Καλογερικές ιστορίες (Α')

Έπιανε το χέρι του από μικρός. Χωρίς κανείς να του δείξει, μαστόρευε τα πάντα, από κουρδιστά ρολόγια μέχρι τρακτέρια! Και στο σχολειό είχαν να λένε για τις χειροτεχνίες και τις ζουγραφιές του...
Σαν έκλεισε τα 18, φόρεσε το ράσο! Θες γιατί τον έταξε η μάνα του, θες η οικονομική στριμούρα, θες γιατί κι αυτός ήταν λίγο τεμπελάκος, το τέλος του πολέμου τον βρήκε δόκιμο καλογέρι στη Μεγάλη Παναγιά του Κάμπου.
Δεν περάσαν έξι μήνες κι ο γούμενος λόγιασε ν' αλλάξει την εικόνα της Παναγιάς στο τέμπλο. Το 'φερε η κουβέντα ένα βράδυ, μετά τ' απόδειπνο, λεφτά δεν υπήρχαν να φέρουν μαστόρους απ' τη Λάρισα, και πήραν την απόφαση ν' αναλάβει το δύσκολο έργο ο δόκιμος...
Έπρεπε να 'ναι έτοιμο το εικόνισμα τον Δεκαπενταύγουστο που θα 'ρχόταν κι ο Δέσποτας. Καιρό για χάσιμο δεν είχαν, το καλογέρι ήταν άπειρο και ζητούσε μοντέλο...
Ο γούμενος, αγνός άνθρωπος, είχε δει στα σταροχώραφα μια όμορφη χωριατοπούλα, άγριο κι αμύριστο λουλούδι μες στον κάμπο, την αυγούλα, το χάραμα με τη δροσιά.
Ξέρει πολλά ο Σατανάς, γι' αυτό κι είναι γέρος! Το χάχανό του ανατριχίλα...
Κι έφερε ο γούμενος το μελαχρινό κορίτσι στο κελί του δόκιμου, να 'χει αυτή για μοντέλο, να φκιάξει την Παναγιά την Αναγελάστρα!
Κι ήτανε μαύρα τα μαλλιά της, μάτσα σγουρές μεταξωτές μπουκλίτσες. Κι ήταν μελαψό το μουτράκι της, σφιχτοδεμένα τ' άγουρα βυζιά της, τα χειλάκια του στάζανε μέλι και κανέλα! Γαργαριστό νερό της βρύσης μες στο μυστήριο του πράσινου βουνού, αέρας λεύτερος π' αγγίζει τα πνευμόνια...
Κι έφτιανε ο δόκιμος την Παναγιά, με το γλυκό το στόμα το θλιμμένο, και μάτια γιομάτα πόνο ανείποτο μα κι άσβεστη λαχτάρα...
Κι ένα απόγιομα η παιδούλα τοιμάστηκε να φύγει. Μα δεν έφυγε! Κειός που βλέπει στις ψυχές μας ας τον σχωρέσει. Τίποτα πιο φοβερό απ' τον χείμαρρο της αμαρτίας. Είναι γλυκιά η σάρκα σαν είν' ζεστή, κι ο πόνος γίνεται λαχτάρα!
Κι από τότε ρχότανε κρυφά, σαν γατάκι κουβαριασμένο στην άκρη του κρεβατιού του, κι ωχ... χλιαρός λουτρός η άχνα της, γητεύτρα η ματιά της σαν του ΄καιγε το στόμα με τα χείλη της, και ρούφαγε ολάκιο το κορμί του, στριφογυρνώντας γύρω του σα φίδι... Κι αυτός να σπαρταρά σα να παράδινε ψυχή!
Κι όταν η Παναγιά του τέμπλου τέλεψε, την ζήλεψε η μικρούλα γιατί μοιάζανε τόσο μετάξυ τους! Πάνω στο ξύλο, τα ψεύτικα τα μάτια της ήταν ολόιδια τα δικά της, τ' αληθινά, τα φωτεινά...
Και τόλμησε και του 'πε: "'Η εγώ ή εκείνη, τ' ακούς;"...
Ο Σατανάς το ξέρει αν αντιστάθηκε. Όμως δεν βάσταξε. Ήταν μαρτύριο ανυπόφορο κι έπρεπε να τελειώσει...
Άνοιξε τον κοφτερό σουγιά να της κόψει το λαρύγγι, μα κείνη τον κοίταξε και γέλασε, όπως γελάει ο Σατανάς, ο Σατανάς που 'χει τα μάτια κατακκόκινα. Και του 'πεσε το μαχαίρι απ' τα χέρια!
Κι έφυγε ευθύς για το ναό. Κι έχωσε τα χέρια του στα μάτια της εικόνας, να ξεριζώσει ρίζες βαθιές, χιλοχρονίτικες!
Και να... μαζί μ' αυτές, βγήκαν και κομμάτια κρέας ολάκερα, γιομάτα αίμα!

