Η "φούσκα" έσκασε!

Μπορεί να κερδίσει τις εκλογές και να γίνει και πάλι πρωθυπουργός.

Αλλά κι εκείνοι που θα τον ψηφίσουν θα ξέρουν ότι είναι ένας αποτυχημένος!

Η φούσκα πήγε στ' αγκάθια κι έσκασε!

Και το χειρότερο: δεν έκανε ένα ηχηρό "μπαμ". Αλλά ένα αξιοθρήνητο, υγρό "πλαφ"!

Τι έγραψαν οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες για την τραγωδία...

Eλεύθερος Τύπος (Δευτέρα, 27-8-2007)

"Ενδείξεις χαλάρωσης και εφησυχασμού υπήρξαν από την πρώτη μέρα της τραγωδία. Η επιτήρηση των δασών από αεροσκάφη των Ενόπλων Δυνάμεων ατόνησε το τελευταίο διάστημα... Η πυροσβεστική δύναμη στην Ηλεία ... δεν ενισχύθηκε και επειδή η ηγεσία της Πυροσβεστικής υποτίμησε το πρόβλημα. Είναι ενδεικτικό ότι ο αρχηγός της κ. Ανδρέας Κόης δέν πήρε αρχικά στα σοβαρά όσα έλεγε ο δήμαρχος Ζαχάρως για δεκάδες νεκρούς το απόγευμα της Παρασκευής.

Οι παραλείψεις της Πυροσβεστικής δεν τελειώνουν εδώ. Σε τέτοιου μεγέθους πυρκαγιές υψώνεται ελικόπτερο συντονισμού, κάτι που, σύμφωνα με καταγγελίες τοπικών παραγόντων, δεν έγινε στην πυρκαγιά της Ηλείας. Τα πληρώματα και οι επίγειες δυνάμεις δεν είχαν χάρτες και ακριβή επιτελική καθοδήγηση. Όταν ζητήθηκε επειγόντως βοήθεια από το Νιοχώρι Ηλείας, οι υπεύθυνοι έστειλαν το αεροσκάφος στο Νιοχώρι Μεσσηνίας...

Πολλά οχήματα της πυροσβεστικής δύναμης ακινητοποιήθηκαν λόγω έλλειψης ανταλακτικών... Σημειώθηκαν περιστατικά όπου πυροσβέστες αρνήθηκαν να εκτελέσουν εντολές νομαρχών και οι στρατιώτες εντολές της Πυροσβεστικής. Το σχέδιο εκκένωσης δεν εφαρμόστηκε..."

Εστία (Δευτέρα, 27-8-2007)

"Το θέμα του τρόπου αντίδρασης του κρατικού μηχανισμού εγείρει τα πλέον αμείλικτα ερωτήματα. Επί τρεις ημέρες η Ελλάς δίδει εικόνα πλήρους χάους. Κανένας συντονισμός μεταξύ των ποικιλώνυμων αρχών και φορέων του κεντρικού κράτους...

Και μόνον το γεγονός ότι οι αρμόδιοι δεν κατόρθωσαν να προστατέψουν τον χώρο της αρχαίας Ολυμπίας -κάτι που θα έχει και σοβαρές εθνικές συνέπειες- θα έπρεπε να οδηγήσει σε παραιτήσεις υπουργών!"

Εστία (Τρίτη, 28-8-2007)

"Αυτό που είναι βέβαιο είναι οι εγκληματικές παραλείψεις του κράτους και των φορέων του. Προ διμήνου κάηκε η μισή Πάρνηθα υπό συνθήκες άπνοιας. Και ας ήταν χαρακτηρισμένη ως "εθνικός δρυμός", το οποίο εσήμαινε πρόσθετα μέτρα πυροπροστασίας. Όταν λοιπόν συνέβησαν όσα συνέβησαν στην Πάρνηθα, πώς το ανίκανο αυτό κράτος να προστατέψει την Πελοπόννησο υπό ακραίες καιρικές συνθήκες;

Αν είχαν προηγηθεί κάποια στοιχειώδη προληπτικά μέτρα πιστεύουμε ότι η εθνική τραγωδία με την εκατόμβη νεκρών θα είχε μάλλον αποφευχθεί".

