Σελίδες απ’ τη ρημαγμένη μου ζωή! ΙΣΤ’ (Μάνα, θα σε πάω στο γήπεδο της Ντέρμπι!)

Ερωτεύτηκα το ποδόσφαιρο όπως θα ερωτευόμουν αργότερα τις γυναίκες.
Χωρίς πώς και γιατί, χωρίς να σκεφτώ τις χαρές, τις πίκρες και την αναστάτωση που θα έφερνε στη ζωή μου.
Πρωτοπήγα γήπεδο με τον πατέρα μου στη Νέα Σμύρνη.
Οι οπαδοί της τοπικής ομάδας είχαν τη φήμη των «ψαγμένων», και δεν άργησαν να το επιβεβαιώσουν
Εμείς πανηγυρίζαμε τα γκολ, κι εκείνοι τραγουδούσαν:

«Έτσι όπως πάμε
σε λίγα χρόνια
θα γαμάμε
με κουπόνια»...

Τις μέρες των αγώνων ξυπνούσα με ένα νευρικό σφίξιμο στο στομάχι. Κάτι που εντείνονταν μέχρι ο Θρύλος να πάρει το προβάδισμα με δύο γκολάκια! Μόνο τότε άρχιζα να ηρεμώ...
Στην αρχή πήγαινα γήπεδο μόνο με τον πατέρα μου.
Αλλά εκείνος είχε το χούι να φοράει γραβάτα κι απ’ έξω πουλοβεράκι κόκκινο με βε.
Ειλικρινά, ντρεπόμουν να τον κυκλοφοράω έτσι ντυμένο στη θύρα 7.
Με τη μάνα μου τα πράγματα ήταν ακόμα πιο μπερδεμένα.
Ενώ έβλεπε παντού κινδύνους, και με απέτρεπε από χίλια δυο πραγματάκια, στο γήπεδο με ενθάρρυνε να πηγαίνω!
Πολλές φορές μου πλήρωνε και το εισιτήριο. Μου έκανε ακόμα και τα έξοδα για να ταξιδεύω με τους γαύρους στην επαρχία. Με τρένο, με πούλμαν, με πλοίο...
Σήμερα, μπορώ πλέον να εξηγήσω τη συμπεριφορά της: νόμιζε πως πηγαίνοντας στο γήπεδο δεν θα γινόμουν «αδελφή»!
Τις Κυριακές ζούσαμε μια μικρή παρωδία.
Παίρναμε μεζί τον ηλεκτρικό από Ομόνοια, κι εγώ κατέβαινα στο Καραϊσκάκη. Με σταύρωνε και με αποχαιρετούσε.
Και συνέχιζε μέχρι Περαία, όπου έμενε μια μακρινή ξαδέλφη της...
Κάθε Σάββατο πρωί μου έπλενε το ερυθρόλευκο κασκολάκι, το άπλωνε στην ταράτσα με τα ασπρόρουχα να στεγνώσει και το βράδυ το σιδέρωνε.
Έτσι, το μεσημέρι της Κυριακής, πάντα με περίμενε στο κομωδίνο διπλωμένο ένα φρεσκοπλυμένο και φρεσκοσιδερωμένο μυρωδάτο κασκόλ...
Η μάνα μου ποτέ δεν μπήκε σε γήπεδο. Αλλά πάντα έχω κατά νου να της κάνω μια μεγάλη έκπληξη!
Να την βάλω ένα Σαββάτο πρωί στο αεροπλάνο, να πάμε Λονδίνο, να μπούμε στο τρένο με τους φανατικούς οπαδούς της Ουέστ Χαμ, και να πεταχτούμε μέχρι το γήπεδο της Ντέρμπι Κάουντι!
Μιλάμε γι’ αυτά τα υπέροχα τρένα, τα Football Specials, με τις σπασμένες λάμπες στα βαγόνια και τους αστυνόμους να περιπολούν με τα σκυλιά στους διαδρόμους...