Να επανασυσταθεί η "Ένωσις Κέντρου"!

- Ο Γιώργος να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και να ηγηθεί του νέου πολιτικού σχήματος!
- Ο Μητσοτάκης να ζητήσει συγγνώμη για την αποστασία του '65, και η κόρη του να γίνει υπαρχηγός του Γιώργου!
- Ο Φώτης Κουβέλης, ο "νέος Τσιριμώκος της Αριστεράς", να ζητήσει συγγνώμη για το βρώμικο '89 και να γίνει ηγετικό στέλεχος της νέας Ε.Κ.
- Διμέτωπος αγώνας και προκήρυξη εκλογών για τον Οκτώβριο.
(Γιατί όσοι περιμένουν σοβαρότητα από Σαμαρά-Παπαρήγα-Τσίπρα είναι σα να ψάχνουν καλλιγραφία απ' τον κώλο της μαϊμούς...)
Απολαύστε τώρα Σπύρο Ζαγοραίο:

Η Ρίκη Ματαλλιωτάκη "γδύνεται" για χατίρι μου...

Η Ρίκη Ματαλλιωτάκη είναι Κρητικιά, απ' το Ηράκλειο, δημοσιογράφος και συγγραφέας!
Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει οκτώ βιβλία, όλα απ' τις εκδόσεις Δωρικός.
Το τελευταίο της μυθιστόρημα, "Στων μελτεμιών τις ράχες", αποτέλεσε και την αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί...

Άσκαρ: Δεν μου λες ρε Ρίκη, πότε καυλώνεις περισσότερο; Όταν διαβάζεις ή όταν γράφεις βιβλία;

Ρίκη: Άσκαρ, καύλα νιώθω και στις δυο περιπτώσεις, και όταν διαβάζω, δηλαδή, και όταν γράφω, μόνο που θα σε απογοητεύσω, είναι μια καύλα εντελώς διαφορετική από αυτή που υπονοείς εσύ πονηρούλη.

Αυτήν την αφήνω για άλλες ώρες, και δεν μπερδεύω τη μια με την άλλη.

Άσκαρ: Μια ακόμα προσωπική ερώτηση: φαντασιώθηκες ποτέ, όπως οι περισσότερες γυναίκες, πως είσαι πουτάνα και «ψωνίζεσαι» στο λιμάνι;

Ρίκη: Γιατί δηλαδή θα έπρεπε εγώ να αποτελέσω εξαίρεση;;;;

Άσκαρ: Το μοτίβο με τη μητέρα-ισχυρή προσωπικότητα και τον γιο-ομοφυλόφιλο το είδαμε και στο θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι». Σε επηρέασε το έργο, ή, απλά, τα μεγάλα πνεύματα συναντιόνται;

Ρίκη: Δεν έχουμε την δυνατότητα στην επαρχία να βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις, πλην μόνο κάτι σκουπίδια που έρχονται καθαρά και μόνο για την κονόμα.

