώρησε, τον Νοέμβριο του 1940, πως είχε μια θαυμάσια ευκαιρία να επεκτείνει τα ελληνικά σύνορα, προσαρτώντας τη Βόρεια Ήπειρο. Ο ελληνικός στρατός δεν μπορούσε σε βάθος χρόνου να νικήσει τους Ιταλούς, αλλά μέχρι τον Ιανουάριο του 1941 είχε τις δυνατότητες και τον ενθουσιασμό να καταλάβει σημαντικά εδάφη της αλβανικής επικράτειας.
Σκέφτηκε, λοιπόν, να επιτεθεί στους Ιταλούς κι αφού ο ελληνικός στρατός φτάσει μέχρι το λιμάνι της Αυλώνας, το πολύ ως τα μέσα Ιανουαρίου 1941, να επιδιώξει τη γερμανική μεσολάβηση για την υπογραφή ελληνο-ιταλικής συνθήκης ειρήνης. Με αυτή, και ο πόλεμος θα τερματιζόταν και η Ελλάδα θα διατηρούσε τα εδάφη της βορείου Ηπείρου που θα είχε καταλάβει-ελευθερώσει ο στρατός της.
Ως αντάλλαγμα, θα προσφέραμε στον Άξονα την ουδετερότητά μας, που σήμαινε πως θα υποχρεώναμε τους Βρετανούς να εγκαταλείψουν τα ελληνικά εδάφη...
Το σενάριο αυτό ίσως εξηγεί δύο ακόμη γεγονότα της περιόδου εκείνης:
α) Ο Μεταξάς πίεζε συνεχώς τον Αλέξανδρο Παπάγο, αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, να μην σταματήσει η προέλαση του στρατού στην Αλβανία. Προφανώς ήθελε την ώρα που θα υπογραφόταν η ειρήνη να έχουμε καταλάβει όσα περισσότερα εδάφη μπορούσαμε.
β) Ο Μεταξάς, την ώρα που ο απεσταλμένος του Γεώργιος Πεσμαζόγλου είχε μυστικές επαφές στην Ελβετία με τους Γερμανούς, πεθαίνει, "εντελώς ξαφνικά", στις 29 Ιανουαρίου 1941 στα χέρια των Βρεταννών γιατρών...

Πόσο "ήρωας" ήταν ο Μεταξάς;

Ο Μεταξάς προετοίμαζε τη χώρα σχεδόν αποκλειστικά για την αντιμετώπιση της από βορρά βουλγαρικής απειλής. Μέχρι και ο μακαρίτης ο παππούς μου, ο κατσικοκλέφτης, είχε καταδικαστεί σε 6 μήνες καταναγκαστικά έργα στη "γραμμή Μεταξά" στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα...
Το Γενικό Επιτελείο Στρατού άρχισε να καταρτίζει αμυντικά σχέδια για ιταλική επίθεση μόνο μετά τον Απρίλιο του 1939 που η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία.
Ουσιαστικά, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ξεκίνησε τον 15αύγουστο του 1940 με τον τορπιλισμό της "Έλλης". Η χερσαία επίθεση αποφασίστηκε απ' το ιταλικό Επιτελείο στις 15 Οκτωβρίου.
Η απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου τα ξημερώματα της Δευτέρας, 28 Οκτωβρίου, δεν μπορεί να θεωρηθεί "ηρωική πράξη". Ο Μεταξάς ήξερε πολύ καλά πως το "ΝΑΙ" σήμαινε τον τεμαχισμό της Ελλάδας: ένα κομμάτι θα έπαιρναν οι Ιταλοί, ένα οι Βούλγαροι, τις Κυκλάδες και την Κρήτη θα καταλάμβαναν οι Άγγλοι κι αυτός θα παρέμενε (αν δεν τον είχαν ήδη "φάει" ο Βασιλιάς και οι Άγγλοι) ο "ξεφτιλισμένος πρωθυπουργός της πόλης-κράτους των Αθηνών"...
Οι Ιταλοί υποτίμησαν τους Έλληνες, γι' αυτό και στην πρώτη φάση του πολέμου χρησιμοποίησαν περιορισμένες δυνάμεις.
Αλλά και οι Έλληνες υπερτίμησαν τους Ιταλούς. Γι' αυτό και τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν τακτική υποχώρηση μέχρι τα Τζουμέρκα και τον ποταμό Άραχθο, όπου θα δινόταν η αποφασιστική μάχη.
Με την έναρξη του πολέμου η ιταλική αεροπορία βομβάρδισε πολλές ελληνικές πόλεις. Τα περισσότερα θύματα είχε η Πάτρα.
Ο Μεταξάς ζήτησε από τους Άγγλους άμεση οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Απαίτησε να αναλάβουν αυτοί την άμυνα της Κέρκυρας και την αντιαεροπορική προστασία της Αθήνας. Οι Βρετανοί, όμως, ενδιαφέρονταν κυρίως για την Κρήτη, στην οποία μετέφεραν απ' τη Μέση Ανατολή δυνάμεις πεζικού και αντιαεροπορικά.
Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος διακρίνεται σε τρεις φάσεις:
α) Από 28 Οκτωβρίου έως 13 Νοεμβρίου 1940. Στο διάστημα αυτό διεξάγει αμυντικό πόλεμο και αντιμετωπίζει επιτυχώς την ιταλική επίθεση.
β) Από 14 Νοεμβρίου έως 28 Δεκεμβρίου 1940. Ο ελληνικός στρατός αντεπιτίθεται, εισβάλει στο αλβανικό έδαφος και καταλαμβάνει Κορυτσά, Πρεμετή, Αργυρόκαστρο, Αγίους Σαράντα, Χειμάρα...
γ) Από 28 Δεκεμβρίου 1940 έως 26 Μαρτίου 1941. Η ελληνική προέλαση ανακόπτεται, ο στρατός μας καθηλώνεται αλλά αντιμετωπίζει χωρίς εδαφικές απώλειες την ιταλική εαρινή αντεπίθεση.
Στο επόμενο ποστ θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση σ' ένα απ' τα δυσκολότερα ερωτήματα της σύγχρονης ιστορίας μας: γιατί η Ελλάδα μετά την αντιμετώπιση της ιταλικής επίθεσης αποφάσισε να εισβάλει στην Αλβανία και ουσιαστικά να προκαλέσει την γερμανική επέμβαση;

Δώδεκα πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για τη δικτατορία του Μεταξά (Β΄)

6) Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν προσωποπαγές. Ο Μεταξάς δεν είχε την ακτινοβολία του Βενιζέλου κι αισθανόταν κόμπλεξ με την εξωτερική του εμφάνιση που θύμιζε περισσότερο επαρχιώτη ειρηνοδίκη παρά εθνικό ηγέτη. Γι' αυτό και επιζητούσε τον λαϊκό θαυμασμό και λατρεία.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του τον προέβαλλε ως "πατέρα του έθνους", "θεόπνευστο ηγέτη", "πρώτο εργάτη", "πρώτο αγρότη" κ.λπ.
7) Ιδεολογικά η μεταξική δικτατορία συγγένευε με τα φασιστικά καθεστώτα της Γερμανίας και Ιταλίας. Απέβλεπε στη δημιουργία του λεγόμενου "τρίτου ελληνικού πολιτισμού" που θα συνδύαζε τα πλεονεκτήματα της αρχαίας Ελλάδας (τέχνη, επιστήμες κ.λπ) και του Βυζαντίου (χριστιανική θρησκεία).
8) Μεγάλη προτεραιότητα δόθηκε στον προσεταιρισμό της νεολαίας. Η ίδρυση της Ε.Ο.Ν. (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) απέβλεπε στη δημιουργία των προϋποθέσεων για την μακροημέρευση του καθεστώτος. Η ΕΟΝ το 1940 ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο μέλη. Οι περισσότεροι ήταν μαθητές και φοιτητές που η συμμετοχή τους στην Οργάνωση ήταν σχεδόν υποχρεωτική.
Πάντως, το μιλιταριστικό και εθνικιστικό πνεύμα της ΕΟΝ έστρωσε το έδαφος για το γιγάντωμα της ΕΑΜικής ΕΠΟΝ επί Κατοχής. Η ΕΠΟΝ, εκτός απ' την ομοιότητα στο όνομα, κληρονόμησε και πολλά κουσούρια απ' την ΕΟΝ. Ένα απ' αυτά ήταν και η υποχρέωση των μελών της να ενημερώνουν την Οργάνωση για τα πρόσωπα με τα οποία συνδέονταν ερωτικά...
9) Στα θετικά του καθεστώτος ήταν η επιτυχημένη προσπάθεια να ανυψώσει το εθνικό φρόνημα του λαού ενόψει του επερχόμενου πολέμου. Στα πλαίσια αυτά κυνηγήθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι, οι αμανέδες, η χασισοποτία, η ουζοποτία και ο κουτσαβακισμός. Ο λαός έπρεπε να διασκεδάζει μόνο με δημοτικά και εθνικά τραγούδια και μουσικές...
10) Ο Μεταξάς κατέβαλε προσπάθειες να μειώσει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Επί των ημερών του η οχτάωρη εργασία εφαρμόστηκε παντού και άρχισε να λειτουργεί το ΙΚΑ που είχε μεν θεσπιστεί απ' τις βενιζελικές κυβερνήσεις αλλά ήταν ακόμα "στα χαρτιά"...
11) Στην οικονομία προωθήθηκε η "αγροτοποίηση" της οικονομίας (ο Μεταξάς θεωρούσε την καλλιέργεια της γης "ιστορική φυλετική ανάγκη"). Αγροτικά χρέη χαρίστηκαν, οι τιμές των αγροτικών προϊόντων στηρίχθηκαν, η μικρή αγροτική οικονομία ενισχύθηκε και προωθήθηκε η εντατικοποίηση της καλλιέργειας.
12) Απ' τους παλιούς πολιτικούς αντέδρασαν δυναμικά (και εξορίστηκαν) οι Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο συμπατριώτης μου Καφαντάρης, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Μυλωνάς του Αγροτικού Κόμματος, ο Μιχαλακόπουλος κ.ά.
Στις 28 Ιουλίου 1938 ξέσπασε βενιζελικό αντιδικτατορικό κίνημα, που όμως κατέρρευσε πριν καν κατασταλεί βίαια. Για την ιστορία αναφέρουμε τους πρωταγωνιστές του: Εμμανουήλ Τσουδερός, Εμμανουήλ Μάντακας, Αριστομένης Μητσοτάκης, Περικλής Αργυρόπουλος.

Δώδεκα πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για τη δικτατορία του Μεταξά (Α΄)

1) Πώς φτάσαμε στην 4η Αυγούστου 1936; Το βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935 αποτυγχάνει και το Νοέμβριο επιστρέφει στην Ελλάδα ο βασιλιάς Γεώργιος Β'. Οι βενιζελικοί αποδέχονται την παλινόρθωση του μονάρχη με αντάλλαγμα την αμνήστευση των κινηματιών.
Το Κόμμα των Φιλελευθέρων στηρίζει την κυβέρνηση Δεμερτζή, με υπουργό στρατιωτικών των Ιωάννη Μεταξά. Όταν πεθαίνει ο Δεμερτζής, η Βουλή με συντριπτική πλειοψηφία αποφασίζει στις 26 Απριλίου 1936 την ανάθεση της εξουσίας στον Μεταξά και τη διακοπή των εργασιών της μέχρι της 30 Σεπτεμβρίου.
Στις 4 Αυγούστου 1936 ο Μεταξάς, με τη συνεργασία του Βασιλιά και πρόσχημα τον "κομμουνιστικό κίνδυνο", διαλύει οριστικά τη Βουλή και αναστέλλει τα άρθρα του Συντάγματος που αναφέρονταν στα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Η δικτατορία αρχίζει...
2) Η δικτατορία Μεταξά δεν ήταν στρατιωτική. Ο στρατός στήριζε το καθεστώς αλλά δεν κυβερνούσε όπως την επταετία 1967-1974. Ο Μεταξάς ήταν συνειδητά αντικοινοβουλευτικός, αντιδημοκρατικός και αντιφιλελεύθερος.
3) Το καθεστώς είχε δύο βασικούς πόλους εξουσίας: α) τον Βασιλιά Γεώργιο, που έλεγχε τον στρατό, την εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Ήταν πιστός φίλος της Αγγλίας. β) τον Μεταξά που έλεγχε την προπαγάνδα, τους μηχανισμούς καταστολής και την εσωτερική πολιτική.
4) Η χώρα από το 1932 ήταν επίσημα χρεοκοπημένη και εξαρτημένη απ' την Αγγλία. Βρετανοί ομολογιούχοι κατείχαν το 70% του εξωτερικού μας χρέους. Οι Άγγλοι έλεγχαν το δίκτυο τηλεπικοινωνιών της χώρας με το εξωτερικό, τον ηλεκτροφωτισμό και της ηλεκτρικές συγκοινωνίες της Αθήνας καθώς και το εργοστάσιο συναρμολόγησης πολεμικών αεροπλάνων στο Φάληρο.
Μέχρι το φθινόπωρο του 1940 η Αγγλία, στα πλαίσια της πολιτικής του "κατευνασμού", υποχρέωσε την Ελλάδα να μην προκαλεί την Ιταλία. Γι' αυτό και ο Μεταξάς απέκρυψε την εθνικότητα του υποβρυχίου που βύθισε την "Έλλη".
5) Το καθεστώς Μεταξά στοχοποίησε εξ αρχής τους κομμουνιστές. Στις 20 Αυγούστου 1936 συνέλαβε τον Γ.Γ. του ΚΚΕ, Ζαχαριάδη, και σε μικρό χρονικό διάστημα εκτόπισε 1000 περίπου στελέχη του κόμματος κι άλλους 350 έκλεισε σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο υφυπουργός Ασφαλείας Κωνσταντίνος Μανιαδάκης κατόρθωσε στις αρχές του 1939 να δημιουργήσει "δικό του" ΚΚΕ που εξέδιδε και τον "δικό του" Ριζοσπάστη! Την περίοδο αυτή ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ σχεδόν διαλύθηκε.
Ο Μανιαδάκης υπήρξε αργότερα βουλευτής Κορινθίας της Καραμανλικής ΕΡΕ...

Σαββατόβραδο με ένα μπουκάλι κρασί και τέσσερα μπαγιάτικα μπιφτέκια!

Της είχα πει πως θα περνούσα από το σπίτι της απόψε κατά τις δέκα. Έτσι, γενικά κι αόριστα.
Εκείνη, πλύθηκε, λούστηκε και ξύρισε τα πόδια της (όχι, φυσικά, πως θα με άφηνε να της τα αγγίξω!)
Έστρωσε καθαρά σεντόνια (όχι, φυσικά, πως θα με άφηνε να μείνω!)
Μακιγιαρίστηκε, αποφάσισε τι θα φορέσει. Άλλαξε γνώμη. Ξαναβάφεται.
Φοράει ωραία εσώρουχα (όχι, φυσικά, πως θα με άφηνε να τα δω!)
Αναρωτιέται πού θα την πάω για δείπνο...
Σκέφτεται: "Για δείπνο εννοούσε άραγε; Σίγουρα αυτό εννοούσε"!
Καλού κακού κοιτάει στο ψυγείο αν υπάρχουν εκείνα τα τέσσερα μπιφτέκια που έψησε χθες το μεσημέρι...
Εγώ, καθ΄οδόν, το μόνο που κάνω είναι να αγοράσω ένα μπουκάλι κρασί...
Δεν τρέφω αυταπάτες. Γι' αυτό και έπαψα να επενδύω λεφτά και αισθήματα στις γυναίκες!
Κι αυτή, όπως και τόσες άλλες, σε λίγο καιρό θα σκέφτεται δέκα φορές τη μέρα "δεν πάει άλλο, σίγουρα πρέπει να τον αφήσω"!
Αλλά δεν θα με αφήνει! Γιατί νιώθει πως αν με αφήσει τόσο εύκολα, εγώ θα τη γλιτώσω φτηνά! Κι αυτό δεν το θέλει με τίποτα!
Κι όταν μια γυναίκα αρχίζει να σκέφτεται έτσι, μπορεί να κάνει στ' αλήθεια μαύρη τη ζωή ενός άντρα...
Βέβαια, καλό κουμάσι είμαι και του λόγου μου!
Πολύ σύντομα θα εύχομαι να μπορούσε να εξαφανιστεί από μπροστά μου ως δια μαγείας!
Και ν' αφήσει πίσω της μόνο ένα μικρό μπουκαλάκι μανό για να πάθει υστερία η καινούργια μου...

Γμτ μου... θα σκοτωθούμε και πάλι απόψε!

Εντάξει, χοντρή μαλακία μου να ξεχάσω το σουτιέν της άλλης στο πίσω κάθισμα του αμαξιού.
Βρήκε καπάκι κι εκείνο το κωλόγραμμα στο βιβλιαράκι του σέρβις ... "κι εγώ σ' αγαπώ", κι έδεσε το γλυκό!
Σ' αυτές τις περιπτώσεις είμαι κάπως ελαστικός. Εντάξει, κυρία μου, μπορείς να κλάψεις, να τσιρίξεις μόνη σου, να σου 'ρθει κι εμετός, αλλά ξαναβάλε, γαμώτο μου, το εσώρουχο και το γράμμα ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί που τα βρήκες...
Κάνε ένα μπανάκι κι άντε να μου μαγειρέψεις το αγαπημένο μου φαΐ...
Πάντως, για να είμαστε κι ειλικρινείς, όσο μάγκας κι αν είσαι δικέ μου, δεν είναι κι ό,τι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις μια γυναίκα που σε κοιτάζει με μάτια μισόκλειστα, γεμάτα οργή, και απ' τα ρουθούνια της να βγαίνουν ατμοί...
Λέω να μην της πω το κλασικό "δεν είν' αυτό που νομίζεις, αγάπη μου"!
Ούτε το "γύρισα, δεν γύρισα;"! Αυτό έπιασε την προηγούμενη φορά...
Η καλύτερη άμυνα είν' η επίθεση.
Θα πάρω άγριο ύφος και θα της πω "Καλά, δεν το πιστεύω ότι ΨΑΧΟΥΛΕΨΕΣ τα πράγματά μου!"...
Μακάρι ν' αρχίσει τα γνωστά... πως όλα αυτή τα κάνει εδώ μέσα, και τα ρέστα...
Σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές, πρέπει να κρατάς την γκόμενα μακριά απ' τις λεπτομέρειες και, κυρίως, τα πειστήρια! Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!
"Κι όσο για τις δουλειές που μου κάνεις, αγαπούλα μου, συγγνώμη! Ειλικρινά συγγνώμη! Νόμιζα πως σου αρέσει και τις κάνεις..."
Θα επιχειρήσω να την πάρω αγκαλίτσα. Θα της πω πως θα της μαγειρέψω μακαρονάδα με τη σαλτσούλα που της αρέσει. Εκείνη, μάλλον, θα προθυμοποιηθεί να μου μαγειρέψει το αγαπημένο μου φαγητό.
Θα της πω "όχι, είναι πολύ αργά, θα βγω να φέρω πίτσες"...
Μου φαίνεται πως φτηνά τη γλίτωσα...
Θ' αργήσω επίτηδες... Πρέπει να εκτονωθεί η ένταση...
Όση ώρα θα λείπω, εκείνη θα σκέφτεται: "Θεέ μου, ρεζίλι έγινα! Δεν μπορούσα να το βουλώσω; Τι όμορφη βραδιά θα περνούσαμε; Τέλος πάντων, θα τον αποζημιώσω μόλις γυρίσει! Δεν θα πω ούτε λέξη παραπάνω, ούτε λέξη!"
Μόλις φάμε τις πίτσες θα πάμε για ύπνο.
Να μην ξεχάσω να πετάξω στα σκουπίδια τα χαρτόκουτα της πίτσας και τα μπουκάλια με τις μπύρες.
Αν δεν το κάνω θα το μετανιώσω. Την ώρα που θα πηδιόμαστε, εκείνη θα σκέφτεται συνεχώς την κουζίνα "που θα βρομάει" και θα 'χει τύψεις που πριν ξαπλώσει "δεν συγύρισε λιγάκι"...
Μόλις χύσω θα με πάρει αμέσως ο ύπνος.
Εκείνη, όμως, θ' αργήσει λίγο. Το ξέρω...
Γι' αυτό καλύτερα να κοιμηθώ μπρούμυτα.
Αλλιώς, αυτή θα στέκεται από πάνω μου και θα κοιτάει το πρόσωπό μου...
Και θα της έρχεται στο νου η εικόνα ενός κροκόδειλου... που κλαίει!

