Ντμίτρι ο Σλαβομακεδόνας ...

Δεν είχε καλά-καλά τελειώσει το σχολειό και η «Ασφάλεια» του Μεταξά τον συνέλαβε!
Ο πόλεμος του ’40 τον βρήκε κλεισμένο στην Ακροναυπλία. Πάνω στην αναμπουμπούλα απέδρασε, ξαναντάμωσε τους συντρόφους του κι ετοιμαζόταν να βγει στο βουνό!
Έπεσε όμως η «καρφωτή» και βρέθηκε πάλι φυλακισμένος στο Γεντί Κουλέ με τους μελλοθανάτους!
Δυο μέρες πριν τον μεταφέρουν για εκτέλεση στου «Παύλου Μελά» κατόρθωσε πάλι ν’ αποδράσει.
Γύρισε στο βουνό κι αργότερα εντάχθηκε στο επιτελείο του Μάρκου Βαφειάδη. Ανέλαβε κι αρχισυντάκτης της εφημερίδας των Σλαβόφωνων αγωνιστών του Δημοκρατικού Στρατού.
Τέλη Αυγούστου του ’49 ο εμφύλιος τέλειωσε. Το αρχηγείο του Βαφειάδη αποχωρεί συντεταγμένο από τη βάση του στο Γράμμο. Μαζί τους κι ο Ντμίτρι...
Τα απομεινάρια του Δημοκρατικού Στρατού ανασυγκροτούνται λίγο μέσα στα αλβανικά σύνορα. Η σκιά της ήττας είναι βαριά, το ηθικό ανύπαρκτο.
Επιβιβάζονται στο σοβιετικό σκαρί «Βλαδίμηρος» και ξεκινούν για Ρωσία. Το ρωσικό πλοίο κάνει συνεχώς κύκλους στην Ανατολική Μεσόγειο για ν’ αποφύγουν τις περιπολίες των Δυτικών.
Κάποια στιγμή περνούν τα Δαρδανέλλια και τον Βόσπορο και κατεβαίνουν στο Βατούμι. Ρωσίδες νοσοκόμες τους υποδέχονται, τους γδύνουν και τους ψεκάζουν για τις ψείρες! Πόσο άβολα αισθάνονται οι μπαρουτοκαπνισμένοι άντρες, να στέκονται ολοτσίτσιδοι μπροστά στα μάτια τόσων νεαρών γυναικών...
Ο Ντμίτρι έμεινε στην Τασκένδη δέκα χρόνια. Τότε ο Τίτο αποφάσισε να κάνει δεκτούς τους ελληνικής προέλευσης Σλαβομακεδόνες στη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Τους έδωσε σπίτια στα Σκόπια και δουλειές στις φάμπρικες...
Η ζωή του Ντμίτρι μπήκε, επιτέλους, σε μία τάξη! Το 1985 κατέβηκε στην Αθήνα και γνώρισε από κοντά το εγγόνι ενός παλιού συμπολεμιστή του. Κι έκτοτε αλληλογραφεί μαζί του ...
Του γράφει ελληνικά γιατί ακόμη ονειρεύεται στα ελληνικά!

Σώστε τη μικρή Καντούλα!

