Νομίζω πως ήρθε η ώρα να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών ένας Θεολόγος! Σαν κι εμένα, ας πούμε. Κι αν είναι και κοσμοκαλόγερος, ακόμα καλύτερα...
Ο Παλλάδιος ήταν εκκλησιαστικός συγγραφέας που έζησε στις αρχές του 5ου αιώνα.
Σ' ένα βιβλίο του αναφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα και διδακτική ιστορία με πρωταγωνιστή έναν ξακουστό ασκητή της εποχής, τον Μακάριο.
Κάποτε, λοιπόν, του έστειλε κάποιος ένα τσαμπί φρέσκα σταφύλια που πολύ τα 'χε πεθυμήσει ο μοναχός.
Τα λιμπίστηκε ο καημένος ο Μακάριος αλλά έκανε εγκράτεια κι αγάπη και τα 'στειλε σ' έναν άλλον μοναχό που ήταν άρρωστος και τα 'χε μεγαλύτερη ανάγκη.
Αλλά κι εκείνος δεν τα έφαγε αλλά τα έστειλε σ' έναν άλλον αδελφό, προσποιούμενος πως από την αρρώστια του 'χε κοπεί η όρεξη
Για να μην σας τα πολυλογώ, το τσαμπί αυτό έκανε το γύρο της Σκήτης και κανείς μοναχός δεν το άγγιζε κι ας το λαχταρούσε τόσο.
Κι έτσι τα σταφύλια ξαναγύρισαν στον Μακάριο, που ευχαρίστησε το Θεό για την εγκράτεια των αδελφών...
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η ιστορία είναι αληθινή, αλλά θα σας πω κάτι που συνέβη σε μένα όταν υπηρετούσα το 1992 στο Αεροδρόμιο της Ελευσίνας, στην 112 Πτέρυγα Μάχης.
Εκείνη την περίοδο κάτι ύποπτο γινόταν στα μαγειρεία και το φαγητό ήταν πάντα ελάχιστο και χαμηλής ποιότητας, κι ο Πτέραρχος έψαχνε να βρει λύση.
Εγώ είχα το συνήθειο να τρώω αργά κι έφευγα απ' τους τελευταίους.
Κάποιο μεσημέρι μόλις είχα τελειώσει το φαϊ και μάζευα απ' τα τραπέζια τα ψυχουλάκια για να τα ρίξω στα πουλάκια.
Εκείνη τη στιγμή μπουκάρει ο Πτέραρχος, βλέπει το παράξενο θέαμα, κι αρχίζει να γκαρίζει: "τι κάνεις εκεί ρε Εβραίε;"
Το και το, του λέω.
"Και πώς σε λένε;"
Τάδε.
Πάει αμέσως στο γραφείο του, παίρνει τηλέφωνο στην Ασφάλεια και τους ρωτάει για μένα.
Είναι ένας παράξενος τύπος, του λένε, που διαβάζει στις σκοπιές "Αντί", πλένει τα βρακιά του στο κράνος του, κι είναι τέρας τιμιότητας, μέχρι βλακείας.
Με καλεί στην γραφειάρα του ο Πτέραρχος και με κάνει για δυο μήνες Σιτιάρχη!
Και να 'μαι εγώ στα μαγειρεία, στο βασίλειο της κατσαρίδας και των τρωκτικών.
Πάω στις αποθήκες να κάνω απογραφή και βλέπω πως τα τρόφιμα που έπρεπε να περάσουμε δέκα μέρες, δεν έφταναν ούτε για δύο!
Τι να κάνω κι εγώ, άρχισα να μικραίνω τις μερίδες, πάντα με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, μπας και τη βγάλουμε.
Την άλλη μέρα κλαθμός και οδυρμός στο στράτευμα, φωνές, εκνευρισμός, τσαμπουκάδες...
