Σάββατο, Ιουνίου 30

Ο Άσκαρ Ιεροκήρυκας! (ΚΔ') - Μεγάλη ανάρχα ο Θεός!

Το 'χουμε ξαναπεί: ο Χριστιανισμός είναι αναρχισμός!
Το βλέπουμε και στο Ευαγγέλιο της Κυριακής.
"Η πίστη σου είναι τέλεια!", λέει ο Ιησούς.
Και σε ποιον το λέει;
Μήπως σε κανέναν ραββίνο, ιερέα, αρχιερέα ή, έστω, μαθητή του;
Όχι!
Το λέει σ' έναν Ρωμαίο εκατόνταρχο ειδωλολάτρη!
Και συμπληρώνει: "Σ' όλη την Ιουδαία δεν υπάρχει τόσο πιστός άνθρωπος σαν αυτόν!"...
Το διαβάζεις κι ανατριχιάζεις.
Είναι μια απ' τις επαναστατικότερες κι αναρχικότερες κουβέντες όλων των εποχών!
Γιατί αποσυνδέει την πίστη απ' τη θρησκεία.
Μπορεί να είναι κάποιος μουσουλμάνος, βουδιστής ή σαμάνος και να πιστεύει περισσότερο από μένα που βαφτίστηκα χριστιανός!
Μιλάμε για απίθανα πράγματα! Μόνο ο Θεός μπορεί να τα πει αυτά...
Ο ειδωλολάτρης Ρωμαίος είναι πιο πιστός απ' τον θεοφοβούμενο Ιουδαίο.
Ο αλλόθρησκος ή άθρησκος σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να είναι περισσότερο πιστός κι απ' τον αρχιεπίσκοπο!
Κι ο Ιησούς συνεχίζει ακάθεκτος: "Πολλοί ειδωλολάτρες θα μπουν στη Βασιλεία των Ουρανών και πολλοί γιοι του Ισραήλ θα ψηθούν στα καζάνια της κόλασης"!
Προσέξτε τα λόγια του.
Δεν λέει "πολλοί ειδωλολάτρες πρώτα θα πιστέψουν κι ύστερα θα σωθούν".
Λέει πως υπάρχουν πολλοί αλλόθρησκοι που πιστεύουν τόσο πολύ ώστε θα πάνε κατευθείαν στον Παράδεισο!
Χωρίς να χρειαστεί να γίνουν πρώτα Χριστιανοί!
Βλέπετε ο Θεός έχει τη δική του λογική.
Σας ερωτώ:
Ποιος μπήκε πρώτος στον Παράδεισο;
Ο ληστής που είπε μόνο μια φρασούλα: "Θυμίσου με Κύριε όταν έρθεις στη Βασιλεία Σου"! 
Δηλαδή ένας άνθρωπος αβάπτιστος, αλειτούργητος, αλιβάνιστος! Που δεν έκανε ποτέ του καμιά νηστεία, εγκράτεια, προσευχή!
Ποιους όρισε ο Θεός να μας καθοδηγούν πνευματικά και να μας δείχνουν το δρόμο της σωτηρίας;
Τους Τελώνες και τις Πόρνες!
Τι μας υποδεικνύει ο Θεός να κάνουμε για να είμαστε πνευματικοί πρωτοπόροι;
Να γίνουμε ταπεινοί, οι τελευταίοι των τελευταίων, να διακονούμε και να πλένουμε τα πόδια των αδελφών μας!
Αλήθεια, υπάρχει κανείς αναρχικότερος του Θεού;

Πέμπτη, Ιουνίου 28

Να γιατί εμείς οι Δημοκράτες "φαρμακώσαμε" το Σωκράτη! (Στη φώτο η συντρόφισσα που τον πότισε το κώνειο)