Ο Σπιθάρας κορόιδο δεν ήταν! Καταλάβαινε πως «τα πιτσιρίκια είναι λεφτά» ... και το «σπίτι» της Φωφώς είχε ανάγκη για νέο εμπόρευμα ...
«Όμορφος είμαι» λέει «παρουσιαστικό έχω, λέγειν να φαν κι οι όρνιθες, γιατί να μην ξελογιάσω και πέντε πιτσιρίκες να κάνω τη δουλίτσα μου...».
Η μικρή Καντούλα, μόλις είχε έλθει απ’ το χωριό της, τι να ξέρει τώρα μικρό παιδί με τα στηθάκια του τουρλωτά και τα μαγουλάκια του τριαντάφυλλα, από σωματεμπορίες και πονηρά;
Έβγαινε η μικρά στο παράθυρο τ’ απογεύματα και μιξογάμπριζε ... γελάκια στ’ αγοράκια και τα λοιπά, έτσι βλέπετε τα μαθαίνουνε τα κορίτσια στα χωριά τους, να βρούνε ένα σερνικό να τον ρίξουνε στην κουκούλα, να κολλήσουν κοριούς κοντά του...
Τόδε ο Σπιθάρας το πιτσιρί, μεγαλείο εμπόρευμα, άρχισε την πολιορκία! «δεσποινίς το οποίον τα μάτια σας» και «τι ωραία που τα λέτε στο μπλογκί σας» και τέτοια ... πολύ θέλει;
Το οποίον, αρχίσανε με το μαλακό κάτι "ψου" και κάτι "μου" στις γωνιές, ήταν κι αυτό άβγαλτο, κάτι φιλάκια, την πήρε μια, την πήρε δυο, την τρίτη τό ριξε κανονικά το μικρό ο Σπίθας και τόδε μετά πού βαλε τα κλάματα και τον έριξε τον σπόρο:
- Καλά ντε, πώς κάνεις έτσι; Εγώ θα σε πάρω!
Χλαπ! την κατάπιε τη χήνα με την ουρά η Καντούλα, στέγνωσε, και τον φωνάζει πια ... «αραβωνιάρη της»!

Τα ... σνουποποδαράκια χωρίς παντοφλίτσες!

Θέλω να ενδώσεις, αλλά ...

... με χάρη!

To παιχνίδι ... χοντραίνει!

Οι εξ αποστάσεως σχέσεις, όπως και να το κάνεις, έχουν και τα προβληματάκια τους!
Εκείνη μένει μόνιμα στο Ηράκλειο κι αυτός στην Αθήνα. Δε λέω, η σχέση έχει και τρυφερότητα και ρομαντισμό και ... πλατωνισμό!
Την περασμένη Πέμπτη, όμως, ήρθαν τα πάνω κάτω. Εκείνη άρχισε να το βομβαρδίζει απ’ το πρωί με πρόστυχα sms και mms που τη δείχνουν γυμνή με σέξι εσώρουχα και σε τολμηρές στάσεις.
Εκείνος έγινε τούρμπο! Δεν κρατιόταν! Το βράδυ πήρε το τελευταίο αεροπλάνο για Ηράκλειο και την Παρασκευή πρωί το πρώτο για Αθήνα. Μόνο και μόνο για να πηδηχτούν!
Τον πήγε η ίδια στο αεροδρόμιο και την ώρα του αποχαιρετισμού του εδωσε ένα μαύρο στρινγκ!
«Πολύ ωραίο μωρό μου, θα το τιμήσω δεόντως...» της είπε.
«Αγάπη μου, το κιλοτάκι δεν είναι δικό μου. Είναι της κολλητής μου της Βασούλας ... έχω καταλάβει πόσο πολύ τη γουστάρεις και της το ζήτησα αποκλειστικά για σένα ....»!

Παίζω ... και προτείνω όλες τις γυναίκες μου!

(επειδή ο «Ονοματοδοσίας» με πρότεινε ...)

Oι όροι του παιχνιδιού:

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή

2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)

3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση

4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και

5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι.

«Γδυθήκαμε και πέσαμε στο σιδερένιο κρεβάτι

μουσκεμένοι από ερωτικό ιδρώτα.

Η Μάρα αγωνιζόταν απελπισμένη

να φτάσει σε οργασμό

αλλά έμοιαζε αποκολλημένη απ’ τα γενητικά της όργανα.

Ήμασταν σαν δυο παλεστές

που είχαν αφεθεί να ξεμπλεχτούν από μόνοι τους

μέσα στον άδειο στίβο».

Νοσταλγώ τις εποχές ...

... που ο γυναικείος ποδόγυρος

ή το κλειστό ανδρικό φερμουάρ παντελονιού

οδηγούσαν σε φαντασιώσεις

απείρως πιο ασύδοτες

απ' το πληκτικό

και χωρίς μυστήριο

ολόγυμνο κορμί ...

Απόκριες 2007 ...

... γιατί η Κερασοζουζούνα το ζήτησε!

Υβόννη, ξέρω ...

... είσαι απ' τις γυναίκες

που ερωτεύονται ταυτόχρονα

πολλούς άντρες!

