Θα τον κάψουμε και φέτος τον Ιούδα! Μέσα σε πανηγυρισμούς και αλαλαγμούς! Όπως κάνουμε κάθε χρόνο...
Όμως, μέσα από τόση επιθετικότητα είναι αδύνατο να κρύψουμε μια αυνείδητη προσπάθεια ψυχικής εκτόνωσης! Την ώρα που καίμε το ομοίωμα του Ιούδα βρίσκουμε την ευκαιρία να ανακουφιστούμε από τις ενοχές που βασανίζουν ασυνείδητα την ύπαρξή μας! Κάνουμε αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν "εκτόνωση απ' τις ενοχικές μας απωθήσεις"...
Κάθε φορά που συγκρουόμαστε με τον εαυτό μας, αισθανόμαστε την ανάγκη να αποκαταστήσουμε την εσωτερική μας ισορροπία. Αναζητούμε τρόπους να αναπαύσουμε την ένοχη συνείδησή μας προβάλλοντας τις προσωπικές μας ευθύνες σε κάποιον άλλον (Ιούδα, αποδιοπομπαίο τράγο κλπ). Και καταστρέφοντάς τον έχουμε την ψευδαίσθηση ότι απαλλασσόμαστε απ' τις προσωπικές μας ψυχικές συγκρούσεις...
Το "σύνδρομο του Ιούδα" όμως έχει κι άλλες όψεις. Ο Γιουνγκ (Jung) αναφέρει την περίπτωση ενός συγκεκριμένου μοναχού που τον απασχολούσε έντονα το ερώτημα: "θα καταδικαστεί ο Ιούδας στην αιώνια κόλαση ή, μήπως, ο καλός και φιλάνθρωπος Θεός θα τον δικαιώσει αφού τον χρησιμοποίησε ως όργανο στο έργο της σωτηρίας μας;".
Στο σημείο αυτό ο Γιουνγκ αναρωτιέται γιατί άραγε ο μοναχός ταλαιπωρείται τόσο πολύ ψυχικά με αυτό το ερώτημα. Κι ανακαλύπτει πως ο συγκεκριμένος μοναχός είχε αποφασίσει ν' αλλάξει δογματικό χώρο, η επιλογή του αυτή του δημιουργήσε ψυχικές ενοχικές συγκρούσεις, προέβαλε τις ενοχές αυτές στην εικόνα του Ιούδα, ταυτίζονταν ψυχικά μαζί του κι έτσι, την ώρα που προσεύχονταν στο ναό για τη συγχώρηση και σωτηρία του Ιούδα, ουσιαστικά προσεύχονταν για τον ίδιο του τον εαυτό!
Θα τον κάψουμε και φέτος τον Ιούδα. Και μαζί του ίσως καεί και η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας...