"Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι"!

Γύρω στο 400 π.Χ., ο Σωκράτης δίδασκε στην Αθήνα πως "κάνουμε το κακό από άγνοια του καλού"!
Οι συμπατριώτες του, που τον καταδίκασαν σε θάνατο, δεν ήταν κακοί άνθρωποι. Αντίθετα, ήταν αξιοσέβαστοι και ειλικρινείς. Πίστευαν όμως πως ο Σωκράτης είναι "άθεος", ή πως ο Θεός που κήρυττε, με το φιλοσοφικό του βάθος, ήταν αταίριαστος στις πατροπαράδοτες αντιλήψεις και, γι' αυτό, διαφθείρει τους νέους...
Ο Σαύλος, πριν γίνει Απόστολος Παύλος, ήταν φανατικός διώκτης των χριστιανών!
Δεν το έκανε γιατί στις φλέβες του κυλούσε διαβολικό αίμα. Αντίθετα, ήταν αρκετά καλλιεργημένος και απόλυτα συνεπής με τα εβραϊκά θεολογικά του πιστεύω. Πίστευε πως έκανε το σωστό, τυφλωμένος απ' τον φανατισμό και την θρησκευτική πίστη του...
Οι χριστιανοί που έφτιαξαν τις "Ιερές Εξετάσεις" δεν ήταν διεστραμμένοι ούτε διψούσαν για αίμα. Είχαν λάβει, όμως, λάθος αγωγή, και πίστευαν πως υπηρετούσαν τη θεϊκή επιθυμία!
Το ίδιο συνέβη και με τους χριστιανούς που έκαιγαν βιβλία και αντιστέκονταν στην πρόοδο των επιστημών. Ήταν πεισμένοι πως εκτελούν θεία αποστολή.
Αλλά και τα μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, που το 1857 αναγνώρισαν τον απόλυτο σεβασμό μόνο της λευκής φυλής και αφαιρούσαν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα στους μαύρους, δεν ήταν μισάνθρωποι και μοχθηροί, αλλά θύματα της ψυχικής και πνευματικής τους τύφλωσης...
Για όλους αυτούς, για όλους εμάς, είπε ο Χριστός στο σταυρό το "άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι"!

Σας εύχομαι "καλό Πάσχα" και σας προτείνω διακοπούλες!