Αργά τη νύχτα, μόλις κλείδωσα τα μαγειρεία και πήγαινα προς το θάλαμο ν' αναπαυθώ, κάνω μια στάση κάτω από ένα δεντράκι και προσευχήθηκα:
"Θεέ μου, είμαστε τα τελειότερα πλάσματά σου. Δεν θες να μας βλέπεις τσιφούτηδες και μίζερους αλλά αρχοντάνθρωπους. Αύριο θα μοιράσω κανονικές μερίδες στα παιδιά, κι εγώ θα φάω μόνο αν και όταν χορτάσουν όλοι. Σε παρακαλώ φρόντισε για τις λεπτομέρειες"...
Αν θέλετε το πιστεύετε, αν δεν θέλετε μην το πιστεύετε: από την επόμενη μέρα όχι μόνο έτρωγαν όλοι μέχρι σκασμού (μιλάμε για χιλιάδες στόματα) αλλά περίσσευε και κάμποσο φαγητό και το πηγαίναμε με δυο Ρέο στον Ασπρόπυργο και το μοιράζαμε σε μετανάστες και τσιγγάνους.
Ο Θεός απεχθάνεται τη μιζέρια κι ευλογεί τη κιμπαροσύνη...
Σχετική είναι και μια ιστορία που διηγόταν ο γερο-Παϊσιος στ' Αγιονόρος.
Πολύς κόσμος τον επισκεπτόταν στην καλύβη του, κι ο καημένος, για να μπορεί να κεράσει τους πάντες, έκοβε τα λουκουμάκια στη μέση.
Κάποτε, δεν άντεξε τη μιζέρια, κι αποφάσισε όχι μόνο να δίνει ένα ολόκληρο λουκούμι σε κάθε επισκέπτη, αλλά να τον παρακαλάει να πάρει και δεύτερο!
Ε, από τότε δεν έλλειψαν ποτέ τα λουκούμια απ' την καλύβα του γέροντα. Κι ήταν τόσα πολλά που για να μην χαλάσουν αναγκαζόταν να τα στέλνει και στα οργανωμένα μεγάλα μοναστήρια!
Αυτά, δεν τα γράφω για να πάρει θάρρος ο Τσίπρας και να φωνάζει δεξιά κι αριστερά "Λουκούμια υπάρχουν!".
Γιατί πρέπει να ξέρει το παιδί πως για να πιάσει το "κόλπο" πρέπει ο "ταχυδακτυλουργός" να έχει ταπεινό φρόνημα και πνεύμα αυτοθυσίας...
36 σχόλια:
Ωχ, μεγάλο βγήκε το σημερινό ποστάκι και σας κούρασα!
Να το διαβάσετε τμηματικά, όπως παίνεται την αντιβίωση: πρωί-μεσημέρι-βράδυ...
Ναι, καλά, ας μην σταμάταγε η ρεμούλα και το κλέψιμο στην αποθήκη και θα σου έλεγα αν θα περίσσευε φαγητό
Εντάξει ασκαρ τα κατάφερα και το διάβασα άπαξ! Τελικά έμαθες ποιοί καραβανάδες έβαζαν χέρι στην αποθήκη..? Συμφωνώ με τη βασική αρχή του ποστακίου.. Κι η φτώχεια θέλει καλοπέραση.. Τη μιζέρια δεν τη θέλει ούτε θεός, ούτε δίαολος.. Άσε που η μιζέρεια προκαλεί πολλές παράλληλες παρενέργειες.. Κατήφεια, απαισιοδοξία, έλλειψη προοπτικής, κλειστά μπούτια κ.λ.π.. Κάτι καταλάβαινε και το γεροντάκι στο όρος που έκανε τη φτώχεια του διπλό λουκούμι.. Λες να τα καταφέρει η τσιπραριστερά..?
Κώστας
Κώστας
Λουκούμια υπαρχουν, μαζί και με πολλά ψάρια στην αγορά, πρόσεχε!!!
Καλή σου εβδομάδα!!
Στον Παίσιο τα λουκούμια του τα έστελνε ο Μιχαλολιάκος γιατί είχε προφητεύσει πως θα πάρουμε την Πόλη!