Επειδή εσείς οι νεότεροι το 'χετε παραξευτυλίσει με τον Σωκράτη, πρέπει κάποιος από μας τους παλιούς να σας πει την αλήθεια.
Γιατί, φίλος μεν ο φιλόσοφος Σωκράτης αλλά φιλτάτη η Αθηναϊκή μας Δημοκρατία!
Ας πιάσουμε, όμως, την ιστορία απ' την αρχή:
Μόλις χάσαμε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οι Σπαρτιάτες άφησαν στην Αθήνα μια στρατιωτική φρουρά που μας φόρεσε κολάρο Τριάντα Τυράννους.
Πνευματικός καθοδηγητής των "Τριάκοντα" ήταν ο Σωκράτης. Μεταξύ τους περιλαμβάνονταν και δυο απ' τους εκλεκτούς μαθητές του.
Αυτοί οι Τυράννοι, μέχρι να τους διώξουμε, σκότωσαν μέσα σε εννιά μήνες 1600 Αθηναίους πασοκτζήδες...
Αλλά η Δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη.
Δώσαμε αμνηστεία στους Ολιγαρχικούς και τους αφήσαμε να πάνε στην Ελευσίνα. Αλλά σε έναν χρόνο ξαναπροσπάθησαν οι αχρείοι να μας ξανακάτσουν στο σβέρκο!
Τα πήραμε τότε κι εμείς στο κρανίο και κάτσαμε στο σκαμνί τον γκουρού τους, το Σωκράτη.
Δεν τον δικάσαμε ως φιλόσοφο αλλά ως εχθρό του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Τον Σωκράτη τον αγιοποίησε μια μεταγενέστερη συμμαχία των ολιγαρχικών δυνάμεων: Ρωμαίοι αυτοκράτορες, βυζαντινοί μονάρχες. μεσαιωνικοί ευγενείς...
Ήθελαν αυτά τα "μπουμπούκια" να μας παρουσιάσουν τον στραβοκάνη, και καλά, ως υπέρμαχο της ελευθερίας του λόγου και της σκέψης. Ως τον ιδανικό φιλόσοφο που τον σκότωσε η Δημοκρατία.
Κι ήρθε και στο καπάκι η χριστιανική θρησκεία, που απορρόφησε το νεοπλατωνισμό, να τον θεωρήσει "προχριστιανικό άγιο", και το γλυκό έδεσε!
Εσείς όμως εμένα ν' ακούτε, που τα 'ζησα και σας γράφω την αλήθεια!
Σας έλεγα, λοιπόν, πως ο Σωκράτης δικάστηκε ως ολιγαρχικός.
Και στην απολογία του φάνηκε αμετανόητος!
"Δεν μπορούμε", είπε, "να αναθέτουμε τις τύχες της Πολιτείας σε εκλεγμένους με ψήφο ή κλήρο αλλά μόνο σ' εκείνους που έχουν τα πνευματικά προσόντα"!
Τι μας λες ρε πλατσουκωμύτη;
Τους είδαμε και τους δικούς σου τους "Τριάκοντα", και νιώσαμε στο λαιμό μας το λεπίδι της "αριστοκρατίας του πνεύματος"!
Αμ το άλλο;
Ο κοντόχοντρος δεν αναγνώριζε και τους Θεούς της Πόλης!
Κι όταν λέμε "Θεούς" δεν εννοούμε το Δωδεκάθεο του Ολύμπου.
Αλλά το Δία το Βουλαίο (δηλαδή τη θεοποίηση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος), το Δία τον Αγοραίο και το Θεό Δήμο (τον "άι-λαό" που θα πουν αργότερα οι κομμουνιστές).
Ο Σωκρατάκος, βλέπετε, προτιμούσε να τιμά τον Απόλλωνα και την Ήρα, τους πολιούχους της ολιγαρχικής Σπάρτης, κι έγραφε στ' απαφτά του τους δικούς μας, την Αθηνά, τον Ποσειδώνα και τον Ερμή...
Υπερασπιζόταν το δικό του δικαίωμα να μιλά ελεύθερα, αλλά δεν το αναγνώριζε σ' εμάς τους "πληβείους"!
Παρ' όλ' αυτά, εμείς του προσφέραμε την επιλογή της εξορίας.
Ας πήγαινε στη Θεσσαλία ή στη Σπάρτη.
Αλλά εκεί δεν θα μπορούσε να μιλάει ελεύθερα.
Μόνο στη Δημοκρατική Αθήνα μπορείς να κατηγορείς δημόσια το πολίτευμά της!
Γι' αυτό και προτίμησε να πεθάνει στη Δημοκρατική Αθήνα παρά στη φιλική του ολιγαρχική Σπάρτη. (Άσε που εκεί θα τον είχαν ρίξει στον Καιάδα έτσι ασουλούποτος που γεννήθηκε).
Ε, σεις οι νεότεροι: τη Δημοκρατία και τα μάτια σας!
Μην μας αναγκάσετε να βγούμε απ' τους τάφους μας και να θυσιάσουμε κάτι "λεβεντόπαιδα" στο βωμό του Δία του Εκκλησιόδημου!

Τρίτη, Ιουνίου 26

Απ' το ερωτικό ημερολόγιο ενός 45άρη (ΣΤ') - Αυτοπαραμυθιάστηκες...

Δεν ήσουν ερωτευμένη μαζί μου αλλά μ' εκείνον τον φανταστικό άντρα που νόμιζες πως θα μπορούσα να γίνω!
Με έβλεπες σαν "ανειλημμένη υποχρέωση" που χρειάζεται τη δική σου "διορθωτική παρέμβαση".
Έβαλες στόχο να με "διορθώσεις" μόνο και μόνο για να νιώθεις ανώτερη!
Ήμουν μια καλή δικαιολογία για ν' αποφύγεις ν' αντιμετωπίσεις τις δικές σου αδυναμίες και ανασφάλειες.
Και κατέληξες θυμωμένη μαζί μου επειδή δεν άλλαξα.
Ένιωθες κάπως "εξαπατημένη"...