Εγώ είμαι πνευματικός και ασκητικός άνθρωπος και θα περάσω τις άγιες μέρες στ' Αγιονόρος!
Για σας, όμως, που είστε ηδονιστές, σαρκολάτρες και επικούρειοι, έχω μερικές ενδιαφέρουσες προτασούλες για να ξεσκάσετε λίγο!
Φέτος το Πάσχα, το σύνθημά μας είναι "ή Ελλάδα ή σπίτι μας"! Κομμένα τα εξωτερικά και, ιδίως, η Τουρκία. Κι ας είναι πολύ φθηνότερα. Δεν θα τους δώσουμε το περίστροφο να μας τινάξουν τα μυαλά στον αέρα...
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
1) Κέρκυρα: ήδη χθες, Κυριακή των Βαΐων, έγινε η λιτανεία του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνα. Το έθιμο έχει τις ρίζες του στα 1630, σε ενθύμηση της απαλλαγής του νησιού απ' την επιδημία πανώλης που είχε εξολοθρέψει τους κατοίκους.
Το Μ. Σάββατο στην Παναγία των Ξένων προκαλείται τεχνητός σεισμός σε ανάμνηση του σεισμού που περιγράφει το Ευαγγέλιο στο θάνατο του Χριστού.
Στην πόλη, μετά την "πρώτη Ανάσταση", γύρω στις 11, οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα κι αρχίζει να βρέχει κανάτια που εκτοξεύονται απ' τα παράθυρα των σπιτιών!
2) Μπορεί να μην "πάμε" τους Καλαματιανούς, αλλά την Καλαμάτα πολύ την γουστάρουμε. Μην ξεχνάμε πως ήταν και η πρώτη πόλη που λευτερώθηκε το 1821.
Ανήμερα του Πάσχα στην Καλαμάτα έχουμε το "έθιμο των μπουλουκιών". Είναι ο γνωστός "σαϊτοπόλεμος" στο γήπεδο του Μεσσηνιακού με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου. Οι "σαΐτες" είναι χαρτονένιοι σωλήνες με μπαρούτι που πυροδοτούνται! Με τέτοιες "σαΐτες" οι Μεσσήνιοι αντιμετώπιζαν το τουρκικό ιππικό...
3) Δεκαπέντε περίπου χλμ απ' την Καλαμάτα βρίσκεται το Πλατύ, όπου ανήμερα τ' Άι-Γιωργιού διεξάγονται οι γνωστές ιπποδρομίες, με αφετηρία το ξωκκλήσι του Αγίου.
4) Στο Βροντάδο της Χίου διεξάγεται κάθε βράδυ της Ανάστασης πραγματικός ρουκετοπόλεμος, ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες ενορίες της πόλης. Τις ρουκέτες-βεγγαλικά παρασκευάζουν οι ντόπιοι με νίτρο, θειάφι και μπαρούτι!
5) Στη Σκιάθο η ατμόσφαιρα είναι πιο κατανυκτική. Εδώ, όπου ακόμα επιβιώνει η παράδοση των "κολλυβάδων", ακολουθείται τ' αγιονορείτικο τυπικό.
6) Στην Πάτμο αναβιώνει το έθιμο της "τελετής του Νιπτήρος"! Ο ηγούμενος της Μονής Ιωάννου Θεολόγου, σε κεντρική πλατεία της Χώρας, ζώνεται μια ποδιά και πλένει τα πόδια των ιερέων και ιερομονάχων!
7) Στη Σύρα, ορθόδοξοι και καθολικοί γιορτάζουν μαζί το Πάσχα. Μετά την Ανάσταση, οι καθολικοί περιφέρουν το άγαλμα του Ιησού σε χρυσό κουβούκλιο στολισμένο με βιολέτες...
8) Στα Κιόνια της Τήνου, ο παπάς, τα εξαπτέρυγα και ο επιτάφιος της εκκλησίας του Αγίου Νεκταρίου μπαίνουν μέσα στη θάλασσα κατά τη διάρκεια της ακολουθίας! Την ίδια ώρα στην απέναντι βραχονησίδα ανάβουν φωτιές ενώ απ' τα καΐκια εκτοξεύονται κόκκινες φωτοβολίδες...
Απ' τη θάλασσα περνάει ο επιτάφιος και στο Καμίνι της Ύδρας.
9) Στους Γκαγκάλες Ηρακλείου, το Μ. Σάββατο, τα παιδιά του χωριού μαζεύουν ξύλα και τα στοιβάζουν έξω απ' την εκκλησία. Στην κορυφή τοποθετούν ένα σκιάχτρο, που συμβολίζει τον Ιούδα. Του φορούν κι ένα παλιό κουστούμι και, μόλις ο παπάς πει το "Χριστός Ανέστη" του βάζουν φωτιά και το καίνε...
10) Στον Πύργο της Σαντορίνης, το πρωί της Μ. Παρασκευής, τα παιδιά τοποθετούν παντού, σε ταράτσες, μπαλκόνια, δρόμους, στα τείχη του κάστρου κλπ, χιλιάδες "τενεκεδάκια"! Είναι αυτοσχέδια λυχναράκια που καίνε παραφινέλαιο, και μόλις πέσει το σκοτάδι, λίγο πριν την περιφορά του επιταφίου, τ' ανάβουν δημιουργώντας μαγική ατμόσφαιρα...
11) Στην Κύθνο έχουμε το παράξενο έθιμο της "κούνιας". Ανήμερα του Πάσχα στήνουν μια κούνια στην κεντρική πλατεία, όπου ανεβαίνουν αγόρια και κορίτσια και υπόσχονται γάμο στον/στην αγαπημένο/η τους! Μπρρρρ...

Μια δήλωση που έγραψε ιστορία!