Την Τετάρτη, 7 το απόγευμα, ΟΛΟΙ Σύνταγμα!

Οι ένοχοι στο Γουδή!

Να περάσουν από στρατοδικείο οι άκαπνοι, καλοταϊσμένοι, ανευθυνοϋπεύθυνοι, χοντροκώληδες καρεκλοκένταυροι των Αθηνών που βαρύνονται με τη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή μετά το 1974!

Η κατηγορία; ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!

Αλλάζω θρήσκευμα!

Γιατί γουστάρω τον τρόπο που ο Δίας διακόρευε τις πανέμορφες νεράιδες που λούζονταν γυμνούλες στη λίμνη!

Άστραφτε, βρόνταγε και μετά μεταμορφώνονταν σε βροχή...

Στην αρχή σα σταγονούλα χάιδευε απαλά τα μαλλιά τους και μετά γίνονταν ανήμερη τρικυμία, καραρράχτης κι έμπαινε μέσα τους ορμητικά...

Θερινή άρια...

Σε γνώρισα κατακαλόκαιρο,

ισχνές μέρες,

καθώς παράδερνα

στην άπνοια του σάτυρου νου.

Η κλίνη μου φιλόξενη

στων δρόμων τις εταίρες.

Ήμουν του Προμηθέα απόκτημα

ή αλλουνού;

Γλύκανα το κάλεσμά μου,

μάστορας κουρσευτής

έλα απάρθενη

τη σειρά σου να κλείσεις,

μελαχρινή, λεπτόστητη.

Τη ρίγη να γευτείς

του λάγνου λαθροθήρα

έλα να μεθύσεις...

Πρόσμενα στα μάτια σου

απόκριση γνώριμη

κι άργησα να καταλάβω

ένα σφίξιμο φριχτό

που άρπαξε βιαστικά η καρδιά μου.

Ώριμη Πηνελόπη

σε απαίσιο μνηστήρων ουρλιαχτό.

Τα μέλη μου,

υπάκουες χορδές,

στο εύφορο άγγιγμα

κι εσύ κοντά μου

το ίδιο παλόμενη...

Είπα χορδές

γιατί βρίσκω στον έρωτά τους

αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν συνήχηση

–ιδιαίτερη αρμονία.

Η περίπτωσή μας

μεγαλειώδεις άριες θυμίζει!

Κι όπως γλυκά με κοιτάς

και μου μιλάς

θωρώ -ίσως και να γελιέμαι-

στο πρόσωπό σου επάνω μια προφητεία τραγική:

πως δεν μπορώ

του Τριστάνου

το σκληρό το τέλος ν’ αποφύγω...

Μεθυσμένες νεράιδες...

Η θάλασσα αγαπάει όσους την αγαπάνε. Ξέρει πως σ' αυτούς ανήκω κι εγώ...

Ούτε που κατάλαβα πώς βρέθηκα να συμμετέχω σε τούτη την απαίσια κρουαζέρα. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, θά λεγα, μάλλον, ως ... συνοδός!

Όμως, τό παμε στην αρχή. Η θάλασσα με αγαπάει. Νιώθει πως σήμερα το πρωί γουστάρω νά μαι μόνος. Γι' αυτό και σήκωσε κύματα! Τέτοια, που έστειλαν τους περισσότερους στα κάγκελα να ξερνοκοπάν...

Είχα πάρει κάμποσες μπύρες κι είχα απομονωθεί σε μια άκρη του καταστρώματος. Γύρω μου ένα πολύγλωσσο ανθρωπομάνι βούιζε σα σφυκοφωλιά! Κι εγώ μιλάω όλες τις γλώσσες του κόσμου αλλά μόνο μετά το δέκατο μπουκάλι μπύρας! Σε λίγο θα μπορούσα άνετα να συνεννοηθώ μαζί τους...

Είχα ήδη "κουδουνίσει" σαν αποφάσισα να γυρίσω στην καμπίνα μας. Μάλλον μπέρδεψα τα πατώματα και μόλις άνοιξα την πόρτα δεν αντίκρυσα τη Βαλέρια. Εκτός κι αν η Βαλέρια είχε κοπεί στα δύο και κάθε κομμάτι της είχε τα μισά της χρόνια, τα μισά της κιλά και πολύ πιο υπέροχα βυζιά και κωλομέρια...

