Όλοι το ξέρουμε πως οι γυναίκες είναι μεγάλες γκαμήλες! Όλα τα θυμούνται, τίποτα δεν ξεχνούν! Και περιμένουν, σαν τις κόμπρες, την κατάλληλη στιγμή να χύσουν το δηλητήριό τους... Έτσι, και η πρώην μου! Όταν με σχόλασε, μου τα έχωσε χοντρά. Και θυμήθηκε τα πάντα όλα! Ακόμα ηχούν στ' αυτιά μου οι τελευταίες της φωνές: "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με μπαρουτιάζεις! Κάθε φορά που μένω από βενζίνη επειδή ΕΣΥ πήρες το αυτοκίνητο το προηγούμενο βράδυ και ξέχασες να το γεμίσεις. Κάθε φορά που διαμαρτύρονται οι επιταγές επειδή ΕΣΥ δεν φρόντισες να τις καλύψεις! Κάθε φορά που βρίσκω άδειο το μπουκάλι με το γάλα επειδή ΕΣΥ νυχτιάτικα δίψασες! Μου έρχεται να ουρλιάξω. Δεν αντέχω άλλο να βλέπω κάθε περιστατικό χωριστά! Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά αυτά στα εκατομμύρια χρόνια που είμαστε μαζί! (σ.σ.: 5-6 μηνάκια είμαστε μαζί κι αυτηνής της φάνηκαν αιώνες!) Κάθε τι που κάνεις αποδεικνύει τον ναρκισσισμό σου, την ανευθυνότητά σου, τον απόλυτο εγωκεντρισμό σου! Αμ το άλλο πού το βάζεις; Καις μια κατσαρόλα το μήνα! Τη βάζεις στο μάτι της κουζίνας με τη σούπα σου και το ρίχνεις στο διάβασμα. Και την άλλη στιγμή το σπίτι γεμίζει καπνό! Και μου τη δίνει αφάνταστα που αποθηκεύεις στο πατάρι τις αγαπημένες μου κούπες επειδή νομίζεις πως αρκούν δυο σ' αυτό το σπίτι! Αλλά δεν έχω κατορθώσει ποτέ να εκφράσω ελεύθερα όλ' αυτά τα συναισθήματα. Επειδή γίνεσαι έξαλλος με την παραμικρή κριτική! Κάποτε θεωρούσα τον εαυτό μου σεξουαλικό άτομο. Εσύ με έμαθες τον ευκολότερο δρόμο για την αγαμία: να κάνω σχέση με έναν τύπο σαν του λόγου σου..."
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, γι' αυτό και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό: οι τρόποι να σώσετε το γάμο σας είναι συγκεκριμένοι και δοκιμασμένοι. Οι εξής τέσσερις: - δεν μένετε στο ίδιο σπίτι ή στο ίδιο δωμάτιο και ΠΟΤΕ δεν κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι! - δοκιμάζετε χωρίς καμία αναστολή τα "ερωτικά τρίγωνα". Καλέστε κάποιο τρίτο άτομο να συμμετάσχει στις ερωτικές σας συνευρέσεις! - επιδοθείτε στις "ανταλλαγές συντρόφων"! Υπάρχουν του κόσμου οι σχετικές αγγελίες, δώστε ένα ραντεβού, βρέστε τα στα διαδικαστικά και βουρ... - κάντε τη σχέση σας πιο "ανοιχτή! Κάθε Τρίτη και Πέμπτη απόγευμα η σύζυγος φέρνει τον εραστή της στο σπίτι, και ο σύζυγος πηγαίνει να συναντήσει την ερωμένη του. Πολιτισμένα και φυσιολογικά...
Εικοσιένα μήνες κωλοφάνταρο δεν είναι και λίγοι! Μπήκαμε νέοι και βγήκαμε άντρες... Και γνωρίσαμε κάθε καρυδιάς καρύδι και κωλοπετσωθήκαμε... Για να γίνεις "αρχηγός" ή, έστω, να "μετρήσεις" σε μια αγέλη αντρών πρέπει να πληροίς κάποιες προϋποθέσεις. Να είσαι επιθετικός, ακραίος, να μην δείχνεις πως έχεις συναισθήματα... "Αρχηγός της αγέλης" γίνεται ο πιο "άντρακλας", ο πιο βαρύς, ο πιο αθυρόστομος, ο πιο "οργισμένος" της παρέας. Ο πιο χυδαίος, ο πιο βρομόστομος, αυτός που πίνει την περισσότερη μπίρα, καπνίζει τα μεγαλύτερα πούρα, λέει τα πιο πρόστυχα ανέκδοτα, σε βάρος των γυναικών εννοείται. Ο "άντρακλας" δεν λυγίζει, δεν πονάει, δεν φοράει εξοπλισμό ασφαλείας στα επικίνδυνα γυμνάσια. Πρέπει να αποδείξει στους άλλους πως "δεν μασάει", δεν φοβάται... Ο "άντρακλας" δεν κάνει παρέα με γυναίκες, έχει μόνο άντρες για κολλητούς. Όταν περνάνε κορίτσια πάντα τα σχολιάζει. Όποιος δεν το κάνει είναι "αδελφή", "μαμμόθρεφτο", "αρχιμαλάκας", άντε, στην καλύτερη, "μαλακιστήρι"! Κι αν έχει γκόμενα, δεν λέει ποτέ "με αγαπά" ή "τη σέβομαι"! Λέει μόνο πως "γουστάρει τον πούτσο μου"...
Πάει και τέλειωσε! Υπάρχει Θεός! Και είναι Μεγάλος και Δίκαιος! Και ό,τι λέει το τηρεί! "Μάχαιραν έδωσες και μάχαιραν θα λάβεις", μας υποσχέθηκε. "Αργώ αλλά δεν λησμονώ", μας προειδοποίησε! Κι ο σοφός μας λαός συμπλήρωσε: "όλα εδώ πληρώνονται"! Το 529 μ.Χ. με διατάγματα των ψευτο-χριστιανών βασιλιάδων του Βυζαντίου έκλεισαν οι Φιλοσοφικές Σχολές της Αθήνας... Σήμερα, μετά από 1.500 χρόνια, κλείνει μια απ' τις δυο Θεολογικές Σχολές της Αθήνας! Και η δεύτερη γίνεται τμηματάκι της Φιλοσοφικής Σχολής! Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου...