Μπιμπερά αντί για μπάφους...

Ο άντρας
μαγειρεύει καμιά μακαρονάδα
στη χάση και στη φέξη.
Δέχεται να πάει σινεμά
στη χάση και στη φέξη.
Δεν του περνάει απ' το μυαλό ο γάμος
ούτε στη χάση ούτε στη φέξη...

Δεν μπορώ να με φανταστώ, να ετοιμάζομαι για ταξιδάκι κι αντί να γεμίζω τη βαλίτσα με μπάφους κρυμμένους σε αλουμινόχαρτα, να τη στουμπώνω με παιδικά μπιμπερά, πάνες και μωρομάντιλα!

"Κορίτσια, ο Στόλος!" (Η ιστορία της Τρούμπας - Α')

Κατ' αρχήν να διευκρινίσουμε πως λέγοντας Τρούμπα ενοούμε την περιοχή που βρίσκεται στο κεντρικό λιμάνι του Πειραιά, ανάμεσα στον Άι-Σπυρίδωνα και τον Άι-Νικόλα. Η καρδιά της Τρούμπας ήταν οι οδοί Νοταρά, με τα μπουρδέλα, και Φίλωνος, που είχαν συγκεντρωθεί τα καμπαρέ.
Για να καταλάβουν και οι φίλοι μας από Σαλονίκη, είναι σαν να λέμε οι οδοί Τσιμισκή και Μητροπόλεως.
Στην Τρούμπα άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα πρώτα πορνεία και κέντρα διασκέδασης επί Κατοχής. Πώς να το κάνουμε; Η φτώχεια φέρνει την πουτανιά.
Στην Τρούμπα δεν διακέδαζε τότε όποιος κι όποιος. Μόνο οι Γερμανοί αξιωματικοί και κάποιοι Έλληνες συναργάτες των Γερμανών. "Δοτήδες", τους έλεγαν στον Περαία. Οι απλοί Γερμανοί στρατιώτες έβρισκαν γυναίκες λίγο πιο μακριά, στο Φάληρο...
Μετά τον πόλεμο, τα "κορίτσια" της Τρούμπας έβγαζαν τη μέρα πάνω από 100 βίζιτες. Όταν ερχόταν καμία από επαρχία κι έλεγε στη μαντάμα πως έκανε "δεκαπέντε με είκοσι βίζιτες τη μέρα", εκείνη της απαντούσε "άει πάγαινε κοπέλα μου να κάνεις προπόνηση, κι όταν περάσεις τις 100 ξανάλα"...
Όταν ο 6ος Αμερικανικός Στόλος έπιανε Πειραιά, η Τρούμπα είχε πανηγύρι. Ήταν η "ανάσταση της πουτάνας"! Η βίζιτα έφτανε τις 55 δραχμές στα "σπίτια", ενώ στα ξενοδοχεία και στα καμπαρέ το διπλάσιο. Κι επειδή οι 500 περίπου πόρνες της Τρούμπας δεν έφταναν ούτε για ζήτω, πλάκωναν και οι "περιστασιακές". Τις μέρες εκείνες ο αριθμός των "γυναικών" ξεπερνούσε τις 2000...
Τα νέα πως "έρχονται οι Αμερικάνοι" διαδίδονταν αστραπιαία σε όλη της Αττική. Πολλα κορίτσια που είχαν έρθει από χωριά και δούλευαν υπηρέτριες σε πλουσιόσπιτα, ζητούσαν άδεια απ' τις κυρίες τους και κατέβαιναν στο λιμάνι. Εκεί μπορούσαν να βγάλουν 3000 δρχ. σε ένα εικοσιτετράωρο. Δηλαδή δυό μηνιάτικα!
Όταν οι μπουκαπόρτες των καραβιών άνοιγαν και τα ναυτάκια ξεχύνονταν στο λιμάνι, οι "κράχτες" τους την έπεφταν σαν κοράκια. Πρώτος στόχος να τους μαντρώσουν στην Τρούμπα. Ούτε ένας να μην ξεφύγει για Αθήνα. Δεύτερος στόχος να οδηγήσουν όσους περισσότερους μπορούσαν στο καμπαρέ που τους πλέρωνε...
Στα καμπαρέ, τα ποτά και οι σαμπάνιες άνοιγαν το ένα μετά το άλλο. Τα "κορίτσια" έκαναν πως έπιναν, αλλά έχυναν πίσω απ΄την καρέκλα το ποτό τους. Και όλοι νόμιζαν πως δούλευαν τα χαζοαμερικανάκια. Στην Τρούμπα πρωτοκυκλοφόρησε η φράση "Τι με πέρασες, για αμερικανάκι;"...
Βέβαια, οι Αμερικάνοι δεν ήταν καθόλου χαζοί. Οι περισσότεροι από δαύτους κουβαλούσαν μαζί τους διάφορα είδη, όπως τραντζίστορ, ρολόγια, αφορολόγητα τσιγάρα κλπ. Τα μοσχοπουλούσαν σε Έλληνες μαυραγορήτες και κονομούσαν χοντρά!
Με την ισοτιμία των νομισμάτων, τους έπεφτε το "πήδημα" λιγότερο από δύο δολλάρια. Έτρωγαν, έπιναν και επέστρεφαν στα καράβια τους με γεμάτες τις τσέπες...
Αμ πώς!

Λίγη ... αυτο-ψυχανάλυση δεν βλάφτει!

Οι άντρες είμαστε ρομαντικοί. Γι' αυτό ενθουσιαζόμαστε και απογοητευόμαστε εύκολα!
Στην πρώτη Δημοτικού έκανα διακοπές με την οικογένεια της ξαδελφούλας μου.
Όταν την πρωτοείδα γυμνή συνειδητοποίησα πως κάτι έλλειπε απ' το σώμα της!
Τότε ακριβώς απέκτησα το φόβο του ευνουχισμού! Δεν είναι κάτι ανησυχητικό... το έχουν τα περισσότερα αγοράκια που μεγαλώνουν με αδελφούλες...
Στη δευτέρα Δημοτικού έβλεπα συχνά το ίδιο όνειρο: την ξαδέλδη μου πολλή μικρή, να πετάει γυμνή και να μου λέει πως θα με αγαπά και θα περιμένει να μεγαλώσω και τότε θα πετάξουμε μαζί σαν άγγελοι...
Έτσι είμαστε εμείς οι άντρες. Πρώτα ερωτευόμαστε τις αδελφές μας, μετά τις ξαδέλφες και, τέλος, τις μανάδες μας! Και τότε "κλείνουμε" ως άντρες...
Έλα, όμως, που έρχεται τότε η κοινωνία και μας βροντοφωνάζει κατάμουτρα ένα μεγάλο "ΟΧΙ"!
Και μας απαγορεύει να παντρευτούμε τους μεγάλους μας έρωτες!
Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ράγισμα στην καρδιά ενός άντρα...
Κι αναγκαζόμαστε να τραβολογιόμαστε με την κάθε τσούλα!
Πάλι καλά που είναι αδελφή και ξαδέλφη κάποιου άντρα...