Κυριακή, Ιουνίου 24

Τ' αλάνια του Περαία (ΙΓ') - Μάρκος Βαμβακάρης

Όταν ήμασταν 20 χρονώνε ακούγαμε Μάρκο.
Μόνο Μάρκο!
Και πίναμε μπίρες και κρασιά.
Πολλά κρασιά!
Αργότερα γλυκάναμε κάπως κι αρχίσαμε ν' ακούμε και Μπαγιαντέρα...
Ο Μάρκος γεννήθηκε στην Άνω Χώρα της Σύρας και μεγάλωσε στην καθολική ενορία του Σαν Σεμπάστιαν, στο Σκαλί.
Δεν τέλειωσε ποτέ το σχολειό.
Από μικρός στο μεροκάματο: κλωστάδικο, μανάβικα, χασάπικα, λουστράκι...
Δώδεκα χρονών πιτσιρής φτάνει λαθραία στον Περαία.
Μένει στα Ταμπούρια και μαθαίνει τη σκληρή ζωή του λιμανιού: χαμαλίκι, λιμενεργάτης, καρβουνιάρης, εκδοροσφαγέας.
Και στο καπάκι χασικλής, μαχαιροβγάλτης, αλκοολικός, καψούρης, μπουρδελιάρης...
Στα δεκαεφτά του πρωτοπήγε σε τεκέ.
Του δώκανε στα ίσα αργιλέ.
Ζαλίστηκε, βούρκωσαν τα μάτια του, έβγαλε τα συκώτια του.
Τον έλουσαν με παγωμένο νερό να συνέλθει και τον πότισαν ξινό λεμόνι.
Αλλά μετά γλυκάθηκε και δεν το αποχωρίστηκε το μαρκούτσι.
Ήταν ντερβισόπαιδο ο Μάρκος.
Πάει να πει μάγκας, φιλότιμος, σεβαστικός, δεν πείραζε κανέναν χωρίς λόγο.
Κάπου κει ρωτεύτηκε και την πρώτη του γυναίκα, τη Ζιγκουάλα.
Ορθόδοξη εκείνη, καθολικός αυτός, δεν πέρασαν δέκα μέρες απ' τη γνωριμιά και τον είπε "σκυλόφραγκο"!
Δεν ήταν γυναίκα αυτή, λιοντάρι ήταν! Και του 'φαγε τα σωθικά του ανθρώπου...
Λίγο πριν φύγει φαντάρος ήρθε σπίτι τους ένας φίλος του πατέρα του, ο κυρ-Νίκος ο Αϊβαλιώτης, που μόλις είχε βγει απ' το κάγκελο.
Τον άκουσε ο Μάρκος να παίζει μπουζούκι, κι ορκίστηκε να κόψει το χέρι του αν δεν το μάθαινε κι ο ίδιος.
Το μισό φανταριλίκι του το 'κανε στην απομόνωση απ' τους πολλούς τσαμπουκάδες.
Αλλά χαλάλι... έγινε ξεφτέρι στη "χελώνα"...
Μόνος του, χωρίς δασκάλους, νότες και ωδεία.
Μετά γνωρίστηκε με τον Μπάτη, τον Παγιουμτζή και τον Ανέστω το Δελιά. 
Έστησαν την "Ξακουστή Τετράδα του Πειραιώς" κι έπαιζαν στη θρυλική "παράγκα".
Διαδήλωση γινόταν απ' έξω κάθε βράδυ. Λαϊκό προσκήνυμα...
Τη δεκαετία του '50 έμεινε στ' αζήτητα ο Μάρκος.
Γύρναγε στις ταβέρνες της Κοκκινιάς και τραγούδαγε. Κι ο μικρός του γιός, ο Στελλάκης, έβγαζε τη "σφουγγάρα" -έτσι έλεγαν οι ρεμπέτες το δισκάκι- για να μαζεύει πενταροδεκάρες...
Στις αρχές του '60, με τη βοήθεια του Τσιτσάνη, η Κολούμπια τον ξανάφερε στο προσκήνιο με τις φωνές του Μπιθικώτση, της Καίτης Γκρέη και της Άντζελας Γκρέκα...
Ο Μάρκος ποτέ του δεν μπόρεσε να βγάλει βίζα γι' Αμερική. Γιατί ήταν στιγματισμένος χασικλής...
Έφυγε στα 66 του, τον Φλεβάρη του '72...
Υ.Γ.: το τραγουδάκι το αφιερώνω στη συριανή Ζουζού. Μικρούλα ήταν κι αυτή "κλωστηρού" στο νησί...

Πέμπτη, Ιουνίου 21

Επιτέλους, έχουμε κυβέρνηση!

Και θα τη στηρίξουμε ειλικρινά και απροφάσιστα.
Τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβρη και την ψήφιση του νέου προϋπολογισμού.
Συμφωνούμε με την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να μην συμμετάσχει στο κυβερνητικό σχήμα.
Όλα τα κόμματα εξουσία πρέπει σε τακτά διαστήματα να αποτοξινώνονται απ' το μικρόβιο του κυβερνητισμού.
Αυτή άλλωστε ήταν και η θέληση του λαού.
Απ' τους υπουργούς, αν εξαιρέσεις το Ναπολέοντα-Αβραμόπουλο και τον Κόκκινο Πάνο (εκπρόσωπους του μαύρου παλαιοκομματισμού), οι υπόλοιποι τρώγονται...
Ο Σαμαράς είναι το "αναγκαίο κακό" αυτής της κυβέρνησης. Άνθρωπος νωθρός στο μυαλό, χωρίς έμπνευση και φαντασία, μέχρι πιτσαρία μπορεί να διευθύνει...
Στις 6 Μάη ήταν τελειωμένος πολιτικά. Αλλά τον ανέστησαν (και μαζί του όλη τη "μαύρη Δεξιά") οι συριζίτικοι ερασιτεχνισμοί.
Ο Βενιζέλος κινεί ουσιαστικά τα νήματα της νέας κυβέρνησης. Είναι ο ευφυέστερος πολιτικός αρχηγός, με συγκρότηση, εμεπειρία, ευλιγισία, πολιτικό ένστικτο και εκτόπισμα.
Ο Κουβέλης θα πρέπει να μας εξηγήσει γιατί δεν έκανε το Μάη αυτό που κάνει τώρα.
Γιατί έπρεπε να γίνουν δεύτερες εκλογές και να γιγαντωθεί η Δεξιά κι ο Σύριζα; Μεγάλη η προσωπική του ευθύνη...
Ο Σύριζα πήρε τη μόνη θέση που πράγματι επιθυμούσε και αξίζει: αυτή του ανεύθυνου οφ σάιντ.
Το ΚΚΕ θα περάσει σίγουρα τις δυσκολότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής του ιστορίας.
Θα αντιμετωπίσει το φάσμα της πολιτικής εξαφάνισης.
Κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό. Ήταν θέμα χρόνου...
Η Χρυσή Αυγή περνάει το μήνα του μέλιτος.
Για κάποιο διάστημα θα κερδίζει το ενδιαφέρον και θα συγκινεί με το δυναμισμό της.
Η "σφριγηλή νεότητα" που εκπέμπει κερδίζει τις εντυπώσεις έναντι του μαραμένου πολιτικού μας συστήματος.
Θα κάνει κι αυτό το φαινόμενο τον κύκλο του. Σαν την ίωση.
Αλλά σύντομα θα επέλθει κορεσμός, απομυθοποίηση, παρακμή.
Έτσι είν' η ζωή...

Τρίτη, Ιουνίου 19

Με περνάν για... δεκαοχτάχρονο μωρό!