Οι δυο άγνωστες και ολόγυμνες γυναίκες άρχισαν να τσιρίζουν. Η μία έτρεξε να κρυφτεί στο μπάνιο. Μόλις που πρόλαβα να τη δω. Η άλλη, κατατρομαγμένη, ανέβηκε όρθια στο κρεβάτι της κρύβοντας το στήθος με τα δυο της χέρια. Νόμισα πως έβλεπα την αναδυόμενη Αφροδίτη αλλά χωρίς την αχιβάδα! Άσε που στον πίνακα του Μποτιτσέλλι η θεά δεν φωνάζει "αστυνομία" και "βοήθεια"...

Ήθελα να χυμήξω πάνω της αλλά τα ουρλιαχτά της με αποθάρρυναν. Έκλεισα βιαστικά την πόρτα και συνέχισα να βαδίζω στον μακρόστενο διάδρομο. Τα είχα βάλλει με την μοίρα μου!

Έβριζα τις νεράιδες που μάλλον κι αυτές είχαν μεθύσει όταν γεννήθηκα κι έσκυψαν πάνω από την κούνια μου γελώντας σαν τρελές... Αν ξαναγύριζαν και μου έλεγαν "κάνε μια ευχή" θα τους απαντούσα: "θέλω να ευχηθώ να μην χρειάζεται κανείς από δω και πέρα να κάνει ευχές!"... Και τότε οι νεράιδες θα έπεφταν στην ανεργία στον αιώνα τον άπαντα!

Το ξέρω ... είναι κάπως σατανικό, αλλά ο καθένας εκδικείται όπως μπορεί...

Τόπλες - μπότομλες μπαρ!

Σ’ ολόκληρο τον κόσμο δεν υπάρχει άλλη πόλη σαν τη Νέα Υόρκη! Μια ζωντάνια στον αέρα, μια αίσθηση περιπέτειας κι αναμονής, η εντύπωση πως είσαι επιτυχημένος απλά και μόνο επειδή βρίσκεσαι εκεί…
«Στη Νέα Υόρκη η αποτυχία είναι μεγάλη αμαρτία» σκέφτηκα καθώς έστριβα δεξιά στο τέλος του τετραγώνου. Έσπρωξα ελαφρά την πόρτα και μπήκα. Μόλις τα μάτια μου προσαρμόστηκαν στον χαμηλό φωτισμό διέκρινα έναν στενόμακρο χώρο γεμάτο στρογγυλά τραπέζια. Γύρω από κάθε τραπέζι ένας κύκλος από σκαμπό και πάνω σε κάθε τραπέζι υπήρχε από ένα γυμνό κορίτσι!
Διάλεξα από ένστικτο το τραπέζι που ήταν κοντά στην πόρτα. Μια σερβιτόρα βρόντηξε μπροστά μου ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας. «Πέντε δολάρια» είπε.
Το κορίτσι στο τραπέζι, μια ξανθιά με πλούσιες καμπύλες, πέταξε τη ρόμπα που φορούσε κι άρχισε κάτι σα χορό. Τα γυμνά της πόδια κινούνταν περιστασιακά στο ρυθμό της μουσικής. Ήταν πολύ νέα, με πρόσωπο ανέκφραστο…
Έσκυψε πίσω ακουμπώντας το ένα της χέρι στο τραπέζι για ισορροπία. Το σώμα της σχημάτισε μια καμάρα και τίναξε προκλητικά το καβάλο της στο πρόσωπο ενός πελάτη. Με κενό βλέμμα, ίδιο όπως του κοριτσιού, ο άντρας κοίταζε προσηλωμένος το μουνί της. Εκείνη, γερμένη συνεχώς πίσω, κινήθηκε με κόπο προς τον επόμενο πελάτη. Άπλωσε το ελεύθερο χέρι της κι άρχισε να χαϊδεύει τον αέρα σα ν’ αυνανίζονταν. Υποκρίνονταν έκσταση…
Το θέαμα με παραξένεψε. Ούτε καν μια ψευδαίσθηση θεάματος. Απλά μια χυδαία έκθεση του γυμνού γυναικείου σεξουαλικού οργάνου. Αυτό και τίποτα περισσότερο!
Πίσω απ’ το τραπέζι διέκρινα τη φιγούρα ενός μπράβου που κυκλοφορούσε αθόρυβα παρακολουθώντας προσεκτικά κάθε μας κίνηση. Το βλέμμα μας κάποια στιγμή διασταυρώθηκε…
Δε θυμάμαι πόσες ώρες είχαν περάσει. Ούτε πόσες μπύρες είχα πιει ούτε πόσα μουνιά είχα μπανίσει. Θυμάμαι μόνο πως όταν άπλωσα να χουφτώσω ένιωσα το χέρι του μπράβου να σφίγγει σαν τανάλια τον καρπό μου.
Όταν έχω σουρώσει είμαι πάντα έτοιμος για καυγά. Τον κοίταξα στα μάτια με τρόπο δολοφονικό. Και φαντάζεστε τι έκπληξη ένιωσα όταν τον άκουσα να μου μιλάει ελληνικά:
«Σεβάσου τη φίλε! Αυτή τη στιγμή, ακόμη κι ο Θεός θ’ αυτοκτονούσε αν άνοιγε και κοίταζε μες στην ψυχή της»!

