(Συγκρότημα Active Member)
Πώς να ζωγραφίσεις ένα χαμόγελο
με δύο δάκρυα παρέα στον καθρέφτη
αν χολοσκάς για της νίκης το ανώφελο
κι αν πάλι τ' αύριο σε δικάσει για ψεύτη;
Πώς ν' απλώσεις στο σκοτάδι το χέρι σου
για να σώσεις ένα φως που τρεμοσβήνει
αν στις χούφτες σου μέσα βαστάς
τ' αστέρι σου φυλακισμένο
κι απαιτείς κι ευγνωμοσύνη;
Πώς ν' αγγίξεις στη βροχή το πρόσωπό σου
και να γείρεις προς τα πίσω λίγο το κεφάλι
αν δεν γνωρίσεις προς τα πού είν' ο ουρανός σου
και κουλουριάζεσαι να φύγει η ζάλη;
Πώς να σταθείς φάτσα στον άνεμο
κι ακίνητος να του διηγηθείς κάτι απ' τη μοναξιά σου;
Αν δεν έχεις καινούργια μυστικά μείνε αμίλητος
ξέρει τα πάντα για την αφεντιά σου!
Πώς να κρατήσεις απ' τη θάλασσα αλμύρα
και να μάθεις να καλώνεις τον καιρό σου
αν ζητάς σα κολασμένος απ' τη μοίρα
χωρίς ανάσα να σε πάει στο βυθό σου;
Πώς να νιώσεις κάποιους στίχους και νοήματα
και ν' απαιτήσεις χώρο μακριά απ' τα δαμασμένα
αν δεν φιλιώνεις μ' απαρνημένους και με θύματα
κι έχεις παράδειγμα εμένα;
Πώς ν' αντέξεις ταξίδι ολάκερο
αν σε τρομάζει το μικρό αυτό λιμάνι;
Πώς να περιγράψεις το άπειρο
αν το σήμερα μόνο σού φτάνει;
Πώς ν΄ανταμώσεις επιτέλους με του ονείρου σου
τον πιο συχνό κι αγαπημένο επισκέπτη
αν πάντα άδικα χρεώνεις του ίσκιου σου
ό,τι κακό μπροστά στο διάβα σου πέφτει;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
Γνωρίζετε φυσικά ότι το χιπ-χοπ ξετρύπωσε απ' τα υπόγεια των μαύρων γκέτο της Αμερικής.
Το συγκρότημα active member ξεκίνησε απ' το Πέραμα κι αφού πέρασε από Κοζάνη και Θεσσαλονίκη κατέληψε φέτος στην Πετρούπολη, στις Δυτικές Συνοικίες της Αθήνας.
Οι στίχοι νομίζω ότι δεν είναι και εντελώς άσχετοι με όσα κουβεντιάζουμε τελευταία...
Μπορεί να ξετρύπωσε από τα γκέτο και τα πρώτα τραγούδια να μιλούσαν για τα προβλήματα τους (ναρκωτικά, ανεργία, φτώχεια, κοινωνικός αποκλεισμός), τώρα πλέον κατήντησαν να μιλούν για sex, αυτοκίνητα και οτιδήποτε ακρίβο υλικό αγαθο.
Κάποτε πήγα κι εγώ,
μια τρελλή να παντρευτώ,
μια γυναίκα ουρλιαχτό.
Που στο γάμο εμφανίστη,
με μαύρο νυφικό κι ουΐσκι,
κόντεψα να τρελλαθώ.
Με έκανε να νιώθω,
σαν μπάσταρδο παιδί και νόθο,
μα την αγαπώ τρελλά.
Φορούσε πάντα μαύρα,
κι έμοιαζε με μαύρη γάτα,
ήταν ίδια η συμφορά.
Η νύφη που φορούσε μαύρα,
και αγαπούσε τα σκοτάδια,
αλλά μπορούσε να σε βοηθήσει,
μ' ένα φιλί της να σ' αναστήσει.
Έλα πίσω τώρα,
μ' έχει πάρει η κατηφόρα,
και μπροστά μου είν' ο γκρεμός.
Μ' έχει πάρει από κάτω,
σήκωσέ με από τον πάτο,
τώρα όσο είναι καιρός.
Σε μισώ μα και σε θέλω,
το κεφάλι μου φουρνέλο,
που μου καίει το μυαλό.
Θέλω τα φτερά μου πίσω,
θα 'ρθω να σε κυνηγήσω,
δε σταματάω, πριν να σε βρω.