Πριν λίγη ώρα μου την είπε στο τρόλεϋ ένας ηλικιωμένος κύριος.
Παραήταν παππούς ο παππούς, είμαι κι εγώ μπέιμπι φέις, με θεώρησε πιτσιρικά κι έβγαλε τ' αποθημένα του:
"Εσείς οι νέοι όλο φωνάζετε και διαμαρτύρεστε! Τι έχετε ζήσει για να διαμαρτύρεστε; Εμείς ζήσαμε τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τα Δεκεμβριανά, τον Εμφύλιο, τα πέτρινα χρόνια, τη Χούντα των Συνταγματαρχών, τη σημερινή κρίση. Εσείς τι έχετε ζήσει;"
"Κάτι ακόμα χειρότερο", του απάντησα. "Ζούμε τη σημερινή κρίση χωρίς να έχουμε ζήσει τίποτα άλλο..."


Κυριακή, Ιουνίου 17

Στην ουρά για την κάλπη αντάμωσα την χοντροκώλα πρώην μου...

Ήμασταν γειτονάκια από παλιά. Κι είχε αναπτυχθεί ένα φλερτ μεταξύ μας.
Δηλαδή, τι φλερτ; Εγώ την κηνυγούσα κι εκείνη μ' έγραφε κανονικά. 
Ώσπου τελικά τα φτιάξαμε μέχρι να χωρίσουμε.
Θυμάμαι τα τελευταία της λόγια: "Δεν θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου! Ακούς; Στα μάτια μου! Εξαφανίσου!".
Σήμερα, με κοίταξε στα μάτια αμήχανα. Ούτε "καλημέρα" δεν μου 'πε.
Πέταξε μόνο ένα παραπονιάρικο ... "εμείς γιατί χωρίσαμε;"
Τι να της πω τώρα...
Όταν τα 'χαμε περνούσα μια περίεργη φάση.
Ήμουν πολύ απότομος, εγωιστής, ασυμβίβαστος, ακόμα και βίαιος...
Κάποια στιγμή "ήλθα εις εαυτόν", πήρα ανάποδες στροφές, κι άρχισα να εκπέμπω μεταμέλεια και καλοσύνη.
Έλα όμως που η κυρία είχε μάθει να τρώει ξύλο και δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό!
Γούσταρε να το παίζει "ηρωίδα" και "θύμα". Να την αντιμετωπίζει το φιλικό της περιβάλλον σαν "μάρτυρα".
Κι όταν εγώ έγινα ένα άκακο κι ευγενικό αρνάκι, δεν μπορούσε πλέον να δικαιολογήσει τις υστερείες, το φθόνο, την εμπάθεια κι όλες τις κακές πλευρές του χαρακτήρα της.
Γιατί όταν ζεις μ' έναν άνθρωπο καλοσυνάτο, πρόσχαρο, χαμογελαστό, πρέπει να γίνεις κι εσύ καλός.
Κι αυτό, για κείνη, είχε μεγαλύτερο κόστος απ' το πρώτο σενάριο, του κωλοπαιδαρά και βίαιου γκόμενου...
Η νέα κατάσταση την υπερέβαινε.

Πέμπτη, Ιουνίου 14

Και τώρα τι ψηφίζουμε; Ο Άσκαρ προτείνει ψήφο μετριοπαθή-αμυντική-μεταβατική-παππουδίστικη!

Η λέξη "επανάσταση" έχει χάσει το νόημά της.
Άλλωστε ποτέ μου δεν τη γούσταρα αυτή τη λέξη.
Δεν τη βρίσκω με εμφυλιακό μίσος, αφόρητη βεβαιότητα, αίμα, υπερτροφικό εγώ, άμυαλους εξεγερμένους, αγαρμποσύνη, κουρελαρία...
Ο Στέλιος Ράμφος έλεγε πως η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να φτουρίσει στην Ελλάδα. Γιατί παραπέμπει σ' έναν ψυχρό ορθολογισμό που ο Έλληνας ενδόμυχα απορρίπτει.
Γι' αυτό και προτιμάμε έναν σοσιαλισμό λατινοαμερικανικού τύπου. Έναν σοσιαλισμό λαϊκίστικο, πελατειακό, ουσιαστικά αποϊδεολογικοποιημένο.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία απαιτεί γνώσεις, καλλιέργεια, μετριοπάθεια. Δηλαδή ιδιότητες που δεν διαθέτουν οι Έλληνες.
Η σοσιαλδημοκρατία στηρίζεται σ' ένα συγκεκριμένο κοινωνικό συμβόλαιο: το κοινωνικό κράτος μεγαλώνει όσο το επιτρέπει η παραγωγική βάση του ιδιωτικού τομέα. Όχι παραπάνω...
Στη χώρα μας επικράτησαν άλλες λογικές: του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού, του αριστερόστροφου και σπάταλου κρατισμού, της διαχείρισης μιας επίπλαστης ευμάρειας.
Όλο αυτό το σκηνικό αφυδάτωσε τη σκέψη μας. Μόνο κόμματα "ασιατικού δεσποτισμού" μπορούσαν να ευημερίσουν.
Δεν υπήρξε σοβαρή εργατοϋπαλληλική τάξη που να εργάζεται σε παραγωγικές-ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.
Ούτε νέοι που να πηγαινοέρχονται στο εξωτερικό και να διαμορφώνουν μια πιο ανοιχτή και κοσμοπολίτικη κουλτούρα.
Και μοιραία μείναμε στη μούντζα, στα γιούχα, στην κινδυνολογία και στην συνομοσιολογία...
Η σημερινή Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει μεταπολεμικά η πολιτική μας ζωή!
Ευτυχώς δεν υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσουν αυτοδύναμα.
Η πρότασή μας για τις εκλογές της Κυριακής είναι "αμυντική": ψηφίζουμε ένα απ' τα δύο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ.
Το ΠΑΣΟΚ εξάντλησε τον ιστορικό του κύκλο, έχασε το δυναμισμό και τις κοινωνικές του αναφορές.
Αλλά τώρα, την ύστατη στιγμή, μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες.
Είτε στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ΝΔ, αποτελώντας το ανάγκαιο ανάχωμα στην επέλαση της φασίζουσας "λαϊκοδεξιάς".
Είτε στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καθησυχάζοντας την εγχώρια αστική τάξη και τους ξένους δανειστές.
Απ' την άλλη, ο "μπάρμπα Φώτης της φορμόλης" και το "κόμμα της ναφθαλίνης", η ΔΗΜΑΡ, αποτελούν σύμβολα της ευπρεπούς αλλά απόλυτης πολιτικής ακινησίας.
Χρειάζονται όμως ως αναγκαίοι εξισορροπητικοί παράγοντες των αλλοπρόσαλλων και υστερικών συριζίτικων συνιστωσών.
Τέλος, απ' τους δύο αυτούς πολιτικούς χώρους, κι απ' όσους "Οικολόγους" εξασφαλίσουν πιστοποιητικό ψυχικής υγείας, θ' αρχίσει απ' τη Δευτέρα η συγκρότηση μιας νέας και πιο σύγχρονης ελληνικής κεντροαριστεράς.