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή... (ΙΕ') - Το ξέρω, θα ΄ρθεις!

Το καφέ-μπαρ της γωνίας ήταν κακόφημο.
Γυναίκες δεν τολμούσαν να μπουν.
Ή, μάλλον, όσες έμπαιναν το έκαναν με δική τους ευθύνη!
Το μαγαζί άνοιγε στις 7 κάθε πρωί.
Ο μπάρμαν πήγαινε απ’ τις 5. Για σφουγγάρισμα, προμήθειες και τα σχετικά...
Κάθε μέρα, αξημέρωτα, πέντε και τέταρτο τζαστ, χτυπούσα την πόρτα του μαγαζιού.
Ο μπάρμαν μου ’κανε τη χάρη να μου ανοίγει και να μ’ αφήνει να κάθομαι σε ένα σκαμπό.
Ό,τι έπινα μέχρι τις 7 ήταν κερασμένο απ’ το μαγαζί.
Ακριβώς στις 7 μου έλεγε «Λοιπόν, ανοίγω, από δω και πέρα ό,τι πιεις το πληρώνεις»!
Είχα πάντα μερικά κέρματα στην τσέπη.
Ίσα που έφταναν για το πρώτο ποτό.
Πάντα είχα την ελπίδα πως μετά όλο και κάποιος θα βρίσκονταν να με κεράσει...
Στην πραγματικότητα ήμουν απλά ένα «αγοράκι», την ώρα που όλοι οι άλλοι προσπαθούσαν να βρούνε δουλειά, να κάνουν λεφτά και τα ρέστα...
Εγώ, όμως, έμενα καθημερινά κρυμμένος στο σκοτεινό μπαρ.
Έτσι, δεν έπρεπε να δουλεύω οχτώ ώρες τη μέρα, να χτυπάω κάρτα, να οδηγώ αμάξι, να παρακολουθώ τα πολιτικά...
Ήταν μια καλή κρυψώνα!
Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να κάθομαι και να περιμένω...
Πίστευα πως όλο και κάτι συναρπαστικό θα γινόταν εκεί μέσα.
Αλλά δεν συνέβη ποτέ τίποτα. Ήταν όλα πολύ συνηθισμένα...
Στις δύο το πρωί το μαγαζί έκλεινε.
Πήγαινα στο υπόγειο διαμερισματάκι να κοιμηθώ λιγάκι.
Γιατί στις 5 έπρεπε να σηκωθώ...

Μ’ αρέσει να επιστρέφω στο παρελθόν...

Τέτοια πάνω-κάτω εποχή, πριν από 50 χρόνια, το Νοέμβρη του 1962, τέθηκε σε ισχύ η Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ.
Η Συμφωνία προέβλεπε τη σταδιακή άρση των τελωνειακών τειχών και τη χορήγηση στη χώρα μας ενός ποσού 125 εκατ. δολαρίων τα επόμενα πέντε χρόνια.
Μιλάμε για τεράστιο ποσό!
Από τότε άρχισε το ... «ροκάνισμα»!
Με αφορμή την υπογραφή της Συμφωνίας, ο ανταποκριτής των Τάιμς του Λονδίνου στην Αθήνα, έγραφε σχετικά:
«Οι Έλληνες κεφαλαιούχοι θα πρέπει να αφήσουν τη νοοτροπία του ταχέος και ασφαλούς πλουτισμού. Σήμερον κάνουν τοποθετήσεις εις ακίνητα με ασφαλή πρόσοδον 12%. Αν δεν μεταβάλλουν την τακτικήν των αυτή θα χάσουν την ευκαιρίαν δια παραγωγικάς επιχειρήσεις και θα εκτοπιστούν από ξένους επιχειρηματίες»!
Μάλιστα...
Ας πάμε τώρα και στο 1823, που ψηφίστηκε ο πρώτος και μόνος ελληνικός προϋπολογισμός κατά τη διάρκεια της επανάστασης και μέχρι την έλευση του Καποδίστρια.
Στην Επιτροπή Σύνταξής του συμμετείχαν 6 πολιτικοί κι 6 στρατιωτικοί, μεταξύ των οποίων κι ο Δυσσέας Ανδρούτσος, για τον οποίο η λαϊκή μούσα αποφάνθηκε τελεσίδικα:

«και τα πλατιά τα στήθια σου
τείχος χορταριασμένο»!

Η έκθεση της Επιτροπής ήταν μνημείο ολιγόλογης σοφίας: «τα έσοδα δεν θέλει εξισωθώσιν ποτέ με τα έξοδα»!
Στα έσοδα περιλαμβάνονταν οι προσφορές των επαρχιών σε λάδι, κρασί, σταφίδες, φρούτα και ... χαρούπια!
Στα έξοδα υπολογίζονταν οι δαπάνες για τα τσαρούχια των αγωνιστών, 300 δράμια ψωμί ημερησίως για τον καθένα, καθώς και η αναλογούσα ποσότητα κρασιού και ... ρακής!

Την ώρα που γεννιόντουσαν σχολάγανε οι μοίρες....

Στον ηλεκτρικό για Καλλιθέα.
Δυο γυναικείες φωνές. Ψιλοκουβεντούλα.
Εγώ γυρισμένη την πλάτη, δεν βλέπω φάτσες.
Συζητούν για τιμές προϊόντων στα σούπερ-μάρκετ. Τα αγαπημένα τους δημητριακά, υγρό πλυντηρίου, τυρί διαίτης, χαρτί υγείας...
Τεντώνω αυτιά. Χρήσιμες πληροφορίες...
Κάποια στιγμή γυρίζω να τις δω.
Ξαφνιάστηκα. Δυο ωραία κορίτσια, το πολύ 20 χρονών, με τ’ ακουστικά iRhone κρεμασμένα στο λαιμό...
Εικόνα που δεν κόλλαγε στις κουβέντες τους.
Στην ηλικία τους εμείς συζητούσαμε για έρωτα, βιβλία, σινεμά, μαρξισμό...
Όχι για τιμές γκούντα!
Αυτές, επαρχιωτοπούλες φοιτήτριες, τα λεφτά των γονιών μετρημένα, το βάρος της πραγματικότητας μοιάζει ασήκωτο.
Γι’ αυτό και γαντζώνονται στο σουπερμαρκετικό σύμπαν τους...
Το όνειρο γι’ αυτές άρχισε γρήγορα να ξεφτίζει.
Αντί να μετρούν τηλέφωνα επίδοξων εραστών, σε μικρά χαρτάκια χωμένα κρυφά στις τσέπες τους απ’ την τσάρκα της προηγούμενης νύχτας, μετράνε τα ευρουδάκια του μπαμπά...
Άγριες εποχές!
Τους είπα κάτι αστείο που μου ’ρθε στο μυαλό.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μου φαίνεται χοντράδα.
Σκάσαν στα γέλια.
Γέμισε το βαγόνι δροσιά...

Τ’ αγαπάω το σαραβαλάκι μου...

Το παραδέχομαι!
Είναι παλιό, λίγο σαραβαλιασμένο, αλλά τ’ αγαπάω στο φουλ.
Καμιά φορά αρνείται ν’ ανάψει τα φωτάκια του.
Ουδέν πρόβλημα.
Έξω από το σπίτι μου ο δρόμος έχει ένα σαμαράκι. Περνάω από πάνω με ταχύτητα και... τσουφ, τα φώτα πορείας ανάβουν!
Είναι πολύ ευγενικό μαζί μου!
Όταν χαλάει, χαλάει πάντα μπροστά σε κάποιο συνεργείο.
Δεν μου έδωσε ποτέ πίκρες...
Κάθομαι και του μιλάω.
Του λέω «να είσαι ευγενικό κι αυτή τη φορά».
Του μιλάω λες κι είναι γατάκι.
Το νιώθω σα ζωντανό...

Τι κατάλαβα 35 χρόνια που παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις...