Παραμονή του Ευαγγελισμού και τα μαντάτα που φτάνουν στο ξενοδοχείο των Βρυξελλών που κατέλυσε ο Γιώργος δεν είναι καθόλου ευχάριστα.
Η συμφωνία για το μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας συγκεντρώνει πλέον ελάχιστες πιθανότητες.
Ο Γιώργος τηλεφωνεί στον Μπαρόζο:
"Αναγκάζομαι να αναζητήσω άλλους χρηματοδότες. Δεν έχω πλέον επιλογές. Πήρα τα σκληρότερα μέτρα που έχει λάβει ποτέ ελληνική κυβέρνηση. Δεσμεύομαι να τα υλοποιήσω. Αλλά δεν μπορεί οι θυσίες των πολιτών της χώρας να γίνονται βορά στους κερδοσκόπους"...
Την Πέμπτη το πρωί η ελληνική αντιπροσωπία ενημερώνεται "αρμοδίως" πως κάτι φαίνεται ν' αλλάζει. Διαφαίνεται "μια αλλαγή στάσης της Γερμανίας"!
Στις 3 το μεσημέρι η Μέρκελ, μόλις φτάνει στις Βρυξέλλες, συγκροτεί σύσκεψη με Σαρκοζί, Τρισέ, Ρομπάι. Εκεί αποφασίζεται το είδος και το περιεχόμενο του μηχανισμού στήριξης.
Στις 4:30 ειδοποιείται ο Γιώργος να παραστεί. Του ανακοινώνεται η συμφωνία και την αποδέχεται!
Στις 5 έχουν όλα τακτοποιηθεί.
Η "μάχη των Βρυξελλών" τέλειωσε.
Η "μάχη της Ελλάδας" αρχίζει...

Πάμε Μέγαρο;

Ευχάριστα νέα αδέλφια: από την ερχόμενη Κυριακή (και κάθε Κυριακή πρωί, 10:00-14,00) ο κήπος του Προεδρικού Μεγάρου ανοίγει για το κοινό. Θα μπαίνουμε απ' την πίσω είσοδο, οδός Βασ. Γεωργίου αρ.2, με την επίδειξη της ταυτότητας.
Το Προεδρικό Μέγαρο άρχισε να χτίζεται, με σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ, το 1891 και ολοκληρώθηκε το 1897. Το (και) τότε χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν λυπήθηκε να δαπανήσει ένα τεράστιο ποσό για να αποκτήσει ο διάδοχος Κωνσταντίνος το δικό του, ιδιαίτερο, τριώροφο ανάκτορο!
Βέβαια, τα "Νέα Ανάκτορα" (έτσι ονομάστηκαν τότε) φάνηκαν και κάπου χρήσιμα, καθώς το 1909 μεγάλη φωτιά κατέστρεψε τα "Παλαιά Ανάκτορα" (σημερινή Βουλή) κι έτσι χρησιμοποιήθηκαν προσωρινά ως έδρα του Βασιλιά Γεωργίου Α'.
Όταν στο θρόνο ανέβηκε ο διάδοχος Κωνσταντίνος, το 1913, το Μέγαρο μετατράπηκε επισήμως σε βασιλικό ανάκτορο.
Με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας και την έξωση της Δυναστείας (1924-1935), το κτίριο μετατράπηκε σε "κυβερνείο", δηλ. έδρα του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Όταν η βασιλεία επέστρεψε, έγιναν πάλι ανάκτορο μέχρι το 1967 που το εγκατέλειψε ο Κοκός!
Επί Χούντας έμεινε αχρησιμοποίητο.
Απ΄το 1974 μέχρι σήμερα είναι το Προεδρικό μας Μέγαρο!
Μετά τα "Βασιλικά Ανάκτορα" (Βουλή) και τον Βασιλικό (σήμερα "εθνικό") Κήπο, ένα ακόμα σύμβολο της παλιάς μοναρχίας ανοίγει τις πόρτες του στο λαό!
Άντε, και στο Τατόι...

Πάμε παρέλαση;

Σιγά ρε παιδιά, τι είναι 20 χρόνια διαφορά;

Μια ομάδα γεμάτη ταλέντο!

Ήρθε η ώρα για το Δ.Ν.Τ.;

Στις 15 Μαρτίου οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης συμφώνησαν για την παροχή βοήθειας προς την Ελλάδα, έστω και χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις.

Στις 17 Μαρτίου η Γερμανία αλλάζει στάση. Μαζί με όλες τις ισχυρές χώρες της Ευρωζώνης (πλην Γαλλίας) σπρώχνει την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Όσο η χώρα μας περνούσε φάση μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης και καταναλωτισμού, οι Γερμανοί έκαναν τα "στραβά μάτια" στις δημοσιονομικές μας αλχημείες.
Γιατί ήξεραν πως τα κοινοτικά κονδύλια προς την Ελλάδα γίνονταν Μερσεντές, Μπε-Εμ-Βε, Πόρσε, κουζίνες Μίλε, τανκς Λέοπαρντ, "δουλειές" για τη Ζίμενς και την Χόκιφ!
Μόλις η αγελάδα του ελληνικού καταναλωτισμού "τίναξε τα πέταλα", μας δείχνουν ωμά την πόρτα εξόδου απ' την Ευρωζώνη...