Τρίτη, Ιουνίου 12

"Άι"-Νικόλας ο Πλαστήρας...

Ο στρατηγός που βλέπετε στη φώτο, με το ασκαρδαμυκτί βλέμμα, ήταν ένας απ' τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες που έβγαλε η ράτσα μας.
Οι νεότεροι τον θυμούνται ως πρωθυπουργό και ιδρυτή (το 1950) της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου (ΕΠΕΚ), του πρώτου κεντροαριστερού κόμματος μετά τον εμφύλιο, που πρωτοχρησιμοποίησε το σύνθημα "αλλαγή" καθώς και τον πολιτικό όρο "εμφύλιος πόλεμος" αντί του καθιερωμένου τότε "συμμοριτοπόλεμου"...
Εμείς οι παλιότεροι όμως τον θυμόμαστε σαν σπουδαίο αξιωματικό, διοικητή του ένδοξου 5/42 Συντάγματος Ευζώνων, της "διαολομονάδας" όπως την αποκαλούσαν οι Τούρκοι του Κεμάλ.
Εδώ κάνω μια παρένθεση: το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων ήταν αυτό που σήμερα αποκαλούμε "Ειδικές Δυνάμεις". Ήταν τα κομάντο του ελληνικού στρατού στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη Μικρασία.
Αλλά τότε, τα "κομάντα", ούτε θείτσες μπουφλίζαμε ούτε ψυχοφάρμακα παίρναμε ούτε "φουσκώναμε" απ' τα γυμναστήρια και τις ντόπες!
Είμασταν ένα κι εξήντα, το πολύ μέχρι 50 κιλά, αλλά αλίμονο σ' όποιον έπεφτε στα χέρια μας! 
Ο Πλαστήρας, που λέτε, ως στρατιωτική ιδυοφυία συγκρίνεται μόνο με τον Καραϊσκάκη. Αλλά ο "γιός της καλογριάς" ήταν μεταμορφωμένος διάολος, ενώ ο "καπετάν Νικόλας" ήταν κυριολεκτικά άγιος.
Όλα τα ευζωνάκια του 5/42 τον θυμάμαστε, όταν περάσαμε τον Σαγγάριο, να φυλάει ο ίδιος σκοπιές τις νύχτες για να μας ξεκουράσει. Και την άλλη μέρα στην πορεία κοιμόταν πάνω στ' άλογό του...
Ο Πλαστήρας ήταν ο μοναδικός πρωθυπουργός της Ελλάδας που πέθανε στην ψάθα.
Ποτέ του δεν μπόρεσε ν' αποκτήσει σπίτι στην Αθήνα. Έμενε πάντα στο νοίκι σ' ένα μικρό διαμερισματάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Κι όταν ο διοικητής μιας τράπεζας του πρότεινε να πάρει ένα στεγαστικό δάνειο "μ' ευνοϊκούς όρους", ο κυρ Νίκος του απάντησε: "Άντε ρε Γιάννη, και με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;".
Κάποτε, ο εκδότης Δημήτρης Λάμπράκης του έκανε δώρο ένα χρυσό στυλό. "Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές, μου φτάνει το στυλουδάκι μου, στείλ' τον πίσω", είπε ο Πλαστήρας στο γραμματέα του.
"Μα θα προσβληθεί κύριε Πρόεδρε"
"Δεν πειράζει... ας μου κόψει το νερό απ' το κτήμα! Δεν θέλω δώρα γιατί τα δώρα φέρνουν κι αντίδωρα".
Αυτός ο λιπόσαρκος μαυριδερός άντρας, που τα μάτια του έλαμπαν σαν κάρβουνα, ο "Μαύρος Καβαλάρης" των Βαλκανικών Πολέμων, έπασχε από φυματίωση λόγω των κακουχιών που πέρασε στη ζωή του.
Πολλές φορές έστελνε και του αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα.
"Μα, στρατηγέ μου, λόγω της υγείας σας πρέπει να τρέφεστε καλύτερα", του έλεγαν οι γύρω.
"Γιατί, τι κάνω; Σκάβω για να καλοτρώγω;"
Λίγο πριν πεθάνει, κατάκοιτος πλέον απ' την αρρώστια του, τον επισκέφτηκε στο ενοικιαζόμενο σπιτάκι του η Βασίλισσα Φρειδερίκη. Μόλις τον είδε ξαπλωμένο σ' ένα ράτζο, γούρλωσε τα μάτια της και είπε: "Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;".
"Συνήθισα, μεγαλειοτάτη, το ράτζο απ' το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ"...
27 Ιούλη του 1953 τον χάσαμε τον Στρατηγό. Ο γιατρός που υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου μέτρησε στο κοκκαλιάρικο κορμί του 27 σπαθιές κι 9 σημάδια από βλήματα.
Τον κιλλίβαντα (βάση πυροβόλου) που μετέφερε το φέρετρό του στο Α' Νεκροταφείο δεν τον τραβούσαν άλογα αλλά εξηντάρηδες πρώην Εύζωνοι του ηρωικού 5/42 Συντάγματος...