Οι ... μικροκλοπές της ζωής μου!

Aν εξαιρέσουμε κάποιες σοκολάτες και μερικά μπισκότα που κατανάλωσα επιτόπου, δίπλα στα ράφια των σούπερ μάρκετς για ν' αντιμετωπίσω την υπογλυκαιμία μου, η σταδιοδρομία μου ως κλέφτη στιγματίζεται από δύο μεγάλους σταθμούς:

α) Κάποτε βούτηξα έναν επίχρυσο αναπτύρα από ένα καπνοπωλείο της Γενεύης. Οι τύψεις με έτρωγαν συνεχώς... αλλά όταν αποφάσισα να τον επιστρέψω, το μαγαζί είχε γίνει ... αρωματοπωλείο!

Δεν πρόλαβα όμως να τον χαρώ και πολύ. Μου τον έκλεψε ένας απ' τους μόρτες εκείνους που τη στήνουν έξω απ' τα μπαρ και περιμένουν πότε κάποιος απ' τους μεθύστακες που αποφάσισαν να γυρίσουν σπίτι τους, θα πέσει στο πεζοδρόμιο για να του ξαφρίσουν τις τσέπες...

β) Κάποιο καλοκαίρι έκανα διακοπές σε οργανωμένο κάμπιγκ παρέα με μια ξεπεσμένη πρώην καλλονή. Ανήκε στην κατηγορία των γυναικών που τις μαζεύεις από κάτι συνοικίες που τ' όνομά τους μπορεί να το διαβάσεις σε λεοφωρεία που ποτέ δεν θα πάρεις...

Η κατάσταση με τις τρίχες του προσώπου μου και των ποδιών της είχε γίνει πλέον ανυπόφορη, όμως δεν είχα "μία" για ν' αγοράσω αφρό ξυρίσματος!

Μπαίνω, που λέτε, στο μίνι μάρκετ του κάμπιγκ, φορώντας μόνο το πολύ εφαρμοστό μαγιό μου, βουτάω τον αφρό και τον βάζω σε τέτοιο σημείο ώστε να νομίσει η ταμίας πως με είχε αναστατώσει με το βαθύ και προκλητικό ντεκολτέ της!

Αισθάνθηκε μεγάλη ικανοποίηση η καημένη...

Νιού Γιόρκ ... Νιού Γιόρκ!

Ο Τομ ήταν κι απόψε ενθουσιασμένος! Μου μιλούσε διαρκώς για τον αιδεσιμώτατο Άλμπερτ, έναν γοητευτικό άντρα που τον γνώρισε σ' ένα γκέι μπαρ...