Πάλι σόλο και χωρίς γκόμενα ο Ασκαρούλης! Για να το πω ποδοσφαιρικά... "έχω κάτσει στον πάγκο, είμαι επισήμως ντεφορμέ"! Αλλά δεν με νοιάζει δράμι! Είναι οι νύχτες κάπως πιο σκοτεινές κι ατέλειωτες, μα δεν πειράζει. Θα 'ρθει η στιγμή που θ' ανθίσω και πάλι... Είμαι, όμως, προβληματισμένο άτομο. Κάτι τέτοιες ώρες στέγνας κάθομαι και σκέφτομαι τι στο καλό φταίει και δεν μπορώ να σταυρώσω γκομενίτσα. Κατ' αρχήν είμαι της αρχής "αγάπη είναι ο ιδρώτας στο μπλουζάκι σου, η σκόνη στα παπούτσια που φοράς", που λέει και το τραγουδάκι. Έλα μου ντε που κάτι τέτοια κάνουν τις περισσότερες γκόμενες ν' αηδιάζουν! Με θέλουν καθαρό και τακτικό και να μοσχομυρίζω σα να βγήκα μόλις απ' το μπάνιο! Ρε σεις κορίτσια, βάλτε και λίγα μπίχλα στη ζωή σας, δεν κάνει κακό... Απ' την άλλη, μπορεί και να είμαι λίγο απαιτητικός! Τη θέλω τη γυναίκα να 'ναι τέλεια απέναντί μου. Να με σέβεται, να μ' αγαπά, να κάνει καλό έρωτα, να μου μαγειρεύει, να μου πλένει τα ρούχα, να είναι υπάκουη, να μη βγάζει γλώσσα, να μην είναι εργοστάσιο παραπόνων, να μη γυρεύει λούσα, να είναι σεμνή και ταπεινή, να μην είναι φαντασιόπληκτη, να μη με ρωτάει σαν υστερική πού ήμουν και με ποιους, να μην ψαχουλεύει τις τσέπες και το κινητό μου, να με πιστεύει, να με καταλαβαίνει, να με συναισθάνεται σαν μητέρα και αδελφή... Την θέλω, όμως, να 'χει πάνω της και κάτι το έκφυλο, το προκλητικό, το μυστηριώδες, να φορά ζαρτιέρες και μεταξωτά εσώρουχα... Ζητάω πολλά; Υ.Γ.: Θεωρώ πρότυπο γυναίκας τη Θοδωρούλα τη Στίγκα! Αυτή που λέει το παρακάτω τραγουδάκι! Πολύ μαγκιώρα και τύπισσα! Τέτοια γκομενίτσα ψάχνω...
Στην οδό Σκουζέ λειτουργούσε ένα πολύ προχωρημένο για την εποχή μαγαζί, για λεσβίες. Στο ισόγειο προσφερόταν ποτό, μουσική και χορός και στον πάνω όροφο υπήρχαν δωμάτια που συνευρίσκονταν οι λεσβίες πελάτισσες με τις κοπέλες του μαγαζιού... Μια απ' τις χορεύτριες ήταν κι η Τζεμιλέ. Χόρευε ανατολίτικους χωρούςφορώντας ένα αραχνοϋφαντο κορμάκι χωρίς εσώρουχα. Η Τζεμιλέ είχε γίνει γνωστή σ' όλον τον Περαία και την Αθήνα γιατί έκανε το εξής κόλπο: οι πελάτισσες του μαγαζιού ακούμπαγαν στην άκρη του τραπεζιού τους ένα ασημένιο νόμισμα ή μια χρυσή λύρα. Η Τζεμιλιέ λικνιζόμενη περιφερόταν στα τραπέζια, πλησίαζε το σημείο που ήταν ακουμπισμένο το νόμισμα, ακουμπούσε με το αιδοίο της πάνω του και τη στιγμή που σηκωνόταν το νόμισμα είχε εξαφανισθεί! Της πρόσφεραν αρκετά χρήματα για να τους αποκαλύψει το κόλπο της. Αυτή, όμως, τίποτα! Ήταν το μυστικό της που την έκανε πλούσια! Τζεμιλέ... το "μουνί κουμπαράς"!
Η κακή μέρα απ' το πρωί φαίνεται! Δεν είχα προλάβει καλά-καλά να μάθω τα κατατόπια του πλοίου, κι ο πορτορικάνος μάγειρας άρχισε να μου τη λέει: "έι Γκρικ, έμαθα πως τον παίρνεις!" Στις περιπτώσεις αυτές, είτε στη φυλακή είσαι είτε στο καράβι είτε στο στρατό, πρέπει να αντιδράσεις. Αν κάνεις την κότα, τότε θα σε πηδήξουν! Οπότε, αρχίζεις τα μπουνίδια κι όπου σε βγάλει! Κανείς δεν θα πει "τις έφαγε ο μαλάκας". Όλοι θα πουν "το λέει η καρδιά του μόρτη", και θα σ' αφήσουν ήσυχο... Μόλις πιάσαμε Νέα Υόρκη άρχισα να συνειδητοποιώ πόσον καιρό είχα να πάω με γυναίκα! Απ' το προηγούμενο βράδυ ένιωθα ξαναμμένος, και το μυαλό μου ήταν κολλημένο στις πουτάνες... Ήξερα ένα μπαρ στο Πρόσπεκτ Παρκ που σύχναζαν πόρνες. Θα ψώνιζα μια στην τύχη και θα πηγαίναμε στο διπλανό ξενοδοχείο με τους ξεφτισμένους τοίχους. Μόλις θα ανεβαίναμε στο τρίτο πάτωμα θα μας έσπαγε τη μύτη η μυρωδιά του κατσιροδοκτόνου, ανακατεμένο με τσιγαρίλα, κρεμμυδίλα και μεξικάνικες σάλτσες... Θα μπαίναμε στο ετοιμόρροπο δωμάτιο κι εκείνη θα άνοιγε αμέσως τα μπούτια. Και την ώρα που το μαραφέτι μου θα βούταγε στο ξεχειλωμένο της μουνί, εκείνη θ' άπλωνε το χέρι της στο διπλανό κομοδίνο, θα βούταγε το ξυπνητήρι και θ' άρχιζε να το κουρδίζει! Συνηθισμένες ιστορίες... Μόλις μπήκα στο μπαρ παρήγγειλα ποτό κι έπιασα κουβέντα με την γκαρσόνα. Είχα μείνει επίτηδες νηστικός για μια μέρα. Είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις γρήγορα κεφάλι... Δίπλα μου μια παρέα από τέσσερις κρεμανταλάδες συζητούσαν έντονα. Ένας τους, που μπεγλέριζε σατράπικα το κομπολόι, γύρισε προς το μέρος μου. "Χαλβαδιάζεις τις τορπιλάτες βυζάρες της ρε μάγκα;". Έκανα πως δεν τον άκουσα... "Έι μαϊμού, σε ρώτησα κάτι, γιατί δεν απαντάς;" "Δικαίωμά μου! Δεν γουστάρω να σου μιλήσω" "Τούρκος είσαι ρε κοντοστούμπη;" "Όχι, Έλληνας" "Και δεν μας λες ρε μάγκα, θα νικήσουν αύριο οι Μετς;" "Ξέρεις κάτι φίλε, δεν μ' αρέσει το μπέιζμπολ" "Και ποιο άθλημα γουστάρεις δηλαδή;" "Το σόκερ" "Έπρεπε να το φανταστούμε! Οι πισωγλέντηδες οι Έλληνες γυναικεία αθλήματα βλέπουν!" Γυρίζει στην κωλοπαρέα του και λέει: "Ρε σεις, ο Γκρικ λέει πως δεν γουστάρει το μπέιζμπωλ! Τι θα γίνει μ' αυτόν; Του ρίχνουμε κάνα χέρι ξύλο μπας κι αλλάξει γνώμη;" Όπως έδειχναν τα πράγματα, δεν θα πήδαγα κι απόψε... Υ.Γ.: το τραγουδάκι το αφιερώνω στην Κολλητούλα! Στην πλατεία Αβησσυνίας με κυκλοφοράει η τύπισσα και χτυπάμε τα μπυρόνια μας. Άλλωστε, η πλατεία Αβησσυνίας και το Μοναστηράκι μοιάζουν λίγο με το Μπρούκλιν...