Από μικρό παιδάκι θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί στενά τις πολιτικές εξελίξεις και να διαβάζει φανατικά εφημερίδες.
Πέρασαν πια πολλά χρόνια, ψιλοωριμάσαμε, και μπορούμε να βγάλουμε κάποια ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Τα οποία συνοψίζονται όλα σε μια ιστορία του Ναστραντίν Χότζα, που κάποτε διορίστηκε κατής (δικαστής) κι άρχισε να δικάζει την πρώτη του υπόθεση.
Εμφανίζεται ο πρώτος κατηγορούμενος κι αρχίζει να λέει την ιστορία του.
Κουνάει το κεφάλι ο Χότζας και του λέει «δίκιο έχεις».
Αμέσως μετά παίρνει το λόγο ο αντίδικος, και λέει τα ακριβώς αντίθετα πράγματα.
Ξανακουνάει το κεφάλι του ο Χότζας και του λέει «δίκιο έχεις».
Οπότε, πετάγεται απ’ το ακροατήριο κάποιος και διαμαρτύρεται: «Μα πώς είναι δυνατόν να έχουν και οι δύο δίκιο;».
«Κι εσύ δίκιο έχεις», του λέει ο Χότζας!

Απ’ το κρυφό ημερολόγιο της Αθανασίας Α’ («Μορταλάκο, θέλω να σου μιλήσω μα τρέμει η φωνή μου!»)

«Το 24χρονο που γνώρισα στις διακοπές το σχόλασα!
Δε λέω, καλά πέρασα, μπόλικο σεξ, αρκούντως απολαυστικό, με σπουδαία διάρκεια κι επαναληψιμότητα!
Αλλά ο χρόνος περνούσε, κι εκείνος άρχιζε να φτιάχνει σχέση στο μυαλό του...
Βρε καλέ μου, εγώ μόνο σεξ... του έλεγα.
Ναι, εντάξει, απαντούσε, και συνέχιζε να μου αραδιάζει πώς πέρασε τη μέρα του, τι έκανε στη δουλειά του.
Καταλαβαίνετε τώρα... μικρό παιδί.
Ε, τι τα θέλετε, το έληξα και βουρ για το επόμενο κορμί!
Το οποίο έσκασε λίγες μέρες αργότερα...
Λίγο μεγαλύτερο βέβαια, αλλά, (τι να κάνω;) θυσίασα το γραμμωμένο κορμί για χάρη της εμπειρίας και της τεχνικής.
Κι επειδή έχει και πολλές υποχρεώσεις, γυναίκα, παιδιά κι εγγόνια, η επικοινωνία μας είναι αραιή και περιεκτική!
Δίνουμε σημείο και ώρα συνάντησης και τέλος!
Λαμπρά...»

Καλορίζικη η νέα κυβέρνηση, αλλά ας μη γελιόμαστε...

... μάλλον θα κάνει τη «βρώμικη δουλειά»!

Δηλαδή θα πάρει εκείνα τα μέτρα που δεν μπορεί μια μονοκομματική κυβέρνηση.
Ας θυμηθούμε, με την ευκαιρία, όλες τις μέχρι τώρα «υπερκομματικές» κυβερνήσεις μας:


Το Μάιο του 1877 έχουμε την πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Κανάρη.
Έχει ήδη ξεσπάσει ο ρωσοτουρκικός πόλεμος, και ο λαός απαιτεί να ταχθεί η Ελλάδα στο πλευρό των «ομόδοξων αδελφών μας»!
Σκοπός της κυβέρνησης ήταν, υποτίθεται, η πολεμική προετοιμασία της χώρας για να συμμετάσχει στον πόλεμο.
Τελικά, και κάτω απ’ τις πιέσεις της Αγγλίας, κάτσαμε στ’ αυγούλια μας, και η οικουμενική κυβέρνηση τερμάτισε το βίο της τον Γενάρη του 1887.