Άρα, θα σε απογοητεύσω πολύ αν σου πω πως ούτε καν την είχα ακουστά την συγκεκριμένη παράσταση;

Εξάλλου το βιβλίο γεννήθηκε σαν ιδέα στο μυαλό μου πριν πέντε χρόνια, κι από τότε, ξεκίνησα να το γράφω με αρκετά διαλείμματα φυσικά.

Ξέρεις, δεν είμαι του ψεκάστε, σκουπίστε τελειώσατε....πουθενά,....χα χα χα χα

Άσκαρ: Ο πρωταγωνιστή σου, ο Δημήτρης, χάνει 15.000 ευρούλια στα ζάρια, τα σπάει στο σπίτι του, πάει στο μπαρ και φωνάζει στην γκαρσόνα «βάλε δυο διπλά μωρή Μολδάβα», και καπάκι χτυπάει και δυο τρίφυλλα! Κι εκεί που όλοι λέμε «πάει, θα τον μαζέψουν αλοιφή τον τύπο», εσύ τον βάζεις να πέφτει σε βαθείς προβληματισμούς για «το σάρκινο περίβλημα της υπόστασης του πνεύματός του»! Τι πίνεις και δεν μας δίνεις ρε συ Ρικούλα;

Ρίκη: Κοίτα, τους ήρωές μου τους φτιάχνω, κι όχι μόνο εγώ αλλά όλοι νομίζω, κατ εικόνα κι ομοίωση του εαυτού μου. Κι επειδή, λοιπόν, εγώ όταν πίνω με πιάνουν τα υπαρξιακά μου, έβαλα και το Δημήτρη να κάνει το ίδιο.

Μη με ρωτήσεις, όμως, τι πίνω γιατί δε σου δίνω που να χτυπιέσαι κάτω σαν χταπόδι μπουαχα χα χα χα

Άσκαρ: Στο βιβλίο σου διέκρινα πολλά στοιχεία δημοσιογραφιτισμού και λογιοτατισμού! Εκεί που χρησιμοποιείς φράσεις της αργκό, τη στιγμή που διαβάζουμε «θα φας γαμήσι δίχως σάλιο», ξαφνικά μας φέρνεις στην παρέα τον Κοραή, μας πετάς έναν «τρελό μετεωρισμό στον αχαλίνωτο χορό της αυτογνωσίας» και μας στέλνεις αδιάβαστους! Ρε μπας και νοθέψατε και την κρητική «ρίγανη»;

Ρίκη: Μα αυτό είναι Ασκαρούλη μου μαγκιά, να μην είσαι μονόπλευρος, γιατί μετά γίνεσαι και βαρετός....

Και γουστάρω που σας στέλνω αδιάβαστουςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς!!!!

Τοξότης γαρ, απρόβλεπτος άνθρωπος....

Άσκαρ: Όταν διάβασα τον τίτλο του μυθιστορήματος είπα… «θα ΄ναι κανα γλυκανάλατο αισθηματικό σαν αυτά της Λένας Μαντά». Αλλά δεν ήταν! Αν με ρώταγες θα σου πρότεινα άλλο τίτλο. Το «Σαν την πουτάνα την ανάποδη ζωή μου» πώς σου φαίνεται;

Ρίκη: Πέρα από κάθε αστείο τώρα, αυτή η ερώτησή σου με τιμά πολύ γιατί όντως δεν θα ήθελα με τίποτα να γράψω σαπουνόπερα και άρλεκιν.

Θα μου πεις αυτό πουλά.... θα σου πω σκασίλα μου...

Όσο για τον τίτλο τώρα, αν σου πω ότι το σκέφτηκα θα το πιστέψεις;

Όμως εδώ αρχίζω και συναντώ προβλήματα για το θέμα, φαντάσου να τους είχα κοτσάρει κι ένα τέτοιο τίτλο

Πώς φαίνεται πως ο κόσμος δεν έχει διαβάσει ντε Σαντ και τα βάζουν με μένα την καημενούλα που είμαι αγνή και άσπιλη σαν αρνί μπροστά του χα χα χα

Άσκαρ Πάντως έχεις κι εσύ διεστραμμένο μυαλό! Καλά ρε Ρίκη, όταν βλέπεις ένα βιβλίο αφημένο ανοιχτό και μπρούμυτα, έρχεται στο μυαλό σου ένας παρά φύσιν βιασμός; Αυτό ούτε εγώ ο Άσκαρ δεν το σκέφτηκα!