Οι τεκέδες του Περαία...

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '30, απ' το Χατζηκυριάκειο μέχρι τα Ταμπούρια λειτουργούσαν τουλάχιστον τριάντα τεκέδες, δηλαδή χασισοποτεία.
Το πολυτελέστερο ήταν του Τζοάνου, μιας μεγάλης μούρης του υπόκοσμου. Λειτουργούσε και σαν καφενείο-ουζερί, με δροσερές και ελαφροντυμένες γκαρσόνες, έτοιμες να ικανοποιήσουν και τους απαιτητικότερους πελάτες.
Κάποιο βράδυ, ένας δόκιμος της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, μπήκε στου Τζαοάνου με την επίσημη στολή εξόδου. Ο Τζοάνος είτε για να τον περιποιηθεί είτε για να τον ξεφτιλίσει, του έβαλε πάνω στο κάρβουνο τουμπεκί, που είναι βαρύτερο απ' το χασίς.
Ο νεαρός δόκιμος, αμάθητος στο ναρκωτικό, ζαλίστηκε κι αποφάσισε να φύγει γρήγορα. Παραπατούσε, όμως, και κατά λάθος έσπασε με τη χλαίνη του τον αργιλέ. Τότε οι μάγκες του σκάρωσαν ένα τετράστιχο, που έγινε σουξεδάκι στις φυλακές:
Μας έσπασες τον αργιλέ
κυρ λοχαγέ, κυρ λοχαγέ.
Τον πήρε η μανδύα σου
γαμώ την Παναγία σου!
Ξακουστός τεκές ήταν κι η "παράγκα του Σερενάκη", στα Δημοτικά Σφαγεία στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας. Εκεί μαζευόταν η σάρα και η μάρα. Οι χειρότεροι μαχαιροβγάλτες του Περαία. Σε καθάριζαν "δια ασήμαντον αφορμή"...
Κοντά στον Άι-Διονύση, σε μια πάροδο της Κανελλοπούλου, ήταν ο τεκές της κυρα-Ρήνης της Μπουρδούσαινας. Ήταν γκομενάρα και πολλά αλάνια την καψουρεύτηκαν...
Στην περιοχή των Βούρλων λειτουργούσε και ο "περιοδεύων" τεκές του Σάλωνα. Κάθε τρεις και λίγο άλλαζε στέκι για να μην τον εντοπίζουν οι μπασκίνες. Σ' αυτόν πάγαιναν οι χασικλήδες γιατί είχε το "Μπρούσσο φίνο". Εξ ου και το τετράστιχο:
Θα πάω να μαστουρωθώ
και τη χαρά μου να 'βρω
μες στον τεκέ του Σάλωνα
πού 'χει το φίνο μαύρο.
Κλασικό στέκι του πειραιώτικου υπόκοσμου ήταν η πλατεία Καραϊσκάκη. Απέναντι και λίγο νοτιότερα απ' τον ηλεκτρικό σταθμό. Δυο-τρία στενά παρακάτω.
Στο πάνω μέρος της πλατείας ήταν τα περιβόητα "Λεμονάδικα". Εκεί είχε το καφενείο του ο γνωστός ρεμπέτης Μπάτης. Εκεί σύχναζαν πολλοί γνωστοί ρεμπέτες όπως ο Βαμβακάρης, ο Γενίσταρης, ο Δελιάς, ο Μάθεσης, ο Γιοβάν Τσαούς κι ο Παγιουμτζής.
Ένα χώρισμα μοίραζε το μαγαζί σε δυο μικρότερους χώρους. Ο ένας λειτουργούσε ως κανονικό καφενείο, ενώ το άλλο ως χασισοποτείο. Το μαρκούτσι του αργιλέ έβγανε από μια τρύπα στο ξύλινο χώρισμα απ' τον τεκέ προς το καφενείο. Κι έτσι ήταν όλα "νόμιμα"...
Ο Μεταξάς το κυνήγησε πολύ το μπουζούκι, το ρεμπέτικο και το μαρκούτσι! Το 1937 βγήκε νόμος που απαγόρευε τους αμανέδες, τους τεκέδες, τους μπαγλαμάδες και τους λουλάδες.
Εντάξει, δεν λέω, ο μπαρμπα-Γιάννης προετοίμαζε την Ελλάδα για τον πόλεμο. Και πόλεμος δεν γίνεται με "καλάμια", "ωχ αμάν", "ξαμωλημένα ζωνάρια" και "στενόχωρα πατούμενα"!
Αλλά σιγά τώρα μην του χαλούσαν τη φτιάση οι ρεμπέτες του Περαία. Δονκιχωτισμός του μεταξικού καθεστώτος μου φαίνεται...
Πάντως, "όλως τυχαίως", το 1937 πυρκαγιά κατέστρεψε την πλατεία Καραϊσκάκη και τα Λεμονάδικα, κι οι μάγκες ξεσπιτώθηκαν...

Τ' αλάνια του Περαία Ζ' (Ο "Μεγαλέξανδρος")