Χθες, ήλθες σε μένα και μου λες:

"Φτάνει πια,

κουράστηκα να σας κάνω όλους

να υποφέρετε.

Διαλέγω εσένα!"

Φανταστείτε τι αποκλειστικότητα έχω.

Να υποφέρω μόνον εγώ!

Στο Παλέρμο το φεγγάρι είναι χλωμό ...

Μόλις η πόρτα του μπαρ έκλεισε πίσω μου συνειδητοποίησα πως μου απέμεναν ελάχιστα χρήματα. Ή ... για να είμαι ειλικρινής ... καθόλου χρήματα!
Με το στομάχι ανακατεμένο απ’ το πιοτό και στο κεφάλι δεκάδες κομπρεσέρ ν’ ανοίγουν τρύπες του μετρό, διέσχιζα την κακόφημη συνοικία χωρίς αίσθηση του κινδύνου ...
Στο δρόμο, κάμποσοι μεθυσμένοι είχαν ξαπλώσει στο σκοτάδι ελπίζοντας μάταια πως κάποιο αυτοκίνητο θα περνούσε από πάνω τους!
Τελικά, εντόπισα ένα φτηνό ξενοδοχείο γεμάτο πόρνες, μπεκρήδες, πορτοφολάδες, στραγγαλιστές και βιαστές. Ανέβηκα τη σκάλα και βρέθηκα σ΄ένα μπλε και κόκκινο διάδρομο που μύριζε έγκλημα.
«Καλό φαίνεται!» ... σκέφτηκα.
Το απόγευμα έγινε βράδυ και το βράδυ έγινε νύχτα. Ξύπνησα κι ήταν σκοτάδι. Είχα κοιμηθεί στο χαλί, στο κέντρο του δωματίου! Πάνω απ’ το κεφάλι μου μια αράχνη ύφαινε τον ιστό της. «Είμαι σίγουρος ότι αυτό το ζωύφιο με κατούρησε!» ... σκέφτηκα.
Απ’ το διπλανό δωμάτιο ακούστηκε μια βαριά αντρική φωνή:
«Φάε τώρα τα σκατά μου παλιοπουτάνα!».
«Καλή όρεξη» σκέφτηκα ... ή μάλλον ... «καλή χώνεψη» ... δεν θυμάμαι ακριβώς.
Πήγα στην τουαλέτα. Καθώς τραβούσα το καζανάκι κοίταξα κατά λάθος τον καθρέφτη. «Με τέτοια χάλια αποκλείεται να βρω γκόμενα» σκέφτηκα «και για πουτάνες δεν υπάρχει σάλιο...».
Όμως είμαι απ’ τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Σίγουρα στον πλανήτη θα υπάρχουν πολλοί που θα με ζήλευαν! Άλλωστε στην κοινωνία μας δεν είναι και λίγοι αυτοί που πάνε απ’ την κούνια στον τάφο χωρίς να δούνε μουνί στα μάτια τους ...

Χρόνια Πολλά, σε σένα ...

... και σε όλους!

...

Θα προλάβω;

Θα τα πάρω ολ’ αυτά τα κορίτσια

να τα πάω μακριά

εκεί που δεν θα τα βρει

ούτε μέλλον

ούτε προορισμός.

Όλ’ αυτά τα ωραία παιδιά

με τα χρυσά μαλλιά

και τ’ ανοιξιάτικο βλέμμα

να μην γεννήσουν

ούτε το καλό ούτε το κακό.

Θα τα πάρω μακριά

πριν οι φουσκωμένες κοιλιές τους

φέρουν στο φως τον καρπό τους

πριν τα μαντρώσουν

και γίνουν «καλές κυρίες».

Όλ’ αυτά τα ωραία πλάσματα

θα τ’ αρπάξω

και θα τα πάω στην άκρη του κόσμου

να μην τα ξελογιάσουν οι μάγισσες

να τα βλέπω με την άμμο

κολλημένη πάνω τους

και τις σταλιές της αλμύρας

ν’ αφήνει αυτούς τους άσπρους λεκέδες

που ομορφαίνει ακόμη πιο πολύ

την πολύτιμη νιότη τους.