Ρίκη: Εμ δεν μπορούμε να σκαφτόμαστε όλοι τα ίδια πράγματα φίλε μου.

Ότι έχω, πάντως, διεστραμμένο μυαλό, ουυυυυυυυυυυυυυυυ, έχω ναι!

Άσκαρ: Τελικά, θέλω να μου λύσεις μια απορία: ένας ομοφυλόφιλος πιασμένος και καταξιωμένος επαγγελματικά είναι «γκέι», ενώ ένας μπατίρης είναι σκέτο «πούστρα»;

Ρίκη: Γιατί δεν το ήξερες Άσκαρ μου;

Εδώ κάποιος μπατίρης κλέβει π.χ. ένα κατοστάρικο για να φάει και είναι κλεφτρόνι, κι αυτοί που μας κατακλέβουν δεν τολμάς ούτε να υπαινιχτείς γι αυτούς.

Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι ήρθε στον ύπνο μου να με συμβουλέψει... (Β΄)

Δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ τους ανθρώπους,
μα κοίτα να βγεις ζωντανός απ' την προσπάθεια!

Δες τη μύγα να καπνίζει τσιγάρο
κι αφουγκράσου τον ψύλλο,
πεθαίνει
σε τροχαίο στην εθνική...

Άσε τα δάχτυλα των ποδιών σου
να περπατούν μες στα παπούτσια
που δεν νοιάζονται για τίποτα...

Κάνε -τουλάχιστον-
μια φορά μπάνιο τη βδομάδα!
Μπορεί να βρεις 100.000 ευρώ
σε μια πλαστική σακούλα
που επιπλέει στην μπανιέρα...

Σκότωσε, αν χρειαστεί!
Και σαν έρθει η ώρα να πεθάνεις,
μη γίνεσαι ατομιστής...

Κοίτα να' χεις στυλ!
Το στυλ κάνει τη διαφορά.
Είν' ένας τρόπος να κάνεις.
Ένας τρόπος να είσαι...
Όταν ο Χέμινγουεϊ τίναζε τα μυαλά του
είχε στυλ!
Κι όταν ο Καρυωτάκης αυτοκτονούσε,
κάτω απ' τον ευκάλυπτο,
είχε ύφος...

Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό τους
και γίνονται ψυχή.
Είναι οι τρελοί...
Κάποιοι χάνουν όλη την ψυχή
και γίνονται μυαλό.
Είναι οι διανοούμενοι...
Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο!
Και γίνονται αποδεκτοί...

Κάποιοι άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ!
Πόσο, πραγματικά, απαίσιες ζωές
πρέπει να ζουν...

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι ήρθε στον ύπνο μου να με συμβουλέψει... (Α΄)

Φίλε,
ζήσε έναν έρωτα δυστυχισμένο,
να 'χει αιμορροΐδες,
χαλασμένα δόντια
και να πίνετε φτηνό κρασί!
Άσε τις υδροκέφαλες γυναίκες
να σου παίρνουν πίπες...

Να διαβάζεις Καβάφη
αλλά μόνο μια φορά.
Και Καζαντζάκη -κυρίως αυτόν-
αλλά πάντα ξαπλωμένος!
Χώσε το δάχτυλο στη μύτη
-στη μύτη σού 'πα, όχι στον κώλο-
και διάβασε την "Ασκητική" του
ανάμεσα απ' τα δάχτυλα των ποδιών σου...