Όταν μπήκα στη Νομική της Αθήνας, κει γύρω στα 1985, πρόλαβα στο τσακ τον Βορίδη, λίγο πριν πάρει πτυχίο. Ήταν επικεφαλής μιας ομάδας ακροδεξιών φοιτητών, προερχόμενων κυρίως απ' τα βόρεια προάστεια και το Κολλέγιο Ψυχικού. Ήταν η εποχή που ο Μάκαρος κυκλοφορούσε με το τσεκούρι στο χέρι, όπως βλέπετε στη φωτογραφία... Τον θυμάμαι, που λέτε, σε μια Γενική Συνέλευση να παίρνει το λόγο και να λέει: "Εμείς εμένουμε στην πρωταρχική διάκριση μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού. Εσείς επιλέξατε τον υλισμό και στη συνέχεια χωριστήκατε σε καπιταλιστές και μαρξιστές. Εμείς, όμως, παραμένουμε πιστοί ιδεαλιστές"! Μεγάλη παπαριά, δεν λέω, αλλά ανάμεσα στις τόσες μαλακίες που άκουγες στις φοιτητικές συνελεύσεις αυτή κάπως ξεχώριζε. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Βορίδης αποκήρυξε το παρελθόν του με τα τσεκούρια, δεν θέλει να γίνει ο "Έλληνας Λεπέν", αναδείχθηκε σε επιτυχημένο δικηγόρο και μπήκε και στη Βουλή... Με τον Μάκη μπορεί κανείς να διαφωνεί ιδεολογικά, αλλά δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει μερικά πραγματάκια: είναι συγκροτημένος, πεισματάρης και μαχητικός, έχει τετράγωνη λογική, ισχυρή επιχειρηματολογία, δεν μπλέχτηκε με τις διαπλοκές... Στις τελευταίες εκλογές βγάλαμε κάποια συμπεράσματα: - Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά έχει ξοφλήσει! Από "αστικό" κόμμα έγινε ουρίτσα του ΚΚΕ και βγήκε στο κλαρί! Θέαμα γελοίο και αποκρουστικό. - Το ΛΑΟΣ έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Στα θετικά του είναι πως τόσα χρόνια "μάντρωσε" την ακροδεξιά. - Το κόμμα που ιδρύει η Ντόρα αποβλέπει σε έναν και μόνο σκοπό: να οδηγήσει το Σαμαρά σε οδυνηρή ήττα για να επιστρέψει το μητσοτακέικο στην αρχηγεία της ΝουΔου καβάλα στ' άλογο. Η Δεξιά πολυκατοικία καταποντίζεται και οι αρουραίοι άρχισαν να ανεβαίνουν τους ορόφους! Είδατε το ποσοστό της "Χρυσής Αυγής" στην Αθήνα... Η γνώμη μου είναι πως το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει ισορροπημένα χωρίς μια ισχυρή και υγιά συντηρητική παράταξη! Η σημερινή "δεξιά τρόικα" έχει χρεοκοπήσει! Ο Βορίδης δεν έχει καμία σχέση με τον Σαμαρά-φίτσουλα, τον Καρατζαφέρη-ατακαδόρο και την Δρακουλο-Ντόρα! Τον Βορίδη χαίρεσαι να τον έχεις αντίπαλο. Μέσα απ' την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση μαζί του θ' ανέβει ένα σκαλάκι και το δικό μας επίπεδο!
Η διήγηση για τα Εισόδια της Θεοτόκου περιλαμβάνονται στο Απόκρυφο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Εκεί περιγράφεται πως οι γονείς της Μαρίας, σε ηλικία τριών ετών, την αφιέρωσαν στο ναό του Σολόμωντα, όπου παρέμεινε για 12 χρόνια κλεισμένη σε ένα σκοτεινό χώρο, τα Άγια των Αγίων, τρεφόμενη από Άγγελο. Η περιγραφή αυτή είναι εξωφρενική! Κατ' αρχήν, τα Άγια των Αγίων ήταν ο πλέον ιερός χώρος των Ιουδαίων. Μόνο ένα πρόσωπο, ο Μέγας Αρχιερεύς, μπορούσε να εισέλθει σε αυτόν και μόνο μια φορά το χρόνο... Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως η ιουδαϊκή θρησκεία ήταν αρκετά μισογυνική. Είναι σίγουρο πως ουδέποτε θα επέτρεπαν έστω και σε ένα μικρό κοριτσάκι να εισέλθει στον φοβερό τόπο της παρουσίας του Θεού! Ειλικρινά, δεν κατανοούμε για ποιο λόγο η Εκκλησία μας εξακολουθεί να εορτάζει ένα τόσο χοντροκομμένο ψέμα. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από θρύλους και μυθεύματα. Ούτε το συγκεκριμένο γεγονός φαίνεται να προσθέτει κάτι στην ιερότητα του προσώπου της Παναγίας. Και μόνο που επελέγη να κυοφορήσει τον Χριστό, φτάνει και περισσεύει... Ένα απ' τα κλασικά επιχειρήματα του ιερατείου μας είναι πως "η Παναγία μπήκε στα Άγια των Αγίων για να καλλιεργηθεί και να ωριμάσει πνευματικά"! Το βρίσκουμε, τουλάχιστον, αφελές. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να κάνει τη δουλειά του παντού! Άλλωστε, στα Άγια των Αγίων ούτε ο ίδιος ο Ιησούς δεν μπήκε... Κλείνουμε με μια μικρή ιστορική υπενθύμιση: τη συγκεκριμένη εορτή καθιέρωσε η Εκκλησίας μας πολύ καθυστερημένα, και συγκεκριμένα τον 8ο αιώνα! Αυτό και μόνο λέει πολλά...