Ο πατέρας του ήρθε με την καταστροφή το '22.
Μετά από δυο-τρία χρόνια γκαστρώθηκε η μάνα του και παντρεύτηκαν.
Τον γέννησαν στη Δραπετσώνα το '25, τη χρονιά που ιδρύθηκε κι ο Ολυμπιακός...
Ο γέρος του ήταν αλάνης. Είχε χοντρά μπλεξίματα με τους μπασκίνες. Όχι μόνο γιατί ήταν Βενιζελικός, αλλά και για τ' άλλα, "τ' αμαρτωλά"...
Είχε κι έναν καφενέ στα Βούρλα, μεσοτοιχία με το μεγάλο μπουρδέλο.
Εκεί, στα σύνορα Πειραιά-Δραπετσώνας, ανάμεσα Εθνικής Αντιστάσεως και Δογάνη, το κράτος είχε φτιάξει ένα πραγματικό κάστρο. Και μέσα μάντρωσε τις πόρνες του λιμανιού.
Τις είχαν χωρίσει σε τρεις πτέρυγες. Κάθε μια είχε τα δικά της "κλουβάκια" και τη δικιά της αυλή. Στην πρώτη ήταν οι μεστωμένες, αυτές της "απόσυρσης". Για να σταυρώσουν πελάτη έριχναν τη βίζιτα πολύ χαμηλά.
Στη δεύτερη ήταν οι τριαντάρες. Και στην τρίτη οι μικρές, τα "τρυφερούδια"! Γι' αυτές γίνουνταν όλη η φασαρία. Όχι ποιος θα τις πρωτοπηδήξει. Άμα πλέρωνες ο δρόμος ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.
Τα μαχαίρια έβγαιναν για το ποιος θα τους "φορούσε χαλκά". Ποιος θα ήταν ο νταβάς τους. Τα καλύτερα παλικάρια του Περαία έψαχναν για την εύκολη "ακούμπα". Γι' αυτό έπρεπε να 'χεις άντερα να τις διεκδικήσεις. Αλλιώς ας καθόσουν στ' αυγά σου...
Δεν ήταν λίγοι που μαχαίρωσαν ή μαχαιρώθηκαν για πάρτη κάποιας "φρεσκαδούρας". Όμως, κι όσοι μπήκαν στην "ψειρού" λόγω "καθαριότητας", δεν πήγαιναν χαμένοι. Έχει κι η φυλακή τους δικούς της νόμους. Τους νόμους της μαγκιάς και της παρανομίας. Μέχρι να βγεις, έπρεπε η πουτανίτσα να στα φέρνει, να σε συντηρεί. Αφού γι' αυτήν μπήκες μέσα. Αν σε πούλαγε, θα πάθαινε ζημιά μεγάλη. Νόμος απαράβατος...
Ο καφενές, λοιπόν, του πατέρα του είχε και μια υπόγα. Όσο ήταν μικρός του απαγόρευε να κατεβαίνει. Η σκάλα, του 'λεγε, ήταν σάπια και κινδύνευε. Αλλά ο μικρός ήταν μορτάκος. Κι αμέσως το 'πιασε πως κει χάμω ήταν οι λουλάδες...
Στα δεκαπέντε του έγινε κι αυτός αλάνης. Σωστός μάγκας, όχι τσιριτζάτζουλες. Εκείνη της εποχή στον Περαία, όταν είχες δίκιο, το ΄παιρνες με το νταηλίκι σου. Αλλιώς ήσουν κότα.
Τότε ήταν που άρχισε να 'χει παρεδώσε με τα "κορίτσια" των Βούρλων. Δεν πρόκαμε, όμως, να τα χαρεί. Τον πρώτο χρόνο της Κατοχής, ίσως και επί Μεταξά -δεν καλοθυμάται ο παπούς-, το "κάστρο" έγινε φυλακή. Και οι πουτάνες ξεσπιτώθηκαν...
Οι περισσότερες απ' αυτές άρχισαν να κάνουν πιάτσα πίσω απ' τον Αϊ Διονύση. Εκεί, στην οδό Κάστορος, ήταν τα "λαμαρινάδικα". Κακόφημη περιοχή και θεοσκότεινη. Τη νύχτα έπρεπε να είσαι "κάποιος" και να το λέει η καρδούλα σου για να τα περπατήσεις.
Εκεί, τις πουτάνες τις πήδαγες μ' ένα τάληρο. Δεν φορούσε καμία τους βρακί. Σήκωναν το φουστάνι, πάταγαν με το 'να πόδι τους σ' έναν τσιμεντόλιθο, κι έκανες τη δουλειά σου...
Αυτές, όμως, του δρόμου δεν πέρναγαν από γιατρούς. Κι έτσι γέμησε ο Περαίας "γαλόνια"! Κονόμησε κι αυτός, απ' τα δεκαοχτώ του κάμποσα από δαύτα! Τόσα που έγινε "στρατηγός"! "Μεγαλέξανδρο" τον φώναζαν τ' αλάνια!
Τότε δεν υπήρχαν και τα φάρμακα, μας άφησε νωρίς χαιρετίσματα ο αλάνης...

Γιατί αρέσουν στις γυναίκες τα λουλούδια;

Υπάρχουν δυο-τρία πραγματάκια που τα ξέρουν όλοι οι άντρες:
1) Είναι μεγάλη μαλακία που αρέσουν στις γυναίκες τα λουλούδια.
2) Τα λουλούδια είναι πεταμένα λεφτά, αλλά αρέσουν στις γυναίκες.
3) Αν θες να ρίξεις μια γυναίκα πρέπει απαραιτήτως να της προσφέρεις (και) λουλούδια!
Οι περισσότεροι, όμως, από μας αποτυγχάνουν παταγωδώς γιατί δεν ξέρουν το παρασύνθημα. Δηλαδή δεν ξέρουν πού και πώς να τα προσφέρουν τα ... παλιόχορτα!
Λοιπόν, θα το αποκαλύψω το μεγάλο μυστικό, κι ας μην μείνει μπακούρι ούτε για δείγμα!
Μάγκες μου, τα λουλούδια στις γυναίκες στέλνονται ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ στο γραφείο τους.
Τους τα παραδίδει το παιδί του ανθοπωλείου στο γραφείο, κι όλα τα θηλυκά του ορόφου λένε μεταξύ τους: "ααα τη μαλάκω, την κωλόφαρδη!"...
Κι απέξω τους λένε στην ίδια: "υπέροχα λουλούδια κοριτσάκι μου, είσαι πολύ τυχερή! Πρώτο παιδί ο δικός σου!"...
Το μεσημέρι η γκομενίτσα θ' αφήσει το αμάξι της στο πάρκινγκ της εταιρείας. Θα γυρίσει σπίτι της με το μετρό. Θα κρατάει ως τρόπαιο το μπουκέτο, και πρέπει να τη δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι... Κι οι άλλες γυναίκες, σκασμένες απ' τη ζήλια, θα σκέφτονται: "τι διάολο βρίσκουν οι άντρες σ' αυτά τα τσόκαρα;"...
Κι η ίδια θα σκέφτεται: "πράγματι, πρώτο παιδί ο δικός μου!"...
Υπάρχουν, όμως, και οι μαλάκες άντρες. Δηλαδή αυτοί που δεν διαβάζουν Άσκαρ.
Και ψάχνουν μια ώρα μέσα στην κίνηση να βρουν ανθοπωλείο. Και σαν χαζοχαρούμενα γυρίζουν σπίτι κρατώντας ένα μάτσο γαρύφαλλα, τα οποία και ακριβοπλήρωσαν!
Και το επόμενο πρωί θα τα δουν να μαραίνονται στον νεροχύτη!
Και ποτέ δεν θα καταλάβουν πως φταίει ότι δεν τα έστειλαν στο γραφείο...
Το τραγουδάκι που ακολουθεί το έγραψε ο Μάρκος για μια πόρνη Κρητικιά που εκδιδόταν στα Βούρλα, την μπουρδελογειτονιά του Περαία, τον πρόδρομο της Τρούμπας...