(αφού σήμερα δεν έχεις όρεξη για τσακωμό πάρε να χεις τη νύφη με τα μαύρα...)
Επαναλαμβάνω η αγαπούλα μου σήμερα δεν έχει κέφια καλή μου κουμπαρούλα μην τον κάνεις να βγάλει το θεριό απο μέσα του..
"Πώς ν' αντέξεις ταξίδι ολάκερο
αν σε τρομάζει το μικρό αυτό λιμάνι;"
αυτο. τιποτε αλλο δε (με) ρωταω.
ωραιο το λαθος παραδειγμα..
φιλια
Σταδιακά, Νάσσο, όλοι απορροφούνται από το κύκλωμα. Είναι δύσκολο να αντέξει κάποιος στο δύσκολο χώρο της ποιότητας (ειδικά του ποιοτικού στίχου) και πλάι στην ερημιά που κλειδώνει την αισθητική μας το σκυλάδικο.
Ασκαδαμυκτί, μου άρεσε το post. Μου θύμησε τις ταπεινές περιοχές και τον προβληματισμό που είχα κάποτε. Φοβάμαι, όμως, ότι μας τον θυμίζουν μόνο ορισμένα τραγούδια και νεκρές κορώνες ενάντια σε όλα (όπως οι member που τους είδα στη γειτονιά μου το καλοκαίρι).
Σαφώς και δεν είναι άσχετο, με τα άλλα. Αυτό που με κάνει να προβληματίζομαι είναι το διαχρονικό, του προβληματισμού. Από Καβάφη και Παλαμά, σε Σεφέρη - Ελύτη, σε Active member, και έχει μέλλον η Ιστορία.
Θα΄θελα να γράψω και κάτι για το προηγούμενο ποστ - για το γυιό σου.
Ηξερα ένα γέρο εφεδροελασίτη, γαλανομάτη, ξανθοπό, ίσως σλαβόσπορο. Τα ξεπλημένα μάτια του δε σε αποθούσαν. Αντίθετα η ματιά του σε μαγνήτιζε, σε τράβαγε βαθιά μέσα της και έλιωνες αβοήθητος στο απέραντο γαλάζιο.
Μην ανησυχείς λοιπόν για το γιό σου. Σου θυμίζω το στίχο του Παλαμά:
"Ω τίμια φυλαχτά, στολίδια αταίριαστα,
ω διαβατάρικα, από σας πλάθετ' αιώνια,
κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα,
η νέα τρανή Πατρίδα η παναρμόνια!"
Ένα τέτοιο τίμιο αταίριαστο διαβατάρικο στολίδι είν΄ο γιός σου.
Χιπ χοπ?
Ω μοντιέ!
Νάσσο και Δείμω πιστεύω πως νομοτελειακά όλα τα κινήματα αμφισβήτησης (κοινωνικής, πολιτικής, θρησκευτική μουσικής κλπ) κάποια στιγμή είναι καταδικασμένα να εκφυλιστούν!
Κόκκινα χείλη, πολύ πρωτότυπο τρόπο βρήκες για να μου κάνεις πρόταση γάμου...
Αλίσια, πρέπει κάποια στιγμή να τα πούμε από κοντά. Εσύ αποφασίζεις...
Ανώνυμε Έλληνα, ως άντρας με "πιάνεις" περισσότερο απ' τις κυρίες. Εσύ άρχισες να ψιλοκαταλαβαίνεις πως το πρόβλημα δεν είναι το "ξανθό και γαλανό παιδάκι" αλλά ο "κολλημένος" πατέρας! Δεν λέω άλλα γιατί ο "γιος" έχει και συνέχεια...
Ναι παιδίσκη μου... και χιπ-χοπ και μπρέικ ντανς κι ότι άλλο θες απ' τον ... παππουλάκο!
Μαράκι, μου φαίνεται πέρνεις τον αέρα σου Σ/Κ και μας έρχεσαι ορεξάτη!
Eντοπίζω ανησυχητικά πολλά στοιχεία σου στον τραγουδοποιό... Υπάρχει καμιά σχέση σου με το συγκρότημα;
Αταλάντη, είσαι πολύ μεγάλη γάτα!
Ασκαρδαμυκτάκο, κρατάμε και οι δυό μας μεγάλα ονειρολόγια και τώρα ξέρω ότι έχουμε βρεθεί στους ίδιους χώρους την ίδια στιγμή, πράγμα που δε μου φαίνεται καθόλου παράξενο. Έχε LoyalT και συνέχισε έτσι!
Δημοσίευση σχολίου