Η αλήθεια είναι πως έδινα τον καλύτερο εαυτό μου στους "ξένους"! Σε όσους νταραβεριζόμουνα στη δουλειά και στη διασκέδαση... Όταν γύριζα σπίτι δεν είχα ούτε την ενέργεια ούτε την υπομονή να είμαι ευγενικός και ευχάριστος! "Τουλάχιστον σπίτι μου μπορώ να είμαι ο εαυτός μου", σκεφτόμουν. Γιατί, όμως, ρε γαμώ το μου, το "να είμαι ο εαυτός μου" δεν σημαίνει σχεδόν ποτέ "να είμαι ο καλύτερος εαυτός μου"; Αντιμετώπιζα την αφοσίωση και την αγάπη σου ως δεδομένη! Είχα από σένα απαιτήσεις που δεν θα είχα ποτέ στην αρχή της σχέσης μας. Κι ούτε θα είχα από άλλους ανθρώπους! Φυσικό ήταν να φτάσεις στα όρια της αντοχής σου...
Ακούω πολλούς να λένε: "οι γυναίκες αγαπάνε τα καθίκια"! Δεν συμφωνώ μαζί τους. Η γνώμη μου είναι πως οι γυναίκες γουστάρουν τα "ακατέργαστα διαμάντια"! Στη γυναίκα αρέσει να πιστεύει πως ο άντρας της είναι ένα Καλό Παιδί που παλεύει να βγει μέσα από ένα Καθίκι! Και θεωρεί προσωπικό της κατόρθωμα αν τον βοηθήσει να το πετύχει... Γι' αυτό κι όταν οι γυναίκες χωρίζουν, εκείνο που τις σκυλιάζει περισσότερο είναι που η επόμενη θα τον βρει "στρωμένο"! Εκείνον που οι γυναίκες δεν πάνε με τίποτα είναι το Σκέτα Καλό Παιδί! Αυτό δεν χρειάζεται κατεργασία. Και είναι πολύ ανεκτικό! Δεν κάνει ποτέ πρωτόγονα πράγματα όπως, ας πούμε, να πατήσει πόδι! Το Σκέτα Καλό Παιδί είναι η μόνη παραλλαγή αρσενικού που μπορεί να ξυπνήσει και να βρει σημείωμα... Υ.Γ.: πάντα είχα την εξής απορία: γιατί οι γυναίκες να μην είναι σαν τους άντρες; Γιατί να είναι απαιτητικές, υστερικές και βιδωμένες;
Κουραστική μέρα χθες... Αποφάσισα να χωθώ στη μπανιέρα και να μουλιάσω. Παρατήρησα πως στην σαπουνοθήκη είχε απομείνει ένα απολειφάδι. Άπλωσα το χέρι μου και πήρα ένα άλλο σαπούνι απ' το κοντινό ράφι. Είχε σχήμα αχιβάδας ή κάτι τέτοιο... Μπήκες στο μπάνιο. Μου είπες μια χαριτωμενιά και γέλασα. Ύστερα, όμως, το ύφος σου άλλαξε! "Γιατί πήρες ΑΥΤΟ το σαπούνι;", με ρώτησες. "Έχει ένα κάρο σαπούνια στο ντουλάπι"! Από το ύφος σου κατάλαβα πως τσατίστηκες στ' αλήθεια. Δύο πράγματα δεν μπορώ να καταλάβω ως άντρας: α) Γιατί να υπάρχει ένα σαπούνι στο ράφι που δεν έχεις σκοπό να χρησιμοποιήσεις; β) Ποια η διαφορά ανάμεσα στο σαπούνι που βρίσκεται στο ράφι και σ' εκείνα που βρίσκονται στο ντουλάπι; Σήμερα το πρωί πέρασα απ' το φαρμακείο της γειτονιάς και σου αγόρασα ένα κάρο σαπούνια, όλων των ειδών, των χρωμάτων και των σχημάτων! Όταν σου τα έφερα το μεσημέρι, έβαλες τα γέλια, μου έδωσες ένα φιλάκι και μου είπες: "Δεν καταλαβαίνει Χριστό ο άνθρωπος"...
Ο πατέρας μου, "γιος εκτελεσθέντος κομμουνιστού", διορίστηκε, επί Ενώσεως Κέντρου, Διευθυντής του Νοσοκομείου Καρπενησίου. Μπορεί να ήταν τίμιος μέχρι αηδίας, και, για την εποχή, να είχε κάποιες διοικητικές ικανότητες, αλλά τα τυπικά προσόντα δεν τα 'χε! Μάλλον απ' το παράθυρο διορίσθηκε... Γι' αυτό και τον θυμάμαι να σπουδάζει σε κάποια ηλικία νομικά, έχοντας δύο κουτσούβελα συνεχώς δίπλα του να κλωτσάνε το τόπι και να το παίζουν Βάγκνερ και Κελεσίδης... Τον Μάρτη του 1968, όταν η μάνα μου ήταν ετοιμόγεννη, την έφερε να γεννήσει στην Αθήνα. Δεν εμπιστευόταν το Νοσοκομείο που ο ίδιος διοικούσε... Έτσι γεννήθηκα στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα, απέναντι απ' το πάρκο Βενιζέλου, κι από τότε όλα μου τα χαρτιά γράφουν "γεννηθείς εν Αθήναις"... Μέχρι τα δέκα μου μεγάλωσα στο Καρπενήσι. Επί χούντας ήταν τόπος εξορίας και εκτόπισης. Αλλά και μετά τη μεταπολίτευση θυμάμαι να λειτουργούν ακόμη οι "Ανοιχτές Αγροτικές Φυλακές"... Απ' την κεντρική πλατεία της πόλης περνούσαν κοπάδια ολόκληρα από γίδια, γαϊδουράκια και μουλάρια. Ειδικά τα Σάββατα όλοι οι κεντρικοί δρόμοι γέμιζαν με κοπριές... Μιλάμε για φτώχεια! Στον κάτω μαχαλά, που ζούσαμε εμείς, μόνο μια οικογένεια είχε δερμάτινη μπάλα. Και περιμέναμε πότε θα άφηναν το παιδί τους να βγει απ' το σπίτι για να φέρει τη μπάλα του και να παίξουμε όλοι μας... Θυμάμαι και μια φορά που έβαλαν στο σχολείο μια εργασία για τα "Λόγια της πλώρης" του Καρκαβίτσα. Ο πατέρας μου δεν είχε να αγοράσει το βιβλίο και το δανείστηκε για ένα απόγευμα απ' το φίλο του τον βιβλιοπώλη... Το 1979 ήρθαμε στην Αθήνα. Οι δικοί μου μεταδημότευσαν, αλλά εγώ παρέμεινα πεισματικά δημότης Καρπενησίου. Τώρα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Το Καρπενήσι δεν έχει καμία σχέση με την πόλη που μεγάλωσα. Έγινε κάτι μεταξύ Αράχωβας και Μυκόνου... Σπίτι δεν έχουμε πια εκεί, ούτε και συγγενείς. Κι οι παιδικοί μου φίλοι έχουν σκορπίσει... Να φανταστείτε, στις εκλογές που σας συμβούλευα τι να ψηφίσετε, εγώ δεν πήγα καν να ψηφίσω... Οπότε, αποφάσισα να μεταδημοτεύσω! Βρίσκομαι, όμως, σε μεγάλο δίλημμα γιατί έχω δύο επιλογές: μπορώ να γραφτώ τόσο στην Αθήνα όσο και στου Ζωγράφου! Στην Αθήνα γεννήθηκα κι έχω την επαγγελματική μου έδρα. Και θα ανήκω στο "ένδοξο" Πρώτο Δημοτικό Διαμέρισμα, που υπάγεται η πλατεία Βάθης και τα Εξάρχεια. Γιατί ό,τι είμαι αποτελεί συνισταμένη τριών παραγόντων: α) της μικροαστικής μου καταγωγής β) του λούπεν υπόκοσμου της Βάθης γ) της αριστερής διανόησης των Εξαρχείων. Απ' την άλλη, το σπίτι μου είναι στου Ζωγράφου. Εδώ έβγαλα το Λύκειο, εδώ μένουν και οι καλύτεροι φίλοι μου! Και υπάρχει κάτι που μπορεί να γείρει αποφασιστικά την πλάστιγγα: στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου ξεπαρθενεύτηκα! Εκεί που σήμερα είναι το πάρκινγκ της Φιλοσοφικής...