Γράφε ποιήματα
και να τα διαβάζεις δημόσια
όταν σε καλούν
-και εφόσον σε πληρώνουν-
Πιες πρώτα δυο-τρεις μέρες.
Βγες στη σκηνή, κοίτα το κοινό
και πήγαινε στο μεγάλο πιάνο
-είναι στην άκρη της σκηνής-
άνοιξε το καπάκι και ξέρασε μέσα του!
Ύστερα, κλείσε το καπάκι
και διάβασε τα ποιήματά σου.
Μη σε νοιάζει για το πιάνο.
Αυτοί, θα βγάλουν τις χορδές
θα το πλύνουν και θα το τακτοποιήσουν...
Εσύ μόνο τούτο να θυμάσαι:
μπορείς να ξεράσεις πάντα για τα λεφτά τους!

Να πίνεις όσο χρειάζεται
για να είσαι σε θέση συνέχεια να πίνεις!
Να στέλνεις τα κορίτσια ν' αγοράζουν μπύρες στην ΕΒΓΑ.
Αυτές που σπάνια σκουπίζουν τον κώλο τους.
Σου λένε μόνο... "δεν το βλέπω να χτενίζομαι σήμερα,
ίσως μου φέρει γούρι"...
Να θυμάσαι: η γυναίκα είναι πάντα γυναίκα!
Βάλε τα κυάλια ανάμεσα στα μπούτια τους
και δες το μέρος
που σωριάστηκαν οι αυτοκρατορίες...

Συνήθως είσαι πικρόχολος.
Καμιά φορά, όμως, γίνεσαι στ' αλήθεια γλυκός!
Μόνο που φοβάσαι να τ' ομολογήσεις...
Είναι όπως όταν μια γυναίκα σου πει
"πες μου πως μ' αγαπάς",
κι εσύ δεν μπορείς...

Τέσσερα χρόνια "Ασκαρδαμυκτί"....

Τέσσερα ιστολόγια, 1250 ποστάκια...

Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας...

Το κυπριακό, αργά ή γρήγορα, θα λυθεί. Έχει γίνει πολύ δουλειά απ' όλα τα μέρη, οι λεπτομέρειες έμειναν, και το τελικό σχέδιο θα εγκριθεί και θα λειτουργήσει αποτελεσματικά όσο, τουλάχιστον, υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το μεγάλο πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι το Αιγαίο. Και δεν αναφέρομαι σε "εδαφικές διεκδικήσεις" της Τουρκίας.
Ο γείτονάς μας δεν έχει ανάγκη για τρεις βραχονησίδες, ούτε για δυο ξερονήσια με 50 μόνιμους κατοίκους και 5.000 λαθρομετανάστες το μήνα!
Το "μυστικό" είναι η υφαλοκρηπίδα, η χάραξη των χωρικών υδάτων και η εκμετάλλευση των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκονται στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο...
Η Ελλάδα έχει ανάγκη ενός επαναπροσδιορισμού της έννοιας του "πατριωτισμού".
Κάποια στιγμή, εκ των πραγμάτων, θα κληθούμε να απαντήσουμε στο μεγάλο δίλημμα:
Τι μας συμφέρει περισσότερο; Να μείνουμε με την ψευδαίσθηση ότι το Αιγαίο μάς ανήκει 100%, χωρίς να μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε, κι από πάνω να σπαταλούμε δεκάδες δις ετησίως για πολεμικούς εξοπλισμούς;
Ή να προχωρήσουμε σε μια διευθέτηση που μπορεί να μας αποφέρει ένα 75%, στο οποίο θα κυριαρχούμε ανεμπόδιστα και θα μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε γεμίζοντας τα κρατικά ταμεία με ζεστό χρήμα που θα μπορεί να διατεθεί για συντάξεις, παιδεία και υγεία;

Γμτ... είμαι μεγαλύτερος κι απ' τη μάνα της!

... ευτυχώς, ο πατέρας της "μου ρίχνει"!
Εκείνος ήταν 205 "σειρά", κι εγώ 210!

Θεολόγος και "με τη βούλα" ο Ασκάρ!

Η "δική μου" ΚΝΕ...