Πλατεία Μαβίλη, τέσσερις παρά...

Στην πλατεία Μαβίλη, κατά κάποιον τρόπο "ξεπαρθενευτήκαμε"!
Τότε, στα χρόνια της απόλυτης αθωότητας...
Κλοτσούσαμε την πλαστική μπάλα δίπλα στο συντριβάνι.
Και πίναμε μπύρες απ' το περίπτερο.
Εκεί ερωτευτήκαμε, κοιμηθήκαμε ακόμα και στα παγκάκια, κάναμε ολονύχτιες συζητήσεις με αλκοολικούς δικηγόρους που έπιναν στου Λώρα ουίσκια με πολύ πάγο.
Κατεβαίναμε για κατύρημα στην υπόγεια τουαλέτα του Flower. Κι ανεβαίναμε με "τα μαγαζιά ανοιχτά"!
Τρώγαμε hot dog με διπλό λουκάνικο στη θρυλική καντίνα.
Και κάναμε τους περισσότερους φίλους της ζωής μας...

Έχει προβληματάκια η σχέση μας...

Όλες οι γκόμενες στην αρχή της σχέσης μοιάζουν με απαλές χνουδωτές μπάλες. Κάποια στιγμή, όμως, αυτές οι ερωτευμένες χνουδωτές μπαλίτσες αρχίζουν και τσαλακώνουν λιγάκι στις άκρες!

Δεν αργεί η ώρα που σου ξεφουρνίζουν, στο εντελώς ξεκούδουνο, κάτι περίεργους υπαινιγμούς για δείπνα, λουλούδια και δώρα!
Κάτι τέτοια μου τη δίνουν στα νεύρα!
Είχα πιστέψει πως βρήκα στο πρόσωπό της μια μηχανή του σεξ χωρίς απαιτήσεις. Που νιώθει ευτυχισμένη και μόνο με την παρουσία μου.
Και τώρα μού θέλει Αγίους Βαλεντίνους και κάρτες και λουλούδια!
Αρχίζω να νιώθω σαν θύμα. Σα να μου την έχουν φέρει μπαμπέσικα! Κι αρχίζω να παρατηρώ πως τα πόδια της γρατζουνάνε πολύ τον τελευταίο καιρό...
Θα μου το πληρώσει αυτό!
Και να πεις πως δεν την είχα προειδοποιήσει; Με τον τρόπο μου, εννοείται...
Όταν ήμουν μικρός πυροβολούσα τα πουλάκια με αεροβόλο, βασάνιζα τα ανυπεράσπιστα γατάκια κι έχωνα έναν σκύλο σ' ένα κασόνι και τον κοπανούσα με ξύλα.
Αργότερα ένιωσα απαίσια γι' αυτές μου τις πράξεις. Μεγάλωσα, βρήκα τη λεγάμενη και της τα είπα όλα. Κι αλάφρωσα.
Κι αυτή, η ανόητη, τα άκουσε και με πέρασε για αισθηματία, ειλικρινή και ερωτευμένο! Δεν κατάλαβε πως όσα της είπα ήταν κάτι σαν ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ!
Πως μια μέρα που θα είναι ευάλωτη σαν το πουλάκι, ενοχλητική σαν το γατάκι και πιστή σαν το σκυλάκι, θα βγάλω το αεροβόλο και θα την πυροβολήσω...
Όμως δεν είμαι και κανένα ανθρωπόμορφο τέρας! Κρύβω μέσα μου και λίγη ανθρωπιά...
Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω το αίμα να έχει λεκιάσει το λευκό στηθάκι της μικρής αθώας περιστέρας!
Και νιώθω απαίσια...
Προσπαθώ να την πείσω πως ήταν μόνο μια κακή στιγμή στη σχέση μας.
Και νομίζω πως όλα είναι όπως και πριν...
Στις περιπτώσεις αυτές οι περισσότερες γυναίκες αντιδρούν πάνω-κάτω μέ τον ίδιο τρόπο:
Κλαίνε, ζητούν συγγνώμη, χαμογελούν...
Κάνουν, όμως, και κάτι άλλο:
Θυμούνται!
Θυμούνται και σκέφτονται!
Σκέφτονται πως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή... (Γ') - ΣουΚου στη Σαντορίνη

Το ξενοδοχείο που πήγαμε ήταν για προχωρημένα ζευγάρια. Αυτή, όμως, παρά τα θρυλούμενα, δεν ήταν και τόσο προχώ! Φάνηκε απ' την αμηχανία της στη ρεσεψιόν...
Το ίδιο απόγευμα ήρθαν και κάποια νιόπαντρα ζευγάρια. Είχαν τα ρούχα τους στις ίδιες βαλίτσες, ενώ εμείς σε χωριστές!
Είμαι σίγουρος πως ψιλοζήλεψε η δικιά μου. Μπορεί να το έκρυψε βαθιά μέσα στο υποσυνείδητό της, αλλά σίγουρα άρχισε να ριζώνει...
Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο, γούσταρα ένα ... "γρήγορο". Κι αυτή γούσταρε. Αλλά ήξερε πως δεν είναι το "πρέπον"! Κατά τη γνώμη της, πρώτα γίνεται το "πρέπον" και μετά το "γρήγορο"...
Κάνει την αδιάφορη κι ετοιμάζεται για το δείπνο. Της παίρνει πολλή ώρα. Έχω ξεψαχνίσει τον "Γαύρο" και τα "Νέα του Σαββατοκύριακου" κι ακόμα να τελειώσει. Αρχίσει να μου τη δίνει...
Κατεβαίνουμε για δείπνο. Περνάμε πρώτα λίγο από το μπαρ. Παραγγέλνουμε κοκτέιλ σαμπάνιας. Της λέω ότι είναι κούκλα. Χαμογελάει και παίζει με το πόδι του ποτηριού.
Δεν είμαι χθεσινός. Ξέρω τι σκέφτεται η χαμούρα. "Αν μου έκανε ΠΡΟΤΑΣΗ μπορεί και να δεχόμουν. Μπορεί, είπα, δεν είναι και σίγουρο"!
Καλά, κάνε όρεξη...
Αλλά σίγουρα η σκέψη της οργιάζει: "Κι αν δεχόμουν, πού θα μέναμε άραγε; Στο διαμέρισμά του; Όχι. Καλύτερα να το πουλήσουμε, να πουλήσουμε και το δικό μου, ν' αγοράσουμε ένα μεγαλύτερο, με κήπο"...
Κοίτα να δεις αν έρχομαι...
Την κοιτάζω και σκέφτομαι: "Απ' την ταινία Καζαμπλάνκα δεν είν' αυτό που παίζει ο μαλάκας ο πιανίστας;".
Αλλά είπα μόνο: "Απ' την Καζαμπλάνκα δεν είν' αυτό που παίζει αυτός εκεί ο πιανίστας;
Γυρίσαμε στο δωμάτιο ψιλοζαλισμένοι. Η ρομαντική βραδιά ήθελε και λίγο πάθος. Νομίζω πως είχε προετοιμαστεί γι' αυτό. Είχε φορέσει κάτω απ΄την καινούργια φούστα της κάτι για ... άναμμα.
Άραξε με το κεφάλι της στο στήθος μου κι έκανε κυκλάκια στο κορμί μου με το ακροδάχτυλό της.
Λαχταρούσε να της πω κάτι που να δείχνει πως είμαι ευτυχισμένος, τρυφερός, ευάλωτος και πως νιώθω πολύ άντρας κοντά της.
Εγώ της έδωσα μόνο ένα χαϊδευτικό μπατσάκι στον πισινό, σηκώθηκα απ' το κρεβάτι κι άρχισα να παλεύω με το πόμολο του παραθύρου. Μου φάνηκε πως το δωμάτιο ήταν πολύ ζεστό...
Μετά πήγα κατευθείαν στην τουαλέτα. Πάντα το πιόμα μου φέρνει συχνουρία...
Όσο κατουρούσα ήμουν σίγουρος πως εκείνη βούρτσιζε τα μαλλιά της, σκούπιζε τη μάσκαρα απ' τα μάγουλά της κι έψαχνε για πασαλειμμένο κραγιόν...
Μόλις βγήκα ήμουν σίγουρος πως θα μου πει τη γνωστή γυναικεία μαλακία που μου τη δίνει στα νεύρα: "τι θα γίνει με μας;". Αυτό το γαμημένο το μέλλον, τους έχει γίνει ψύχωση!
Ευτυχώς δεν μου είπε τίποτα τέτοιο.
Με ρώτησε μόνο αν θυμήθηκα να πάρω μαζί μου τον χάρτη της Σαντορίνης.
Της τον έδωσα.
Άρχισε με ενθουσιασμό να σχεδιάζει το πώς θα περνούσαμε το διήμερο. Και με κάθε λεπτομέρεια! Πού θα πάμε, πού θα φάμε, που θα ψωνίσουμε...
Γαμώ το... αυτή νομίζει πως γίναμε ήδη κανονικό ζευγάρι!