Γειάσου ασκαρούλι...μπρράβο αγιόπαιδό μου εσύ...χαααααααααχααχααααχαααααααχα!ε,εμ ναί σε πειράζω,βρέ...καλά έκανες καλό μου παιδί...ε,εμ τέτοιο χάλι στη κουζίνα του στρατόπεδου ε?...ε,μη νομίζεις σε όλα τα στρατόπεδα έτσι είναι,λίγο πολύ...ε,ναί η εγκράτεια είναι μια σπουδαία αρετή θα'λεγα που δυστυχώς την έχουνε λίγοι άνθρωποι...πάντως ωραίες οι ιστοριούλες σου δε λέω...πολύυ διδακτικές...φιλάκια,καλησπέρες...
Το διαβάσαμε και μας αρεσε παρα πολυ! Μπράβο σου!
Όσον αφορα την πρωτη ιστορια ειναι απο το Γεροντικο και είναι αληθινότατη!
Για την δικια σου δεν βαζω και το χερι μου στη φωτια, αλλα εβλεπαν τα ματια μου στα αλλα post, οποτε δεν ξερω, δεν ειδα, δεν ακουσα!
Τον γεροντα Παϊσιο τον γνώρισες;!
Εμένα με πηγαν οι γονεις μου όταν ήταν στο μοναστήρι στη Σουρωτή, δυστυχως ομως ημουν μωρο και δεν θυμαμαι τπτ!
Iris~
Δύσκολοι καιροί...
Θεε μου πολλαπλασίασε και πάλι τους γκοτζίλες και τις φασολάδες στα ελληνικά στρατά... :)
Y.Γ Τα 2 κριάρια σήμερα ταυτίστηκαν... Πέρνα να δεις και τη δική μου αυτοθυσία και αυταπάρνηση! :-p
Ασκαρούλη μου άρεσε πολύ το ποστάκι σου. Οι πολιτικοί μας δεν έχουν ούτε ταπεινό φρόνημα ούτε πνευμα αυτοθυσίας και το βασικό είναι άθεοι. Ισως να υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις.. ίσως;;;
Εμείς πάντως οι φιλοι σου σε ψηφίζουμε για υπουργό οικονομικών...
φιλάκια ρενα
Ρε Μαρία, έτσι δεν γίνεται πάντα;
Ο άνθρωπος βάζει τον καλό κόπο, οργώνει και σπέρνει, κι ο Θεός ρίχνει τη βροχούλα του και πολλαπλασιάζει τους καρπούς των ανθρώπινων κόπων...
Κώστα, η κεντρική ιδέα είναι πως για να βγάλουμε το κεφάλι απ' τα σκατά χρειάζονται (σωρευτικά κι όχι εναλλακτικά): εγκράτεια, ασκητική της αγάπης, τιμιότης, ταπεινοφροσύνη και πνεύμα αυτοθυσίας!
Που σημαίνει πως η τσιπροπαρέα κόβεται και επανέρχεται το Σεπτέμβρη με τον κηδεμόνα της...
Έκανες όμως μια πολύ σωστή θεολογική παρατήρηση: συνέδεσες τη θεομίσιτη μιζέρια με τα κλεισμένα μπούτια.
Κι ο Θεός, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, τα θέλει όλα ανοιχτά πάνω μας... χέρια, πόδια και ψυχή!
Εβούλα, χαίρομαι που όλοι το ρίξατε στη θεολογία!
Ώστε υπάρχει πολύ ψάρι στην αγορά...
ΙΧΘΥΣ, που λέγαν και οι πρώτοι χριστιανοί.
Αθεόφοβε, την Πόλη θα την είχαμε ήδη αν δεν υπήρχαν δυο εκκρεμοτητούλες:
α) Πού θα βρούμε τόσους Έλληνες για να την κατοικήσουν.
β) Ποιος είναι τελικά ο "μαρμαρωμένος βασιλιάς"; Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ή ο Ιωάννης Βατάτζης;
Ώστε έτσι Άθη. Σε όλα τα στρατόπεδα έτσι είναι λίγο-πολύ τα μαγειρεία.
Ευτυχώς που υπάρχετε κι εσείς οι γυναίκες να μας τα μαθαίνετε...
Αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι, εμείς οι άντρες κάνουμε μια στρατιωτική θητεία, ενώ εσείς τουλάχιστον τρεις: μία με τον γκόμενο, μία με τον αδελφό και μία με το γιο σας...
Ώστε διαβάζεις και το Γεροντικό Ιριδούλα; Τι να πω...
Τον καημένο τον Παϊσιο τον εκμεταλλεύτηκαν πολύ κάποιοι όσο ζούσε, κι ακόμα περισσότερο όταν πέθανε.
Όσο για μένα ... μην βιάζεσαι να κρίνεις. Μπορεί και να είμαι και "δια Χριστόν σαλός"!
Πάντως, ποιος γέρος Παϊσιος και πράσινα άλογα.
Έχω βρει ένα σούπερ γεροντάκι μέσα στο κέντρο της Αθήνας, που προσεύχεται και φωτίζει ο τόπος γύρω του...
Προσπάθησα ένα βράδυ να φωτογραφήσω αυτή τη φωταγωγία και μου κάηκε το κινητό!
Δεν σας λέω πού είναι όχι γιατί είμαι μοναχοφάης αλλά ο παππούς απεχθάνεται τη δημοσιότητα.
Λιάκη, τα τελευταία χρόνια μαθαίνω πως βάλαν κέτερινγκ στο στρατό και φρύττω!
Θα περάσω...
Ρενούλα, μακάρι να ήταν μόνο άθεοι!
Άθεος είναι κι ο φίλος μπλόγκερ Αθεόφοβος, αλλά είναι αξιοπρεπέστατος, ειλικρινέστατος και τιμιότατος!
Μην σε φοβίζουν οι άθεοι.
Τους θεομπαίχτες να φοβάσαι...
Και καποιοι γνωστοι μου είχαν προσπαθησει να βγαλουν εναν γεροντα απο το Αγιο Ορος και τους καηκε η φωτογραφικη, ή μαλλον να το πω καλυτερα το φιλμ όλο!
Δεν είναι έτσι οι δια Χριστον σαλοι, και το ξερεις!
Σου προτεινω να διαβασεις, αν λεω αν βρεις χρόνο το βιβλιο "Ο τρελο Γιαννης"!
Iris~
Aσκαρουλι διάβασα πηδηχτά το ποστακι σου , μάλλον είμαι πτωματεξ, πάω να την πεσω... πάντως σε ότι λες εγω λέω "ναι σε όλα"!
Κώστα, εσύ πως το τρως το λουκουμάκι?
;)
Ασκαρούλη, πες μας περισσότερα για το σούπερ γεροντάκι στο κέντρο της Αθήνας.
Ιρούλα, βάλθηκες να με εκπλήσσεις συνεχώς ευχάριστα.
Το βιβλιαράκι, που λες, μου το είχε κάνει δώρο στη γιορτή μου πέρυσι ένας φίλος απ' τη Χριστιανική Φοιτητική Δράση.
Το πέρασα για "χαζοχαρούμενο" βιβλίο και το έβαλα στο ράφι.
Λίγο αργότερα γνώρισα τον κολλητό ενός αληθινού προσώπου που αναφέρεται
στο βιβλίο, τον Γιώργη, τον φανατικό οπαδό του Ολυμπιακού, που δούλευε στη λαχαναγορά του Ρέντη.
"Ε, τώρα θα το διαβάσω", σκέφτηκα.
Αλλά πάλι έπαθα ακηδία και το παράτησα.
Κι έρχεσαι τώρα εσύ και μου το ξαναθυμίζεις...
Όλα "πηδηχτά" τα κάνεις στη ζωούλα σου ρε συ καντούλα.
Για πρόσεχέ το λίγο αυτό...
Μαρία, δεσμεύτηκα να μην αποκαλύψω ποτέ την ταυτότητά του.