Επικεφαλής του ΔΝΤ είναι ο Γάλλος σοσιαλιστής Ντομινίκ Στρος-Καν, πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, και, μάλλον, ο άνθρωπος που θα κατατροπώσει τον Σαρκοζί στις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2012.

Δεξί χέρι του ο συμπατριώτης του Ολιβιέ Μπλανσάρ, καθηγητής μακροοικονομίας στο Χάρβαντ και στο ΜΙΤ, που έχει τη φήμη του "προοδευτικού" για τα δεδομένα του αμερικανικού κατεστημένου.
Είναι ο οικονομολόγος που πάντα έδινε μεγαλύτερη σημασία στο πρόβλημα της ανεργίας, αντί των ελλειμμάτων και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Στο πρόσφατο ταξίδι του Γιώργου στην Αμερική, ο Μπλανσάρ συναντήθηκε με τον Παπακωνσταντίνου και συμφώνησαν στα βασικά σημεία του "σχεδίου προσφυγής" μας στο ΔΝΤ. Αυτό περιλαμβάνει:
- Όχι νέα εισπρακτικά μέτρα για το 2010. Για τα επόμενα δύο χρόνια βλέπουμε... -
- Καταργούνται, σε πρώτη φάση, χωρίς καμία εξαίρεση, όλες οι θέσεις συμβασιούχων στον δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Στην πορεία μπορεί να εξεταστεί και η κατάργηση μόνιμων οργανικών θέσεων του Δημοσίου.
- Ανώτατο όριο στις συντάξεις. Αύξηση των ορίων ηλικίας άμεσα κατά δύο χρόνια και σε βάθος χρόνου κατά πέντε.
- Μεγάλες περικοπές στις "σπατάλες" σε υγεία και παιδεία.
- Απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Ελεύθερες απολύσεις, μικρότερα επιδόματα ανεργίας και περιορισμό της διάρκειάς τους, σύνδεση μισθών-παραγωγικότητας, που σημαίνει σημαντικές μειώσεις αποδοχών σε αρκετούς κλάδους της οικονομίας μας.

-Δανεισμός της Ελλάδας ύψους 40 δις ευρώ, σε δύο φάσεις, με επιτόκια γύρω στο 2,5%.

Η άποψη του Ασκάρ: από το 1999 οι Γερμανοί εκμεταλλεύτηκαν την εσωτερική αγορά και το κοινό νόμισμα για να αλώσουν με τις εξαγωγές τους τις φτωχότερες χώρες του "Νότου".
Ειδικά στην Ελλάδα προξένησαν μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή από κείνη που προκάλεσαν την περίοδο της Κατοχής (1941-1944).
Όμως, δεν πρέπει "να τους κάνουμε το χατήρι" και να προσφύγουμε οικειοθελώς στο ΔΝΤ και στις "κακόφημες γειτωνιές των πελατών του"!
Κάτι τέτοιο θα ήταν ταπεινωτικό για τη χώρα μας και θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη δυσφήμηση για την (ήδη) προβληματική οικονομία μας.
Γνώμη μου είναι να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από τις "αγορές". Έστω και με υψηλότερο επιτόκιο.
Τη διαφορά μπορούμε να την υπερκαλύψουμε ακυρώνοντας την παραγγελία των τριών γερμανικών υποβρυχίων.
Κι αμέσως να πέσουμε με τα μούτρα στη δουλειά για να (ξανα)σώσουμε τη χώρα μας. Χωρίς απεργίες, "εσωτερικούς πολέμους", συντεχνιασμούς και ατομισμούς...
Και μετά τη Σύνοδο Κορυφής στις 25-26 Μαρτίου, ανάλογα με τις αποφάσεις της, να δούμε τι θα κάνουμε με τη συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη, χωρίς προκαταλήψεις και ιδεοληψίες.

Περιμένοντας το ντέρμπι...

