Κλείσαμε! Τόσο απλά...

Η τελευταία ανάρτηση του Ασκαρδαμυκτί....

Ορισμένες νύχτες του Γενάρη τα κύματα σκέπαζαν το κατάστρωμα.

Κι όταν αποτραβιόντουσαν, πολλές φορές άφηναν πίσω τους μέρος απ' τον κόσμο της θάλασσας: κοχύλια, ιππόκαμπους, αγγελόψαρα.

Μερικές φορές ξέβραζαν και γοργόνες που διψούσαν για φιλιά.

Ήταν κανόνας απαράβατος του πλοίου: κανένας να μην δείξει την παραμικρή ερωτική διάθεση στις γοργόνες!

Γιατί αυτές ερωτεύονται εύκολα και δεν μπορείς με τίποτα να τις ξεκολλήσεις...

Κανείς δεν τολμούσε να παραβεί τον κανόνα. Ούτε κι ο πιο μεθυσμένος.

Γιατί ο θρύλος έλεγε πως η γοητεία μιας γοργόνας λύγισε κάποτε ένα λοστρόμο και τη φίλησε.

Μετά από μερικές καυτές ερωτικές συνευρέσεις, τον ξελόγιασε και τον έσυρε για πάντα μαζί της στη θάλασσα...

Κάποιες φορές, γυρνώντας απ' τη βάρδια μας, πατούσαμε λέπια, που τρίζαν μ' έναν ελαφρύ θόρυβο κάτω απ' τα παπούτσια μας.

Άλλες πάλι φορές βρίσκαμε γοργόνες στα γιατάκια μας, αλλά κανείς δεν τολμούσε να τις αγγίξει.

Ένα απόγιομα βρήκα μια από δαύτες στις ντουζιέρες.

Δικαιολογήθηκε πως ήταν περαστική και μπήκε για ένα φρεσκάρισμα.

Τα πράσινα μάτια της ήταν σα να βλέπεις το δάσος του Αμαζόνιου από ψηλά...

Βρέθηκα μπόσικος και την πήρα στα κρυφά.

Η φωνή της ήταν βαθιά, γλυκιά, ήρεμη.

Έσμιγε με τους ήχους της θάλασσας...

Η μωβ ορχιδέα μου, μόλις την άκουσε, πήρε να μεγαλώνει.

Σε μισή ώρα έγινε δυο μέτρα.

Κι άρχισε να χύνει ασταμάτητα το μωβ χρώμα της στο έδαφος...

Φιληθήκαμε.

Το πρωί ξύπνησα μεσοπέλαγα.

Τον αρχικό πανικό μου αντικατέστησε μια ανείπωτη γαλήνη.

Καθώς είδα τη γοργόνα μου να δένει τα μαλλιά της με μια ηλιαχτίδα...

ΚΤΕΛ Κηφισού...

Ποτέ της δεν πήγαινε με όμορφους άντρες.

Ποτέ δεν τολμούσε ν' αποκαλύψει το σώμα της μπροστά στο υπεροπτικό βλέμμα ενός καλοφτιαγμένου αρσενικού.

Απόψε ήταν μαζί μου.

Με βρήκε να τριγυρνάω στα σοκάκια γύρω απ' το σταθμό των λεωφορείων.

Σαν αδέσποτο σκυλί...

Έδειχνα άντρας κουρασμένος απ' τη ζωή.

Απ' αυτούς που δεν κοιτάς για δεύτερη φορά.

Στο βάθος των ματιών μου διέκρινες απορρίψεις, προσβολές, πνιγμένο θυμό, μια παγαιρή αίσθηση ματαίωσης...

Γύρω μας βρόμικα, θολά βλέμματα, χυδαίο πλήθος.

Η έκφρασή της είχε κάτι το συγκρατημένο.

Ίσως μια κραυγή πριν το ξέσπασμα...

Παραγγείλαμε δυο ποτάκια.

Δίπλα μας κάθονται δυο μικρούλες.

Συζητούν για θερμίδες και δίαιτες.

Θυμάμαι πως κάποτε δεν περνούσα απαρατήρητος.

Λίγα χρόνια πριν, τα κορίτσια αυτά θα μου είχαν χαμογελάσει.

Θα ίσιαζαν τα μαλλιά του κοκέτικα.

Θα κάθονταν με τρόπο που να 'ναι στραμμένες προς το μέρος μου..

Στητές και προκλητικές...

Σα να υπήρχε ανοιχτός διάλογος ανάμεσα στα κορμιά μας.