Ιερώνυμε, δώσε δείγμα γραφής!

(Από το ιστολόγιο θεολογικού προβληματισμού "Συ είπας")

http://sueipas.blogspot.com

Πρώτον: μην επιτρέψεις να μεταβληθεί η τελετή ενθρόνισής σου σε ρωμαϊκό θρίαμβο. Απέδειξε ότι δεν γοητεύεσαι απ’ τη λάμψη των αξιωμάτων και δεν διακατέχεσαι από εγωιστική έπαρση και αρρωστημένη εγωπάθεια όπως ο προκάτοχός σου.
Δεύτερον: Μην μετατρέψεις την ενθρονιστήρια ομιλία σου σε πρωθυπουργικού τύπου προγραμματικές δηλώσεις. Φρόντισε να προβάλεις τη χάρη και το μαγνητισμό της πατερικής σεμνότητας και αποστασιοποιήσου εξ αρχής απ’ τις άμετρες κοσμικές τιμές και κολακείες.
Τρίτον: Φρόντισε να αναδειχθεί στη Μητρόπολη Αττικής αρχιερέας ακατηγόρητος, ικανός να θεραπεύσει τις ανοιχτές πληγές του παρελθόντος. Αν επιλέξεις τη λύση του «μεταθετού» θα αποδείξεις περίτρανα την έκταση της συναλλαγής που σε ανέδειξε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο.
Τέταρτον: Μην επιδιώξεις να τοποθετήσεις διάδοχό σου στη Μητρόπολη Θηβών κάποιο απ’ τα «πνευματικά σου παιδιά». Πέρασε, επιτέλους, το μήνυμα ότι στην εκκλησία δεν κυριαρχεί η κλικαδόρικη παρεοκρατία.

Γιατρέ, θα μου κάνεις πολλά ράμματα ακόμη;

Πάρκαρα ακριβώς στην είσοδο της πολυκατοικίας μου.

Γύρισα προς το μέρος της, την άρπαξα απ' τα μαλλιά, έγειρα πίσω το κεφάλι της και τη φίλησα!

Της τράβηξα ένα ρουφηχτό, απομακρύνθηκα για λίγο και της έδωσα άλλο ένα!

Με είπε κάθαρμα!

Της είπα πως δεν είναι σωστό να παρεξηγεί έναν μεσόκοπο άνθρωπο και την ξαναφίλησα!

"Αυτό δεν είναι φιλί άνθρωπέ μου" είπε ...

"... αυτό είναι σεξουαλική πράξη, είναι σχεδόν βιασμός!"

Άνοιξε την πόρτα του αμαξιού και βγήκε.

Είπε πως θα μου τηλεφωνούσε αργότερα ...

Την παρακολουθούσα καθώς απομακρύνονταν:

έμοιαζε ακόμη με γυμνασιοκόριτσο!

Μακριά, χρυσόξανθα μαλλιά

πολύ αισθησιακά και σέξι χείλια!

Ήμουν πολύ ξαναμμένος!

Ανέβηκα τρέχοντας στο διαμέρισμα.

Κατέβασα απ' τη βιβλιοθήκη εκείνο το στενόμακρο βάζο.

Ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου!

Την έβαλα μέσα στο βάζο κι άρχισα να σκέφτομαι εκείνη...

Τα πήγαινα μια χαρά!

Μα ξαφνικά, το διαολόπραγμα του κερατά έσπασε!

Το είχα ήδη χρησιμοποιήσει αρκετές φορές ...

αλλά νομίζω πως αυτή την τελευταία ήμουν πολύ ερεθισμένος!

Τελικά ... δεν πρέπει να παίζεις με γυάλινα πράγματα!

Πιστεύετε στο Θεό κύριε Βολτέρε;

Από το ιστολόγιο "Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας"

http://filosofoumen.blogspot.com

"Προσωπικά όχι!
Θα ήθελα όμως να πιστεύει η γυναίκα μου και ο υπηρέτης μου!
Αυτό θα μου εξασφάλιζε
λιγότερα κέρατα στο κεφάλι
και περισσότερα χρήματα στο πορτοφόλι!"