Τούτο μόνο θα σου πω:
όταν πρωτόδα αυτό το παράδοξο θέαμα της φωταψίας την ώρα που προσεύχεται(σαν μια λάμπα που είναι σκεπασμένη με ένα πανί και βγάζει ένα γλυκό φως), μού σηκώθηκε η τρίχα και, τέλος πάντων, έδειξα τη μεγάλη μου έκπληξη και απορία.
Εκείνος, με τον πιο απλό τρόπο με ρώτησε: "τι παραξενεύεσαι; εσύ όταν προσεύχεσαι δεν φωτίζει το δωμάτιο;"
Τόσο φυσικό και λογικό το θεωρούσαι...
Φυσικά, δεν έβγαλα τσιμουδιά.
Και τι να έλεγα...
Εδώ, όμως, θα σου κάνω και μια άλλη προσωπική αποκάλυψη:
όχι μόνο φως δεν βγήκε ποτέ την ώρα της προσευχής μου, αλλά θυμάμαι μια φορά εκεί που προσευχόμουν στα καλά καθούμενα βγαίνει από κάπου δίπλα μου (από πού;) μια απίστευτη μπόχα, σα να άνοιξε βόθρος!
Μη γελάς ρε, αλήθεια λέω...
Α, ξέχασα να πω στην Καντούλα πως το σωστό ερώτημα στον Κώστα δεν είναι "πώς το τρώει το λουκούμι", αλλά "αν τινάζει τη λουκουμόσκονη"!
Να το διαβάσεις...!
και μόνο όταν το διαβάσεις, θα ξαναμιλήσουμε! (για να έχουμε και κάτι σοβαρό να πούμε!)
Iris~
Α πα πα...
Τούτο δω το μικρό, μου το 'στειλε ο Θεός για να με βάλει σε τάξη!
άμα θέλει ο άνθρωπας και βουνά κουνάει.
-πάρε δυο να 'χεις.
η αγάπη είναι φως.
έτσι γίνεται άμα αγαπάμε, φεγγοβολάμε.
-το λέω εκ πείρας, το έχω δει να συμβαίνει.
εκεί στο "ταπεινό φρόνημα και πνεύμα αυτοθυσίας" αυτό θα συμβεί μοιραία' με το καλό ή με το ζόρι. σε τέτοιους καιρού που ζούμε...
Ε,εμ ασκαρούλι...μό-νο τρίς θητείες τον πατέρα μας,που τον πάς?που μας κάνει γυμνάσια από την ώρα που θα΄ανοίξουμε τα μάτια,μας στον κόσμο αυτόν έως και την ώρα,που θα φύγει από αυτόν???...άστα χάλι,η ζωή η δική μας καλέ μου,είναι μια θητεία που δεν τελιώνει ΠΟΤΕ...και με πολύυ σκληρά γυμνάσια,και καψώνια,και όλα αυτά τέσπα...μίλαμε για όοολη μας τη ζωή τώρα έτσι?από την ώρα,που θα γεννηθούμε έως την ώρα,που θα πεθάνουμε...ε,αυτά είναι όχι γιανά μη λέτε εσείς ότι ΔΕΝ αντέχετε,και σας τη δίνει και θέλετε να τη κοπανήσετε,ή κοιτάτε την ώρα να πάρετε,άδεια και να βγήτε από το στρατόπεδο!!!!!εμείς δ ε παίρνουμε ποτέ άδεια....ποτέ όμως...σκεφτήτε και μας λίγο τι τραβάμε...μην σκέφτεστε μό-νο τον εαυτό σας...καλημέρες ασκαρούλι,και φίλοι....
Σιγά μην διαβάσω τα κατεβατά. η πρώτη σειρά μου φτάνει
ασφαλώς ενας ασκαρ, θα μπορούσε να είχε αναλάβει το υπουργείο οικονομικών. αν μι τι άλλο είσαι δίκαιος
μάκια...!
Καλέ συ θα μας πεθάνεις της πείνας.
Θα μας δίνεις έναν μισθό, θα περνάει απ' τα χέρια 10 εκατομυρών Ελλήνων και θα επιστρέφει σε σένα άθικτος.