Κάθε Κυριακή εκλογών το πρόγραμμά μου είναι λίγο-πολύ προκαθορισμένο: πρωινή ανάγνωση εφημερίδων κι αμέσως μετά, με κάποιος φίλους, συνεχείς βόλτες στο Λεκανοπέδιο για καφέ, συζητήσεις, ουζάκια, μεζεδάκια... Μιλάμε με πολύ κόσμο, κυρίως ακούμε, "πιάνουμε" κλίμα... Και επιστρέφοντας σπίτι καταγράφουμε τα συμπεράσματά μας. Ας ξεκινήσουμε με κάτι βασικό: στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας δεν χωράνε πανηγυρισμοί. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Είμαστε όλοι χαμένοι... Τούτος ο χειμώνας είναι πολύ δύσκολος. Εξίσου δύσκολα θα είναι και τα επόμενα δύο χρόνια! Σε λίγες ώρες οι Βρυξέλλες θ' ανακοινώσουν το πραγματικό έλλειμμα και το χρέος της Ελλάδας για το 2009. Υπολογίζονται γύρω στο 15,5% και 130% αντίστοιχα! Και το 2013 το χρέος μπορεί και να ξεπερνά το 150%! Κακά τα ψέματα, τέτοια νούμερα δεν είναι διαχειρίσιμα... Η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να παίρνει διαρκώς σκληρά μέτρα. Σε πρώτη φάση αναμένονται: - αύξηση του ΦΠΑ από 11% σε 13% - αύξηση αντικειμενικών αξιών - εξίσωση φόρου πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης - αύξηση φορολογίας των τσιγάρων - αύξηση του εισιτηρίου στις αστικές συγκοινωνίες στα 1,20 ευρώ - νέες περικοπές στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων - κατάργηση και συγχώνευση πολλών δημόσιων φορέων Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες διαμορφώνονται και οι αντίστοιχοι πολιτικοί συσχετισμοί. Η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει τον πολιτικό έλεγχο, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα τους σκληρούς όρους του Μνημονίου. Θεωρεί πως η χώρα πρέπει πάση θυσία, στην παρούσα φάση, να μην εγκαταλειφθεί απ' την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ... Απ' την άλλη, η διαρκώς αλαλάζουσα αντιδημοκρατική Αριστερά και η λαϊκιστική και φοβική Δεξιά, εντελώς ανεύθυνα, επιλέγουν την "ανεξέλεγκτη χρεοκοπία", δημαγωγώντας διαρκώς και συνεργαζόμενες εκλογικώς. Όσοι κυκλοφορούμε στο κέντρο της Αθήνας είδαμε στις τζαμαρίες των καταστημάτων που έβαλαν λουκέτο αφίσες που κόλλησαν κάποιοι "άγνωστοι" με τη φράση "κλειστόν λόγω μνημονίου"! Λες κι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο και τα 110 δις της τρόικας και η χώρα είχε χρεοκοπήσει τον περασμένο Μάιο, τα μαγαζιά αυτά θα ήταν γεμάτα με ευτυχισμένους και πάμπλουτους πελάτες... Στις κάλπες απόψε συναντήθηκαν τρία μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα της κοινωνίας μας: - οι σοσιαλδημοκράτες του Γιώργου - το φιλελεύθερο Κέντρο της Ντόρας - η δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη. Η ιστορία παίζει πράγματι περίεργα παιχνίδια κάποιες φορές... Ποιος θα το 'λεγε πως μετά από 60 χρόνια θα ξαναντάμωναν οι πολιτικοί δρόμοι: - του εγγονού του γερο-Παπανδρέου - της κόρης του Μητσοτάκη - του πολιτικού απόγονου του Τσιριμώκου! Αυτές οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις οφείλουν να αναλάβουν το δύσκολο έργο της σωτηρίας της χώρας. Στην ανάγκη να επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο, ώστε να παραταθεί η διάρκεια αποπληρωμής του χρέους. Μπας και μείνουν και λίγα χρήματα στο εσωτερικό, να αντιμετωπιστεί η ύφεση και η καλπάζουσα ανεργία... Πολύ δύσκολο το έργο, αλλά οι καλοί οι καπετάνιοι στις φουρτούνες φαίνονται! Ασφαλώς θα έχουν απέναντί τους μια λυσσασμένη Αριστερά και Δεξιά! Που μύρισαν "αίμα" και τυφλωμένες, σαν τους καρχαρίες, ορμάνε στο ημιθανές κορμί της εθνικής μας οικονομίας! Αλλά δεν πειράζει... Πάντα έτσι ήταν τα άκρα... Συνεχώς στο χείλος του γκρεμού βρίσκονται και στον γκρεμό θέλουν να μας ρίξουν!