Τώρα όμως σιωπή!

Αλλά γιατί τα σφριγηλά και νεανικά κορμιά αυτών των κοριτσιών να θέλουν να μιλήσουν με το σώμα ενός μεσόκοπου;

Η τελευταία σελίδα απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου! - Ρόδος ("Άντρας ή μαλάκας;")

Αν κι η Ρόδος είναι μια "τουριστική παιδική χαρά", το δικό μου μυαλό ήταν καρφωμένο στον ηρωισμό των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου!

Οι μπάσταρδοι κατάφεραν κι αντιστάθηκαν στο βάρος των Τούρκων πάνω από 200 χρόνια.

Κι όταν τελικά αναγκάστηκαν να παραδώσουν το Νησί, αποδείχθηκε πως 600 από δαύτους είχαν αντιμετωπίσει μ' επιτυχία 100.000 Τούρκους για 6 μήνες!

Το βράδυ στο μπαράκι αλληλοκαρφωνόμασταν με την γκομενίτσα απέναντι.

Καλό μουνάκι, δε λέω, αλλά το δικό μου μυαλό ήταν στα υψηλά κι αιώνια!

Με απασχολούσαν θεμελιώδη ερωτήματα, όπως:

- Κοινοκτημοσύνη ή ατομική ιδιοκτησία;

- Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα ή και απ' τον Υιό;

- Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;

- Ο Μιραλάς πρέπει να παίζει στο κέντρο ή αριστερά της επίθεσης;

Μετά την τρίτη μπίρα σηκώθηκα προς νερού μου.

Η γκομενίτσα με ακολούθησε και με στρίμωξε στην πόρτα!

"Τώρα επιλέγεις!", μου κάνει. "Θα γίνεις άντρας ή θα μείνεις μαλάκας;".

Για να είμαι ειλικρινής, ο τρόπος που έθεσε το δίλημμα δεν με ενθουσίασε.

Καμιά απ' τις εναλλακτικές που μου πρόσφερε δεν ικανοποιούσαν τις πνευματικές μου αναζητήσεις.

Αλήθεια, όταν νιώθεις τη γλώσσα και τα χέρια της αλληνής να "πιάνουν δουλειά", πώς μπορείς να επεξεργαστείς διανοητικά τη διαφορά μεταξύ "είναι" και "γίγνεσθαι";

Σελίδες απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου ΙΓ' (Τήνος) - "Γέμιση προφυλακτικών"!

Φαγώθηκες να πάμε στην Τήνο αυγουστιάτικα.

Είχες, λες, ένα τάμα...

Δεν ρώτησα τι και πώς.

Αν ήθελες θα μου το 'λεγες μόνη σου.

Σα βρεθήκαμε μπρος στην εικόνα της Μεγαλόχαρης σταυροκοπήθηκα.

Όχι από ευλάβεια.

Αλλά από έκπληξη!

Δεν φαινόταν καθόλου η εικόνα.

Μόνο τάματα.

Μια αδιαπέραστη στρώση χρυσαφικών, ρολογιών, σκουλαρικιών, μπιχλιμπιδιών!

Βγαίνοντας στο προαύλιο πήγα σ' έναν μικροπωλητή κι αγόρασα ένα πιστό αντίγραφο της εικόνας.

Χωρίς τα κρεματζούλια...

Μόλις την έπιασα στα χέρια μου, σαν κάτι να με κεραυνοβόλησε.

Ήταν η εικόνα του Ευαγγελισμού.

Μου φάνηκε πολύ σημαδιακή.

Σα να προφήτευε ένα τέλος.

Το τέλος του Άντρα!

Όταν ο κρίνος ανθίζει, ο φαλλός μαραίνεται!

Σαν κινηματογραφική ταινία πέρασαν μπροστά μου όλες οι γυναίκες της ζωής μου.

Σαν μικρά κοριτσόπουλα χαχάνιζαν, κρατούσαν στο χέρι τους ένα λουλούδι κι έτρεχαν σ' ένα λιβάδι στρωμένο με ψόφια πέη.

Ανατρίχιασα...

Η Αγία Γραφή το προέβλεψε, κι εμείς το ζούμε... φεμινιστική επανάσταση, τεχνητή γονιμοποίηση, λατρεία της κλειτορίδας και του τεχνητού φαλλού!

Ο άντρας-αφέντης έγινε άντρας-κουβαλητής και, πλέον, σκέτο μπιμπελό!