Κυριακή, Ιουνίου 10

Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι (ΣΤ') - "Σύριζα: βιομηχανία μαζικής παραγωγής Δεξιών"!

Τώρα που τα εγκλήματά μας παραγράφηκαν, μπορώ να το ομολογήσω: μπροστά σε όσα κάναμε το Δεκέμβρη του '44 στην Αθήνα, ο Βασιλιάς κι οι δοσίλογοι της Κατοχής φαίνονταν αγγελούδια και παρθενίτσες (όπως αυτή στη φώτο...).
Πώς μετά να μην γίνει όλη η Ελλάδα βασιλοφρονούσα;
Εδώ, σήμερα, με τις παπαριές των Συριζαίων, κοντεύει ν' αναστηθεί η πιο "μαύρη" Δεξιά των τελευταίων 50 χρόνων...
Ο γερο-Παπανδρέου το 'χε πει ωραία: "η Δεκεμβριανή ανταρσία απετέλεσε βιομηχανία μαζικής παραγωγής βασιλοφρόνων"!
Για να μην σας τα πολυλογώ, οι εκλογές προκηρύχθηκαν για τις 31 Μάρτη του 1946.
Το ΕΑΜ, παρά τη στρατιωτική ήττα στην Αθήνα, ξεκινούσε μ' ένα ποσοστό τουλάχιστον 25%.
Οπότε, τα δυο πρώην αντίπαλα κόμματα, "Φιλελεύθεροι" και "Λαϊκοί", αποφάσισαν να συνεργαστούν εκλογικά και κυβερνητικά συγκροτώντας το "Εθνικό Μέτωπο", κάτι σαν αυτό που πρότεινε πρόσφατα ο Μάνος μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Φιλελεύθερων για να αντιμετωπιστεί ο Σύριζα.
"Μάνος του '46" ήταν ο αρχηγός του "Κόμματος Φιλελευθέρων" και γιος του Λευτεράκη, ο Σοφοκλής Βενιζέλος.
Η πολιτική συνεργασία επικυρώθηκε και με μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στις 14 Γενάρη του σαράντα έξι.
Την άλλη μέρα τα "ΝΕΑ" έγραφαν ειρωνικά πως στην είσοδο του γηπέδου υποδέτηκε τον Σοφοκλή Βενιζέλο ο Ιωάννης Πολυχρονόπουλος που ήταν ηθικός αυτουργός της αποτυχημένης δολοφονικής απόπειρας του πατέρα του τον Ιούνιο του 1931...
Κι εδώ το ανέκδοτο συνεχίζεται και κορυφώνεται: σε δυο βδομάδες το ΕΑΜ αποφασίζει να μην συμμετάσχει στις εκλογές!
Οπότε, "Φιλελεύθεροι" και "Λαϊκοί" αυτομάτως διαλύουν το "Εθνικό Μέτωπο", χωρίζουν τα τσανάκια τους κι αρχίζουν, ξανά-μανά, να αλληλοκατηγορούνται για προδοσίες και εγκλήματα...
Και πριν κλείσουμε, περνάμε από τα κωμικά στα τραγικά:
Την παραμονή των εκλογών, νύχτα 30 προς 31 Μαρτίου, ομάδα 60 αριστερών ανταρτών επιτίθενται στο σταθμό χωροφυλακής στο Λιτόχωρο σκοτώνοντας 12 άτομα.
Επικεφαλής τους ήταν ο Αλέξανδρος Ρόσιος (καπετάν Υψηλάντης), που όταν γύρισε απ' τις Ανατολικές Χώρες το 1976 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ κι αργότερα έγινε και περιφερειάρχης...
Η επίθεση στο Λιτόχωρο ήταν η αρχή του τριετούς εμφυλίου.

Πέμπτη, Ιουνίου 7

Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι (Ε') - Κι ο Μεταξάς έτριβε τα χέρια του...

Ρε πως περνάν τα γαμημένα τα χρονάκια!
Σαν χθες ήταν που "τρεχάτε ποδαράκια μου" αφήναμε τη Μικρασία για να γλυτώσουμε το τομάρι μας.
Κι από τότε τι δεν είδαμε: κινήματα, πραξικοπήματα, δικτατορίες, βασιλιάδες να φεύγουν και να 'ρχονται.
Ποτέ δεν πλήττεις σ' αυτή τη χώρα...
Και χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στις εκλογές του Γενάρη του 1936.
Βενιζελικοί κι αντιβενιζελικοί σχεδόν ισοψήφισαν.
Εγώ μπορεί να ήμουν λυσσασμένος μπολσεβίκος, αλλά πάνω απ' όλα η πατρίδα μου η Ευρυτανία, γι' αυτό και ψήφισα τον χωριανό μου τον Γιώργη τον Καφαντάρη, αρχηγό του "Προοδευτικού Κόμματος".
Το ΚΚΕ κατέβηκε στις εκλογές ως "Παλλαϊκό Μέτωπο" και πήρε 5,76%, όσο δηλαδή θα πάρει και στις 17 Ιούνη.
Τις θυμάμαι ακόμα τις εκλογές του τριάντα έξι. Δεν μοιράστηκαν μόνο οι ψήφοι. Χωρίστηκε στα δύο κι ο χάρτης της Ελλάδας: απ' τη μέση και κάτω αντιβενιζελικοί κι απ' τη μέση και πάνω (μαζί με τα νησιά του Αιγαίου) βενιζελικοί.
Το αντιβενιζελικό Λαϊκό Κόμμα δεν μπόρεσε να χωνέψει την ισοπαλία. Αν δεν ψήφιζαν οι πρόσφυγες, που 'χαν τον Βενιζέλο για θεό, οι δεξιοί παλαιοελλαδίτες θα σάρωναν!
Ο εκδότης της δεξιάς εφημερίδας "Ελληνικό Μέλλον" χαρακτήρισε την ισοπαλία "άτιμη"!
"Δεν είμαστε οι Έλληνες μισοί-μισοί", έγραφε. "Οι Έλληνες όλοι, μέχρι ενός, είναι αντιβενιζελικοί! Βενιζελικός είναι ο λαός των προσφυγικών συνοικισμών, το αξιοθρήνητο αυτό λεφούσι που ατυχώς και ηλιθίως εστεγάσαμεν εις πολυκατοικίας ενώ έπρεπε να τους στείλομεν εις Σπιναλόγκα"...