Τι να πρωτογράψει κανείς για την ιστορία -και τις ιστορίες- της Τρούμπας. Για το Φλιπ Μπαρ στη στοά Λιναρά, που έκαναν πιάτσα οι σιτεμένες πουτάνες, οι "γκαζιέρες" κατά την πειραιώτικη αργκό. Έπαιρναν κάναν γερο-ναυτικό ή κανέναν βιτσιόζο και τον πήγαιναν για βίζιτα στο ξενοδοχείο "Ακρόπολη"... Για το καμπαρέ "45 Γιάννηδες" και τον ιδιοκτήτη του, μεγάλο μούτρο... Μόνο με τρία πράγματα ασχολιόταν: χαρτιά, "κόκαλα" και ρουφιανιλίκι. Ο φάκελός του στην Ασφάλεια είχε μια διαγώνια κόκκινη γραμμή. Που σήμαινε πως μόνο για φόνο θα μπορούσαν να τον συλλάβουν! Όλα τ' άλλα αδικήματα τα ξεπερνούσε με μια απλή "επίπληξη"! Έτσι αντάμειβε τότε η Ασφάλεια τους ρουφιάνους της στην Τρούμπα... Στα Καρβουνιάρικα ήταν η ταβέρνα του Θόδωρα. Εκεί μαζεύονταν όλες οι αδελφές. Μόνιμη θαμώνας και η "Μιμίκα". Είχε πολεμήσει και στον εμφύλιο με τον "Εθνικό Στρατό"! Η βασίλισσα Φρειδερίκη της είχε απονείμει και παράσημο ανδρείας! Κάθε φορά που το "Ηθών" έκανε ντου, η Μιμίκα τραβούσε από την τσάντα της το "αριστείο" και φώναζε: "Μην με αγγίζετε! Εμένα με τίμησε η βασίλισσα!". Ώσπου ένα καρακόλι δεν άντεξε μια φορά και της το πέταξε: "Αυτό το χαρτί στο 'δωσε η βασίλισσα για την αντρεία σου, όχι για να γαμιέσαι!" Μέρα με τη μέρα φεύγουν τα γεροντίδια που έζησαν τα Βούρλα, τις Λαμαρίνες (πίσω απ' το Παπαστράτειο) και την Τρούμπα. Με τους καταδότες και τους ψευτόμαγκες, τους γιαλαντζί αρσενικούς αγαπητικούς, τους μπασκίνες, τα χασίσια, τη βρομιά, την εκμετάλλα, ό,τι μπορείς να φανταστείς... Οι παππούδες πρόλαβαν και μου 'παν πολλές ιστορίες. Τις κατέγραψα όλες στο κομπιούτερ του μυαλού μου. Για το Δημοτικό Θέατρο, στον Άγιο Κωνσταντίνο, που γινόταν το αλισβερίσι με το "μαύρο". Εκεί έτρεχαν τ' αλάνια ν' αγοράσουν "πενταράκια", "μπάμιες", "γεμιστάκια" και "τρίφυλλα"... Κάπου, όμως, χαλάστηκα και δεν έχω όρεξη να τα γράψω. Γιατί αυτό ήταν ο Περαίας: νταηλίκι, πουτανιλίκι, μαστουριλίκι... Ο Μεταξάς έκλεισε τα Βούρλα. Ο Παπαδόπουλος έκλεισε την Τρούμπα. Κι επί Σημίτη γκρέμισαν τα τσιμέντα στο καραϊσκάκη και μας έβαλαν πλαστικές καρεκλίτσες! Να βλέπουμε τον Ολυμπιακό αναπαυτικά μασουλώντας πατατάκια τσιπς! Μην τυχόν και κρυώσει ο κώλος μας και γουργουρίσουν τ΄ αντεράκια μας...
Η πρώτη φορά που ψήφισα ήταν στις δημοτικές εκλογές του 1986. Ήμουν τότε 18 χρονών... Όσοι από μας ανήκαν τότε στην Αριστερά θα θυμούνται τους καθοδηγητές να λένε για το δεύτερο γύρο πως "στον κόσμο θα λέμε ότι η γραμμή είναι άκυρο-αποχή, αλλά εμείς στην κάλπη ρίχνουμε Έβερτ-Κούβελα-Ανδριανόπουλο"! Ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ! Το δεύτερο, ακόμα μεγαλύτερο σοκ, ήταν το 1989 με τη συγκυβέρνηση ΚΚΕ-ΕΑΡ (πρώην ΚΚΕ εσ)-ΝουΔου! Πρόφαση η "κάθαρση"! Ήταν η εποχή που κανένα απ' τα τότε στελέχη της Αριστεράς δεν θέλει να θυμάται. Και οι περισσότεροι ομολόγησαν, εκ των υστέρων, πως ήταν "μεγάλο ιστορικό λάθος"... Ακολούθησαν πολλές ακόμη άτυπες ("ανίερες") συνεργασίες Δεξιάς-Αριστεράς. Κι όχι μόνο στο χώρο της αυτοδιοίκησης αλλά και στις συνδικαλιστικές και, κυρίως, στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Στις βουλευτικές εκλογές του 2007, λόγω και του εκλογικού συστήματος, δόθηκε η μεγάλη και ιστορική ευκαιρία να συγκροτηθεί η πρώτη κεντροαριστερή κυβέρνηση συνεργασίας στη χώρα μας. Ο Συνασπισμός την κλώτσησε με αποτέλεσμα την επανεκλογή Καραμανλή, με ό,τι αυτό σήμαινε (έκρηξη σκανδάλων, οικονομική χρεοκοπία κ.λπ.). Στην εκλογική αναμέτρηση της ερχόμενης Κυριακής δεν κρίνεται κάτι το ιδιαίτερο. Τα ουσιαστικά πολιτικά συμπεράσματα βγήκαν την προηγούμενη Κυριακή. Το μόνο που στην πραγματικότητα κρίνεται είναι η αξιοπιστία και η αξιοπρέπεια της Αριστεράς. Αν θα κόψει οριστικά τους ιστορικούς της δεσμούς με το φιλελεύθερο και δημοκρατικό Κέντρο. Κι αν θα σηκώσει για λάβαρα του "αντιμνημονιακού της αγώνα" τους Ψωμιάδηδες, Νικήτες και Γκιουλέκες...
Ζόρικο γκομενάκι η Τσαούσα! Κίνδυνος θάνατος δικέ μου! Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει μαζί της... Κινούμενη άμμος, λάκκος λεόντων! Αλλά εγώ γουστάρω το "ζην επικινδύνως"! Την ψήνω να με παντρευτεί! Της ετοιμάζω και μήνα του μέλιτος έκπληξη! Προσπαθεί να με ψαρέψει. Αλλά δεν της αποκαλύπτω για πού θα τραβήξουμε. Μόνο να κάνει εμβόλιο χολέρας της λέω... Έχει και την προικούλα της η μικρά! Αμ πως! Πρόκειται για το τελευταίο της ποστάκι που μου το χάρισε και το απλώσαμε πάνω στο νυφικό κρεβάτι και περιμένουμε να μας ασημώσετε! Ακολουθεί το ποστάκι της Τσαούσας:
Διαβάζω από προχτές ότι οι Αριστεροί πάσης φύσης, ετοιμάζονται να ψηφίσουν υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας την Κυριακή.