Ήμουν 11 χρονών, "μαζεμένος" επαρχιώτης, όταν το 1979 πρωτοπάτησε το πόδι μου στην Αθήνα. Γράφτηκα στο 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Βύρωνα, πίσω απ' την Ανάληψη, το επονομαζόμενο "κόκκινο σχολειό".
Τότε, στις λαϊκές συνοικείες του Βύρωνα και της Καισαριανής, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ σάρωναν ακόμη. Το κόμμα φάνταζε στα μάτια μας αγιοποιημένο, χάρη στους διωγμούς των μελών του απ' το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος.
Η ΚΝΕ τότε ήταν "παρθεναγωγείο"! "Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα"! Θυμάμαι γονείς να φέρνουν τα παιδάκια τους στην οργάνωση "για να μην πέσουν στα ναρκωτικά" ή "για να μη γίνουν χούλιγκαν".
Οι "αρχές" μας ήταν πολύ συντηρητικές. Αρνιόμασταν τον αμερικανικό τρόπο ζωής και τα αμερικανικά "πολιτιστικά προϊόντα". Δεν ξέραμε τι θα πει ντισκοτέκ και κόκα κόλα.
Ο Γρηγόρης ο Φαράκος είχε γράψει και το "Βιβλίο καλής συμπεριφοράς" που μας υποχρέωνε να γυρνάμε νωρίς σπίτι, να πλενόμαστε με δροσερό νερό και να κοιμόμαστε με τα παράθυρα ανοιχτά, γιατί είναι πιο υγιεινό...
Πνευματικός μας πατέρας ήταν κι ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Αφού έγραψε τον ύμνο του Στάλιν, που είναι "το μεγάλο αγκωνάρι που ξαποστένουν οι λαοί", φρόντισε να τιμήσει και τα "παιδιά της ΚΝΕ που είπαν στη ζωή το μέγα ΝΑΙ"...
Στα σχολεία των αστικών περιοχών κυκλοφορούσαν συνέχεια ανέκδοτα για τους "ΚΝίτες τα πρόβατα" που αντί για "μπεεεεε" κάνουν "κνεεεεε", αλλά αυτό δεν μας χάλαγε. Μέχρι, βέβαια, που καταλάβαμε πόσο δύσκολο είχε γίνει να βρούμε γκόμενα εκτός ΚΝΕ! Αλλά και στην συντηρητική σεξουαλικά ΚΝΕ τα γκομενικά ήταν δύσκολα. Οι συντρόφισσες ήθελαν στεφάνι...
Κείνη την εποχή, μιλάμε ακόμη για το 1979, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσπάθησε να ... μεταρρυθμίσει τα πανεπιστήμια. Μια θύελλα καταλήψεων σάρωσε όλες τις σχολές. Αλλά η ΚΝΕ δεν γούσταρε, τότε, τέτοιες μορφές αγώνα.
Όπως και τον Νοέμβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο, κατήγγειλε τους καταληψίες ως "χαφιέδες της ασφάλειας" και "γνωστούς άγνωστους" (η ΚΝΕ πρωτοχρησιμοποίησε αυτόν τον όρο).
Ειδικά στο Χημείο, εγινε ο χαμός. Οι ΚΝίτες πέταξαν με τις κλοτσιές έξω τους καταληψίες αριστεριστές! Μέχρι κι ο Τζίμης Πανούσης αφιέρωσε ένα τραγουδάκι στο τότε πρωτοπαλίκαρο της ΚΝΕ στο Χημείο: "Βάρα μας Μαλάμη, χτύπα μας Μαλάμη, είμαστε όλοι μαζοχιστές"!
Από τότε οι σχέσεις ΚΝΕ-αντιεξουσιαστών έγιναν εχθρικές. Κι οι τελευταίοι κόλλησαν στους ΚΝίτες το παρατσούκλι "ΚΝΑΤ"...
Άλλος μεγάλος εχθρός του ΚΝίτη ήταν οι "αναθεωρητές" του ΚΚΕ εσωτερικού. Στην πορεία του Πολυτεχνείου το 1980, λίγο μετά τον βίαιο θάνατο του Κουμή και της Αγγελοπούλου, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στους "Ρηγάδες" και τους διέλυσαν. Αυτοί έτρεξαν να κρυφτούν στο μπλοκ της ΚΝΕ, αλλά οι "αλυσίδες" έσφιξαν και τα Ρηγόπουλα έμειναν αδέσποτα στο στόμα του λύκου. Τους σάπισε στο ξύλο η μπατσαρία...