"Δεν ήρθε να επιθεωρήσει το "κρέας στην αγορά"! Είναι φυσικά και ο ίδιος γκέι αλλά περιφέρεται στα μπαρ διακηρύσσοντας το Θεό! Η εκκλησία του δεν ακολουθεί κανένα δόγμα, έτσι δεν χρειάζεται ν' ασχολείται μ' αυτά. Απλώς ... αγάπη και κατανόηση και μια ευκαιρία πως ο Θεός είναι κοντά σου! Ξέρει κι ο ίδιος τι περνάει ένας γκέι, που σχεδόν πάντα πρέπει να προσπαθεί να κρύψει τον πραγματικό του εαυτό. Αυτός ο άνθρωπος με έκανε να καταλάβω πως ο Θεός αγαπάει και καταλαβαίνει τους γκέι το ίδιο καλά όπως και τους στρέιτ! Αν ο Θεός είναι τα πάντα θα πρέπει να είναι και γκέι! Ο Θεός περικλείει ... καταλαβαίνεις ...".

Προσπάθησα να θυμηθώ τον Τομ πώς ήταν πριν συναντήσει τον αιδεσιμώτατο. Στην προηγούμενη ζωή του ήταν περισσότερο πούστης παρά γκέι! Το σώμα του πέθαινε, η ψυχή του ήταν ήδη νεκρή. Ο αιδ. Άλμπερτ μάζεψε τον Τομ σπίτι του, τον περιποιήθηκε, τον καθάρισε απ' τα ναρκωτικά, τον έφερε πάλι στη ζωή... Δεν είχαν σεξουαλικές σχέσεις. Ο αιδεσιμώτατος είχε μόνιμο σύντροφο εδώ και πέντε χρόνια και ήταν αυστηρά μονογαμικός...

Ο Τομ άρχισε να δουλεύει για τον αιδ. Άλμπερτ. Επιστατούσε την εκκλησία του και οργάνωνε τις λειτουργίες της. Μια μέρα καθώς κάθονταν στα πίσω σκαλιά της εκκλησίας έζησε μια μοναδική θρησκευτική εμπειρία. Ένιωσε έναν ρυθμό, έναν παλμό να συγκλονίζει κάθε τι έξω και μέσα του! Έτρεξε στον αιδεσιμώτατο φωνάζοντας: "Μου δόθηκε η πίστη"!

Στην εκλησία γνώρισε και τον Στηβ. Ήταν τόσο νέος και όμορφος... Αποφάσισαν να τους παντρέψει ο αιδ. Άλμπερτ...

"Ακόμα δεν έχουμε αγγίξει ο ένας τον άλλον" μου είπε. "Αποφασίσαμε να περιμένουμε μέχρι τη μέρα της τελετής! Ό,τι συμβεί μεταξύ μας θα πρέπει να γίνει με αγάπη... Αλήθεια Τέξας (έτσι με φώναζε...) θα έρθεις στο γάμος μας;".

"Δεν θα τον έχανα με τίποτα στον κόσμο" του απάντησα...

Λογάκια στο μπαρ "Το Ναυάγιο"... (Β)

"... Όταν έρχεται η καταστροφή, εκείνο που με εκπλήσσει είναι οι προσπάθειες που κάνει ο άνθρωπος για να την διευκολύνει...!"

Λογάκια στο μπαρ "Το Ναυάγιο"... (Α)

"... κι η ευτυχία φίλε... όταν είναι καθημερινή... κούραση είναι κι αυτή!"

Γιατί χωρήσατε ρε φίλε;

"Η Μαίρη τρελαινόταν ν' αγοράζει πράγματα -ρούχα, έπιπλα, αυτοκίνητα... Να κάνει ταξίδια... Κι εμένα μού βγαινε ο κώλος όλη μέρα στο τρέξιμο για να μπορώ να πληρώνω! Και τότε άρχισε να παραπονιέται ότι δεν ήμουν ποτέ στο σπίτι..."!

Μια φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ...

"Κι εσύ, αφού δε μ' αγάπησες, γιατί ήρθες μαζί μου; Όλοι οι άντρες θέλετε κρέμασμα απ' τ' αρχίδια!"...

Aπλά μαθήματα οικονομικών...

(θέματα ςος για τους φοιτητές των οικονομικών σχολών!)