Όχι ότι μου κάνει εντύπωση, μια ζωή προδότες της ιστορίας, του λαού, του κόμματος και του εαυτού τους ήταν, αλλά είναι και μαλάκες και τους αρέσει να το φωνάζουν. Ρε παπάρα, ψήφισε τον πούστη τον ακροδεξιό (οι δεξιοί μόνο ακροδεξιοί είναι) και κάντο γαργάρα. Αφού είσαι τσογλάνι και το ξέρουμε, τι το υπενθυμίζεις συνέχεια; Κάνεις πάρτι με τη μαλακία από τότε που ανακάλυψες τον Τρότσκι, τον Λένιν, τον Μαρξ, τον Έγκελς, τον Ντρίξτον, τον Φονς, τον Αϊκακ. Ήρθε ο βλάχουρας ο Έλληνας να το παίξει Κομμουνιστής. Δε λέω για τώρα, κι από παλιά μιλάω. Πώς κατάφερε να συνδέσει τη στέπα με τη Στούπα της Καλαμάτας, μόνο η πούτσα του το ξέρει. Αφού ρε κωλόβλαχε στο μυαλό σου δεν χώρεσαν ποτέ απλούστερα πράγματα, είναι δυνατόν να έχεις κατανοήσει το μανιφέστο; Αφού είσαι Έλληνας μπουρτζόβλαχος και Καραγκούνα κουνιστή, έχεις κάνει την Αθήνα ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ και θα ψηφίσεις για να παραμείνει μπουρδέλο, γιατί αυτό είναι το περιβάλλον που καταλαβαίνεις. Αφού ρε μαραμένο αρχίδι, είσαι κατά του μνημονίου απαιτώντας να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή και να μην πληρώσουμε κανένα χρέος, μπαταχτσής από κούνια μωρή λουλού και το πουλάς για ιδεολογία. Αφού ρε μουνάκι αξύριστο, θα ψήφιζες ΠΑΣΟΚ αν δεν σου κόβανε τα επιδόματα και του κώλου τα μουνόπανα που σου πληρώνανε τόσα χρόνια στην πλάτη των άλλων. Αφού ρε ξεχειλωμένε κώλε, είσαι χειρότερος από τους ακροδεξιούς που θα ψηφίσεις γιατί τραβάς όπου σε πάει ο άνεμος με τον καταπιόνα ορθάνοιχτο να φας κάνα κοψίδι κι εκεί ξεχνάς και μάνα κι αδελφό και Μαρξ και Λένιν και της γυναίκα σου τον μούνο. Παλιόπουστα, καριόλη Αριστερέ, η Ελλάδα αν βρίσκεται ακόμα στα σκατά σε σένα το χρωστάει. Πάντα τρικλοποδιές της έβαζες με του μυαλού σου τον απόπατο. Αφού ρε μίασμα της Μεσογείου, δεν έχεις μυαλό ούτε κορδόνια για να δέσεις, γιατί γαμάς το σύμπαν; Γιατί υπάρχεις; Σιχαμένο κωλάντερο, έφτιαξες μια κοινωνία τίγκα στους ναρκομανείς, στις άρρωστες πουτάνες, στα κακοποιημένα αδέσποτα, και στις χωματερές των σκουπιδιών από τα χιλιόμετρα κωλόχαρτα σου. Ναι ρε, εσύ την έφτιαξες αυτή την κοινωνία, με τις αλλαξοκωλιές σου μια ζωή με φασιστόμουτρα. Με το να γλείφεις τους εμετούς τους για να μη χάσεις μια θερμίδα ύπαρξης. Πουλημένο ρεμάλι, υπάνθρωπε, υπέλληνα, καριόλη της μάνας σου, τσογλάνι του πατέρα σου, της γειτονιάς ρουφιάνε, ούτε η κουράδα του σκύλου σου που δεν έσκυψες ποτέ να μαζέψεις από το δρόμο δεν σου αξίζει για να φας. Ψήφισε ρε αρχίδι δεξιούς, κάνε τους και κυβέρνηση ξανά, να φας 8 μνημόνια και τα 8 στον κώλο. Η επανάσταση δεν τέλειωσε ακόμα. Θα τελειώσει όταν σε καταπιεί η ιστορία.
Το περασμένο Σάββατο πήγα σε γάμο! Παντρευόταν η κολλητή της δικιάς μου! Κι έπρεπε υποχρεωτικά να τη συνοδέψω. Την ίδια ώρα που έπαιζε ο Ολυμπιακός, γαμώ την ατυχία μου... Όταν μια ανύπαντρη γυναίκα είναι καλεσμένη σε γάμο, με τον δικό της, αισθάνεται μια περίεργη νευρικότητα. Έτσι κι η δικιά μου. Δεν ήξερε αν η επαφή μου με το Μυστήριο θα μου βάλει την ιδέα ή θα μου ενισχύσει την Κρίση Πανικού... Δεν ήξερε αν έπρεπε να με κοιτάξει την ώρα του γάμου. Αποφάσισε να μην το κάνει κι άφησε το χέρι της να κρέμεται. Και σωστά έκρινε πως θα ήταν άστοχο να επιχειρήσει να πιάσει την ανθοδέσμη. Την ώρα που την πέταξε η νύφη, φρόντισε να λείπει στην τουαλέτα... Όταν επιστρέφαμε, στο αμάξι, ήταν όλο γλύκες. Ούτε κουβέντα για την τελετή που προηγήθηκε! Ίσως νόμιζε πως, επιτέλους, μου καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα του γάμου και κείνη την ώρα την καλλιεργούσα και δεν έπρεπε να με αποσπάσει! Εγώ, βέβαια, σκεφτόμουν από πού να κόψω δρόμο για να προλάβω το δεύτερο ημίχρονο... Αν ποτέ αποφασίσω να παντρευτώ, θα κάνω "λάιτ" γάμο! Στους "λάιτ" γάμους όλα γίνονται με λιγότερη φασαρία και οι ρόλοι είναι σαφώς διακριτοί! Εκείνη θα: - αγοράσει κάτι να φορέσει - αγοράσει κάτι να φορέσω - κανονίσει την ώρα του γάμου - κλείσει τραπέζι στο εστιατόριο - γράψει μόνη της όλες τις προσκλήσεις. Εγώ θα: - πάω στο γάμο! Εμείς οι εργένηδες είμαστε σίγουροι για δύο πράγματα: α) Οι περισσότερες γυναίκες θέλουν σαν τρελές να παντρευτούν! β) Όλες οι γυναίκες θέλουν σαν τρελές να μας παντρευτούν! Κι έρχομαι τώρα στο πιο δύσκολο. Πώς θα επιλέξω, ανάμεσα στις χιλιάδες ενδιαφερόμενες, ποια να παντρευτώ; Η απάντηση, για μένα, είναι εύκολη. Θα τις περάσω απ' το τεστ με την κωδική ονομασία "Γαύρος"! Ένα ωραίο κυριακάτικο πρωινό, εκεί που θα διαβάζουμε στο κρεβάτι τις εφημερίδες, εγώ τον "Γαύρο" κι αυτή τα ένθετα της "Καθημερινής", θα πάρω το σοβαρό μου ύφος και θα της πω: "Κοίτα, πρέπει να σου ξεκαθαρίσω κάτι. Εγώ το γάμο δεν τον σκέφτομαι. Δεν σκοπεύω να παντρευτώ ΠΟΤΕ!" Αν αυτή βάλει τα γέλια και μου απαντήσει "δεν θυμάμαι να σου έκανα πρόταση", την παντρεύομαι!
Δεν ξέρω πώς μου 'ρχετε, αλλά κάθε φορά που γιορτάζω ή έχω γενέθλια, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Να, καλή ώρα απόψε. Εκεί που πίναμε τις βοτκούλες μας με τους κολλητούς, θυμήθηκα πάλι τα μικράτα μου... Τότε που οι δικοί μου με ρώταγαν τι ήθελα να γίνω άμα μεγαλώσω. Κι εγώ τους απαντούσα με κάθε ειλικρίνεια: "τίποτα"! Θυμάμαι τον πατέρα μου να εξαγριώνεται και τη μάνα μου να τρέχει να κατευνάσει τα πνεύματα. "Είναι πολύ μικρό ακόμα το παιδί", ή "άνθρωπος να γίνει" ή κάτι τέτοια φώναζε... Εγώ προτιμούσα τη δεύτερη λύση. Είτε γιατί δεν είχα ιδιαίτερες φιλοδοξίες είτε γιατί μου φαινόταν εύκολο να γίνω άνθρωπος... Όταν πρωτοείδα μουνί πιάστηκε η καρδιά μου! Χαρά και φόβος μαζί! Η κοπέλα ήταν αρκετά μεγαλύτερη. Μου έπιασε το χέρι και το 'βαλε πάνω στο μουνί της. Και τότε συνειδητοποίησα πως έτσι ήθελα να ζήσω. Πλαγιασμένος δίπλα σε μια γκόμενα, με το χέρι μου πάνω στο μουνί της και τα σεντόνια να μυρίζουν σαπούνι και κολόνια... Σε λίγο ανακάλυψα μια ακόμα υπέροχη μυρουδιά. Αυτή των βιβλίων. Και τη συνδύασα με τη μυρωδιά απ' το γυναίκειο κορμί και τα σκεπάσματα. Μεγάλο μέρος της παιδικής μου ζωής το πέρασα μυρίζοντας με πάθος βιβλία. Αν πρώτα δεν τα μύριζα, δεν τα διάβαζα... Κι όσο τα διάβαζα έχωνα κάθε τόσο τη μύτη μου ανάμεσα στα φύλλα τους... Όταν πριν λίγο καιρό ξεφορτώθηκα, λόγω έλλειψης χώρου, την παιδική μου βιβλιοθήκη, τα μύρισα ένα-ένα. Ερωτικές αναμνήσεις χωμένες στο κεφάλι ενός σαραντάρη... Όσο ήμουν παιδί και δεν είχα αναμνήσεις άρχισα να σκέφτομαι το Θεό. Είναι κάτι που μπορεί να σκεφτεί ακόμη κι ένας βλάκας. Πόσο, μάλλον, ένα παιδί... Από τότε είχα προσδώσει ανθρωπομορφικές ιδιότητες στο θείον! Και σήμερα ο θεούλης είναι για μένα ένας καλόκαρδος αλκοολικός παπούλης. Πίνουμε παρεούλακαι τουδιηγούμαι μπουρδελοϊστορίες. Του αρέσουν πολύ... Υπάρχουν τρία ενδιαφέροντα στην ψυχή μου. Ο έρωτας! Τον συνδυάζω με την ποίηση. Το βιβλίο! Το συνδυάζω με το ταξίδι. Και το αλκοόλ! Το συνδυάζω με τη θάλασσα... Τούτη τη στιγμή, επειδή βαριέμαι να πλύνω τα ποτήρια που έχουν γεμίσει το νεροχύτη, πίνω τσίπουρο απ' το καφόμπρικο...
- Εγκρίνουμε το Μνημόνιο! - Μένουμε κάτω απ' την προστατευτική ομπρέλα της τρόικας! - Αποφεύγουμε την καταστροφική ανεξέλεγκτη χρεοκοπία! - Σώζουμε τη χώρα μας! - Δεν σπρώχνουμε τα παιδιά μας να φύγουν μετανάστες στην Αλβανία και τα κορίτσια μας να γεμίσουν τα μπουρδέλα της Ευρώπης! Αλλιώς πάμε για βουλευτικές εκλογές-δημοψήφισμα στις 12 Δεκέμβρη... Υ.Γ.: Το 1960 και δώθε, ο γερο-Καραμανλής έστειλε 1.000.000 Έλληνες μετανάστες στις φάμπρικες και στα ορυχεία του Βελγίου και της Γερμανίας! Να δούμε πόσους θα στείλουν οι Σαμαρο-Παπαρηγο-Τσίπρηδες...
Στην Αθήνα τον Γιώργο Καμίνη! Γιατί ο τυπάς είναι σούπερ και γιατί πρέπει στην πόλη μας να μπει τέλος σε ένα σάπιο καθεστώς 25 χρόνων. Το σημερινό σκάνδαλο με τους "Βούλγαρους ψηφοφόρους του Νικήτα" είναι ένα μικρό μόνο δείγμα... Στην Αττική τον Γιάννη Σγουρό! Γιατί είναι μακράν ο καλυτερότερος και γιατί δεν έχουμε διάθεση να ξαναψηφίζουμε στις 12 Δεκέμβρη. Στον Περαία τον Γιάννη Μίχα! Γιατί ο άνθρωπος ξέρει τέλεια να κάνει τη "δουλειά" και γιατί δεν θέλουμε να πέσει το πρώτο λιμάνι της χώρας στα χέρια της μανιάτικης μαφίας. Στη Σαλονίκη τον Μπουτάρη γιατί, έτσι απλά, τον γουστάρουμε! Στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας οποιονδήποτε εκτός του Ψωμιάδη! Στο Δήμο Πυλαίας-Χορτιάτη τον Νίκο Νυφούδη, γιατί είναι μπλόγκερ ("Ταχυδρόμος") και καλός φίλος και πολύ ομορφόπαιδο. Αν δεν τον χώσουμε βαθιά στα τοπικά προβλήματα, θα μας φάει όλες τις γκόμενες ο κερατάς. Στους υπόλοιπους δήμους και περιφέρειες ψηφίζουμε κατά συνείδηση με αυτοδιοικητικά κριτήρια...
Δεν θα άλλαζα ποτέ το γέλιο της καρδιάς μου με όλα τα πλούτη του κόσμου. Ούτε θα ήμουν ικανοποιημένος με το να μεταλλάξω τα δάκρυά μου, τα δάκρυα της αγωνίας μου, σε γαλήνη. Φλογερή μου ελπίδα είναι ότι όλη μου η ζωή σ' αυτή τη γη θα αποτελείται από Δάκρυα και Γέλιο... Δάκρυα πoυ εξαγνίζουν την καρδιά μου και μου αποκαλύπτουν το μυστικό και το μυστήριο της ζωής, Γέλιο που με φέρνει πιο κοντά στους συνανθρώπους μου, Δάκρυα που με κάνουν να αισθάνομαι τους πονεμένους, Γέλιο που συμβολίζει τη χαρά για την ύπαρξή μου...