Τετάρτη, Ιουνίου 6

Μην ξεχνιόμαστε... σε λίγες μέρες αρχίζει κι η μπαλίτσα!

Οι σημερινοί ποδοσφαιριστές είναι φλούφληδες, αποστειρωμένοι, προσέχουν κάθε λέξη τους και προσλαμβάνουν ειδικούς επικοινωνιολόγους για να φτιάξουν το ίματζ τους...
Εμείς, όμως, οι παλιότεροι, λατρέψαμε άλλου είδους παιχτούρες. Τ' αλάνια, τους μπεκρήδες, αυτούς που έδερναν τις γυναίκες τους (κι ας μην ξέραν για ποιο λόγο, εκείνες ήξεραν), τους γραψαρχίδηδες και τους καραπουτσακλάδες! 
Με μια λέξη: τους αντισυμβατικούς.
Από ποιον να πρωτοξεκινήσω:
Ο Πωλ Μπράιτνερ δημοσίευε στις εφημερίδες πολιτικές αναλύσεις με μαοϊκές (αφελείς αλλά, πάντως, μαοϊκές) θέσεις.
Ακροαριστερός ήταν κι ο Βραζιλιάνος Σώκρατες, που έδινε συνεντεύξεις τύπου καπνίζοντας σα φουγάρο. Πέθανε πρόσφατα ο κακομοίρης απ' το αλκοολίκι...
Παιδί της λαϊκής Αριστεράς ήταν κι ο ναρκωμανής Μαραντόνα, που έκανε τατουάζ τον Τσε και τον Κάστρο.
Αλλά θυμάμαι και τον Ιταλό Πάολο Ντι Κάνιο, που χαιρετούσε φασιστικά τους οπαδούς της ομάδας του (Λάτσιο). Κι αυτός ο τύπος αντισυμβατικός ήταν...
Στο παιδικό μου δωμάτιο δέσποζε η φιγούρα του Τζωρτζ Μπεστ, αυτής της τεράστιας παιχτούρας απ' τη Βόρεια Ιρλανδία που έκανε καριέρα στη Γιουνάιτεντ. Όλα τα "κακά" είχε πάνω του ο δικός μου: αλκοόλ, τσιγάρο, σπάταλη ζωή, μέγας γυναικάς, πραγματικός αλήτης...
Θυμάμαι και δυο παιχτάρες του Θρύλου μας: 
Τον Καραπιάλη, μεγάλο μπαλαδόρο, στούμπα και χοντροκώλη. Σε κάθε ταξίδι της ομάδας "τσάκιζε" ένα μπουκάλι ουίσκι μόνος του. Και στο ημίχρονο των αγώνων κάπνιζε μισό πακέτο...
Και τον τερματόρο τον Μήρτσο. Πήγαινε κατευθείαν απ' τα μπουζούκια στην προπόνηση.
Άπιοτος κι ακάπνιστος δεν μπορούσε να πατήσει χορτάρι...
Ας αφιερώσουμε έναν αμανέ στα "κακά παιδιά" των γηπέδων.

Δευτέρα, Ιουνίου 4

Γύρισε ο τροχός... πήδηξε κι ο φτωχός Ασκάρ!

Πριν την κρίση είχαν μεγάλη πέραση στα πιπίνια οι γλοιώδεις εξηντάρηδες "μεγαλοεργολάβοι".
Αυτοί που κυκλοφορούσαν στα μπουζουκομάγαζα (και στα λοιπά "πολιτιστικά κέντρα") με τις τριχωτές κοιλιές να ξεχειλίζουν, το λιγδωμένο βαψομαλλί και το "φτιαγμένο" καγκουράμαξο χωρίς σιγαστήρα στην εξάτμιση.
Και πάντα με το απαραίτητο "αξεσουάρ" δίπλα τους: την εικοσάχρονη λαϊκιά γκόμενα-τρόπαιο!
Μόνο που τώρα τα λεφτάκια του εξηντάρη τέλειωσαν!
Και το πελατειακό κράτος κατέρρευσε. Δεν μπορεί να της υποσχεθεί διορισμούς και άλλα κολπάκια στο Δημόσιο...
Κι όπως είναι φυσικό, η γκόμενα-τρόπαιο τον εγκατέλειψε.
Και σε ποια αγκαλίτσα θα πέσει τώρα το πιπινάκι;
Κατ' αρχήν αποκλείει τον μαλάκα το συνομήλικό της που την πηδάει στα όρθια στην κουζίνα και ταυτόχρονα με το δεξί χέρι ανοίγει το ψυγείο και ψάχνει το τελευταίο κουτάκι μπίρας.
Ή την ώρα που του παίρνει πίπα εκείνος την βιντεοσκοπεί με το κίνητό του για να προωθήσει το βιντεάκι στους κολλητούς του.
Οπότε, τι απομένει; 
Μα ο μεσήλιξ  Άσκαρ, φυσικά!
Που δεν έχει μπικικίνια αλλά ξέρει να την κολακεύει, να την παραμυθιάζει επιστημονικά και να της κάνει υπέροχο γλυφομούνι, χρησιμοποιώντας και τη μύτη...