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση:

Έχουμε καταντήσει η "γέμιση του προφυλακτικού"!

"Προό"!

Πέρναγα περίεργη φάση.

Είχα κλειστεί στον εαυτό μου, δεν γούσταρα να βλέπω ανθρώπους, τριγυρνούσα με τις ώρες στους δρόμους, αλλά μόνο νύχτα!

Τη μέρα κρυβόμουν...

Δεν έβρισκα άκρη σε τούτη την πόλη.

Οι πάντες λες και μετακόμιζαν κάθε μέρα.

Κι ώσπου να γνωρίσω κάποιον, τον έχανα.

Η γνωριμιά μου μαζί σου φώτισε κάπως τους σκοτεινούς μου ορίζοντες.

Ήρθες κι έκατσες δίπλα μου, στο ψηλό σκαμπό του μπαρ.

Κι άφησες να φανούν οι πιο έξυπνες γάμπες του κόσμου.

Βόσκησαν αβέρτα τα πεινασμένα μάτια μου. Χόρτασε απ' τη θεία σάρκα η όρασή μου η σερνική.

Τις φανταζόμουν να τυλίγονται γύρω απ' τη μέση μου, να βουλιάζουν τα μάτια μου στο σκοτάδι των μαλλιών σου, δυο μαύρες κάλτσες πεταμένες στο πάτωμα... δυο πτώματα μεταξωτά.

Με τράβηξες σπίτι σου. 

Ένα κρεβάτι, δυο καρέκλες και στον τοίχο μια εικόνα του Μαρξ και του Λένιν.

Κι εκεί που άρχισαν να με παίρνουν από κάτω οι ευκίνητες και σαλιάρες γλώσσες της αμαρτίας, βλέπω στο κομοδινάκι σου το περσινό ημερολόγιο της "Προοδευτικής".

- Μπα; Γουστάρεις ποδόσφαιρο;

- Όχι μωρέ... απλά η "Προό" είναι η ομάδα της γειτονιάς μου!

Αλλά γω δεν είμαι μαλάκας κοριτσάκι.

Καταλαβαίνω...

Είσαι καψούρα με τον τερματόρο της ομάδας.

Αλλά αν φωνάξεις τ' όνομά του την ώρα που σε πηδαώ, θα κάνω πως δεν άκουσα...

Σελίδες απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (ΙΒ') Παξοί (Κατουρόκαβλες!)

Ο σπουδαίος Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν, στα μέσα περίπου της καριέρας του, ένιωσε ξαφνικά την ανάγκη να έχει μια σύζυγο στο πλευρό του.

Δεν είχε κάποια συγκεκριμένη υπόψη του, αλλά το παράφορο πάθος του για την Ελλάδα τον έκανε να περιορίσει τις επιλογές του στις Ελληνίδες.

Αν και τα 'χε τα χρονάκια του, καλή ώρα σαν κι εμένα, θεωρούνταν ιδανικός γαμπρός!

Έστιψε το μυαλουδάκι του και τελικά ανακοίνωσε πως θα παντρευόταν εκείνη που θα κατάφερνε ν' απαγγείλει ολόκληρη την Ιλιάδα χωρίς λάθος.

Βρέθηκε, έτσι, ολόκληρη η Αθήνα σε αναβρασμό.

Πάντοτε οι Ελληνίδες γούσταραν τέτοιες προκλήσεις και παιχνιδάκια.

Η Ιλιάδα εξαντλήθηκε σε δυο μέρες απ' όλα τα βιβλιοπωλεία!

Όλες οι κόρες της "καλής" αθηναϊκής κοινωνίας βάλθηκαν να μάθουν απ' έξω τα ομηρικά έπη.

Τελικά, βρέθηκε εκείνη που απήγγειλε μονοκοπανιά όλο το ποίημα, χωρίς να πάρει ανάσα.

Κι ήταν και μια απ' τις ομορφότερες Αθηναίες...

Εγώ, βέβαια, δεν στάθηκα τόσο τυχερός μαζί σου.

Δεν ήξερες ούτε ποιος έγραψε τον εθνικό μας ύμνο!

Και, το χειρότερο, ούτε καν ήθελες να τον μάθεις.

Ήξερες μόνο άλλα πράγματα.

Κάθε βράδυ με πότιζες κανατιές νερό!

"Πιες νεράκι", μου 'λεγες, "πιες νεράκι για να μου 'σαι το πρωί ορεξάτος"!

Σου άρεσαν, βλέπεις, οι κατουρόκαβλες....