Σα γίναμε αντρόγυνο...

(Στον Πέτρο του "Ριζοσπάστη")

Κάθε απόγιομα πέρναγα απ' το σπίτι της θειάς. Με φίλευε καφέ και γλυκάκι του κουταλιού. Και με ζάλιζε με τα κουτσομπολιά της γειτονιάς.
Μα γω δεν έβλεπα την ώρα να κατέβω στο στάβλο! Να δω τη Ζιζέλ. Κάποιοι, που ξέραν από φοράδες, λέγαν πως είναι ράτσας. Ίσως κι απ' τ' Αλγέρι...
Δεν χόρταινα να βλέπω το καστανό κορμί της, που άχνιζε ολάκερο κι αναριγούσαν τα σφιχτά τα μπούτια της κι ανοιγοκλείναν τα μεριά της!
Καμιά φορά την έπαιρνα και παγαίναμε βόλτες μακρινές. Σα με 'βλεπε με την ψυχή στο στόμα, να σέρνω τα πόδια μου, μού γνεφε να καβαλήσω, να ξεκουραστώ κομμάτι.
Μα γω δεν ήθελα. Γιατί δεν ήταν απ' τις ξεσκισμένες που θάρρεψα στην αρχή. Είχε αισθήματα και φιλότιμο η Ζιζέλ το κορίτσι...
Καμιά φορά, τά 'φερνε έτσι η ζωή και τα τσουγκρίζαμε. Πέρναγε πότε-πότε απ' το χωριό καμιά χαμούρα, έτσι για να βολεύονται κι οι άντρες κι αυτή να βγάνει το χαρτζιλικάκι της...
Μα σα γύριζα κοντά στη Ζιζέλ, εκείνη με μύριζε από μακριά. Τις έσπαγαν τις μύτες κείνες οι μυρουδιές οι απαίσιες, χειρότερες κι απ' την ξινίλα του τσακισμένου κοριού!
Καθόμουν και της ξηγούσα με τις ώρες... Πως δεν πρόκειται περί έρωτος, πως άντρες είμαστε τέλος πάντων.
Μα κείνη τίποτα! Μέρες ολάκερες μου κράταγε κακία! Μέχρι πού 'ριχνα τα μούτρα μου, γινόμουν μικρός, έλεγα το "ήμαρτον" κι έπαιρνα όρκο να μην το ματακάμω ποτές...
Κειό τ' απόγιομα ήταν αλλιώτικο απ' τ' άλλα. Μήνες είχα να δω μακριά μαλλιά στο προσκεφάλι μου. Με κοίταξε και με κειά τα μάτια που η γυαλάδα τους καθρέφτιζε ολάκερη τη γυναίκεια της ψυχή...
Την καβάλησα ασαμάρωτη και βγήκαμε στο δάσος. Ο ήλιος όλο κι έγερνε. Φύσηξε το κρύο αεράκι, ανατρίχιασε η Ζιζέλ, κρύωσα κι εγώ.
Ήρθαμε κι οι δυο στον εαυτό μας και κοιταχτήκαμε κατάματα. Κι είπαμε να γείρουμε κάπου, έτσι αγκαλιά, να ζεστάνει ο ένας τον άλλον ώσπου να ξημερώσει...
Αυτή ήταν του γάμου μας η πρώτη νύχτα! Κι ορκιστήκαμε πως όσο θά 'μαστε κι οι δυο ζωντανοί, μήτε κείνη να το πει ποτές της σε κανέναν, μήτε κι εγώ...

Πατριάρχης το 'χω δει...

Είναι βουβά τ' αηδόνια μας και τα ουράνια σκοτεινά!

Υπάρχουν και καλά νέα...