Αν δεν υπήρχαν οι αγώνες Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού το ποδόσφαιρο θα ήταν καλοκαίρι χωρίς καρπούζι!
Κάτι το ξενέρωτο και εμφιαλωμένο!
Μια πρώην γκόμενα κατηγορίας "ουστ"!
Ένα ξεπετόνι της κακιάς ώρας...
Μένω χαμηλά στου Ζωγράφου. Απ' το μπαλκόνι μου βλέπω την τελευταία σειρά των κερκίδων της Λεωφόρου. Το κομμάτι που προστέθηκε τελευταία, πίσω απ' τη Θύρα 13.
Πάντα άκουγα καθαρά τις φωνές των οπαδών, τα "αχ" των χαμένων ευκαιριών, τις ζητωκραυγές των γκολ...
Ποτέ, όμως, δεν ένιωσα συμπάθεια γι' αυτή την ομάδα.
Ίσως για τον ίδιο λόγο που δεν γούσταρα ποτέ συνοικίες όπως οι Αμπελόκηποι, του Γκύζη, το Κολωνάκι...
Εμείς ανδρωθήκαμε ποδοσφαιρικά στα τσιμέντα του "Καραϊσκάκη".
Υπήρχε και τότε μεγάλος φανατισμός αλλά και περισσότερη αγνότητα.
Έμπαινες στη Θύρα 7 δυο ώρες πριν τον αγώνα κι έβλεπες μεσόκοπους να παίζουν ταβλάκι για να περάσει η ώρα, ακόμη και γιαγιούλες να πλέκουν ρουχαλάκια...
Πιο παλιά, τα πράγματα ήταν ακόμη αγνότερα. Μου διηγόταν ένας παλιός φίλαθλος του Παναθηναϊκού πως γύρω στα 1950 ο Ολυμπιακός είχε χάσει από μια γαλλική ομάδα και κάποιοι βάζελοι προσπάθησαν να καθιερώσουν το σύνθημα "Ολυμπίκτε κουρελέ". Οι υπόλοιποι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού τους απομόνωσαν αμέσως γιατί το σύνθημα θεωρήθηκε προχωρημένο για τα ήθη της εποχής και πολύ προσβλητικό για τον αντίπαλο...
Τριάντα χρόνια αργότερα θα καθιερωθούν, εκτός απ' τις βωμολοχίες, τα μαχαιρώματα, οι σιδηρογροθιές, τα νεράντζια με γέμισμα ξυραφιών...
Πάντως, αυτά τα ντέρμπι έχουν σημαδέψει τις ζωές μας.
Τα έχουμε "παντρευτεί", κάναμε μαζί τους "οικογένειες" και "παιδιά"!
Μπορεί να μην έχουμε χύσει δάκρυ για καμιά παλιοχαμούρα, αλλά όσοι δεν έχουν δει ένα ολόκληρο γήπεδο να κλαίει για το χαμένο πέναλτι στο 89', δεν ξέρουν τι θα πει αντρική καψούρα!

Παίδες, η "επίδειξη" είναι μεγάλη λαλακία!

Και εξηγούμαι:
- Εξοχική κατοικία: τεράστιο κόστος αγοράς, συντήρησης, φύλαξης. Καταλήγει δέσμευση και βάρος!
- Πισίνα: άχρηστη δίπλα στη θάλασσα. Μεγάλο καρακατσουλιό στο βουνό. Βρομίζει εύκολα, άσε που μπορεί να πνιγείς και σε μια κουταλιά νερό!
- Αυτοκίνητο 4Χ4: η "χαρά του Παπακωνσταντίνου". Θα πληρώνεις μια ζωή αβάσταχτα τέλη, τεκμήρια, βενζίνες, παρκαρίσματα!
- Πολυτελή εστιατόρια: ρε παιδιά, πώς μπορείτε και τρώτε με μαχαιροπίρουνα, και να ΄χετε πάνω απ' τα κεφάλια σας το γκαρσόνι να σας γεμίζει το ποτήρι με το νερό λες κι είστε κουλοί;
Κι όταν έρθει η ώρα της "επίδειξης", μη νομίσετε πως θα εισπράξετε θαυμασμό και ειλικρινή συγχαρητήρια!
Κι αν μεν τα πετύχατε με τη σκληρή δουλειά σας, όλοι θα πουν "βρε τον μαλάκα που χαράμισε τη ζωή του δουλεύοντας για να μας εντυπωσιάσει"!
Κι αν τα έσοδά σας είναι κάπως... άδηλα, πάλι θα την ακούσετε: "Τον πούστη! Ποιος ξέρει τι λαμογιές έκανε, πόσα έφαγε...".