Παρασκευή, Ιουνίου 1

Για να θυμούνται οι παλιότεροι να να μαθαίνουν οι νεότεροι (Δ') - Αν δεν σου 'χει γίνει "σφενδόνα" στην Αλμυρά Έρημο, μη μιλάς!

Ξέρω τι λένε τα σχολικά σας βιβλία.
Πως η απόφασή μας να καταψηφίσουμε το Βενιζέλο στις 1 Νοέμβρη του είκοσι ήταν καταστροφική και μας οδήγησε στη μικρασιατική τραγωδία.
Πως όταν φέραμε το Βασιλιά, οι Μεγάλες Δυνάμεις μάς εγκατέλειψαν και το μέτωπο κατέρρευσε.
Εγώ ένα έχω να πω: έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέμε...
Εμένα να ρωτήσετε που τα έζησα. Και ξέρω καλά με τι ψυχολογία πήγαμε στην κάλπη.
Δηλαδή, εσείς οι νεότεροι, πώς ψηφίσατε στις 6 Μάη του δυο χιλιάδες δώδεκα; Με την ψυχραιμία Ελβετού εισοδηματία;
Ακούστε, λοιπόν, να μαθαίνετε:
Εμένα με ντύσαν στο χακί το ενιακόσια δώδεκα. Κι όταν πήγα να ψηφίσω είχα συμπληρώσει οχτώ χρονάκια στο μέτωπο. Μακεδονία, Θράκη, Ουκρανία, Σμύρνη. Και με ποιους δεν πολέμησα. Βούλγαρους, Οθωμανούς, Μπολσεβίκους, Τσέτες...
Ξέρετε τι θα πει αυτό; Δεν ξέρετε...
Εσείς δέκα μέρες πάτε στο κέντρο εκπαίδευσης στην Τρίπολη, με τις τηλεοράσεις στους θαλάμους, τα λουξ μπάνια και τα κέτερινγκ, και λέτε πως πήζετε...
Βάλτε, απ' την άλλη, πως δεν υπήρχε ελληνική οικογένεια χωρίς νεκρό ή τραυματία στον πόλεμο, και δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα.
Αλλά θα σας πω...
Εσείς διαβάζετε για τον "Εθνάρχη Βενιζέλο" και νομίζετε πως ήταν κανένα αγγελούδι.
Να σας πω εγώ που τον έζησα, κι αυτόν και το παρακράτος του.
Απ' το 1917 ως τα 1920 ήταν ένας δικτάτορας! Ελευθερίες δεν υπήρχαν, οι αντίπαλοί του διώκονταν, χάλι μαύρο...
Όχι πως οι αντιβενιζελικοί ήταν καλύτεροι. Φανάτιζαν τον κόσμο και του υπόσχονταν να φέρουν πίσω τα παιδιά του απ' το μέτωπο.
Ο "μωραϊτισμός" σε όλο του το μεγαλείο. Οι κομπλεξικοί παλαιοελλαδίτες φοβόντουσαν πως απ' τον τριπλασιασμό της χώρας, εκείνοι θα παραγκωνίζονταν! Γι' αυτό και φώναζαν "ψωμί-ελιά και Κώτσο Βασιλιά" ή "θέλουμε μικρή και έντιμη Ελλάδα"!
Δηλαδή, αν παίρναμε την Πόλη θα κάναμε "ατιμία"; Και σε ποιον;
Τον Τσίπρα της εποχής τον έλεγαν Γούναρη, Δημήτρη Γούναρη.
Αυτός μάς διαβεβαίωνε πως δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα αν διώξουμε το Βενιζέλο και φέρουμε το Βασιλιά. Και πως οι Ξένοι μπλοφάρουν και στο τέλος θ' αναγκαστούν να δεχτούν την ετυμηγορία του λαού μας! 
Αλλά, δυστυχώς, δεν μπλόφαραν...
Εγώ στις εκλογές του Νοέμβρη ψήφισα στ' Αϊδίνι. Εκεί βρέθηκε τότε η μονάδα μου.
Τα είχα πάρει στο κρανίο απ' τις κακουχίες του πολέμου, μου 'χε γίνει και σφενδόνα απ' την αγαμία, καταλαβαίνετε...
Κι αποφάσισα να ψηφίσω τους μπολσεβίκους. ΣΕΚΕ το 'λεγαν το κόμμα τους, αυτό που σήμερα εσείς λέτε ΚΚΕ.
Κάποιοι είχαν πετάξει στο μέτωπο και κάτι προκηρύξεις που πολύ με συγκίνησαν.
"Οίκαδε!", έλεγαν με μεγάλα γράμματα. Δηλαδή να σηκωθούμε να φύγουμε απ' τη Μικρασία και να γυρίσουμε σπίτια μας.
Κι από κάτω, με μικρότερα γράμματα, "Όχι στο Βενιζέλο-Πόλεμο".
Και, μεταξύ μας, δεν είχαν κι άδικο! Αυτός ο κουζουλός απ' την Κρήτη το 'χε σκοπό να μας αφήσει να πολεμάμε στην Αλμυρά Έρημο μέχρι τα βαθιά μας γεράματα...
Τελικά, δεν κατάφερα να ψηφίσω το ΣΕΚΕ. Γιατί οι Βενιζελικοί έκαναν την εξής πουστίτσα: βάλαν το στρατό να ψηφίσει με ψηφοδέλτια ενώ οι πολίτες ψήφισαν με το παλιό σύστημα, των σφαιριδίων.
Και το πρωί της Κυριακής οι αξιωματικοί μάς μοίρασαν τα ψηφοδέλτια σημαδεμένα υπέρ των Βενιζελικών!
Το 'σκισα κι εγώ και το 'ριξα άκυρο στην κάλπη...