Πρώτον: ο λαός πήρε στα χέρια του, επιτέλους, την μαγκούρα:
Αναφέρω, ενδεικτικά, δύο γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας:
α) Ο γνωστός Μπουχές πήγε στο στέκι του, στο εστιατόριο "17", στην οδό Αμερικής στο Κολωνάκι. Παρήγγειλε τη γνωστή τσιπούρα του κι άρχισε το ξεκοκάλιασμα.
Μια αξιοπρεπής κυρία, που καθόταν με την παρέα της στην άλλη άκρη της αίθουσας, σηκώνεται, πλησιάζει τον Μπουχέ και από απόσταση ενός μέτρου του φωνάζει: "Φτου σου! Μόνο να τρως ξέρεις!"
Ο Ραφηνάτος δεν την κοίταξε καθόλου. Κατακοκκίνισε, πλήρωσε, και σε δυο λεφτά έφυγε...
β) Ο Αλογοσκούφης, αυτός ντε που "έσωσε" τη χώρα το 2004, πήγε με την παρέα του σε ένα άλλο εστιατόριο, στον "Τηλέμαχο" της Κηφισιάς. Μόλις μπήκε και πριν προλάβει να κάτσει δυο θαμώνες του επιτέθηκαν φραστικά με εκφράσεις όχι και τόσο κομψές!
Ο Αλογώ, πήρε την παρέα του κι έφυγαν αμέσως...
Δεύτερον: Ασκήθηκαν, επιτέλους, οι πρώτες ποινικές διώξεις για φοροδιαφυγή. Το πρώην ΣΔΟΕ (αυτό που διέλυσαν οι Μπουχέ-Αλογώ) έλεγξε και παρέπεμψε στον εισαγγελέα επτά κατασκευαστικές εταιρείες που διέπραξαν φοροδιαφυγή τουλάχιστον 30 εκατ. ευρώ.
Στο σκαμνί θα κάτσουν κι άλλοι πενήντα γιατροί, δικηγόροι και συμβολαιογράφοι που πιάστηκαν για μεγάλης εκτάσεως φοροδιαφυγή!

Η ετυμηγορία του λαού!

Σύμφωνα με πληροφορίες τα μέτρα που θα εξαγγείλει η κυβέρνηση σήμερα θα είναι ηπιότερα απ' αυτά που γράφουν οι εφημερίδες.
Δηλαδή, αντί για μαχαίρι θα "πέσει" ψαλίδι στους μισθούς και στις συντάξεις μας.
Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την ετυμηγορία του ελληνικού λαού:
- Εις θάνατον: Καραμανλής, Σουφλιάς, Αλογοσκούφης.
- Δις ισόβια: Σημίτης, Παπαντωνίου, Χριστοδουλάκης.
- Εικοσαετή εκτόπιση στην Κούβα: Η Γενική Γραμματέας κι όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.
- Εξάμηνος εγκλεισμός στα τζάμπο Κολωνού: Τσίπρας και συντροφία.
Υ.Γ.: Μαζί με τη χώρα χρεοκόπησε και ολόκληρο το πολιτικό της σύστημα. Θεωρώ αδιανόητο στις επόμενες εκλογές να κατέβουν πάλι τα ίδια χρεοκοπημένα πολιτικά σχήματα και πρόσωπα.
Το παλαιοκομματικό σύστημα πρέπει να αποσυρθεί από μόνο του, για να μην τους αποσύρουμε με τη μαγκούρα:
α) Να αυτοδιαλυθούν όλα τα πολιτικά κόμματα που ιδρύθηκαν μετά το 1974.
β) Να ιδιωτεύσουν όλοι όσοι εξελέγησαν βουλευτές ή κατέλαβαν κυβερνητική θέση μετά τη μεταπολίτευση.
Η χώρα έχει ανάγκη ριζικής ανανέωσης του πολιτικού της δυναμικού.
Όπως έγινε πριν 100 ακριβώς χρόνια με την επανάσταση στο Γουδί και την έλευση του Βενιζέλου...