Να απεμπλακεί άμεσα ο ΣΥΝ απ' τον ΣΥΡΙΖΑ!

Η κυβέρνηση, ούτως ή άλλως, θα το πιεί μέχρι τέλος το πικρό ποτήρι της δημοσιονομικής κρίσης.
Απ' τις αρχές του 2013 θ' αρχίσει η οικονομική ανάκαμψη της οικονομίας μας.
Έτσι, θα δημιουργηθούν και οι πολιτικές προϋποθέσεις εφαρμογής μιας άλλης κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής.
Για την σύζευξη του εφικτού και του ιδεατού.
Για την κυβερνητική συνεργασία των δυνάμεων της δημοκρατικής κεντροαριστεράς.
Δεν πρέπει ν' αφήσουμε τα ρετάλια, τους χούλιγκανς και τους κουκουλοφόρους των "συνιστωσών" να την εμποδίσουν.
Στη Γαλλία συγκροτήθηκε ήδη το "Μέτωπο της Αριστεράς", με τη συμμετοχή και του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Οι ηγέτες του δεν περιορίζονται στις κραυγές διαμαρτυρίας.
Βάζουν στόχο τη συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας και προετοιμάζουν τη συνεργασία τους με το Σοσιαλιστικό Κόμμα...

Τ' αλάνια του Περαία Β' (ιστορίες αληθινές, χωρίς αρχή και τέλος)

(στη μνήμη του κυρ Γιάννη, του παλιού αρχισυντάκτη του "Ριζοσπάστη")

Τον έτρωγε η σκροφάρα η φυλακή!
Κι ας προσπαθούσε ο φίλος του ο Τζώρτζης να τον παρηγορήσει:
"Σε καλό σου ρε Τηπερμάχω μου, η φυλακή δεν τρώει κανέναν... σχολειό ειν' η φυλακή... άντρας που δεν πήγε φυλακή, γι' άντρα θα τον λογιάσω; Εξηγούμαι;"
Όμως ο Τζώρτζης μιλούσε σιγουράτζα. Δυο χρονάκια έβγαζε μόνο!
Τι είν' δυο χρόνια; Δώδεκα μήνους πλαγιάζεις απ' το 'να πλευρό, δώδεκα μήνους απ' τ' άλλο... ορίστε... πέρασαν... τα ρουχαλάκια σου κι όξω!
Πάνε τώρα πέντε χρόνοι, αλλά κάθε βράδυ ξανάρχονται στον ύπνο του...
Το ξέρω... εσάς δεν σας έτυχε ποτέ... γι' αυτό δεν ξέρετε!
Δεν ξέρετε τι θα πει να μπεις ξαφνικά στη μυρωδάτη κρεβατοκάμαρη της γυναίκας σου ... και να 'ναι κοκέτα... πολύ κοκέτα η γυναίκα σου.
Και να βρεθείς έτσι μοναχός μπροστά... το κρεβάτι στραπατσαρισμένο... ν' αχνίζει ακόμα... με τα σεντόνια και τις κουβέρτες ανακατωμένα...
Και στο κρεβάτι... στο δικό σας κρεβάτι... να τη βλέπεις μπροστά σου αναμαλιασμένη... γυμνή... ή σχεδόν γυμνή ... τι είν' δηλαδής οι αχνές οι κάλτσες;
Και το λινό σεντόνι... βιαστικά αρπαγμένο... να τυλίγει το σπαρταριστό κορμί... κι από μια σχισμάδα του σεντονιού να ξεχειλάει ένα σωρό το στήθος... με ρόγα μελανιασμένη κι ολόρθα... και τα δόντια του άλλου... οι δαγκωματιές εκεί τριγύρω...
Τα χείλια της να τρεμοπαίζουν ακόμα ανάλαφρα στη θύμηση της ηδονής, και το βλέμμα να γυαλίζει αλλόκοτα απ' την τρομάρα του παγωμένου σιδερικού, τη μαυρίλα του χάρου...
Της τίναξε τα μυαλά στο αέρα!
Τον άλλονε, δεν θέλησε να τόνε πιστολιάσει!
Προτίμησε να του δώσει τ' άντερα στο χέρι...

Ο κύβος ερρίφθη: και το όνομα αυτής "Βόρεια Μακεδονία"!