Απόψε μιλάει (πάλι) η μπύρα....

Ποιος Φρόυδ τώρα;
Και ποιος φόβος της γυναίκας για τον ορθωμένο φαλλό;
Τον Άσκαρ ν' ακούτε! Και, κυρίως, όταν έχει κατεβάσει μπύρες...
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος στον κόσμο, απ' αυτόν που νιώθουν οι άντρες μπροστά στον κόλπο!
Πώς να το κάνουμε γαμώ το;
Είναι ανώτερο και πολυπλοκότερο γεννητικό όργανο απ' το δικό μας!
Διαβάζω τη Μεγάλη Ιατρική Εγκυκλοπαίδεια, και κοντεύω να τρελαθώ!
Αν έχετε το Θεό σας!
Ο άντρας έχει μόνο ένα νεύρο στο πέος του για να μεταφέρει την αίσθηση της ηδονής στον εγκέφαλο!
Κι η γυναίκα ούτε ένα ούτε δύο! Έχει 6 τέτοια νεύρα στον κόλπο, 6 στον τράχηλο, 6 στην κλειτορίδα, κι εγώ δεν ξέρω πόσα στο σημείο G και στη γύρω περιοχή!
Τι να το κάνω εγώ που κατουράω όρθιος; Να το βράσω και να το φάω! Δεν μου 'δινε ο καλός Θεούλης λίγα νευράκια παραπάνω, να 'χω να πορεύομαι!
Η γυναίκα είναι γεννημένη να νιώθει την ηδονή και γι' αυτό είναι το πιο πολυοργασμικό και πολυγαμικό πλάσμα στον κόσμο!
Ποτέ εμείς οι άντρες δεν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας των γεννητικών μας οργάνων.
Πάντα θα μας κυριεύει τρόμος και φόβος για το μέρος που μας ξεπέταξε!
Γι' αυτό και πάντα θα προσπαθούμε να εξουσιάζουμε τις γυναίκες και να τις αφανίζουμε σεξουαλικά...

Πέταγαν σε σχήμα V πάνω απ' το πλώριο το κατάρτι οι γερανοί... (ναυτικές ιστορίες - στην πουτάνα της ζωής μου)

"Θα φύγω", έλεγα.
Έμενα, όμως, έμενα...

(Θα βρέξει,
μετέωρες οι άκρες της Αίγινας
κι έκλεινε τον κύκλο δυτικά
άχρωμη η Σαλαμίνα)

Μακριά αυτοκτονούσαν αστραπές
κι οι καρέκλες ορφάνεψαν στην πλατεία...

Τα μπράτσα μου αμάλαγα
απ' το χάδι του έρωτα
σκουριασμένοι νοσταλγοί
των πελαγίσιων νόστων.

Θα ΄θελα να ΄μουν
άχρηστο αντικείμενο
στο χέρι σου,
ένα φιλαράκι στα μαλλιά σου,
μια σταγόνα σάλιο αποσπερίτικο
στα χείλη σου...

Φιλοσοφούσα με την όστρια
αλλά μου γλύστραγε η μέρα.
Τα νερά κλέβουν κάτι
απ' την ποίηση...

Βολτάριζαν οι σκέψεις μου
σε διονυσιακούς λειμώνες,
στα ιδρωμένα χέρια μου
λιώναν τα μεσημέρια...

(Ε, καπετάνιε,
θα τον μπαλώσουμε
και πάλι απόψε στο μόλο
το ρημαγμένο εαυτό μας;)

Απολογιόμουν για τα μέλλοντα
απορούσα για τα τωρινά
κατατρεχόμουν απ' τα περασμένα...
Κοίταγα μακριά μου
και δεν έβλεπα,
κι ας μου 'στελνε
σήμα κινδύνου ο φάρος
απ' τα νησιά Λοφούτεν
του Βορρά...

Τα μάτια της θάλασσας
δεν είναι δυο
ούτε και δεκατέσσερα,
δεν μάθανε να κλαίνε,
να μιλούν
ή να ΄χουν απορίες...

Σταγόνες φεγγαριού
στη θάλασσα π' αναριγά,
τα βλέφαρα στο μεταίχμιο
μιας αφορμής για φως...

(Ποια τραμουντάνα
ποιος γαρμπής
και ποιος γραιγολεβάντες
θα 'χει κουράγιο να ορθωθεί
στα ξέπλεκα μαλλιά σου;)

Σαν κομποσχοίνι
μέτραγα τα κύματα,
ποστάλια ή γκαζάδικα οι μέρες μου
έπλεαν κατά Νοτιά
αναγνωρίσιμα σήματα...