Ακολουθεί η κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, το 1926. Δυο χρόνια πριν η Ελλάδα είχε λάβει το λεγόμενο «προσφυγικό δάνειο», για την αποκατάσταση των μικρασιατών προσφύγων.
Μεταξύ των μέτρων λιτότητας που της επέβαλαν οι δανειστές της ήταν και η απόλυση 10.000 δημοσίων υπαλλήλων (τότε την έλεγαν «διαθεσιμότητα κι όχι «εφεδρεία»).
Οι κυβερνήσεις ανεβοκατέβαιναν, ο λαός ήταν εξοργισμένος, και επεχείρησε, μάλιστα, να εισβάλει στα Ανάκτορα στις 9 Σεπτεμβρίου!
Σαν πολλές ομοιότητες, δεν νομίζετε;


Το 1944, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, σχηματίζεται κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, με τη συμμετοχή και του ΕΑΜ.
Στην Ελλάδα καταφθάνουν και οι Άγγλοι, ως εγγυητές της ομαλής πορείας της χώρας, ως νέες δυνάμεις κατοχής... ποιος ξέρει; Οι υπουργοί του ΕΑΜ αποχωρούν, και τα Δεκεμβριανά αρχίζουν...

Τον Ιούλιο του 1974, μετά την πτώση της Χούντας, έχουμε νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με επικεφαλής τον Καραμανλή και μέλη της στελέχη της παλιάς ΕΡΕ, Ένωσις Κέντρου και στελεχών του αντιδικτατορικού αγώνα.
Βρέθηκε, όμως, αντιμέτωπη με τον Αττίλα ΙΙ, κι ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε να αποχωρήσουμε απ’ το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Τον Ιούνιο του 1989 έχουμε την κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΝασπισμού της Αριστεράς με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζανετάκη, και βασική αποστολή την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Το Νοέμβριο γίνονται νέες εκλογές, κανένα κόμμα δεν κερδίζει αυτοδυναμία, και συγκροτείται η «οικουμενική» κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας Τζανετάκη-Ζολώτα παραλίγο να αποτελέσουν την ταφόπλακα του ΚΚΕ. Το καημένο το κόμμα τρεις μήνες συμμετείχε στη διακυβέρνηση της χώρας και πληγώθηκε για πολλές δεκαετίες...

Απίστευτο (τριπλό) όραμα!