Μπράβο Γιώργο, μπράβο και σε σέν' Αντώνη!

Ο Γιώργος, αν και πρωθυπουργεύει μιας απόλυτα αναξιόπιστης, συντηρητικής και κρατικοδίαιτης χώρας, είναι ένας απ' τους πιο προοδευτικούς, ανοιχτόμυαλους και αξιόπιστους πολιτικούς στον κόσμο!

Μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο Γιώργος είναι ο μόνος Έλληνας πρωθυπουργός που κινείται με τόση άνεση και αποτελεσματικότητα διεθνώς.
Ακολουθεί πιστά και με απόλυτη επιτυχία, τη "συνταγή επιτυχίας" του Λευτεράκη: "διεθνοποιούμε τα ελληνικά συμφέροντα και προβλήματα"!
Η σύγκριση με τον προκάτοχό του μόνο θλίψη και απελπισία προκαλεί...

Συγχαρητήρια και στον Αντώνη. Γιατί, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει αποφασίσει να μας απαλλάξει απ' τους ... "ξεράσογλου" τύπους που έχουν μαυρίσει τις ζωές μας σ' Αθήνα και Σαλονίκη (Νικήτα Κακλαμάνη, Παπαγεωργόπουλο και Ψωμιάδη)!
Ελπίζουμε, βέβαια, να μην στηρίξει στον Περαία τον Μαντούβαλο, γιατί θα τα γκρεμίσει όλα και θα μας βρει απέναντί του...

Στη γιορτή της γυναίκας...

Όταν καβατζάρεις τα σαρανταδυό, σαν του λόγου μου, σου μένουν μόνο δυο επιλογές: είτε προετοιμάζεσαι για τα γεροντάματα, ικανοποιημένος για όσα έκανες ή απογοητευμένος για όσα δεν έκανες, είτε ξοδεύεις τα τελευταία σου φυσίγγια και τα παίζεις όλα για όλα!
Εδώ και κάτι χρόνια αποφάσισα να πάψω να παριστάνω τον ευπρεπή μαλάκα. Να εγκαταλείψω τον ενάρετο και βαρετό βίο μου...
Δεν ξέρω πως ακριβώς συμβαίνει, αλλά μια νύχτα -τελικά, όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα τις νύχτες συμβαίνουν- μπορεί να σου στρίψει. Τόσο απλά...
Σου τελειώνουν τα λεφτά ή η μπίρα ή, απλά, μπούχτισες να βλέπεις τις ίδιες αηδίες στην τηλεόραση, και νιώθεις πως κάτι πρέπει να κάνεις: να τα σπάσεις όλα, να μαυρίσεις το μάτι του γείτονα, να σκοτώσεις άνθρωπο, να πλακώσεις στις ανάστροφες την γκόμενά σου, ακόμα και να την παντρευτείς!
Τούτη δω έχει έναν απ' τους ωραιότερους κώλους του κόσμου. Ψηλό και στητό, σαν έφηβης γυμνάστριας! Απίστευτο...
Της τον χουφτώνω και με τα δυο χέρια, σα να πιάνω ένα καφάσι μπίρες, και νιώθω τα στρογγυλά βυζάκια της να κολλάνε στο στήθος μου.
Κάθεται γυμνή στο κρεβάτι και με παρακολουθεί να τον παίζω έτσι... αργά και γλυκά.
Κι ύστερα πέφτει πάνω μου κι αρχίζει το γλύψιμο. Παντού... στα πλευρά, στις μασχάλες, στ' αυτιά.
Κλείνει τα μάτια και μου ζητά να της πω προστυχόλογα, πως είναι η βρομερότερη πουτάνα τις Αθήνας, πως γαμιέται σαν σκύλα ή γουρούνα, η επιλογή είναι δική μου...
Σήμερα, όμως, μου την έσπασε με την γκρίνια και τα νεύρα της.
Μάλλον περιμένει περίοδο!
Γαμώ το... τους στρίβει όταν είναι ν' αδιαθετήσουν! Μια μέρα πριν τους έρθει, είναι ικανές να κάνουν φόνο...