Ερώτηση: «Ποιες οι διαφορές ενός δομημένου κι ενός κοινού ομολόγου της ίδιας διάρκειας και της ίδιας ημερομηνίας εκδόσεως;»
Απάντηση: Τα δομημένα ομόλογα εκδόθηκαν για να εξυπηρετήσουν τρεις άνομους πολιτικούς στόχους της κυβέρνησης:
Α) Να κρύψει τα ελλείμματα! Τα δομημένα αρχίζουν να καταβάλλουν τόκους μετά το τέταρτο έτος και συνεπώς η κυβέρνηση δεν καταγράφει «έξοδα για τόκους» στους προεκλογικούς προϋπολογισμούς!
Β) Να κρύψει το χρέος! Η Τράπεζα της Ελλάδος καταγράφει την έκδοση των κοινών ομολόγων και την προσθέτει άμεσα στο χρέος του κράτους. Τα δομημένα ομόλογα πουλήθηκαν απ’ την κυβέρνηση στις ανάδοχες εταιρίες ως «παράγωγα» με τη μορφή προσυμφώνου». Έτσι δεν καταγράφονται άμεσα στο χρέος αλλά μετά τρία ή τέσσερα χρόνια που τα «προσύμφωνα» γίνονται «συμφωνητικά»!
Γ) Να δανειστεί φθηνότερα! Οι συνολικοί τόκοι των δομημένων είναι μικρότεροι των κοινών ομολόγων. Έτσι, αντί η κυβέρνηση να δανειστεί ακριβότερα απ’ την χρηματαγορά που αγόραζε μόνο κοινά ομόλογα, δανείστηκε φθηνότερα απ’ τα Ασφαλιστικά Ταμεία ζημιώνοντάς τα!

Υ.Γ.: στην απάντηση δεν θίγεται το ζήτημα της λαμογιάς με τις προμήθειες…

Μυσταγωγία ...

«… Θέλει να το χαϊδέψεις και να το φιλήσεις! Αυτό σε αγαπά … αγάπησέ το κι εσύ!»
Η φωνή της όλο πάθος, φούντωσε περισσότερο τη φλόγα της επιθυμίας. Είχε ήδη ανασηκωθεί για να πιέσει το κεφάλι του κάτω στο υπογάστριό της … τα χέρια της σταθερά και καθοδηγητικά…
«Μύρισέ το … βάλε το πρόσωπό σου ανάμεσα στα πόδια μου και μύρισέ το τόσο καλά που από δυο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μια νύχτα σκοτεινή σαν την κόλαση, να μπορείς να με αναγνωρίσεις»…
Εκείνος, αν και το αισθάνονταν σαν μια τεράστια παγίδα που μπορεί και να τον φυλάκιζε για πάντα, έσκυψε πάνω απ’ το χώρισμα των μηρών της. Στην αρχή κρατούσε την αναπνοή του, όχι επίτηδες, απλώς γιατί δεν τολμούσε ν’ αναπνεύσει…
Στο τέλος αναγκάστηκε να ρουφήξει αέρα στα πνευμόνια του και μαζί μ’ αυτόν πήρε μέσα του το ακαταμάχητο άρωμα του φύλου της!
Μες στον κυκεώνα των αισθήσεων άρχισε να τις ξεχωρίζει μία μία … κι απέκτησε επίγνωση της μυρωδιάς της. Βαριά και πικάντικη, σαν τις μυρουδιές της θαλασσινής αύρας, τόσο αρχέγονες που οι τρίχες του στέρνου του σηκώθηκαν σε μια πρωτόγονη αντίδραση…
Η μυρωδιά της τον συγκινούσε βαθιά μ’ έναν τρόπο άγνωστο ως τώρα! Στο κάτω-κάτω, σκέφτηκε, εδώ είναι που όλα αρχίζουν, εδώ είναι που όλοι οι άνθρωποι γυρεύουν να επιστρέψουν! Η πύλη προς τη μήτρα, υγρή απ’ τις εκκρίσεις και καυτή, η έδρα της ύπαρξης, η εστία του πάθους…
Κι αυτή η οσμή, τόσο πλούσια, τόσο ερεθιστική … τι πρωτόγονη σαγήνη! Ξαπλωμένος τώρα γυμνός πάνω στο κορμί της γυναίκας, την ένιωθε, την ένιωθε … Θεέ πώς την ένιωθε, με την πιο άμεση και ζωντανή απ’ τις πέντε αισθήσεις του…