Πολύ επεισοδιακή η αποψινή νύχτα!
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή:
Τη βδομάδα που πέρασε, η τύχη τα ’φερε, και «θεολόγησα» αρκετά! Γραπτά και προφορικά...
Δως του αναλύσεις για τον «καλό Σαμαρείτη», έβαζα και μερικές γερές δόσεις ταπεινολογίας, αγαπολογίας, φιλανθρωπίας... ξέρετε τώρα... τις αρλούμπες που τσαμπουνάνε όλοι οι θεολόγοι, αλλά που κανένας δεν τηρεί!
Ικανοποιημένο το ακροατήριο, ενθουσιασμένοι οι αναγνώστες, εεε... δεν θέλει και πολύ να την ψωνίσεις.
Κι ερχόμαστε στη χθεσινή νύχτα, με τα τρία διαδοχικά (αληθινά) όνειρα, που τράβηξαν το χαλάκι και φάνηκε η σαβούρα:
Όνειρο πρώτο: Ήμουν, λέει, κάπου στον Ελαιώνα κι έπαιζα ποδόσφαιρο με κάτι Πακιστανούς. Κλίμα πολύ φιλικό, γεμάτο αλληλοκατανόηση, αγάπη και αμοιβαία συμπάθεια. Ξαφνικά, εκεί που παίζαμε, μας την πέφτει μια ομάδα ακροδεξιών με αλυσοπρίονα(!). Οι Πακιστανοί το βάζουν στα πόδια να σωθούν, κι εγώ, αντί να βοηθήσω (ως «καλός Σαμαρείτης» υποτίθεται) τους φίλους μου, άρχισα να φωνάζω στους επιδρομείς «παιδιά, κι εγώ Έλληνας είμαι, δεν έχω καμιά σχέση με τα πακιστανά»!
Ξυπνάω, ξανακοιμάμαι, και να ’σου το δεύτερο όνειρο:
Παρακολουθούσα τη θεία λειτουργία στην εκκλησούλα που συχνάζω. Ξαφνικά, η νεωκόρισσα με πλησιάζει και με κατηγορεί με κάποια ασήμαντη αφορμή. Εμένα θίγεται ο εγωισμός μου, τα «παίρνω στο κρανίο», αρχίζω να κατεβάζω καντήλια, τα χώνω φωναχτά σε όλους, τα βροντάω και φεύγω! Εγώ, που υποτίθεται όλη τη βδομάδα έλεγα πως πρέπει να δεχόμαστε με υπομονή της δοκιμασίες, να μην οργιζόμαστε κλπ κλπ...
Ξαναξυπνάω, ξανακοιμάμαι, και να το τρίτο όνειρο:
Παίζαμε πάλι ποδόσφαιρο σε μια αλάνα στο Γουδή. Εγώ, ο κολλητός μου, ένα πιτσιρικάκι που δεν το έχω ξαναδεί, και οι υπόλοιποι εντελώς άγνωστοι. Αρχίζει να σουρουπώνει, όλοι φεύγουν, και μένω εγώ με τον κολλητό και το πιτσιρικάκι. Κάνω έτσι και βλέπω τα παιδιά που έφυγαν να έχουν ξεχάσει τα πολιτικά τους ρούχα. Οι άλλοι δυο προτείνουν να τα φυλάξουμε και να τους τα δώσουμε όταν ξαναβρεθούμε. Εγώ, αντίθετα, άρχισα να ψαχουλεύω τα ξένα παντελόνια, όπου έβρισκα πακέτα με εκατόευρα, και τα ’χωνα στις τσέπες μου! Μέσα μου με έλεγχε η συνείδηση, κάπου ντρεπόμουν τα άλλα δύο παιδιά, αλλά δεν σταματούσα και να σουφρώνω το ξένο παραδάκι...
Τελικά, αυτά τα τρία όνειρα ήταν πολύ αληθινά!
Έδειξαν πως είμαι, απλά, ένα μάτσο σκατά...

Άντε... καλό χειμώνα!

Στην Αθανασία... (Δεν τόλμησες...)

Άκουσες γύρω σου να λένε
πως ο κόσμος είν’ μικρός.
Άκουσες πως ενδιαφέροντα δεν έχει να σου δείξει
κι αναποφάσιστη απόμεινες και σκεφτική.
Άκουσες να επιμένουν μερικοί
πως είν’ άσκοπο να ξεκινήσεις
μια και στο ίδιο σημείο θα βρεθείς.
Κι απόμεινες μετέωρη
χωρίς ούτ’ ένα βήμα να τολμήσεις.
Τι κρίμα!
Σ’ έπεισαν πως
τα ίχνη των βημάτων σου θ’ ακολουθήσεις.
Κι έτσι, ούτε ίχνη καν εχάραξες...
Και τώρα μετανιώνεις
που δεν ζήτησες κάποια
-έστω και πικρή-
εμπειρία ν’ αποκτήσεις...

Αύριο το ιστολόγιο γιορτάζει...

Τόσος κόσμος πού βρέθηκε
και γύρω μου εμαζεύθη;

Δεν είναι παρά μια στιγμή
που μόνος, καθισμένος
στην ήσυχη -έτσι νόμιζα-
γωνίτσα μου
θέλησα ν’ ανασάνω...

Μα να
που κόσμο ένα σωρό
βλέπω να με κυκλώνει
κι ας ήθελα τούτη τη στιγμή
τόσο να μείνω μόνος...