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας Ε' (Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως)

Μια απ' τις πιο σκληρές φράσεις που ακούστηκαν ποτέ ενάντια στο Χριστιανισμό ήταν αυτή του Νίτσε: "Αν παρατηρήσεις, θα δεις πως οι χριστιανοί δεν έχουν χαρά"!
Κι είναι πολύ σκληρή και τραγική γιατί είναι πολύ αληθινή!
Η εκκλησιαστική μας ατμόσφαιρα έχει βαρύνει πολύ.
Η καταχνιά, η μελαγχολία και η κατάθλιψη κυριαρχούν...
Πολλοί κληρικοί, μοναχοί, ακόμα και λαϊκοί, παίρνουν ύφος βαρύ κι ασήκωτο. Κι έτσι νομίζουν πως εξωτερικεύουν τον "πνευματικό τους αγώνα".
Θεωρούν την κατήφεια "γνώρισμα γνήσιας πνευματικής ζωής".
Κι ας κατέγραψε ο Πέτρος ο Δαμασκηνός την "σοβαρότητα" μεταξύ των αμαρτημάτων που πρέπει να αντιμετωπίσει έγκαιρα ο κάθε πιστός.
Ο Σταυρός για τους χριστιανούς είναι σύμβολο πάθους αλλά και σωτηρίας.
Προσφέρει λύπη και ταυτόχρονα χαρά.
Είναι η περίφημη "χαρμολύπη", που τόσο παραστατικά περιέγραψαν οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Για να φτάσουμε στην Ανάσταση πρέπει να περάσουμε απ' τη διαδικασία των παθών!
Ένα τόσο επίκαιρο μήνυμα στις μέρες μας...

Τα μέτρα, ηπιότερα του αναμενομένου...

Μέχρι αργά χθες βράδυ, η κυβέρνησή μας δεχόταν τον ωμό εκβιασμό: αν δεν περιλάμβανε στα σημερινά μέτρα και τη δραστική μείωση των μισθολογικών δαπανών, η ελληνική οικονομία θα υφίστατο και νέα υποβάθμιση!
Τελικά, τα νέα μέτρα ήταν μαλακότερα απ' όσο φημολογούνταν:
- Ο περίφημος 14ος μισθός περικόπηκε κατά 60% κι όχι ολόκληρος.
- Οι περικοπές δεν αφορούν, προς το παρόν, τους συνταξιούχους και τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.
- Το ΦΠΑ για τα τρόφιμα αυξήθηκε κατά 1% κι όχι 2%.
Το κακό είναι πως αυτά τα μέτρα θα "στραγγίσουν" ακόμα περισσότερο την αγορά.
Η δε ανεργία θα χτυπήσει πρωτοφανή νούμερα...
Σε τέτοιες εποχές η καλύτερη ευχή είναι "να 'χουμε την υγειά μας και τη δουλειά μας"!

Δεν μιζεριάζουμε! Ερωτευόμαστε!

Μέσα απ' αυτή την κωλοκατάσταση της οικονομίας, μπορεί να βγούμε και κερδισμένοι!
Στο χέρι μας είναι!
Δηλαδή, τόσα χρόνια που είχαμε γίνει δούλοι του καταναλωτισμού, και μάλιστα με δανεικά, τι καταλάβαμε;
Μήπως γίναμε πιο χαρούμενοι, πιο αισιόδοξοι, πιο ευτυχισμένοι;
Το αντίθετο! Γίναμε ανθρωπάκια μίζερα, εγωκεντρικά, υστερικά και τεμπελχανόβια...
Ίσως τώρα το "πάρουμε αλλιώς"!
Να ξαναεπενδύσουμε στις ανθρώπινες σχέσεις.
Στη φιλία και στον έρωτα...
Η "καλύτερή μου" ήταν το 1987, φοιτητάκι και σε μαύρες αφραγκίες.
Η κοπέλα μου έμενε στη Φοιτητική Εστία Ιλισίων, την παλιά, πριν την ανακαίνιση για την Ολυμπιάδα.
Δωματιάκι 2Χ3. Με το ζόρι χωρούσαμε.
Έκοβα απ' το απέναντι πάρκο ένα λουλουδάκι και της το πήγαινα.
Κι εκείνη μου έψηνε στο μικρό γκαζάκι της έναν "ελαφρύ γλυκό".
Μιλάγαμε μέχρι το πρωί, χωρίς να βαριέμαστε, χωρίς να περνά καν απ' το μυαλό μας ότι μας λείπουν οι διασκεδάσεις και οι πολυτέλειες.
Και φιλιόμασταν για ώρες, μέχρι που τα χείλη μας πρηζόντουσαν και μελάνιαζαν...