και πού σαι Ασκαρδαμούλη, μην γράφεις κάθε μέρα, δεν σε προλαβαίνουμε.
Διαβάζω τα σχόλια και χαμογελάω ..
τι εγκράτειες..τι φωταψίες..τι..τι.. τι..
το νερό του καματερού που θυμίζετε εδω μέσα...
Α ρε Ελλάδα..οχι 2 αλλά 22 μνημόνια χρειάζονται......
ΥΓ μέχρι τώρα έλεγα τί γυαλίζει γύρω απο το κεφάλι μου..
τώρα ξέρω!
ΥΓ2 μπορεί και 32 μνημόνια...μετά φταίει η Λαγκάρντ που μίλησε απρεπώς..
(Νιγηρία και αυτή ..χάθηκε μια Ουγκάντα?)
ΥΓ3 Εχεις και την ΚΑΝΤΥ που αναρωτιέται για τα λουκούμια!....
μπορεί και 42....
Πράματα και θάματα συμβαίνουν στο βλόγι.. Η αυλή των θαυμάτων εδώ μέσα.. Θα ακούσουν αυτοί που δεν ακούν, θα δουν αυτοί που δεν έβλεπαν.. Εγκράτεια κι αγάπη λοιπόν.. Ίσως για αυτό και να ζοριζόμαστε, να μιζεριάζουμε.. Οι εσωτερικές αυλές της ταπεινοφροσύνης αντικαταστάθηκαν με στυλάτα καθιστικά και ξερωλίαση.. Βοηθειά μας..
Καντούλα το λουκουμάκι πάντα με ελληνικό μέτριο κι όλη τη λουκουμόσκονη...
Κώστας
Σάμμυ, επειδή άνθρωποι μίζεροι συναισθηματικά, όπως ο Τάκης, καραδωκούν για να μας ειρωνευτούν, δεν το ρίχνουμε κι εμείς στην πλάκα;
Λοιπόν, το δημοτικό τραγούδι "ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν" αναφέρεται στη θαυματουργή δύναμη της αγάπης, στη διχαστική δύναμη της ζήλειας... απορώ.
Εσύ ρε Άθη ξεπέρασες και τον "Λεγεωνάριο" του Βασίλη Παπακωνσταντίνου...
Και πολύ σοφά έπραξες Κεράσω μου!
Αλλά εγώ φταίω που έβαλα την κεντρική ιδέα στην πρώτη κι όχι στην τελευταία πρόταση, να σας βασανίσω λίγο...
Σπόρια, δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει ο μισθός στο "τρίο πουτάνα" Κάντυ-Τάκης-Κώστας και να επιστρέψει άθικτος στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους!
Θα τον ξεκοκαλίσουν σε κοψίδια και λουκουμάκια ατίναχτα...
Τάκη, επειδή εσύ δεν μπορείς να δεις πέρα απ' τη μύτη σου, δεν σημαίνει πως είμαστε κι εμείς σαν τα μούτρα σου!
Στον άλλο κόσμο θα παρακαλάς τον άγιο Πέτρο να στείλει εμένα ή τη Σάμυ να σου φέρει ένα μπουκαλάκι περιέ για να δροσιστείς στο καζάνι που θα βράζεις!
Άσε που παρασύρεις και το αγιόπαιδο των Κωνσταντή...
Είδες Κώστα μου, μας τη βάρεσε κι εμάς σαν το Μακρυγιάννη και γράφουμε Οράματα και Θάματα...
Το λουκουμάκι πάει και με ρακί.
Δηλαδή επαναλήφθηκε το θαύμα του Όρους κι εγώ απουσίαζα; Θα είναι μάλλον που δεν είχα βίσμα να πάω στην αεροπορία...
Στην Αεροπορία πήγαμε εμείς τα σαμιαμίδια!
Τα θηρία σαν κι εσένα Δείμο μου πήγαν στα τεθωρακισμένα!
Πάντως δεν έχασες!
Σε είδε η γκομενίτσα παλικαράκι μαυροσκούφικο, σε λιμπίστηκε, σε τύλιξε, σε στεφανώθηκε και σου φόρτωσε και δυο κοράκλες...
Αλλά αντέχουν τα παλικάρια!
Εγώ ήμουν πεζικό σε αντιαρματικά, στην πρωτοπορία. Και στα σύνορα, όχι κωλόβισμα...
..και με ρακί, να γίνει πιο ακουστική.. Αλλά δεν ειρωνεύομαι.. Εντάξει πήρα μια πάσα από τον τάκη που είναι και καλό δεκάρι, παλιάς κοπής.. Αν προσέξεις το ύφος μου θα καταλάβεις οτι στα κεντρικά συμπάσχουμε.. Τι τα θέλεις όμως, την προσωπική μας βαβέλ βιώνουμε...
Κώστας
Πιστεύω ακράδαντα οτι με ενα λίτρο νερου του Καματερού ο καθένας θα ξεχάσετε κάθε πόνο και καϋμό
ΔΕΙΜΟ
και εγω στα σύνορα ήμουν...
οχι με τις λουλούκες στις Ελευσίνες..
Ασκαρμύδι μπατζής ήσουνα..? Πάντως έχει πέσει μεγάλο κράψιμο από τα παλιοσείρια.. Πιστοποιητικά μαχημότητας επιδεικνύουν...
Κώστας
Κοίτα Δείμε, κι εγώ στην Πρωτοπορία ήμουν σήμερα, αλλά στο βιβλιοπωλείο στην οδό Γραβιάς στην Αθήνα...
Πάντως, πώς φαίνεται αδελφάκι μου πως είσαι Πόντιος!
Το μυαλό σου σταματάει στο "βίσμα".
Αν ήσουν πονηρός μωραϊτης ή, έστω, κουτοπόνηρος ρουμελιώτης, θα τσέκαρες το έτος που υπηρέτησα και θα διαπίστωνες ποιο ήταν το "βίσμα"!
Εγώ στα λέω καημένε;
Εσύ Κώστα μου δεν ειρωνεύεσαι.
Είσαι καλής πάστας άνθρωπος.
Ο άλλος με το περιέ να δω πως θα τη σκαπουλάρει την κρίσιμη ώρα...
Ώστε ξέρεις και τους μπατζήδες.
Κι ας ήσουν του ναυτικού.
Πάντως, η 112 ΠΜ θεωρούνταν "μαύρη".
Και οι δήθεν μάχημοι, ας έρθουν για μια κοντρίτσα!
Κι ας διαλέξουν "άθλημα".
Τι θέλουν;
Γκάστρωμα γαϊδούρας στον ανήφορο;
Κούρεμα προβάτου, άρμεγμα γελάδας, λαρύγγωμα κότας, απαύτωμα κατσίκας, ότι γουστάρουν...
Τάκη, τα μόνα σύνορα που ξέρεις εσύ είναι τα Γαλλοϊσπανικά, εκεί στα Πυρηναία που κάνεις λουξ διακοπές!
Ρε παιδιά, είναι απίστευτο δηλαδή!
Αν αληθεύουν όλα λένε οι Δειμο-τάκηδες, απορώ πως δεν μας χύμηξαν ακόμα οι Τούρκοι!
Με τέτοιους ακρίτες...
Αλλά μπορεί και να φοβούνται τις "ντακότες" των μετόπισθεν...
Tακη η καραφλιτσα γυαλιζει πανω απ το κεφάλι σου? χιχιχιχι!!! :p
Το 42 που κολλάει?
Κωστα...εσενα σε κοβω να το τιναζεις καργα το λουκουμακι! Πες ναι για να το φαντασιωθω..pleaseee!!
;)
Ασκαρουλι...δεν λες παλι καλα που τα κανω ολα πηδηχτα?Σαμπως κι αυτοι που δεν τα κανανε τι κατάλαβαν?
Καντούλα-ταραντούλα!
Δημοσίευση σχολίου