Μήπως, όμως, κι ανάμεσα
σ΄όλους αυτούς
χαμένος
στις σκέψεις μου ολομόναχος
δε μένω βυθισμένος;

Ίσως,
αλλά η άχαρη αυτών η παρουσία
τη μόνη μού στερεί
μεγάλη ευτυχία...

Αφιερωμένο σε μια Μαρία απ’ τη Νέα Ιωνία....

Συλλογιέμαι το άδηλο σπέρμα
όταν χύνεται σε νεκρές θάλασσες
κι αραχνιασμένες βιβλιοθήκες...

Αναζητώ την επουράνια λύτρωση
ατενίζοντας καλοφτιαγμένες Παναγιές
από χέρια μεγάλων γλυπτών και ζωγράφων...

Η αύρα
τα χείλη σου
τε ξέπλεκα μαλλιά σου
το ροδαλό στήθος σου...
Όλα με παρασέρνουν σε δίνες πειρασμού
και κάθε στιγμή κολάζομαι...

Στο δρόμο για το Γολγοθά
μήτε ένας Σίμωνας
δεν βρέθηκε μπροστά μου...

Λησμόνησα τις κρήνες
των χειλιών σου.
Στ’ απόβραδο χαμογελά
ο θηλυκός Ιούδας
φέρνοντας την Ανάσταση
ακόμα πιο κοντά...

Εύχομαι σ’ όλους καλό και χαλαρωτικό Σου-Κου!

Μετά από μια μακρά περίοδο ασκητικής ομφαλοσκόπησης...
Και μια εβδομάδα μεστή πολιτικών γεγονότων...
Δεν είναι κι άσχημο να χαλαρώνει κανείς
στην αγκαλιά μια χαριτόβρυτης γυναικός!
Και, μάλιστα, σε μια λαϊκή συνοικία...

Ο Γιώργος δεν είναι «τρελός», απελπισμένος είναι!

Μέχρι την περασμένη Άνοιξη, τον Γιώργο τον στήριξα, και με το παραπάνω!
Αλλά τώρα ... μάς τέλειωσε.
Η απόφαση για το «δημοψήφισμα» ξεχείλισε το ποτήρι.
Κρίνοντας τα πράγματα περισσότερο ψύχραιμα, ερμηνεύω την αιφνιδιαστική αυτή επιλογή του ως εξής:
Ο Γιώργος, ζώντας από μέσα τα αδιέξοδα, θέλησε να προκαλέσει ένα διπλό σοκ:
Πρώτα, προς το εσωτερικό, όπου άρχισαν να γιγαντώνονται οι αντίρροπες και διαλυτικές τάσεις. Κι ως ένα βαθμό το πέτυχε, καθώς η κοινωνία αρχικά σάστισε, μούδιασε, πάγωσε...
Δεύτερον, θέλησε να προκαλέσει ένα σοκ στους «δανειστές» μας। Η Ελλάδα θα χρειαστεί κι άλλα πακέτα στήριξης. Κι ο Γιώργος θέλησε να παίξει έμμεσα το παιχνίδι του εκβιασμού. Είτε δέχεστε να μας βοηθήσετε χωρίς να απαιτείτε νέα «πακέτα λιτότητας», είτε ... αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων!
Αλλά η απελπισία είναι πάντα κακός σύμβουλος.
Οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές και ... ο ηγεμών έπεσε θύμα της τακτικής του!
Κι έτσι φτάσαμε σε πλήρες πολιτικό αδιέξοδο.
Κυβέρνηση δεν υπάρχει!
Ο Σαμαράς δεν εγκαταλείπει τις αρλούμπες για «επαναδιαπραγματεύσεις» και «άλλα μείγματα».
Και τα κόμματα της Αριστεράς συμπεριφέρονται σαν φοιτητικές παρατάξεις του ’80: να καταγράψουμε τις δυνάμεις μας, χωρίς να έχουμε καμία σοβαρή πρόταση...
Ίσως ο Λουκάς Παπαδήμος να είναι μια κάποια λύση...

Κλείνει κι αυτή;

Με την «Ελευθεροτυπία» οι σχέσεις μου ήταν πάντα έρωτα και μίσους!
Μέχρι το 1988 ήταν η «αγαπημένη μου εφημερίδα».
Στη συνέχεια, εξακολουθούσα να τη διαβάζω, αλλά περισσότερο κριτικά και επιφυλακτικά.
Τα τελευταία χρόνια, που έκανε «αριστερίστικη στροφή», χώρισαν οι δρόμοι μας, αλλά τα παλιά πάθη δεν ξεχνιούνται.
Θυμάμαι, ας πούμε, την περίοδο της διακυβέρνησης του Μητσοτάκη, που επιτράπηκε η ανάγνωση εφημερίδων στο στρατό.
Κάθε Κυριακή ο Άσκαρ αγόραζε στην Ομόνοια την «Ελευθεροτυπία», με τα μπόλικα ένθετα και τα περιοδικά, κι αργότερα στο αεροδρόμιο άραζε στη σκοπιά μέχρι το σούρουπο...
Τότε ήταν που τον «φακέλωσαν» με την ένδειξη «διαβάζει αντικυβερνητικές εφημερίδες»!
Τέσπα, περασμένα ξεχασμένα, δεν κρατάμε κακία σε κανέναν, και με τα τότε παιδιά της «Ασφάλειας» βγαίνουμε καμιά φορά έξω και πίνουμε κανένα κρασάκι...
Χθες διαβάσαμε πως η «Ελευθεροτυπία» πάει για κλείσιμο!
Δεν ξέρω αν η ιδιοκτήτριά της μπλοφάρει, ή εκβιάζει το κράτος με την απειλή απόλυσης πάνω από 700 εργαζομένων.
Πάντως, αν δεν πάρει άμεσα το θαλασσοδάνειο, πάπαλα!
Κι αυτό χειροτερεύει ακόμα περισσότερο τη γαμημένη ψυχολογία μου...

Το τραγουδάκι που ακολουθεί το αφιερώνω στην «ιδιοκτήτρια»!

Απ’ το «δόξα τω Θεώ» στο «Παναγία βόηθα»!

Ακολουθεί η πολιτική πρόταση του Ασκαρδαμυκτί:
Αν τελικά γίνει το δημοψήφισμα, θα ψηφίσουμε «ΝΑΙ»!
Δεν θα καταστρέψουμε εμείς τις ζωές μας για ένα γινάτι.
Ούτε θα δώσουμε σε κανέναν το δικαίωμα να ρίξει στις πλάτες μας ξένες ευθύνες....
Αλλά όταν έρθει η ώρα της πραγματικής κάλπης, θα τους κάνουμε να μην βρίσκουν ούτε τη δική τους ψήφο!
Γιατί, εκτός από ερασιτέχνες αποδεικνύονται και επικίνδυνοι.
Δεν έχετε κανένα δικαίωμα, κύριοι, να βυθίζετε τη χώρα και ολόκληρη την ευρωζώνη σε ένα καταστροφικό τετράμηνο αβεβαιότητας.
Ούτε μπορείτε να κρατάτε τα κράτη όλου του κόσμου σε κατάσταση σταντ μπάι, περιμένοντας τι θα ψηφίσει η κυρά Μαρία απ’ το Παπαρούσι Ευρυτανίας, που της κόπηκε ένα πενηνταράκι απ’ τη συνταξούλα της και της φταίει «εκείνη η κακούργα η τρόικα, που αν την έπιανα στα χέρια μου θα της έβγαζα το μαλλί τρίχα-τρίχα»!
Υ.Γ.: Ελπίζω, βέβαια, να μην ισχύει αυτό που κατά βάθος φοβάμαι.
Δηλαδή, να έχουμε ρίξει «λευκή πετσέτα», να έχουμε ήδη αποφασίσει πως δεν τα βγάζουμε πέρα με όσες λιτότητες και «κουρέματα», κι απλώς μεθοδεύουμε τον τρόπο της οριστικής πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή...